จารุชาไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าเธอเรียนไม่เก่งตรงไหน ทำไมจนอายุปาเข้าไปยี่สิบสองขวบปี เธอก็ยังเรียนไม่จบสักที แถมเปลี่ยนที่เรียนมาหลายครั้ง แต่ครั้งนี้จารุชาหมดทางเลือกแล้วจริงๆ หากเธอยังถูกรีไทร์อีก งานนี้จารุชาต้องตายลูกเดียว และดูเหมือนอะไรก็จะบอกว่าชะตาชีวิตของเธอดวงซวยสุดๆ ครั้งนี้จะให้ทำอะไรจารุชาก็ยอมแล้ว ขอเพียงให้เธออย่าโดนไล่ออกอีกเลย แต่ไม่คิดว่าหนทางที่เธอต้องเลือกมันแสนจะพึลึกกึกกือเช่นนี้
ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่าวิธีนี้จะเป็นดูไม่น่าเชื่อเอาเสียเลย แต่จะให้ทำเช่นไร ก็ยาว(ชื่อพระเอกจริงๆนะคะ)ไม่อยากโดนจับคลุมถุงชน วิธีเดียวที่จะตัดปัญหาทายาทที่แสนสำคัญก็คือมีทายาทแบบปัจจุบันทันด่วน และคนที่ถูกหวยเข้าจังเบอร์ก็คือจารุชา ทว่าความจริงยังไงเขาก็ไม่มีทางเป็นพ่อของหญิงสาววัยยี่สิบสองได้แน่นอน ยกเว้นโกงอายุให้สาวเจ้ากลายเป็นเด็กสาววัยสิบเจ็ด เพื่อเป็นลูกสาวของเขาจนได้
ถ้ารู้ว่าชีวิตต้องมาหวานอมขมกลืนเป็นลูกสาวแกมคนรับใช้ของท่านประธานมหาวิทยาลัยสุดเพี้ยนที่คงจะเรียนมากเกินไป จารุชาจะขยันขันแข็งและค้นหาตัวเองให้พบว่าอยากเป็นอะไร แต่ในเมื่อเธอกระโดดมาเล่นบทแอ๊บแบ๊วเยาวชนวัยยี่สิบสองแต่ต้องกลับไปเรียนชั้นม.6 ก็ถือว่าอย่างน้อยจารุชาก็ได้กำไร หวนกลับไปใช้ชีวิตในวัยแรกรุ่นใหม่ แต่แท้จริงเธอไม่อยากได้เลย เธออยากเรียนให้จบ มีปริญญาไปแปะฝาบ้านให้พ่อแม่พอใจสักใบมากกว่า
ท่องไว้ๆ ว่าจารุชาเป็นลูกสาวไม่ใช่เมียสาว แม้ว่ายาวจะพยายามเตือนสติตัวเองสักเท่าไร แต่ทำไงได้ เพราะเขาน่ะตกหลุมรักยัยจอมซิ่วตัวฉกาจคนนี้ตั้งแต่แรกเห็น ซ้ำพี่ชายที่แสนจะเคารพนับถือก็ยุยงส่งเสริมเสียเหลือเกินว่า อย่างนี้มันต้องเล่นมุกรักต้องปล้ำ ตามแบบพระเอกนิยายไทย ใช่ว่าเขาไม่อยากจะทำ แต่ก็เพราะยาวรู้อยู่เต็มอกว่าจารุชาน่ะเป็นลูกสาวใคร ไม่ใช่เด็กกำพร้า(แฟน) ขาดแคลน(สามี) ทุนทรัพย์อย่างที่บอก
จารุชาเข้าใจว่าทำไมพระท่านถึงสอนว่าอย่าโกหก เพราะยิ่งปิดก็ยิ่งจะเปิดเผย แค่ต้องมานั่งโกหกใครๆว่าเธอเป็นลูกสาวคุณพ่อกำมะลอก็ลำบากแล้ว ซ้ำยังต้องมาคอยโกหกครอบครัวอีกสารพัดสารเพ งานนี้ได้แต่ภาวนาว่าให้อีตายาวจอมเพี้ยนยอมเซ็นให้เธอผ่านปีหนึ่งไปได้สักทีหนึ่ง ทว่าสิ่งที่จารุชาไม่คาดคิดว่าก่อนก็คือ การที่เธอได้กลับไปเป็นเด็กม.ปลายอีกทำให้เธอได้รู้ว่าทำไมเธอจึงกลายเป็นนักศึกษาที่กำลังสร้างสถิติว่าโดนรีไทร์ออกมากที่สุด
