ปีนี้ได้อ่านผลงานของเจ้เอ็ม ออสม่าติดๆกันเลยค่ะ แต่ดูเหมือนว่าจบจากเรื่องนี้จะต้องไปนอนร้องเพลงกันอีกหรือเปล่าก็ไม่รู้นะคะ แต่เราก็กักตุนผลงานกันไว้ก่อนล่ะ ได้มาก็ลัดคิวอ่านผลงานกันค่ะ เพราะเห็นว่ามีคนรออ่านรีวิวเล่มนี้อยู่ และตัวเองก็เป็นแฟนหนังสืออยู่แล้ว ไม่ต้องเสียเวลาดองนานค่ะ อ่านช้าล่ะเสียชื่อแฟนคลับแย่เลยงานนี้

บทเพลงรัก ทำไมจึงต้องเป็นบทเพลงรัก ก็ต้องลองอ่านนะคะ แต่เรื่องราวในเล่มนี้เป็นการขอออกไปตั้งหลักพักใจของนางเอกที่มีชีวิตค่อนข้างเรื่อยๆ มาตลอด แม้อาจจะเรื่องน่าปวดหัวในชีวิตบ้างอย่างเรื่องญาติๆ แต่เธอก็พอรับมือกับมันได้ แต่เธอไม่คิดเลยว่า เพียงความที่เป็นไม่โอ้อวดความร่ำรวยและไม่หวือหวากลับกลายเป็นความน่าเบื่อหน่ายของคนที่เธอรัก และนำไปสู่ความรักที่เต็มไปด้วยการหักหลัง เมื่อเธอรู้ดีว่าคงอยู่กับสภาพนี้ไม่ได้จึงตัดสินใจเดินทางสู่อเมริกาตามคำชวนของเพื่อน และที่นั้นก็เหมือนว่าจะได้พักใจจริงๆ หรือว่าจะวุ่นกว่าเดิม เมื่อเธอได้รู้จักคนอีกคู่หนึ่ง แต่คนหนึ่งทำให้เธอรู้สึกเหมือนได้แม่คนใหม่ หากแต่คนกลับทำให้เธอแอบกลัวเขานิดๆ เพราะนิสัยที่ร้ายกาจจนเหลือจะรับได้ แล้วจู่ๆ ผู้ชายคนที่เคยทำให้เธอกลัวๆ กล้าๆจะอยู่ใกล้เขา กลับออกปากอยากขอเป็นคนรักของเธอ งานนี้มีหรือที่เธอจะรับได้ไหว ในเมื่อหัวใจของเธอยังคงมีตะกอนของรักแรกไม่จางไป และมันก็เหมือนเงาจางๆ ที่ทำให้เปิดรับใครใหม่ในตอนนี้ไม่ได้ สถานะเดียวที่มอบให้เขาได้ก็คงเป็นแค่เพื่อนกัน แล้วคำว่าเพื่อนก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นรักได้อย่างรวดเร็ว เพราะเขาคนนั้น ต่างจากคนทำเธอต้องเจ็บปวด แม้เขาจะร้ายกาจ วาจาร้ายเหลือ แต่เต็มไปด้วยความจริงใจและตรงไปตรงมาต่อเธอและความสัมพันธ์นี้ ไม่เคยมีปิดบังซ่อนเร้น จึงทำให้เธอกล้าที่จะทำในสิ่งที่ผู้หญิงที่ใช้ชีวิตธรรมดาๆ อย่างเธอจะกล้าตัดสินใจทำมาก่อน แต่มันก็คุ้มค่าที่ได้เป็นคนที่เขารัก

ไม่ได้อ่านงานที่เรียกว่าค่อนข้างเบาของเจ้เอ็มมานานล่ะ น่าจะตั้งแต่ลิขิตรักข้ามขอบฟ้าหรือเปล่า หลังจากนั้นก็เจอป๋าเอเดรียนเข้าไป ต่อด้วยชุดต้องรอด เรียกว่าเน้นงานหนักกันมาเลยทีเดียว พอมาเจอเล่มนี้ สารภาพเลยว่าออกจะไม่คุ้นสักเท่าไร คาดว่าเราคงเป็นประหลาดที่ชอบความหนักและเนื้อเรื่องค่อนข้างยาว หรือไปในทางบู๊เสียมากกว่า เล่มนี้จะไม่ค่อยจัดหนัก เนื้อแน่นมากจนเกินไป

