เห็นชื่อคนเขียน ความคิดแรกในหัว ขอเคลียร์พื้นที่สมองก่อนอ่านแล้วกัน เพราะว่าอวี๋ฉิงเป็นนักเขียนที่เขียนนิยายบางที่ต้องแปลความหมายของนิยายต่ออีกสักรอบสองรอบ กว่าจะเข้าใจได้ว่านิยายจะสื่ออะไรนะคะ แต่เรื่องนี้เห็นว่าบางๆ ก็คงไม่น่าจะซับซ้อนเท่าไร เมื่อเป็นเรื่องต่อจากภูติรักปาฏิหาริย์ด้วย เล่มเดิมก็ไม่ได้อ่านลำบากสักเท่าไร เล่มนี้ก็คงไม่ต่างกันกี่มากน้อย

แต่ถึงจะขึ้นชื่อว่าเป็นเล่มต่อจากภูติรักปาฏิหาริย์ก็ตามที หากแต่ถ้าไม่ได้อ่านเล่มแรก การอ่านเล่มนี้ก็ไม่ได้ทำให้เราอ่านไม่รู้เรื่องนะคะ แทบจะไม่มีเนื้อหาอะไรเกี่ยวพันกันเลยค่ะ แค่รู้ว่าเป็นตัวละครจากภูติรักปาฏิหาริย์เป็นบรรพบุรุษที่นางเอกต้องมีหน้าที่ทำภารกิจสำคัญประจำครอบครัวก็คือวาดแผนที่สถานที่ต่างๆ บูชาให้กับบรรพบุรุษ แต่หน้าที่แปลกๆ ก็ทำให้เธอต้องมาดวงซวยเมื่อถูกกล่าวหาว่าน่าจะเป็นผู้ปล้นเมืองเงินของอำเภอนี้ แต่ทั้งๆที่ไร้หลักฐาน หากเธอก็ไม่มีสิทธิ์แก้ตัว ต้องถูกจับเพราะศาลเตี้ยของคนที่นี้ โดยเฉพาะต้องตกอยู่ใต้ประกาศิตชี้เป็นชี้ตายของคนสำคัญที่สุดในเมือง อย่างพระเอก แต่ถึงเขาจะรู้เต็มอกว่านางเอกคือผู้ถูกใส่ร้าย หากเขาไม่ใช่คนดีเด่อะไร การแลกนางเอกมาในแผนการซับซ้อนก็สนุกดีจะตายไป คนที่ชอบการแกล้งคนเช่นเขาก็ไม่ปล่อยให้ความสนุกหลุดมือไป

และเมื่อสถานการณ์แย่มากขึ้นเพราะเป้าหมายหลักในแผนการเริ่มเปิดเผย เขาก็ต้องรู้จักที่จะพลิกแพลงจากดำเป็นขาว จากร้ายเป็นดีให้จงได้ เพราะไม่ใช่แค่ตัวเขาเอง แต่ยังมีนางเอกที่ถูกลากเข้ามาด้วย และการทำให้ทั้งสองรอดตายได้ จะต้องทำอะไรลงไปเขาก็ทำได้ทุกอย่าง แม้ว่ามันจะไม่ถูกต้องเลยก็ตามที แต่เขาไม่เคยสนใจยกเว้นที่ต้องมีลมหายใจต่อไปก็พอ

ไม่น่าเชื่อว่าอวี๋ฉิงจะเขียนเรื่องแนวที่ไม่ต้องขมวดคิ้วคิดมาก งงๆ ว่าจะสื่ออะไร แทบจะเรียกว่าเป็นงานเบาๆ อีกเล่มหนึ่งเลยของอวี๋ฉิงนะคะ ขนาดว่าตกอยู่ในเรื่องคอขาดบาดตาย ก็ยังไม่รู้สึกว่าจะทำไงดี จะตายไหมหรืออีกมากมาย เพราะเหมือนว่าพระเอกจะรู้อยู่แล้วว่าต้องทำอย่างไรดี แค่รอเวลานิดหน่อยให้มันได้จังหวะที่เขาต้องการก็พอแล้วจะลงมือจัดการสะสางปัญหาทั้งหมดก็เท่านั้นเอง