เพราะรู้ว่าแท้จริงปัญหาของจารุชาไม่ใช่เธอโง่ เรียนไม่เก่งแต่อย่างใดเพียงแต่เธอขาดความฝัน ความมุ่งมั่น และความรักในการเรียนในสาขาที่เธอเรียน แม้จะปวดหัวกับทางออกในความรักระหว่างกัน แต่ยาวก็ดีใจว่าในที่สุดจารุชาก็ได้ค้นพบความจริงว่าเธอต้องการอะไร เธออยากเป็นอะไร แต่ในเมื่อความลับไม่มีบนโลกนี้ สถานะคุณพ่อกำมะลอกับคุณลูกสาวแอ๊บแบ๊วก็แตก แต่จะว่าเรื่องร้ายกลับกลายเป็นดีก็ได้ เพราะในความสัมพันธ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ยาวก็ได้ทีที่จะเปลี่ยนสถานะจารุชาเสียที
ก็รู้อยู่ว่ากุลสตรีไทยใจงามต้องเก็บอาการ แต่ทำไงได้เมื่อได้ยินคำสารภาพทุกอย่างจากปากของคุณพ่อกำมะลอที่เธอก็รู้อยู่ว่าเขามีใจให้ แต่ยิ่งได้ฟังวาระแห่งรักจากยาว ก็ทำให้จารุชาปลื้มจนอยากจะเอาตัวเองใส่พานให้เขา แต่ยังไงก็ไม่ได้อยู่ดี เพราะความฝันอันสูงสุดในตัวนี้คือได้มีปริญญาสักใบที่มาจากการตัดสินใจของเธอ เพื่อนำไปสู่การได้ทำอาชีพที่เธอเพิ่งค้นพบว่านี้ล่ะตัวตนของเธอ ต้องขอบคุณคุณพ่อกำมะลอที่ไม่มีใจบริสุทธิ์ช่วยเธอแต่แรกอย่างเขา
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 264 คน [
ว่าด้วยเรื่องของนางเอกที่กำลังจะถูกรีไทร์เป็นครั้งที่สี่ แต่ครั้งนี้เธอไม่อาจอยู่เฉยได้อีกแล้ว เพราะเพื่อนฝูงก็จบกันไปหมด มีแต่เธอที่เรียนไม่จบเสียที ถ้าเป็นแบบนี้ พ่อกับแม่เอาตายแน่นอน ความหวังเดียวก็คืออ้อนวอนขอให้อาจารย์ช่วย แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครช่วยเธอได้ ยกเว้นเพียงแค่ท่านประธานมหาวิทยาลัยของเธอ แต่พอได้เจอหน้านางเอกก็ถึงกับอึ้ง ใครจะไปคิดว่าท่านประธานจะหนุ่มฟ้อหล่อเฟี้ยวขนาดนั้น แต่ที่สำคัญกว่าคือ เขาดันเป็นอีตาผู้ชายไม่ค่อยเต็มที่เธอเจอในวัดที่อุตส่าห์ไปเสี่ยงเซียมซี แต่จะเป็นไงเธอก็ต้องขอร้องเขาให้ได้ ต่อให้แลกด้วยอะไรก็ยอม
แล้วข้อเสนอสุดพิลึกที่ไม่คิดว่าจะเจอในชาตินี้ เมื่อว่าที่คุณพ่อกำมะลอวัยสามสิบสี่บอกให้เธอมาเป็นเมีย เอ๊ย เป็นลูกสาวของเขา เพื่อแม่จะได้เลิกจับคู่เขา แต่แบบนี้มันจะหลอกได้หรือ เมื่อนางเอกอายุยี่สิบสอง แผนสุดประหลาดก็ต้องดำเนินต่อด้วยการให้เธอเป็นเด็กสาววัยสิบเจ็ด แล้วส่งกลับไม่เรียนม.หกใหม่ งานนี้ไม่อยากทำก็ต้องทำเพื่อความอยู่รอด แต่การกลับไปเรียนม.ปลายใหม่ก็ทำให้นางเอกได้ค้นพบตัวเองว่า ทำไมเธอจึงเรียนไม่เคยจบสักที่ รวมทั้งเธอไม่ใช่แค่จะได้เป็นลูกสาวกำมะลอ แต่กำลังจะเปลี่ยนฐานะไปเป็นภรรยาท่านประธาน หากความลับที่สร้างกันไว้ก็ทำให้เกิดเรื่องวุ่นวายกันแบบฮาๆ
