บุหงาซ่อนกลิ่น เวฬา (แม่มณี) สนพ.บางกอกบุ๊คส์สเตชั่น
บุหงาซ่อนกลิ่น เวฬา (แม่มณี) สนพ.บางกอกบุ๊คส์สเตชั่น
นางร้ายแสนเซ็กซี่เช่นสิมิลัน มีสิทธิ์อะไรมาเมินเฉยไม่ไยดีใส่ซุปเปอร์สตาร์เช่นคนอย่างเขา ปัณณ์ รัชนาถ และเพราะอคติที่บดบังหัวใจ ทำให้เขาตัดสินสิมิลันแต่เพียงภายนอก เมื่อเธอคือนางอิจฉาที่พร้อมจะผ้าหลุดได้ตลอดเวลา หากชะตากรรมหรือพรหมลิขิตอันใด ปัณณ์จึงต้องการสิมิลันเกินกว่าใคร ก็เข้ามาสู่อ้อมอกของเขา
อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นจะโทษสิ่งใดได้ ความอ่อนเยาว์หรือโชคชะตาเล่นตลก สิมิลันเคยภาคภูมิใจในตัวเองแม้เธอจะเป็นแค่นางอิจฉา หากแต่เมื่อเธอเพลี่ยงพล้ำต่อปัณณ์ดาราผู้แสนโด่งดัง ที่คงไม่มีใครเชื่อว่าผู้ชายที่แสนสมบูรณ์ผู้นี้ข่มขืนเธอ แต่จะให้เธอนิ่งเฉยยอมรับชะตากรรมแสนบัดซบคงไม่ได้ เมื่อสิ่งที่เธอสูญเสียยิ่งใหญ่กว่าสิ่งใด ต่อให้ปัณณ์ตราหน้าว่าเธอคือผู้หญิงหน้าเงิน สิมิลันก็ไม่สนใจ ศักดิ์ศรีที่เสียไป เธอต้องได้รับการชดเชย
แม้ใจหนึ่งปัณณ์จะชิงชังการเรียกร้องของสิมิลัน หากถ้าไม่เพราะอัตตาของผู้ชายผู้ไม่เคยทำอะไรผิดเช่นเขา ปัณณ์ก็ต้องยอมรับว่าเขานี้ล่ะคนเลวที่แท้จริง สิมิลันเป็นแค่เหยื่อในความหน้ามืดของเขา แต่เมื่อปัณณ์หยิ่งทระนงเกินกว่าจะยอมรับผิด เขาจึงต้องหลอกตัวเองร่ำไปว่า เกลียด ขยะแขยงสิมิลันยิ่งกว่าผู้หญิงคนไหน แต่ในความเกลียดที่ปากบอก หัวใจของปัณณ์กลับต้องการสิมิลันเกินกว่าใคร
สำหรับสิมิลัน ไม่มีเทพนิยาย ไม่มีนางเอกผู้ถูกย่ำยีแล้วกลับกลายเป็นที่รักของชายที่หยิบยื่นตราบาปให้เธอ มีเพียงความเกลียดเท่านั้นที่เขามอบให้ หากแต่ไม่เพราะความลับบางอย่างที่กำลังเกิดขึ้นกับเธอ สิมิลันจะไม่อดทนต่อทุกสิ่งทุกอย่าง เธอยังมีครอบครัวที่ต้องเอาใจใส่มากกว่าที่จะใส่ใจในตัวปัณณ์ หากรอยมลทินที่ปัณณ์ทิ้งไว้ให้สิมิลัน มันก็ไม่อาจลบเลือนได้ว่า เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่ควรค่ากับผู้ชายคนไหนอีกแล้ว
เมื่อความจริงอยู่ตรงหน้า ปัณณ์ก็ปฏิเสธหัวใจตัวเองไม่ได้ว่า ทุกอย่างที่ทำไม่ได้เกิดจากความต้องการอื่นใด นอกจากหัวใจของเขาเอง เขาเคยทำแต่สิ่งที่เลวร้ายต่อสิมิลันมามากมาย ทว่าบัดนี้เขารู้แล้วว่า สิ่งเดียวที่จะลบล้างความผิดให้เบาบางลง แม้ไม่ต้องแปรเปลี่ยนหัวใจของสิมิลันให้มารักเขาได้ก็คือความรักและเอาใจใส่ที่เขาควรมีให้แก่ผู้หญิงที่คือความทุกข์หรือสุขในชีวิตของเขา