แต่สิ่งหนึ่งที่บอกได้เลยก็คือว่างานนี้ใครอ่าน ต้องหลงรักพ่อแองเจิล เทวดาซาตานร้ายอย่างแน่นอน แต่เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งคิดไปว่าซาตานร้ายในแบบเจ้เอ็มจะต้อง ปากอย่างใจอย่าง ประเภทว่าด่านางเอกว่าเลวทรามต่ำช้าแต่จับหล่อนกดทุกเมื่อเชื่อวัน ไม่ใช่นะคะ พ่อแองเจิลเป็นผู้ชายปากร้าย ขี้ระแวงของแท้ แต่ก็ไม่แปลกที่เขาจะคิดเช่นนั้นในเมื่อนีน่า นางเอกของเราเป็นสาวไทยแปลกหน้า แต่กลับไปสนิทกับเพื่อนต่างวัยของเขาอย่างรวดเร็ว ประสบการณ์ของเขาสอนให้ไม่วางใจใครง่ายๆ ทั้งดุ ทั้งข่มขวัญ จนสาวเจ้าเจอหน้าก็เหมือนหนูเจอแมว แข้งขาสั่นเทา แต่เราไม่รู้สึกว่าพระเอกนิสัยไม่ดีหรือว่าย่ำแย่จนออกปากว่านี้หรือพระเอก เพราะความร้ายๆ ก็มีมุมอ่อนโยนซ่อนไว้ที่ไม่ลึกจนขุดแล้วขุดอีกก็หาไม่เจอ เจอบ่อยๆ แต่ยังไม่ค่อยยอมรับตัวเองสักเท่าไร

และแล้วเมื่อแองเจิลเขารู้ใจตัวเอง ก็เหมือนคนละคนแล้วล่ะค่า เราจะเห็นความน่ารักของพ่อเทวดาขึ้นมาทันใด แต่ไม่ได้กลายเป็นผู้ชายปากหวาน เอาแต่ป้อนางเอก เพราะความน่ารักของเขาก็คือความจริงใจสุดๆ ชนิดที่ว่ากล้าป่าวประกาศให้ทุกคนรู้ว่านี้คนที่เขารักและตามจีบอยู่ หึง หวงแหนแบบสุดๆ เป็นที่มาของความเริดแบบที่คุณพระเอกพึงมีนะคะ ชอบก็บอกว่าชอบ ไม่พอใจก็แสดงออกไปเลย ปฏิเสธกันตรงๆ ว่าไม่เล่นด้วย ไม่ต้องมาอ่อย ไม่ต้องสร้างสถานการณ์ เขารู้ทันและอย่าคิดลองของ ไม่งั้นจะน้ำตาเช็ดหัวเข่า ตัดสินใจอะไรด้วยความเด็ดเดี่ยวมากๆ ทำให้หลงรักในความแรงของพ่อเทวดาคนนี้เลยนะคะ รักนะและแสดงออก เปิดตัวแรงอีกต่างหาก ถ้านางเอกไม่หันมาเห็นความดีไวๆ คงได้รู้สึกว่ายัยคนนี้เหมือนไก่ได้พลอยนะ เขารักตัวเองออกจะขนาดนั้นรักสักทีซิ ขนาดว่าเข้าใจในเหตุผลของนางเอกนะคะ แต่ก็อยากให้เธอทำตัวเปิดปิดสวิทซ์ความรู้สึกได้เลย รักได้ก็เลิกได้ แล้วหันมารักพระเอกของฉันได้แล้ว จะหาประเภทตรงประเด็นแบบนี้ยากนะเธอ พลาดไปอย่ามาหาว่าไม่เตือน