อย่างที่บอกค่ะว่าชื่อคนเขียนการันตีความเพี้ยน 5555 จริงๆนะคะ คือสิ่งหนึ่งที่คิดว่าต้องเจอคือชื่อประหลาดๆ แล้วก็จริง คิดมาได้ไง คุณพระเอกชื่อยาว คู่หมายพระเอกชื่อหนูดือ คนนี้ทำเอาฟีน่าคิดนานมากกกก ว่าเธอคือใครมาคิดออกก่อนเขียนรีวิวแป๊บเดียว แหม สมองไม่อัจฉริยะเลยคิดได้ช้าไปหน่อย ตอนนี้คิดออกแล้วฮากว่าเดิมล่ะ
อยากจะบอกว่าเล่มนี้มันฮามากกกกกค่ะ อ่านไปก็ขำจนท้องคัดท้องแข็ง ช่างคิดมาได้ไงเนี่ย แต่ละมุกของคุณเธอ ไม่แนะนำให้คุณเอาเล่มนี้ไปอ่านในการเดินทางบนรถไฟฟ้า ใต้ดิน บนดินทุกชนิด หรือบนอากาศ ไม่งั้นอาจจะมีสายตาที่มองคุณแบบว่ายัยนี้เป็นคนเสียสติหรืออย่างไร กรุณาหยิบจับเล่มนี้ในยามนอนสบายๆอยู่บ้าน ไม่เคยดื่มหรือกินอะไรในตอนอ่านด้วย เพราะคุณอาจจจะสำลักอาหารได้ เพราะอย่างที่บอกว่ามันขำมากจริงๆ ปกติฟีน่าจะเป็นคนลึกมาก บางเรื่องรำคาญด้วยซ้ำไปกับความพยายามจะขำ แต่เรื่องนี้กลับไม่ใช่เลย
แต่เรื่องนี้จริงๆแล้วไม่ใช่แค่นิยายตลกนะคะ แต่มันเป็นนิยายรักโรแมนติคด้วยเพราะจริงๆแล้วพระเอกเขารักแรกพบนั่นล่ะ แต่ไม่คิดว่ากามเทพจะอุ้มสมมาให้แบบนี้ ไหนๆหนูก็เสนอ ป๋า แก่ สปอร์ต ใจดี กทม.เลยจัดให้เพราะเด็กเขาช็อตเกรดจริงๆ แต่อย่าคิดว่านางเอกมาขอนอนแลกเกรดเด็ดขาดเพราะแม้ว่าป๋าแกอยากจะทำแต่เด็กมันไม่ยอมยั่ว เลยหลวมตัวไม่ได้ เลยจับเด็กมาเป็นลูกสาวเสียเลย เพราะนางเอกก็ดันมาโกหกเสียอีกว่ากำพร้า(แฟน)ขาดแคลน(สามี)ทุนทรัพย์
จากว่ารักแต่แรก(ที่คนอ่านไม่รู้ เพราะอีตาคุณพ่อย๊าว ยาว ไม่ยอมบอกแต่แรก) แต่ก็มีอาการให้เป็นระยะๆว่า งานนี้ป๋ารักเด็กแหง งานนี้ล่ะ ความฮาสำหรับฟีน่ามากันตรึม เพราะคุณพระเอกผู้ไม่เคยคิดจะรักใครว้าวุ่นใจ แต่ไม่รู้ว่านี้คืออาการหึงที่ใครๆเขาใช้กัน งานการที่ทำออกมาจึงกลายเป็นการรำพันถึงเธอไป
พูดถึงตรงนี้ พระเอกของเรา อาจจะมีตำแหน่งดูหรูหราสมความเป็นพระเอกนิยายไทย แต่หารู้ไม่ว่าอาชีพที่แกอยากเป็นคือกวี เขียนกลอนขาย เปิดบริษัทมาเพื่อการนี้แต่ไร้ซึ่งกำไร เพราะพระเอกติสต์แตก ความฮาจึงอยู่อารมณ์กลอนพาไป ยามจิตใจประหวัดถึงหญิง ถ้าเขาไม่รักแล้วโดนทิ้ง แห้วจริงจริงแล้วงานนี้
