จะแน่วแน่แก้ไขในสิ่งผิด จะรักชาติจนชีวิตเป็นผุยผง
|
|||||||||||||
10. เหงา... 10. เหงา... (RIT part) จะไปทานข้าวนอกบ้านกันเหรอครับคุณรุจ หนูริท พี่ภาคิน เสียงใสปนจริตของเซนทักขึ้น ผมชะงักเท้าที่กำลังจะก้าวขึ้นรถ ทำไมเค้ายังอยู่อีกนะ จะย้ายบ้านมาอยู่ที่นี่เลยหรือไง แล้วทำไมพี่โน่ต้องมองเค้าแล้วยิ้มตาหวานเชื่อมแบบนั้นด้วย อื้อ น้องเซนไปด้วยกันมั้ยล่ะ หลายคนจะได้สนุก โธ่! คุณรุจจะชวนเค้าทำไมนะ ไหนบอกผมว่ารำลึกความหลังของเราสามคนพี่น้องไง ฮึ! คุณรุจก็แค่ชวนตามมารยาท ดูทำเข้าสิ เดินตัดหน้าขึ้นไปนั่งบนรถก่อนผมซะอีก ฮึ่ม! หนูริท คุณรุจเรียกผมเสียงต่ำ ปามกริยาฮึดฮึดของผม ก็ช่วยไม่ได้นี่นา ใครบอกให้พี่ชายขัดใจผมล่ะ จะมาห้ามไม่ให้ผมหน้างอได้ยังไง ฮึ! ผมเดินอ้อมไปขึ้นรถฝั่งด้านหลังคนขับ โน่ นายขับนะ คุณรุจโยนกุญแจให้พี่โน่ ขาผมสั้นหรือขาเค้ายาวเกินไปนะ จังหวะที่ผมกำลังเอื้อมมือไปเปิดประตูรถ มือใครบางคนก็ยื่นไปถึงซะก่อน ร่างสูงของพี่โน่ยืนซ้อนอยู่ด้านหลัง แต่มือของผมกลับซ้อนอยู่บนมือของเค้า อื๊อ! ผมชักมือกลับทันที ไฟดูดเหรอครับ สงสัยประตูรถจะมีไฟฟ้าสถิต ผมหันไปมอง ใบหน้ายิ้มเจ้าเล่ห์ลอยห่างอยู่แค่คืบ พี่โน่นั่นแหละมนุษย์ไฟฟ้า ผมไม่ได้ล้อเล่นนะ ก็อยู่ใกล้เค้าทีไร ผมเหมือนถูกไฟฟ้าช๊อตทุกที ................................................................. เจ้าของเสียงแหลมพูดไม่หยุดตั้งแต่เลี้ยวรถออกจากบ้าน คุณรุจกับพี่โน่ก็ช่างกระไรดูจะใส่ใจและสนุกกับทุกเรื่องที่เซนสรรหามาเล่าจริงๆ ผู้ชายสองคนนี้ยังไงกันนะ ถ้าชอบแบบนี้ทีหลังไม่ต้องชวนผมมาก็ได้ ในที่สุดความอดทนของผมก็หมดลง ขอโทษด้วยนะเซน ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ทำท่ากดเบอร์ คุณรุจเอี้ยวตัวมอง โทรหาใครเหรอหนูริท ชวนมาร์คมาด้วยกันสิ หลายๆ คนจะได้สนุก ไอ้โน่กะมาร์คจะได้รู้จักกัน หนูริทก็จะได้มีเพื่อนคุย ใช่สิ ก็พี่ๆ สองคน มีเซนเป็นเพื่อนคุยแล้วนี่ ริทต้องหาเพื่อนคุยใหม่ใช่มั้ย เปล่าครับ ริทจะโทรหากันน่ะ ริทชวนเค้าไว้ แต่ลืมบอกว่าร้านไหน ขอโทษนะครับคุณรุจที่ต้องโกหก ขอโทษนะเซน เธอควรรู้นะ ว่านี่เป็นเวลาส่วนตัวของพี่น้อง ผมแอบยิ้มมุมปากที่เห็นเซนหน้าเจื่อนลง เค้านั่งนิ่งเงียบ หมดเรื่องคุยกระทันหันงั้นเหรอ สายตาเจ้าเล่ห์ของพี่โน่มองกระจกหลังมาที่ผม ทำหน้าบึ้งตึง ผมเบะปากเบือนหน้าหนีออกนอกหน้าต่าง พี่โน่จะบึ้งทำไม เมื่อกี้ยังเห็นสนุกอยู่เลย หรือไม่อยากให้กันมาขัดความสุขเค้ากับเซน