จะเป็นไปได้หรือที่ในวันนี้การกระทำของปัณณ์เปลี่ยนไปเพราะเขาต้องการลบล้างความผิด และชดเชยให้กับเธอด้วยความรัก เอาใจใส่ พะเน้าพะนอ ดูแลประดุจเจ้าหญิงที่แสนบอบบาง ทว่าลึกลงไป สิมิลันก็เป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาที่ต้องการความรัก แม้คนที่ทำจะเป็นผู้ชายที่เคยสร้างความเจ็บปวดให้กับชีวิตเธอ ผู้ชายที่พรากความบริสุทธิ์ หากในรอยน้ำตาที่เธอต้องกล้ำกลืนในค่ำคืนนั้น มันแฝงเร้นไว้ด้วยสิ่งที่เธอเฝ้าปฏิเสธ ความอ่อนโยนที่เอาแต่ใจของปัณณ์
ความพยายามให้ผลลัพธ์ที่แสนอ่อนหวานแก่หัวใจ ในตอนนี้ปัณณ์พูดได้ว่า สิมิลันคือผู้หญิงที่เขารักเป็นที่สุด และเขาก็วาดหวังว่าเธอจะเติมเต็มส่วนที่ขาดหายและเป็นปมในหัวใจของเขาได้สมบูรณ์ แต่สวรรค์ที่สวยงามก็ผลันทลาย หรือความรักที่ปัณณ์คิดจะเป็นเพียงแค่การแก้แค้นจากสิมิลัน บาดแผลในอดีตที่ตอกย้ำให้เขาไม่ไว้วางใจผู้หญิงคนไหนอีกแล้วทำให้ปัณณ์หันหลังให้กับสิมิลัน ทิ้งไว้เพียงความขมขื่นที่ไม่ต่างกับครั้งหนึ่งเขาเคยทำกับสิมิลัน
ณ เวลานี้สิ่งที่สิมิลันอยากรู้คือ ปัณณ์เรียกความรู้สึกที่มีให้แก่กันว่าคือความรักแน่หรือ เมื่อรัก ก็ต้องมาพร้อมกับความไว้ใจ ถ้าไม่เพราะสิมิลันเข้าใจในตัวตนของปัณณ์มากเกินไป รู้ถึงอารมณ์พื้นฐานของมนุษย์เมื่อรักมาก จึงย่อมเจ็บมากและเขาก็เคยต้องเจ็บเพราะคนที่เขารักมากที่สุดมาก่อน แม้จะเจ็บกับการกระทำของปัณณ์แต่หัวใจรักของเธอก็พร้อมจะเปิดรับปัณณ์กลับเข้ามาในชีวิตอีกครั้ง
หากสิมิลันจะเคียดแค้นชิงชังเขาอีกครั้ง ปัณณ์ก็จะไม่โกรธเลย เพราะรักที่มากไป ทำให้เขาเป็นเช่นนี้ และที่เขาไม่อยากยอมรับเลยก็คือ หลายอย่างที่เกิดขึ้นคือแผนการของคนที่เขาไว้ใจ คนที่เขาไม่เคยคิดเป็นอื่นเลยนอกจากความรัก แต่กลับตอบแทนเขาด้วยเรื่องราวเลวร้าย ตอนนี้ปัณณ์เรียนรู้แล้วว่า สำหรับเขา สิมิลันคือผู้หญิงที่สำคัญที่สุด ดีที่สุด และเป็นคนที่รักเขาอย่างไร้เงื่อนไข เขาเคยโง่เขลาด้วยพิษแห่งความเสียใจ แต่นับจากนี้ ปัณณ์ให้สัญญากับตัวเองแล้วว่า ไม่ว่าสิ่งใดจะเกิดขึ้น สิมิลันจะต้องไม่เสียใจกับเขาอีกแล้ว ทุกวินาทีที่เหลืออยู่ เขาจะรักเธอยิ่งกว่ารัก