คือนางเอกเนี่ย ไม่ใช่ว่าฟีน่าจะไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงต้องดึงเวลาในความรักไว้สักนิด พูดกันตรงๆเลยว่า ถ้าเป็นเรา รักครั้งแรกเป็นอะไรที่ฝังใจจำมาก ต่อให้คนที่เราเคยรักจะเป็นเช่นไร จะให้ตัดให้ขาดเหมือนตัดกระดาษก็คงเป็นไปได้ยาก แล้วผู้หญิงที่ออกจะเรียบร้อยอย่างนางเอก จะให้เธอแข็งแกร่งประเภท สะบัดบ๊อบฉันไม่แคร์หรอก สวยเลือกได้อะไรทำนองนั้นก็ดูจะไม่ใช่ แม้จะขัดใจแทนพระเอกที่ไม่รับรักพระเอกทันใด ซ้ำยังมีตะกอนใจบางๆอยู่เล็กน้อย ก็ให้เหตุผลกับเธอได้อย่างเดียวคือ “จะหักอื่นขืนหักก็จักได้ หักอาลัยนี้ไม่หลุดสุดจะหัก สารพัดตัดขาดประหลาดนัก แต่ตัดรักนี้ไม่ขาดประหลาดใจ” ก็แล้วกันนะคะ

ในบางทีนิสัยแบบนางเอกก็มีหลายอย่างที่ทำให้คนไม่สนใจใครแบบฟีน่าอึดอัดใจแทนมากๆ รู้ตัวเลยว่าเรื่องนี้ตัวเองไม่สามารถเป็นนางเอกได้ ต้องเป็นโซเฟียน่าหรือว่าเจซซี่เท่านั้นค่ะ เพราะเป็นคนประเภทไม่ร้ายใส่ใครก่อน แต่อย่ามาร้ายหรือเอาเปรียบฉันนะ ฉันไม่ปล่อยไว้แน่นอน นางเอกจะว่าเป็นผู้หญิงเรื่อยๆ ที่ไม่คิดร้ายอะไรกับใคร ไม่ยื้อแย่งหรือทำตัวให้มีปัญหากับใครมากนัก เธอชอบอยู่เงียบๆ และไม่ต้องอวดร่ำรวยด้วยซ้ำไป ซึ่งแทบจะตรงข้ามกับคนอ่านคนนี้ ยกเว้นประเด็นอวดรวยเพราะไม่มีให้อวดเลยทำไม่ได้ แต่นิสัยแบบนางเอกก็คู่ควรกับผู้ชายอารมณ์ศิลป์และร้อนอย่างพระเอกนะคะ ขืนได้คนนิสัยเดิมกัน บ้านคงไหม้เป็นจุณกันเลยทีเดียว แต่อีกเช่นกัน ท้ายสุด นางเอกก็กล้าแหกกรอบที่กลายเป็นว่าฟีน่าอาจจะไม่กล้าเสี่ยงขนาดนั้น เธอนิ่งและรอคอยมาก แม้ว่าลึกๆในใจเธอก็ต้องการในสิ่งที่ผู้หญิงทุกคนปรารถนา หากเธอไม่เคยกดดัน ไม่เคยร้องเรียกอะไรสักนิด ผลที่ได้รับจึงหอมหวานแบบที่เธอต้องการ และสำหรับผู้หญิงที่คิดว่าตัวเองคือโซเฟียน่าแบบฟีน่า ตอนท้ายเรื่องอยากจะเดินเข้าไปกระชากคอเสื้อพระเอกมาถามว่า เพิ่งคิดได้หรือย่ะพ่อตัวร้าย คิดช้าจริงนะพ่อคุณ

ส่วนที่อยากจะคอมเม้นท์บ้างเล็กน้อย ประการแรกคือชื่อเพลงในเรื่อง มีชื่อเพลงหนึ่งที่ใส่ชื่อผิดไปนะคะ อันนี้ฟีน่าเป็นคุณนายละเอียด อะไรที่รู้ก็จะขอท้วงติงเล็กน้อย ไม่ใช่ชอบจับผิดหรอกนะคะ แต่มันเป็นนิสัยที่แก้ไม่หายแล้ว อาจจะดูเล็กสำหรับคนอื่นแต่ฟีน่าเป็นโรคคลั่งความสมบูรณ์แบบ(เพราะตัวเองเป็นไม่ได้) เลยจะจุกจิก