เอ่อ คุณรุจ พี่ภาคิน เซนเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามีธุระ คงไปด้วยไม่ได้แล้ว รบกวนช่วยจอดตรงปากซอยข้างหน้าให้ด้วยนะครับ ขอบคุณครับ ได้ผล ผมหันไปยิ้มหวานให้เซน ว้า! เสียดายจัง เธอไม่น่ามีธุระกระทันหันเลยนะเซน เค้ามองกลับมาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อผม ไว้โอกาสหน้า พี่พาไปเลี้ยงนะครับเซน ไว้เราหาบรรยากาศดีๆ ไปกัน อยากกินอะไร คิดเมนูรอไว้เลย พี่พร้อมเสมอ ผมไม่คิดเลยนะว่าจะได้ยินประโยคนี้จากปากของเค้า พี่โน่นะพี่โน่ ผมรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาแล้วแท้ๆ เท่านั้นไม่พอ ยังจะส่งสายตาอาลัยอาวรณ์ให้เซนอีก ................................................................. หนูริท จะไม่กินอย่างอื่นบ้างเลยเหรอ เห็นกินแต่ปลาหมึก คุณรุจตักอาหารอย่างอื่นๆ ใส่จานให้ผม รู้สึกผิดจัง แต่ก็บอกไม่ได้ว่าทำไมผมถึงได้รู้สึกหงุดหงิด ไม่อยากคุย ไม่อยากสนใจใครทั้งนั้น ผมรวบช้อน หน้างอ กินอะไรไม่ลงแล้ว อาหารทะเลต่างๆ ของโปรดของผมที่คุณรุจตักให้ยังค้างอยู่ในจาน โน่...ทำไมนายไม่บอกฉัน ว่าเรียนจบตั้งแต่ปีที่แล้ว คุณรุจเอ่ยขึ้น สายตาคาดคั้นเอาคำตอบกับคนตรงหน้า ที่คุณรุจพูด หมายความว่ายังไง พี่โน่เรียนจบนานแล้วงั้นเหรอ แล้วทำไมเค้าไม่กลับบ้าน ผมทำธุรกิจเล็กๆ กับเพื่อนที่มหาลัย ช่วงแรกๆ ต้องช่วยกันดูแลก่อน ตอนนี้เริ่มอยู่ตัว ขอเค้ามาพักผ่อน เดี๋ยวซักพักค่อยขยับขยาย ภาคินก้มหน้า มองขาปูในมือ ไม่กล้าสบตากับพี่ชาย อาทิตย์หน้า มหาวิทยาลัยของหนูริทจะเปิดเทอมแล้ว ฉันอยากให้นายไปรับส่งเค้าก่อน ให้ชินทางชินถนนแล้ว เทอมหน้าจะถอยซิตี้คาร์ให้ซักคัน ศุภรุจหันมองน้องชายคนเล็กด้วยความภูมิใจ เด็กหัวดีที่เป็นความหวังของเค้า ในที่สุดก็สอบเรียนต่อแพทย์ได้สำเร็จ แม่พิมที่อยู่บนสวรรค์จะต้องภูมิใจมากๆ เช่นเดียวกัน ริทไปเองได้ ไม่เห็นจะต้องให้ใครมาลำบาก กันก็สอบเรียนต่อได้มหาลัยเดียวกับริท เราไปด้วยกันก็ได้ครับ ผมพูดโดยไม่มอง ก็จริงนี่นา เมื่อก่อนก็ไม่เห็นจะใส่ใจไยดีว่าผมอยู่ยังไง กลับมาแล้ว ก็จะสนใจทำไม แล้วแต่คุณรุจเถอะครับ เจ้าของใบหน้าหล่อโยนให้พี่ชายเป็นคนตัดสินใจ สนใจกับปูตรงหน้ามากกว่าอย่างอื่น งั้นก็ เอาตามนี้ ขอบใจมากโน่ นายเป็นน้องชายของฉัน เหมือนคำพูดปกาศิตที่ภาคินขัดไม่ได้ ตามนี้น่ะ ตามไหน ถ้าคุณรุจไม่อยากไปรับส่งก็บอก ริทจะได้ไปเอง ไม่ต้องการรบกวนใคร ผมขัดขึ้น ลงเสียงหนักท้ายประโยค