พฤกษาไม่รู้เลยจริงๆว่าชีวิตเธอตกอยู่ในอันตรายจากการปองร้ายของใครบางคน เมื่อเธอก้าวเข้าสู่ชีวิตของฆิค แม้จะไม่ได้ตั้งใจแต่เขาต้องได้เธอแล้ว พฤกษาก็ไม่มีวันออกไปจากชีวิตเขาได้ ด้วยสองมือของทายาทเหมืองเถื่อนจะเป็นผู้ปกป้องเธอเอง แม้พฤกษาจะไม่ค่อยเต็มใจสักเท่าไร
ไม่ว่าแม่ตัวแสบที่พกพาเอาผู้ร้ายคนนี้เข้ามาจะเป็นใคร แต่เมื่อฆิคบอกว่าพฤกษาคือผู้หญิงของเขา ก็มีแต่เขาเท่านั้นที่เป็นดั่งเงาตามตัวของพฤกษาได้ แต่ดูเหมือนพฤกษาจะพยายามสรรหาเรื่องให้เขาและตัวเองต้องเจ็บตัวอยู่เสมอ เมื่อบอกให้อยู่เฉยๆแล้วยังไม่ยอมเชื่อฟัง ฆิคก็มีวิธีกำราบให้เจ้าหล่อนต้องฟัง
พรรพิพารู้ดีว่าในสายของผู้ชายทั้งโลกมองเธอว่าแค่ผู้หญิงไร้ค่าคนหนึ่ง มีหน้าที่อะไรก็ได้เพื่อให้นายของเธอประสบความสำเร็จ และครั้งนี้ก็เช่นกัน เพื่อให้พัชรเป็นที่พอใจ เธอจึงเป็นของแถมเสน่หาที่เขาต้องการ พรรพิพาไม่มีสิทธิ์เรียกร้อง เจ็บปวด เสียใจกับการกระทำใดๆ เพราะเธอเกิดมาเป็นเพียงสินค้าเท่านั้น
แม้จะแสนเสียดายผู้หญิงเช่นพรรพิพา แต่พัชรก็ต้องการเธอเป็นที่สุด และเมื่อได้รู้ว่ามีเพียงเขาเท่านั้นที่ได้เป็นเจ้าของเธอ พัชรก็ต้องการให้มันเป็นเช่นนั้นตลอดไป หากแต่ความจริงก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลง เช่นไรพรรพิพาก็เป็นผู้หญิงของคนที่เขาต้องกำจัด และเธอเองก็เป็นนกต่อของมัน
ฆิคอาจจะเป็นนายน่ากลัว แต่พฤกษาก็รู้ดีเป็นที่สุดว่าสำหรับเธอ ฆิคคือผู้ชายคนเดียวที่ปกป้องดูแลเธอได้ พฤกษาไม่คาดคิดเลยว่าจอมบงการตัวจริงจะคือคนที่เธอไม่คิดมาก่อน เพียงเพราะรักเท่านั้นที่บ่งการคนให้มีจิตใจที่มืดดำได้เช่นนี้
เพราะรัก ฆิคทำได้ทุกอย่างเพื่อเคียงข้างพฤกษา บททดสอบความรักของเขาและเธอมันไม่ได้ลำบากกายเลย หากแต่ลำบากใจเป็นยิ่งยวด เขาจะไม่ยอมแพ้ต่อสิ่งใด เพราะปลายทางของความพยายามคือการได้มีพฤกษาเคียงข้าง
รักหรือ คนอย่างพรรพิพาสามารถที่จะอาจเอื้อมรักพัชรได้ รักของเธอมันไร้ความหมาย ไร้ตัวตนในสายตาของผู้ชายที่เธอรัก เขาไม่เคยเชื่อถือในความรักของเธอเลย ไม่เชื่อสิ่งใดแม้แต่นิดเดียว และตอนนี้เธอไม่เหลืออะไรอีกแล้ว คนที่รักเธอและเธอรักเป็นที่สุดก็ได้จากไปแล้ว คนที่แม้แต่พัชรก็ไม่อาจเทียบได้ พรรพิพาจึงได้รู้ว่า นับแต่บัดนี้ เธอและเขาคือเส้นขนาน