เพลงที่ใส่มาในท้ายเล่ม บางเพลงทำให้เรานึกถึงได้ว่าไม่ได้ฟังนานแล้ว ไปเปิดแก้คิดถึงได้ แต่ว่าเนื้อเพลงบางทีมันก็เยอะไปนะคะ คือเข้าใจว่ามันแทนอารมณ์ของตัวละครในตอนนั้น แต่ฟีน่าไม่ค่อยนิยมนิยายที่ใส่เนื้อเพลงมาแทนอารมณ์ ความรู้สึกนึกคิดของตัวละครเท่าไรค่ะ ชอบการใส่การพรรณาหรือเรื่องราวที่เขียนมาเลยมากกว่าค่ะ ไม่ได้แอนตี้การใส่เนื้อเพลง แต่ชอบแค่เอากลิ่นๆ มามากกว่าใส่เยอะๆค่ะ

ช่วงดำเนินเรื่องในตอนแรกของนิยาย ค่อนข้างรวบรัด ตัดฉากไปค่ะ ทำให้งงๆ ในบางทีว่าทำไมเนื้อเรื่องในตอนแรกมันห้วนเกินไป ตัดฉับไปอีกฉากหนึ่งเลย ทำให้ช่วงแรกของนิยายไม่ค่อยลื่นไหลในความรู้สึกของตัวเองนะคะ ถ้าเนื้อเรื่องค่อยๆ ดำเนินไปอย่างไม่รีบร้อนนักอาจจะทำให้มันได้จังหวะอารมณ์มากกว่านี้สักนิด เหมือนช่วงตอนจบของเรื่องค่ะ กำลังฟินๆ กับฉากขอแต่งงาน พลิกไปอีกหน้ากะว่าจะได้แต่งตัวเป็นเพื่อนเจ้าสาว ขอแย่งช่อดอกไม้กับเขาสักช่อ ว่างเปล่า! ในใจคิดว่า ตายล่ะ นิยายฉันหน้าหายชัวร์ แต่พอเหลือบไปเห็นเลขหน้าของนิยาย รู้แล้วว่าไม่หรอกนิยายจบแค่นั้นจริงๆ ทำให้ตอนจบสำหรับฟีน่า ยังจบแบบไม่โดนใจเท่าไรนะคะ นางเอกรอคอยวันนี้มาสักระยะแล้ว ก็เข้าใจว่าเขารักกัน แต่อยากได้อารมณ์ที่เห็นนางเอกปลื้ม หรือคนอ่านกันแน่ปลื้มกับตอนจบไปอีกนิดหนึ่ง เพราะฟีน่ารู้สึกว่าตอนจบตัดจบแบบห้วนเกินไป อารมณ์กำลังลุ้นได้ที จบแล้วหรือเนี่ย จริงๆมันก็จบนะคะ แต่อยากรู้ว่ามันจะมีอะไรมากกกว่านั้นหรือเปล่าค่ะ เลยยังไม่เต็มอิ่มกับเล่มนี้แบบสุดๆ
แล้วส่วนตัวรู้สึกยังไงกับเรื่องนี้ อย่างที่บอกว่าฟีน่าเสพติดการอ่านนิยายที่เจ้เอ็มเขียนหนักๆมาตลอดค่ะ เลยไม่ชินกับแนวสบายๆ สักเท่าไร คือถ้าให้เลือก แน่นอนว่าป๋าเอเดรียนนี้ยังมาวินที่สุดค่ะ แต่แองเจิลก็จัดว่าถูกใจเพราะความตรงประเด็นของเขานี้ล่ะ แต่ยังไงก็ตามทีเรื่องนี้ของเจ้ก็ออกมาเป็นงานที่ไม่ยาวเกินไป ไม่ได้เน้นเนื้อหาสาระแบบสุดๆ ไว้สำหรับอ่านผ่อนคลายและโดนใจกับความร้ายแต่น่ารักของพระเอกนะคะ รู้สึกเลยว่านี้ล่ะพระเอกที่ใช่และโดนสำหรับเราเลย ให้มันได้ยังงี้ซิ แต่ยังไงก็ตามเล่มหน้าขอจัดหนัก จัดเต็มกว่านี้นะคะ คนประหลาดแบบโซเฟีย(ฟี)น่า ชอบแบบนั้นมากกว่าค่ะ