หรืออาการฝันร้ายสารพัดสารเพ แต่ที่ฟีน่าฮามากคือเจ้าบ่าวของลูกสาวกำมะลอคือแมนนี่ ปาเกียว แล้วแกกะจำต่อยกับปาเกียวในฝัน ต้องอ่านเอาค่ะ อารมณ์ ณ ตอนนี้จะแบบว่า พ่อยาวเอ๋ย งานนี้แห้ว ท้อ ระกำ สละดาหน้ามาให้เห็น หรือจะช่วงที่พูดถึงอดีตกลอนที่พระเอกแต่งให้ในงานแต่งงานของคนอื่น ช่างเป็นกลอนที่ไม่น่าเรียกว่ากลอนอวยพรงานแต่ง น่าจะเป็นกลอนงานแช่งเสียมากกว่า
แต่ในความฮาระเบิดระบ้อกลับเป็นการสอนที่ทำให้เราได้รู้สึกและย้อนกลับมามองหลายอย่าง ทั้งสุภาษิตสอนหญิงในยุคนี้ ที่ต้องเข้าใจเรื่องรักว่าเป็นเช่นไร แต่ที่สำคัญที่สุดคือ การจิกกัดระบบการศึกษาของประเทศไทยค่ะ อ่านไป ฮาไป ขำไป เช็ดน้ำตาไป แต่ก็ได้คิดล่ะว่าจริงทุกอย่าง
ระบบการศึกษาของบ้านเรา ไม่ว่าจะเปลี่ยนระบบการสอบเข้ามากี่แบบ สมัยฟีน่าใช้ระบบเอน(สะ)ทรานส์ เด๋วนี้มาแอดมิ(ด)ทชั่น ก็ไม่เคยเปลี่ยน เด็กไทยต้องพึ่งติวเตอร์ ถ้าวันใดประเทศไทยไร้อาชีพติวเตอร์ เด็กส่วนใหญ่คงจะเหมือนชีวิตนี้ขาดอะไรไป อาจจะขาดความมั่นใจในการสอบ ประหนึ่งพกพาสิ่งศักดิ์สิทธิ์เข้าสอบ ฟีน่าเองบอกเลยว่าไม่เคยติวเลย ไม่ใช่อะไรค่ะ โง่เกินจะมีใครช่วยได้ อันนี้พูดจริงๆ เลยไม่ไปดีกว่า และอีกอย่างคือ สังคมไทยขีดว่า หากคุณเก่งต้องเป็นหมอ เป็นโน่นเป็นนี้ หาสาขาเรียนไม่ได้ค่อยไปเรียนครู อ้าว แล้วที่มาสอนเด็กที่จะเป็นหมอกันนี้คืออะไรกันค่ะ
หรือการที่เด็กไม่รู้เลยว่าตัวเองชอบอะไร อยากเป็นอะไร ไม่มีความฝัน ยกเว้นเวลาเขียนเรียงความเรื่องความฝันที่จะมีคำพูดคลาสสิคนิรันดร์กาลคือ ทุกคนต่างก็มีความฝัน ฉันเองก็เป็นคนหนึ่งที่มีความฝัน บลาๆๆๆ แต่ความจริงไม่รู้เลย จบม.สาม ขึ้นม.ปลาย ตรูไม่รู้จะไปทางไหน เอาฟะ ฉลาดหน่อยไปทางสายวิทย์ สายคำนวณ อ่อนหน่อยก็สายศิลป์ เป็นเหมือนธรรมเนียมไปแล้ว
อันนี้พูดได้เต็มปากเพราะตัวเองเป็นเองค่ะ จบม.สามไม่รู้จะไปสายไหนต่อ วิชาเลขก็ย่ำแย่เต็มทน วิทย์ก็ไม่ไหว ภาษาก็ห่วย เอาอะไรก็ได้ที่ให้มันรอด ได้มีปริญญาติดฝาบ้าน จบมามีงานทำก็พอ ชอบไม่ชอบช่างมัน อย่าคิดมาก เรียนไม่เก่งแบบนี้ตัวเลือกไม่มีให้ฉันนิ ไร้ความฝัน แรงบันดาลใจ กว่าจะค้นพบตัวเองได้ ก็ใกล้เรียนจบ แต่สายเกินไปแล้ว จบมาได้ทำงานในสายที่ไม่ได้เรียนแต่ดีว่าเพราะเรียนบริหารธุรกิจเลยมีพื้นมาบ้าง
