8. ม่านบาหลี

8. ม่านบาหลี





(TONO part)

ผมพยายามไล่ตามใครบางคนที่มองเห็นเป็นเงาวูบวาบอยู่หลังซุ้มม่านบาหลี ร่างปราดเปรียวหลบไปทางซ้ายที ทางขวาที ยิ่งผมไล่ตาม เค้าก็ยิ่งหนี ผมหยุด ย่อตัวลงต่ำ ค่อยๆ เดินเข้าไปทางด้านหลัง แปลกใจที่พอผมหยุด เค้าก็หยุด หมุนตัวคว้างไปมาเหมือนกำลังมองหาว่าผมอยู่ไหน

ผมย่องเข้าไปจนถึงตัว เอื้อมมือดึงหมวกออกจากศีรษะ เป็นจังหวะเดียวกับที่เค้าหมุนตัวกลับมาพอดี

เหมือนถูกสะกดให้ร่างตรึงอยู่กับที่ เจ้าของใบหน้าเล็กเรียวงดงามเกินกว่าจะสรรหาคำใดมาบรรยาย ตากลมโตใต้แพขนตางอนหนาส่องประกายสดใส จมูกโด่งสันคม ปากรูปกระจับสีชมพูระเรื่อเผยอเล็กน้อย มือเล็กเรียวคว้าจะเอาของเค้าคืน ผมชูหมวกสูงขึ้น ควงเล่นด้วยนิ้วชี้ สลับมือไปมา

“อึ๊บ!!” คนตัวเล็กพยายามเขย่งเพื่อแย่งหมวกคืน ร่างบางเซมาปะทะอกผม ใกล้ชิดจนได้กลิ่นกรุ่นหอมอ่อนๆ ที่คุ้นเคย แต่ร้างรามานาน ผมจ้องมองใบหน้าหวานซึ้งอย่างหลงใหล ค่อยๆ ใช้มือสางผมนุ่มของเค้าให้เข้ารูป ไล่นิ้วเรื่อยลงมาตามพวงแก้มใส เชยคางเล็กมนให้เงยขึ้น ประกายตาแวววาวมองสบกลับมาอย่างเว้าวอน ดวงดาวสุกสกาวระยิบระยับอยู่ในดวงตาสั่นระริกของเค้าค่อยๆ หรี่ลง และก่อนที่โลกจะหยุดหมุน...

“เอ่อ” มือเล็กผลักอกผม ถอยตัวออกห่าง

สติของผมเริ่มกลับคืนมา ล้วงกระเป๋าเสื้อแจ๊คเก็ตหยิบของบางอย่างยื่นให้

“พี่...เอ่อ...ซื้อมาฝาก”

ตุ๊กตานักมวยไขลาน กำลังปล่อยหมัดซ้ายขวา ฉึกๆๆ

คนตัวเล็กมองของฝากในมือ เอ่ยเน้นด้วยน้ำเสียงที่ทำให้ผมรู้สึกผิด “ตุ๊กตาไขลาน ของฝากเรืองฤทธิ์เด็กชายตัวจ้อย”

ผมยืนมองใบหน้าสวยหวานด้วยอารมณ์เก้อ ลูบท้ายทอยไปมาด้วยความอาย

“ขอหมวกคืน”

ผมยักคิ้ว ยกหมวกของเค้าขึ้นมาดู ปีกหมวกสีเขียวปักลายกากบาทมีตัวอักษรเล็กๆ หลากสีสัน ผมควงเล่นยื่นไปตรงหน้า แล้วชักกลับมาสวมให้ตัวเอง ตัวเล็กคว้ามือวืด จุ๊ปาก ทำหน้างอ ผมดึงหมวกแก็ปสีดำที่เหน็บอยู่กระเป๋า สวมให้เค้าแทน

ร่างเล็กหมุนตัวกลับ ส่งประกายตาให้ผมอย่างมีความหมาย แล้ววิ่งจากไป ปล่อยให้ผมยืนค้างนิ่งอยู่กับที่ ใจหลุดจากร่างลอยตามเจ้าของใบหน้าสวยหวานเหมือนต้องมนตร์

.................................................................



(RIT part)

ผมพยายามก้าวยาวๆ กึ่งเดินกึ่งวิ่งขึ้นบันได อยากไปให้ถึงห้องนอนให้เร็วที่สุด หัวใจเต้นแรงจนรู้สึกว่าตัวเองกำลังหอบ บอกไม่ถูกว่าเพราะเหนื่อยวิ่ง หรือเพราะอะไร

คุณรุจกำลังเดินสวนลงมา มือเรียวคว้าแขนผมไว้

“หนูริทเป็นไง เจอไอ้โน่แล้วเหรอ?”

“ฮะ? ว่าไงนะฮะ?”

“คือว่าริท...ริท เอ่อ...” ผมไม่ได้งงกับคำถาม แต่กำลังสับสนกับคำตอบของตัวเอง

นิ้วเรียวสอดเข้าไปที่ปีกหมวก แล้วถอดออก คุณรุจฉีกยิ้มกว้าง ส่งสายตาที่ผมไม่เข้าใจ หรือพยายามจะไม่ตีความหมายมันเองมากกว่า

“เย็นนี้ไปฉลอง 3 คนพี่น้องรำลึกความหลังซะหน่อยดีมั้ย?” คุณรุจยัดหมวกคืนใส่มือผม แล้วเดินผิวปากหวืออย่างอารมณ์ดีลงบันไดไป

ผมยกหมวกแก๊บสีดำในมือขึ้นมาดู อักษรภาษาอังกฤษสีขาวปักตัวพิมพ์ใหญ่หรา “T O N O”

ผมกัดปากตัวเอง รู้สึกใบหน้าร้อนผ่าว ในที่สุดก็ฝืนไม่ไหว ค่อยๆ ยิ้มออกมาด้วยความเขินอาย รำพึงกับตัวเองเบาๆ “คนบ้า”

.................................................................

Create Date : 06 มีนาคม 2554 Last Update : 12 ธันวาคม 2554 0:16:03 น. Counter : 341 Pageviews.		0 comments
Share Tweet