Create Date : 19 พฤศจิกายน 2555 |
|
21 comments |
Last Update : 19 พฤศจิกายน 2555 13:23:21 น. |
Counter : 7848 Pageviews. |
|
|
|
ว่าด้วยเรื่องของการวงการดารา พระเอกผู้เป็นซุปเปอร์สตาร์ผู้หล่อเหลา ร่ำรวย แต่กลับเป็นคาสโนวาตัวพ่อ ใช้ผู้หญิงเปลืองราวกับทิชชู่ แต่ดันข้องใจกับนางเอกที่เป็นนางอิจฉาตัวแม่ ผสมกับเซ็กซี่สตาร์ ในสายตาพระเอกเธอจึงเป็นผู้หญิงที่ง่ายๆ และไม่คิดว่าคำขอที่บอกว่าอยากได้นางเอกจะสมหวังในเร็ววัน แต่แท้จริงมันคือความผิดพลาดของชะตา เมื่อพระเอกได้นางเอก ก็ใช่ว่าจะกลายเป็นนิยายรักแสนหวานเว่อร์ พระเอกติดอกติดใจรักหลงนางเอก เปล่าเลยเขาติดใจแต่ทางกาย หากใจไม่มีให้ นางเอกก็ชิงชังพระเอกและคิดจะลากคอพระเอกเข้าคุกหากแต่ความอับอายที่อาจจะได้รับ ทางเดียวที่จะเอาคืนคือ เรียกค่าเสียหายกับพระเอก แน่นอนว่าครอบครัวพระเอกยอมจ่ายเพราะพระเอกยอมรับว่าทำจริง
แต่หนทางของสองคนก็เหมือนจะเป็นศัตรูกันเพราะพระเอกปรามาสว่านางเอกเห็นแก่เงิน ส่วนนางเอกก็หาว่าพระเอกเป็นพวกไอ้บ้ากาม แต่การกระทำหลายๆอย่างของพระเอกกลับฟ้องว่า เขาไม่ได้เกลียดนางเอกแต่กำลังตกหลุมรักและขี้หึงยิ่งนัก สุดท้ายพระเอกก็ต้องยอมรับว่าแค่ชอบแต่ยังไม่รัก เขาสำนึกผิดแล้วว่าเลวที่ทำกับนางเอกเช่นนั้น เงินที่เสียให้นางเอกไม่เท่ากับที่นางเอกเจ็บปวด เขาจึงต้องเอาตัวมาพัวพัน ดูแล เอาใจใส่นางเอก จนนางเอกรับไม่ทันว่าจู่ๆคนไม่ชอบหน้ากันกลับมาเปลี่ยนท่าที่ สุดท้ายเธอก็ต้องพ่ายแพ้ต่อพระเอกและความรู้สึกลึกๆ แต่ใครเลยจะรู้ว่ายังมีอุปสรรคใหญ่ที่แทบจะทำให้พระเอกและนางเอกไม่อาจบรรจบกันได้ แต่เพราะความรักและพรหมลิขิตก็ดลให้เรื่องวุ่นวายจบลง
อย่างที่บอกไปก่อนเขียนรีวิวเต็มค่ะ ว่าชอบเล่มนี้ เป็นนิยายที่เล่นด้วยปมที่ว่า ผู้หญิงจะรักผู้ชายที่ข่มขืนตัวเองได้หรือ ในมุมของเล่มนี้ ข่มขืนแบบไอ้พวกโจรน่ะคงไม่ใช่ค่ะ ต้องเรียกว่าพระเอกใช้ชั้นเชิงของคนเจนเวทีล่อลวงนางเอกผู้อ่อนเยาว์ปกป้องตัวเองไม่ได้ต่างหาก ประเภทจับขึง ฉีกเสื้ออะไรแบบนั้นไม่มีค่ะ
