ก่อนอื่น... ต้องขออภัยสำหรับคนที่ติดตามเรื่องราวของการตกแต่งบล็อก เนื่องจากช่วงนี้ติดงาน ชนิดที่ ไม่สามารถเขียนอะไรเป็นชิ้นเป็นอันได้มากนัก.. ก็คงจะเป็นหลังวันที่ 10 กุมภาพันธ์ โดยประมาณ กว่าจะเขียนต่อได้อีก..

วันนี้..เหนื่อยๆ ล้าๆ ก็เลยมาเขียนไดอะรี่.. เฮ้อ...แต่ก็อย่างว่าแหละ โตเกินกว่าจะมานั่ง... "ไดอะรี่จ๋า วันนี้ฉันเหงาจัง" เสียแล้ว

ก็เลยมาจดบันทึกไว้ถึงความประทับใจ หลังจากกลับมาจากตลาด เผื่อสักวัน จะมาคุ้ยเอาข้อมูลนี้ไปประกอบเป็นเรื่องสั้นสักเรื่อง...

นานแล้วที่ไม่ได้นั่งกินข้าวแกงที่ตลาด.. วันนี้เลือกเจ้าที่อยู่เกือบติดกับถนน สาเหตุเพราะเจ้าประจำไม่ขาย.. นั่งไปสักพัก็ได้ยินเสียงใสๆ..

"ข้าวเหนียวมะม่วงไหมจ้ะ... มะม่วงว๊าน...หวาน แพ็คใหม่ๆ เชิญเลือกเลยค่ะ" พอมองหาต้นตอ ..ปรากฏว่าเป็นเด็กสาว อายุไม่เกินสิบห้า ยังใส่ชุดยุวกาชาดอยู่เลย

เด็กสาววัยไม่เกินสิบห้า สวมชุดฟอร์มยุวกาชาดแบบไม่เต็มยศ เธอปล่อยชายเสื้อออกมานอกกระโปรง ปลดผ้าพันคอ ผมสั้น หน้าตาดี เป็นแผงขายข้าวเหนียวมะม่วง ข้างๆ นั่นเอง.. นั่งไป กินไป แอบประทับใจกับความไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยที่เธอร้องขายอยู่อย่างนั้น

เชื่อว่าหลายคนที่ผ่านไปมา ก็คงแวะซื้อเพราะเสียงใสๆ นั่น

เด็กสาววัยไม่เกินสิบห้า... สร้างความประทับใจตรงที่ว่า..เธอช่วยแม่ขายของด้วยความเต็มใจ.. สีน้ำฟ้ารู้สึกละอายต่อเธอจริงๆ สมัยอายุที่เท่ากัน.. มีแต่ไปขอรับเงินแม่ แล้วก็ไปโรงเรียนมากกว่าจะมานั่งช่วยอย่างจริงจังขนาดนี้

ภาพความสวยงามที่เกิดกลางตลาด ที่ผู้คนจ๊อกแจ้ก จอแจ... คุณสามารถพบได้ที่ตลาดในตัวอำเภอเมืองกระบี่.. ร้านขายข้าวเหนียวมะม่วง เชื่อว่าเธอคงทำเป็นประจำ หลังเลิกเรียนแน่ๆ

เด็กดีๆ แบบนี้..เห็นแล้วชื่นใจ น่าสนับสนุนค่ะ

ว่าแต่ว่า... ทานข้าวเหนียวมะม่วงด้วยกันไหมคะ..???


ปล. ภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ต (ไม่ได้เอากล้องถ่ายรูปไปด้วย)
ที่มาของภาพ : //www.flickr.com