แต่ถ้าใครได้อ่านแล้ว สิ่งหนึ่งที่อาจจะคิดแบบฟีน่าก็คือทั้งเรื่องนี้มีใครบ้างไหมเนี่ยที่เป็นคนปกติกับเขาบ้าง ถ้าจะปกติที่สุดก็อาจจะเป็นตัวร้ายไปเลย นางเอกก็พิลึกๆ ดี พระเอกก็ไม่ค่อยเหมือนชาวบ้าน แต่ที่ประหลาดสุดต้องเป็นเหล่าบรรดาพี่ชายนางเอกค่ะ ความเพี้ยนๆของพี่ฝอจากภูติรักปาฏิหาริย์ถ่ายทอดกันมาทางดีเอ็นเอแน่เชียว พี่ชายนางเอกจึงเป็นอะไรที่ชอบกลสุดๆค่ะ จนตอนแรกคิดว่านางเอกผิดปกติ แต่เจอพี่นางเอกเข้าไป นางเอกเป็นคนปกติได้เลยค่ะ มีพี่ๆแบบนี้ นางเอกจึงกลายเป็นคนเยือกเย็นไม่หวาดหวั่นกับสารพัดเรื่อง คือคาดว่าตั้งแต่เด็กจนโตเรื่องประหลาดทุกชนิดได้เจอมาหมดแล้ว

แต่ความไม่ค่อยเหมือนใครของคนสกุลวั่นก็เป็นอะไรที่ชวนหัวดีนะคะ ทำให้เรื่องราวไม่เครียดเลย ทั้งที่ควรจะต้องลุ้นว่าชะตากรรมของนางเอกกับพระเอกจะรอดตายหรือเปล่า เพียงเพราะความโลภของคน ท้ายสุดก็ดูสบายๆมาก ผสมกับพระเอกเป็นพวกฉลาดและมีพิษสงรอบตัวอย่างที่ประมาทไม่ได้เลย อย่าได้ริเป็นศัตรูกับพระเอกจะเป็นการดีเลยทีเดียว

หากสิ่งหนึ่งที่เห็นมาตลอดในนิยายของอวี๋ฉิงก็คือพระเอกของเธอไม่ใช่ผู้ชายในอุดมคติประเภทแสนดี น่ารัก แต่เป็นพวกชอบกลั่นแกล้งเป็นประจำ เล่มนี้ยิ่งชัดมาก และพระเอกของเธอเวลาอยู่ในช่วงที่เรียกว่าเป็นคนเลว ก็เลวของแท้นะคะ เล่มนี้จะเห็นได้ถึงลักษณะแบบนี้ก็ตอนที่พระเอกวางแผนให้ตัวเองรอดตัวจากเรื่องทั้งหมด เขาทำได้ทุกอย่าง ไม่ได้สนใจว่าผิดหรือไม่ควรทำ โลกที่เขาใช้ชีวิตไม่เป็นโลกในอุดมคติที่มีแต่สีขาวกับดำ แต่มันเป็นสีเทาอ่อนบ้าง เข้มบ้างจนเกือบดำ เมื่อเขาต้องการชีวิตที่สงบสุข ปลอดภัย เมื่อใดควรแข็ง เมื่อใดควรอ่อน อาจจะทำลายกรอบของการมองนิยายว่าพระเอกไม่ควรจะทำแบบนั้นเลย เพราะส่งเสริมคนเลว แต่มันเป็นหนทางที่เป็นจริงที่สุดแล้วบนโลกแห่งความโลภและเห็นแก่ตัวเช่นนี้ เหมือนตอนอ่านหนึ่งบุปผากลางใจ ที่พระเอกต้องโทษว่าเป็นคนฉ้อฉล เราก็คิดว่าพระเอกต้องโดนใส่ร้าย แต่ความจริงไม่ใช่ พระเอกมันเลวของแท้และทำจริงๆ เล่มนี้ก็ไม่ต่างกันเลยค่ะ แต่มันก็มีเหตุผลที่เราก็โอเคนะ ปณิธานอันสูงส่งใช้ไม่ได้กับสังคมแห่งการหลอกลวง อาจจะตรงกันข้ามกับนางเอกก็เป็นไปได้ ตัวเธอก็ไม่ได้อ่อนเดียงสาจนไม่รู้ว่าชีวิตคนเรามันต้องประสบพบเจอกับคนประเภทไหน เพียงแค่เธอเลือกที่จะเป็นไม่มีปัญหากับใคร ไม่เป็นกังวลกับเรื่องราวใดๆ และออกจะมีน้ำใจกับผู้อื่นเสียอีก