หวังจะให้คนที่เอาแต่สนใจปูมากกว่าเพื่อนร่วมโต๊ะได้ยินบ้าง หนูริท ศุภรุจเสียงเข้มขึ้น ไม่เข้าใจว่าทำไมอยู่ๆ หนูริทถึงได้งอแงนัก คงต้องโทษตัวเองที่เลี้ยงน้องตามใจ ชีวิตที่ค่อนข้างอาภัพในวัยเด็กของเรืองฤทธิ์ ทำให้เค้าพยายามหาสิ่งต่างๆ มาชดเชย สิ่งที่ดีที่สุดเท่าที่จะให้ได้ ตามที่ได้รับปากกับแม่พิมไว้ จนบางครั้งเค้าเองก็รู้สึกผิดที่ละเลยภาคินน้องชายแท้ๆ ที่นั่งอยู่ตรงหน้า ซักพักของนายน่ะ นานแค่ไหน ศุภรุจวกกลับมาเรื่องเก่า แล้วแต่คุณรุจ แต่ผมบอกเพื่อนไว้แล้ว ว่าจะกลับไป เป็นครั้งแรกที่พี่โน่เงยหน้าตอบด้วยสีหน้าจริงจัง ริทขอตัวออกไปเดินเล่นนะครับ อึดอัด ผมรู้สึกใจหายกับคำตอบของเค้า ไม่อยากรับรู้เรื่องราวต่อไป เหลือบมองพี่โน่แว่บหนึ่ง จะทำวิจัยก้ามปูทะเลหรือไง ไม่สนใจผมเลยซักนิด ................................................................. ผมนั่งมองน้ำตกจำลองในสวนหย่อมของร้านอาหาร ใจล่องลอยไปไกล นึกน้อยใจที่เค้าพูดเรื่องจะไปตั้งแต่เพิ่งมาถึงวันแรก ตลอดเวลา 10 ปีที่ผมรอคอย เค้ายังทรมานผมไม่พออีกเหรอ หนูริท กลับบ้านกันเถอะ โน่ไปรอที่รถแล้ว เสียงของคุณรุจปลุกผมตื่นจากภวังค์ คุณรุจ... ผมโผเข้าหาพี่ชายคนโต ซบหน้าลงกับอกกว้างของเค้า ทำยังไงถึงจะห้ามไม่ให้น้ำตามันไหลออกมาได้นะ คุณรุจลูบหลังลูบไหล่ปลอบใจผม กลับบ้านเรา มือใหญ่ของคุณรุจจูงมือเล็กของผมเดินไปข้างหน้า มือที่อบอุ่นและคอยปกป้องผมเสมอ หนูริทยังต้องการใครอีกมั้ย รู้สึกว่ามือของผมถูกกระชับแน่นขึ้น ฮะ...ว่าไงนะฮะ ผมใจลอย ไม่ทันได้ฟังคำถาม แต่ความรู้สึกบางอย่างสั่งให้ผมเบียดกายเอาหัวซบที่ไหล่ของเค้า คุณรุจหยุดยืนแหงนมองดูดาวบนท้องฟ้า แต่ผมก้มหน้ามองดิน คุณรุจไม่ได้เข้มแข็งเสมอไป บางครั้งเค้าก็ต้องการความอบอุ่น ก็พี่ชายของผมเค้าเป็นเจ้าชายนี่นา ไม่ใช่ซูเปอร์แมนเหมือนใครบางคน แม่พิมครับ...ลูกชายตัวดีของคุณแม่มันกลับมาแล้วนะครับ และมันก็กำลังจะทิ้งผมกับน้องไปอีกแล้ว เมื่อไหร่มันจะยกโทษให้ผมซะที ศุภรุจได้แต่แหงนหน้ามองท้องฟ้า คุยกับแสงดาวระยิบระยับวับวาว อยู่ๆ ก็รู้สึกเหงาขึ้นมาจับใจ .................................................................
|
Phoenix_x
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] เราเป็นคนขี้เกียจแล้วก็ชอบนอนมากๆ วันๆ เราไม่ทำอะไรเลย เคลื่อนไหวได้ด้วยแรงเฉื่อย Group Blog All Blog
Link |
||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||||||||||||