พระเอกเล่มนี้เป็นพวกนิสัยแย่จริงๆ หน้าตาดีแต่อย่างอื่นไม่ไหว เอาแต่ใจก็เท่านั้น ใจร้อนก็อีก จนนางเอกเรียกพระเอกมาเฟีย ก็สมกับที่นางเอกเรียก แรกๆที่อยากจะเอาอะไรทุบหัวแกสักที ทำเขาแล้วยังมีน้ำหน้ามาเหน็บเขาอีก ยังดีที่ไม่ใช่พระเอกประเภทด่านางเอกปาวๆ หล่อนมันต่ำต้อยเป็นไส้เดือนกิ้งกือ แต่ดันอยากนอนกับ พระเอกแค่รู้สึกว่าจริงๆตรูผิดอ่ะ แต่อัตตาว่ากรูไม่เคยทำผิดเลย ทำหยิ่งยโสใส่เขา แต่ทุกอย่างก็กลับมาเป็นอีกแบบเมื่อแกยอมรับแล้วว่าชอบนางเอก ที่ทำไปแค่ปกปิดความรู้สึกจริงๆ
ตอนนั้นล่ะลุงแกจะน่ารักมากกกก จนนางเอกยังหวั่นใจเลยว่าจะเผลอรักผู้ชายแบบเขา เสพติดการเอาอกเอาใจของพระเอก แต่แล้วแกก็อาจจะมาน่าตบอีกรอบในตอนท้าย ซึ่งฟีน่าก็ขำตัวเองว่า อยากจะชกหน้าพระเอกในตอนท้ายมากกว่าตอนแกข่มเหงนางเอกเสียอีกค่า
สำหรับนางเอกเนี่ย ก็เป็นนางเอกยอดกตัญญู ฉันยอมทำทุกอย่างเพื่อแม่และน้อง กล้ำกลืนให้พระเอกหาว่าหน้าเลือด แต่เมื่อเธอต้องทำให้แม่กับน้องสบาย เธอยอมให้พระเอกว่า แต่มันก็เป็นสิ่งที่ควรได้รับไม่ใช่หรือ นางเอกนี้เป็นผู้ใหญ่ในความคิดหลายๆ การดำเนินชีวิต การมองโลกเพราะเธอไม่ได้เป็นคุณหนูแบบพระเอก ต้องปากกัดตีนถีบมาตลอด หากแต่บางมุมนางเอกก็ยังอ่อนด้อยไร้เดียงสาต่อโลก แต่นั้นก็เป็นเสน่ห์ที่ทำให้พระเอกรัก
เรื่องนี้สนุกต้องการเล่นกับความรู้สึกและคำพูดที่บอกไปแล้ว จุดของเรื่องนี้ ไม่แปลกที่นางเอกจะรักพระเอกได้เพราะปัจจัยหลายอย่างทำให้พระเอกไม่ใช่คนที่รักยาก ยิ่งตอนที่พระเอกสำนึกผิด หันกลับมาเอาใจนางเอก อยากจะบอกว่าแกจะลิเกไปไหนเนี่ย ฟีน่ารู้สึกว่าน่ารักนะคะ เพราะนางเอกจะเรียกพระเอกอย่างเหน็บๆว่าลุงตลอด ส่วนพระเอกก็ดันชอบเรียกนางเอกว่าหนู อิๆๆ เหมือนป๋าเลี้ยงอีหนูอะไรแบบนั้น แต่ฟีน่ารู้สึกว่าน่ารักดี ยิ่งตอนนางเอกแทนตัวเองกับพระเอกว่าหนู แล้วเรียกพระเอกว่าพี่ ดูน่าเอ็นดูค่ะ พระเอกแกจะพยายามเอาใจนางเอกทุก เพราะรู้สึกตัวว่าเลวกับนางเอกไว้เยอะ ต้องพยายามไถ่โทษ แต่ไม่ใช่ว่าเขาจะมีแต่มุมเอาใจนางเอก พระเอกก็เป็นตัวของตัวเองในแบบที่เขาเป็น ซึ่งมันไม่ได้เลวร้ายจนนางเอกรู้สึกว่าเราคงไปกันไม่รอด มุมของคนที่อายุสามสิบสามกับสาววัยยี่สิบเอ็ดที่อาจจะมองไม่เหมือนกัน แต่พร้อมจะแชร์ชีวิตซึ่งกันและกัน อ้อ ลืมไป ใครชอบพระเอกแก่กว่านางเอกหลายปีนี้ได้เลยค่ะ เวลาพระเอกหวานล่ะแกเลี่ยนได้อีก