เล่มนี้ของอวี๋ฉิงจึงมาค่อนข้างที่เรียกว่าอ่านง่ายสุดๆค่ะ เบาสมองแต่ไม่ใช่งานตลก แต่เป็นงานที่พูดถึงความเพี้ยนของคนสกุลวั่นอีกรอบต่างหาก ประเด็นของเรื่องก็คือ การฉกนางเอกไปจากสกุลวั่นให้เป็นคนสกุลซุ่ยต่างหาก ยิ่งมีพี่ชายแปลกๆ ที่หวงแหนนางเอก หวงแหนความโชคดีในโชคร้ายของนางเอก และหมายหมั้นปั่นมือจะต้องขัดขวาง ยุยง ปั่นป่วนให้นางเอกเลิกรากับพระเอกให้จงได้

ถามหาความสนุกว่าเป็นเช่นไร ถ้าเทียบกับเล่มแรกของชุด ฟีน่าชอบภูติรักฯมากกว่านะคะ เพราะในความเพี้ยนของตัวละครคล้ายๆกัน แต่เล่มนั้นให้อารมณ์ที่หลากหลายกว่า หัวเราะอยู่ดีๆ แต่ร้องไห้ด้วยก็ยังได้ ไม่เข้าใจในเหตุผลแต่อีกใจก็เข้าใจในสิ่งที่ทำลงไป เล่มนี้บอกเลยว่าดูจะยังจับจุดไม่ได้ว่าอะไรคือตัวจุดประกายความรักของพระเอก อาจจะเริ่มจากความรู้สึกว่านางเอกน่าหมั่นไส้ จะตายอยู่แล้วยังหน้าเป็นอีก แต่เพราะหน้าตาเธอเป็นเช่นนั้นเองไม่ได้เสกสรรปั้นแต่ง ก็เลยน่าแกล้งมากขึ้น จนมันเป็นความรู้สึกแปลกๆที่เขาหวงแหนอยากได้เป็นเจ้าของคนเดียว ยิ่งพอได้ร่วมทุกข์ ร่วมสุขกันสั้นๆ ก็ยิ่งเห็นในความเยือกเย็นของนางเอกที่มั่นคงยิ่งนัก ผู้หญิงแบบนี้หายาก ไม่จัดการรวบรัดจะไปหาที่ไหนได้อีก

แต่ถึงแม้จะยังรู้สึกว่าชอบน้อยกว่าเล่มแรกของชุด แต่ก็ยังถือว่าสนุกอยู่ในระดับของอวี๋ฉิงค่ะ แต่พูดเลยว่าฟีน่าไม่ได้กรี๊ดพระเอกนะคะ ติดจะเฉยๆ ด้วยซ้ำไป ชอบความแปลกๆของพี่ชายนางเอกเสียมากกว่าค่ะ มีหลายคนแม้จะออกมาไม่ครบทุกคนแต่รู้เลยว่าบ้านตระกูลวั่นมีอะไรไม่ค่อยเหมือนใคร หากแต่เป็นพี่ชายที่รักและหวงน้องสาว อ่านแล้วก็ให้เพลินๆ ดีค่ะ แต่ยังไม่ใช่งานที่ใช่ที่สุดสำหรับอวี๋ฉิง ส่วนใครที่อยากรู้ว่าพี่ฝอจะมาปรากฏตัวในเล่มนี้หรือเปล่า มีแน่นอนค่ะ แต่จะมายังไงตอนไหนเป็นอะไรที่คนอ่านต้องไปอ่านเอาเองนะคะ เพียงแค่ภาพรวมเล่มนี้ติดจะธรรมดาๆ ไปหน่อยค่ะสำหรับฟีน่า เห็นและเข้าใจว่าพระเอกรักนางเอกดี แต่ยังไม่มีจุดไหนที่น่ากรี๊ดที่สุด ซึ่งฉากนั้นอาจจะเป็นฉากที่พระเอกยอมเป็นคนเลว แต่ถ้าดูกันตามพื้นนิสัยพระเอก ต่อให้ไม่มีนางเอกเขาก็จะทำเพราะมันเป็นการช่วยคนในอำเภอนี้ไปด้วย มันไม่ได้มาจากเหตุผลที่เขารักนางเอกสุดๆ เลยต้องจำใจทำ ดังนั้นรอยรักปาฏิหาริย์ก็เลยยังไม่จัดว่าเป็นเล่มโปรดของฟีน่าค่ะ แต่ต้องอ่านเพราะว่านี้คือเล่มต่อและเป็นของอวี๋ฉิง นักเขียนคนโปรดของเรา