และปัญหาเดิมๆที่เคยเจอเมื่อสมัยก่อนโน่นก็ยังเป็นอยู่ เรื่องนี้ใช้ตัวแทนคือนางเอก ผู้ไม่ได้โง่ แต่เธอไม่รู้ว่าชอบอะไร กระแสอะไรดีก็ไป จนเธอได้ค้นพบตัวเองในตอนกลับไปอยู่ม.ปลายอีกครั้งว่าเธอชอบแนะแนวมาก อาศัยว่ากว้างขวาง เรียนมาหลายมหาวิทยาลัย เลยมีประสบการณ์อะไรเยอะ นางเอกจึงเลือกจะเป็นครู ที่จะเคยชี้แนะให้เด็กได้ค้นพบตัวตนที่แท้จริง ให้เขาได้ใช้ทุกช่วงเวลาที่คุ้มค่าในการเรียนปริญญาด้วยความรัก ไม่ใช่แค่สักแต่เรียนไป
ตรงนี้ล่ะเป็นจุดที่ทำให้ชอบมาก และอยากให้เด็กได้อ่าน(เอ! หรือไม่ควรเพราะเป็นเรท ฉ เฉพาะคนเพี้ยน) นิยายมีหลายอารมณ์ค่ะ ฮา น่ารัก ซึ้ง ฟีน่าชอบตอนที่พระเอกเอาข่าวของเด็กในแอฟริกาสองคนที่ใต้เพราะแอบขึ้นเครื่องบินแล้วอยู่ใต้ท้องเครื่องบินจนตายเพราะเขาหนีความยากจน แต่การตายของเด็กสองคนไม่เสียเปล่า ได้ประกาศให้โลกให้เห็นถึงความไม่เท่าเทียมกันทางการศึกษาและสังคม เรื่องนี้เคยอ่านบทความอยู่เหมือนกัน แต่ลืมไปแล้ว จนในเล่มนี้มาพูดอีก ใช่เลย เด็กบางคนพ่อแม่ต้องจ้างไปเรียน แต่เด็กบางคนอยากเรียนแต่ไร้โอกาสเรียน
เป็นรีวิวที่ยาวนะคะ แต่ไม่ค่อยพูดถึงนางเอก เพราะถ้าเทียบกับพระเอก ฟีน่าพระเอกก็ดูมีบุคลิกน่าพูดถึงมากกว่า แต่ใช่ว่านางเอกไม่น่าสนใจ เพราะความสนใจของฟีน่าอยู่ที่เรื่องของการเหน็บการศึกษามากกว่า แต่นิยายก็ยังเป็นนิยายรักที่อ่านแล้วน่ารักดี โรแมนติคได้เลยค่ะ อย่างที่บอกว่าพระเอกเขารักนางเอกแต่พบ แล้วพรหมลิขิตก็บันดาลให้เป็นเช่นนั้น แต่จะเป็นยังไงบ้าง จะฮาจนปวดท้องกับพระเอกยาว ย๊าวคนประหลาด นางเอกสุดซิ่ว พ่อแม่พี่น้องคนรอบกายที่ดูแล้ว ก็สมควรอยู่ในเล่มนี้ ต้องอ่านกันเอาเองนะคะ แต่อย่าลืมคำเตือนที่แปะเอาไว้ เสียดายใส่เสียงไม่ได้ได้ไม่งั้นจะใส่เสียงรวดแบบก่อนจบเครื่องดื่มบำรุงกำลัง (มีทำไมฟังไม่ทันสักที) อิๆๆๆๆ
ปล. นิยายเขาเน้นกลอนพาไปกันเหลือเกิน นักเลงกลอนรุ่นหยากไย่ขึ้นขอบ้าง
นิยายเล่มนี้แสนดีนักหนา ในคอนโดมีป๋านามว่าย๊าวยาว
หน้าตาก็หล่อพ่อก็รวยไม่เบา แต่ไฉนเล่ากลับดูไม่เต็ม เลี้ยงหมาชื่อยืดอืดทืดน่าดู นี้หมาหรือหมูคิดแล้วสุดเง็ง
แต่ใช่แค่แกเพี้ยนยังเกรียนอีกหนา คิดแผนสุดป๋ากันท่าแม่ตัวเอง
สุดท้ายก็เฮงได้เมียมาเอย จบล่ะ กลอนมันพาไปในสามนาที เสียดายไม่ใช่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ฉีกซองใส่น้ำร้อนพร้อมเสริฟ์ อย่าเอาฉันทลักษณ์มาจับผิดฟีน่านะคะ กลอนเปล่าค่า ครุ ลหุจำไม่ได้