ฟีน่าชอบที่เรื่องนี้ไม่ได้สร้างให้พระเอกและนางเอกตกหลุมรักกันและกัน ตั้งแต่มีอะไรกันเลย พระเอกน่ะอาจจะสับสนว่า ทำไมถึงติดใจนางเอกนัก แต่มันก็ยังไม่ใช่ความรัก มันคือความรู้สึกผิดที่ไปทำกับผู้หญิงดีๆ เช่นนางเอก แต่เพราะแกโดนเลี้ยงแบบเอาแต่ใจเลยไม่กล้ายอมรับว่าตัวเองทำผิด
เหมือนที่นางเอก ไม่ได้รักผู้ชายคนนี้ เกลียดแทบจะฆ่าให้ตายด้วยซ้ำ แต่เมื่อเราเป็นผู้หญิง สิ่งหนึ่งที่โดนฝังในหัวคือ ถ้าเลือกได้ เราก็ขอเลือกจะมีผู้ชายคนเดียวในชีวิต และเมื่อพระเอกไม่ได้เป็นคนประเภทสารเลวสุดขั้น เดนคนอะไร แม้แรกเริ่มนางเอกอาจจะไม่รักพระเอกเลย หากแต่ความดีของเขา การเอาใจใส่อย่างสม่ำเสมอ ผู้หญิงที่ต้องเข้มแข็งเพื่อครอบครัวมาตลอดก็ยังอ่อนไหวได้ เมื่อได้รับการปกป้องจากพระเอก จึงค่อยๆเกิดเป็นความรัก เพราะพระเอกเริ่มรู้จักคำว่าต้องคิดถึงใจนางเอก เขาจะไม่กล้าจูบ กล้ากอดหรือรุ่มร่ามกับนางเอก เพราะบาดแผลในอดีต แต่เขาจะค่อยๆ สร้างความรู้สึกคุ้นเคยจนนางเอกยอมรับพระเอก
แต่ถ้าถามฟีน่าว่าชอบใครมากกว่ากันระหว่างพระเอกกับนางเอก ฟีน่าเลือกนางเอกค่ะ เพราะเธอไม่ใช่คนที่อ่อนแอ พ่ายแพ้กับชะตากรรม ทั้งๆที่โดนผู้ชายเช่นพระเอกทำแบบนั้น เธอเลือกจะเอาในสิ่งที่เธอสมควรได้กลับมา จะอ่อนแอได้เช่นไรเมื่อยังมีแม่และน้องสาวต้องดูแล ถึงจะอายุน้อยกว่าพระเอกแต่เพราะเธอต้องหาเลี้ยงตัวเอง
นางเอกจึงมีความคิดเป็นผู้ใหญ่มาก โดยเฉพาะตอนที่โดนพระเอกทำร้ายจิตใจตอนท้าย เธอก็ยังเข้าใจว่าพระเอกไม่ได้เป็นแย่ๆ หากแต่เพราะอดีตที่พระเอกโดนแม่ตัวเองทรยศเขาจึงค่อนข้างฝังใจกับเรื่องนี้มาก เธอพร้อมจะเข้าใจพระเอก แต่คนอ่านอย่างฟีน่าเนี่ยออกอาการมากกว่า ฉากตบหน้าเนี่ย เป็นฉันจะชกหน้าสวนพระเอกเลย ตราบาปในเรื่องนี้จึงอยู่ตรงฉากนั้นค่ะ แทนที่จะเป็นฉากที่พระเอกลากนางเอกไปทำเมีย
พระเอกเขาเสียรังวัดตรงฉากไปแต่มาแก้ตัวได้ตรงตอนที่เขารักนางเอกมากจนยอมจะเป็นคนเลวในสายตาคนอื่นเพื่อให้นางเอกเป็นผู้หญิงที่ถูกกระทำ จนคนที่แอบรักนางเอกต้องออกปากว่า เชื่อว่าพระเอกรักนางเอกที่สุด คนที่กล้าทำลายตัวเองเพื่อคนที่ตัวเองรักนี้สุดๆ ตัวเขาเองที่บอกว่ารักนางเอก ก็ยังไม่กล้าทำ งานนี้ก็เลยหยวนๆกันได้