พัชรเคยคิดว่าคนอื่นคือผู้ร้ายที่ทำให้พรรพิพาเจ็บปวด แต่แท้จริง เขาต่างหาก เขาไม่เคยได้ปกป้องผู้หญิงที่เขารักเลยแม้แต่น้อย และยังซ้ำเติมความเจ็บปวดทั้งมวลไปให้พรรพิพาอีก สมควรแล้วที่เธอจะด้านชาและเมินเฉยต่อความรักที่เขามีให้ หากพัชรจะไม่ยอมแพ้ ต่อให้ใช้เวลาชั่วชีวิตเขาก็ต้องทำให้พรรพิพาเชื่อมั่นในรักของเขา ครั้งนี้พัชรจะมอบแต่ความสุขให้กับพรรพิพาเท่านั้น
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 264 คน [
ยังคงเป็นนิยายแบบมีเอกลักษณ์ส่วนตัวค่ะ สำหรับเรื่องภาษาของคนเขียนเขาล่ะคะ ใครไม่คุ้นคงงง ส่วนตัวนิยายก็มีด้วยกันสองคู่ คู่แรกเป็นแนวว่านางเอกบังเอิญมาเจอพระเอก เพราะจะมางานแต่งงานของญาติพระเอก แต่เธอดันกลับดวงซวยโดนคนตามฆ่าอย่างไม่ทันรู้ตัว ดีว่าได้พระเอกมาช่วยเหลือ แต่ด้วยความว่าพระเอกแกเป็นทายาทเหมืองเถื่อน ประเภทสุภาพบุรุษไม่มี ยิ่งอีตานี้ เป็นพวกถ้าถูกใจ อะไรก็ขวางไม่ได้ ไม่มีคำหวานให้ เถื่อนๆหน่อย อะไรแบบนั้น ส่วนนางเอกก็เป็นคนไม่ยอมใครง่ายๆ ไม่ใช่คุณหนูเอาแต่หวาดกลัว ก็เลยต้องมีการสั่งสอนแบบเฉพาะตัวให้นางเอกรู้ว่าอย่าวุ่นวายไป ชีวิตเธอตกอยู่ในอันตราย และอย่างที่บอกว่าคนตระกูลเหมืองอย่างพระเอก ส่วนนางเอกก็มาจากหุบเขานางพญา ใครเป็นศัตรูก็ถือว่าซวยสะบัด ตายลูกเดียว เพราะสองบ้านนี้เข้าข่าย ตาต่อต่อฟันต่อฟันขนาดนี้ แต่นางเอกมีให้เจ็บตัวพอให้ตื่นเต้นเท่านั้นค่ะ
แต่ฟีน่าน่ะมาชอบคู่นี้ค่ะ คู่พัชรกับพรรพิพา นางเอกเป็นน้องสาวคนที่พระเอกต้องการมาจัดการ แต่เขาไม่รู้ว่านางเอกเป็นใคร คิดว่าเป็นอีหนูของตัวร้าย แต่ชอบนางเอก เลยขอมาเป็นคู่ควง เลยได้รู้ว่านางเอกไม่ใช่อย่างที่คิดแต่ไม่ได้ไว้วางใจเต็มที่ เพราะยังเคลือบแคลงใจ และเรื่องโกหกจากพี่ชายที่เกลียดนางเอกที่สุด จนนางเอกเจ็บปวดกับพระเอก ยิ่งความไม่ไว้วางใจของพระเอกทำให้เธอต้องไม่เหลือใครเลย นางเอกจึงตัดใจจากพระเอกแบบเด็ดขาด ในเวลาเดียวกันพระเอกก็ได้รู้ความจริงทุกอย่าง ต้องมาตามง้อนางเอก ตอนนี้ล่ะชอบมาก พระเอกสำนึกผิด อิๆๆ
บอกตรงๆว่าชักเกิดปวดเศียรเวียนเกล้ากับสำนวนของคุณPream บ้างแล้วค่ะ สงสัยจะแก่ขึ้นค่ะ แถมบางครั้งก็งงว่าใครเป็นใครค่ะ ญาติเยอะมาก แต่นั่นไม่มีปัญหาเท่าชื่อของพระเอกค่ะ ชื่อแบบฝาแฝด สับสนมากมายค่ะ ส่วนตัวฟีน่า คู่ของฆิคกับพฤกษาฟีน่าค่อนข้างเฉยๆนะคะ เพราะอย่างที่บอกว่าชักงงกับสำนวนแบบส่วนตั๊ว ส่วนตัวค่ะ เริ่มอยากได้สำนวนปกติ ประเหมาะเคราะห์ดี ได้คู่พัชรมาช่วย เป็นสำนวนธรรมดา เลยชอบมากกว่า