และตอนที่แกมาง้อก็น่ารัก อาจจะไม่ได้ต้องง้อมาก เพราะนางเอกไม่ใช่คนเจ้าทิฐิ เพราะนางเอกเขายังเด็ก กลัวแฟนจะไม่มาง้อจนพระเอกต้องล้อว่า ปกติเวลาพระเอกทำให้นางเอกโกรธ ต้องง้อนานๆไม่ใช่หรือ ทำไมนางเอกหายงอนไวจัง แต่ไม่เป็นไร ตลอดชีวิตเขาจะเป็นฝ่ายง้อนางเอกเอง ต่อให้นางเอกทำผิดก็ตาม แหม! มุกลุงแกนี้เลี่ยนชะมัด
ว่าแต่อันนี้ขำๆค่ะ อ่านนิยายที่พระเอกเป็นดาราดังที่หน้าตาดี นิสัยดีแต่ในจอ หากความจริงแกแบดบอยในตัวจริงมาเรื่องหนึ่งล่ะ ชื่อปัณณ์เหมือนกันเลย 55 ชื่อนี้คงเหมาะกับพระเอกนิยายนิสัยแบบนี้เลยนะเนี่ย
อีกอย่างที่ชอบ เป็นการส่วนตัวคือเรื่องกลอนในนิยาย เพราะเป็นคนชอบอ่านวรรณคดีอยู่แล้ว เวลาเจอกลอนเพราะๆจะชอบมากค่ะ แต่ที่ชอบสุดคงจะเป็นบทนี้ที่พระเอกพูดถึงกำไลมาศของเจ้าจอมสดับ ที่พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าฯทรงพระราชทานให้เจ้าจอม เป็นกำไลทองคำที่ทำเป็นตาปูโบราณ พร้อมกับสลักบทกลอนที่ทรงพระราชนิพนธ์เอาไว้ว่า
กำไลมาศชาตินพคุณแท้ ไม่ปรวนแปรเป็นอื่นยั่งยืนสี
เหมือนใจตรงคงคำร่ำพาที จะร้ายดีขอให้เห็นเช่นเสี่ยงทาย
ตาปูทองสองดอกตอกสลัก ตรึงความรักรัดไว้อย่าให้หาย
แม้รักร่วมสวมใส่ไว้ติดกาย เมื่อใดวายสวาสดิ์วอดจึงถอดเอย
เป็นบทที่ฟีน่าเองชอบมาก ซึ่งในเล่มนี้ก็มีบทกลอนจากบทพระราชนิพนธ์ บทพระนิพนธ์อีกหลายบทที่เพราะๆ แต่แหม ไม่น่าเชื่อว่าอีตาลุงห่ามๆอย่างลุงปัณณ์แกจะจำได้ด้วย 55
ส่วนที่เม้นท์เพิ่มเติมคือเรื่องคำผิด แต่บอกเจ้าตัวแล้วล่ะ แต่เอามาพูดอีกทีเพื่อเป็นการช่วยเตือน คำว่าน้ำตาเอ่อกบตา แต่ในเรื่องหลุดการแก้คำผิดมาหนึ่งคำ กลายเป็น น้ำตาเอ่อกลบตา เจอบางคนใช้ผิด ก็เลยจะบอกว่าต้องใช้คำว่ากบตานะคะ น้ำตากบตก เลือดไหลกบปาก ส่วนกลบ เป็นกิริยาของการใช้ดินมาปิดปากหลุม หรือการปิดบังบางอย่าง เช่นกลบเกลื่อนความผิดค่ะ
เอาเป็นว่าเรื่องนี้นะคะ สนุกดีค่ะ ดราม่าบ้าง ตอนที่เปิดเผยว่าใครคือตัวการที่ทำร้ายพระเอก นางเอกและคนรอบข้าง ตอนแรกไม่คิดเลย แต่พออ่านๆไปชักเห็นชัด ซึ่งจะเกลียดก็ว่าได้ แต่สงสารไปด้วย ไม่คิดว่าจะเป็นคนนี้นะคะ ถ้าไม่ส่งสัญญาณมาเป็นระยะ ส่วนเวลาหวานๆ น่ารักๆของพระเอก นางเอกก็อมยิ้มได้ค่ะ ชอบมุกจีบสาวของลุงปัณณ์มาก