แต่ฆิคก็ดีตรง ประเภทรักแล้วปักใจ เป็นพวกเผด็จการ ฉันเป็นผู้นำ ปากไม่มีหวานเลย เถื่อนสมเป็นทายาทเหมืองมาก ส่วนนางเอกก็ประเภทลูกสาวกำนันอ่ะ ไม่ยอมอะไรง่าย ไม่ใช่คุณหนูผู้เรียบร้อย สมควรได้พระเอกเขาปราบ
ทำไมฟีน่าดันมาชอบคู่พัชร ฟีน่าก็ยังงงตัวเองเลยค่ะ ทั้งที่มันก็พล็อตอมตะนิรันดร์กาลนะคะ ประเภทพระเอกเข้าใจผิด นางเอกเสียใจ ทิ้งไป พระเอกรู้ความจริงตามง้อ แต่อาจจะเพราะว่าเป็นนิยายสำนวนปกติ ที่อ่านแล้วเก็ทมากกว่าค่ะ พล็อตบีบคั้นแต่ไม่มากไป พระเอกไม่ได้เลวไป มันพอมีเหตุผลในการเข้าใจผิด และฟีน่าชอบนางเอกมาก เข้มแข็งมาก จนแบบฉันชอบนางเอกแบบนี้อ่ะ มีรักแต่ก็พร้อมจะเจ็บ ที่สำคัญนางเอกรักแม่มากกว่าพระเอก แม่สำคัญกว่าพระเอก เสียพระเอกได้ แต่เสียแม่ไม่ได้ จนนางเอกเด็ดเดี่ยวมากในการตัดสินใจตอนท้ายเรื่อง พระเอกจึงต้องลงทุนง้อสุดๆ นางเอกก็โอเคเลย ไม่ง่ายไป แต่ไม่เจ้าทิฐิเกินไปค่ะ ฟีน่าว่าคู่นี้เลยเป็นคู่ที่ชอบมากกว่า
สำหรับเหล่าตัวร้ายในเรื่อง ฟีน่าว่าตัวร้ายของคู่นายเหมืองน่ะ เดาไม่ยากเท่าไร ประมาณว่าคิดแล้วต้องแบบนี้ ก็แนวพิษรักแรงหึง ฟีน่าก็อ่านไปเรื่อยๆ มีข้ามบ้าง เพราะชอบพัชรมากกว่า พยายามจะหาคู่นี้อ่านตลอด มันดราม่าโดนใจฟีน่าดีค่ะ
สำหรับฟีน่านอกจากจะเกลียดพี่ชายคนละแม่ของนางเอกแล้ว ฟีน่าไม่ชอบแม่นางเอกเลยค่ะ เหมือนกับว่าเพื่อสมบัติที่ไม่มีตัวตนอะไรนั่น บังคับให้นางเอกต้องทนทุกข์ทรมานตลอด เหมือนคนปิดหูปิดตาตัวเองบอกว่าเขาดี ใครเห็นก้อรู้ว่าไอ้พี่ชายนางเอกมันเลวขนาด สนใจแต่สมบัติบ้า จนลูกสาวและตัวเองต้องเป็นแบบนี้ ใครเตือนก็ไม่เชื่อ สุดท้ายก็มีจุดจบเช่นนี้ จะหาว่าใจร้ายก็ได้นะเนี่ยเรา
ตัวฟีน่าเป็นแฟนนิยายของคุณPream ก็จัดว่าเล่มนี้ยังชอบอยู่ค่ะ อ่านได้เสมอๆ อาจจะไม่ได้ชอบคู่หลัก เพราะเหตุผลที่บอกมาตอนต้น แต่อีกคู่หนึ่งบาดใจดี ดราม่ามีสีสันให้เราติดตามค่ะ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ความชอบก็อาจจะไม่ได้มากเท่ากับเล่มแรกๆค่ะ เริ่มอิ่มตัวกับสำนวนสไตล์นี้ค่ะ แต่ก็ยังคงต้องตามงานกันต่อไป