หายหัวไปหลายวันกลับมาแล้วค่า ตอนนี้ตัวเบาหวิวไปเลย 555 ชอปกันกระจาย แต่ฤทธิ์จากการสมบุกสมบันก็เลยทำเอาหมดสภาพ ได้ไข้ฮ่องกงมานิดหน่อย แต่ยังดีมีสำรองรีวิวไว้ไม่งั้น อู้กันอีกค่า

เรื่องนี้ดองไว้จนลืมค่ะ อันนี้สารภาพเลย พอเก็บกองหนังสือเห็นว่าดองได้ที่แล้วนิ เลยหยิบมาอ่านดีกว่าค่ะ ก่อนที่มันจะดองยาวแล้วลืมอีกรอบ ของใหม่มันก้อเข้ามาเรื่อยๆเสียด้วย

ว่าด้วยเรื่องของพระเอกที่ไม่ค่อยพอใจที่จู่ๆ พ่อจะยกบ้านเรือนไทย สมบัติของครอบครัวให้กับใครก็ไม่รู้ พระเอกเลยต้องไปตามหาคนที่พ่อจะยกบ้านหลังนั้นให้ และหาหลักฐานมาบอกว่าคนนั้นไม่เหมาะสมกับสมบัติที่จะได้รับ แต่การกลับไปสู่บ้านเรือนไทยหลังนั้นทำให้เขาได้พบกับนางเอกที่เป็นแค่เหมือนคนบ้านใกล้เรือนเคียง ซึ่งมีน้ำใจช่วยพระเอกทุกอย่าง จึงกลายเป็นรักแท้แพ้ใกล้ชิด

ส่วนนางเอกเองที่ไม่เคยมีสัมผัสพิเศษก็ฝันถึงเรื่องราวเก่าก่อนของบ้านเรือนไทยหลังนี้ แต่น่าแปลกที่ไม่มีใครเคยรู้มาก่อน บอกพระเอกก็ไม่เชื่อ เพราะคนที่นางเอกเอ่ยชื่อไม่มีตัวตนในเครือญาติเขาสักคน นางเอกจึงต้องค้นหาความจริงว่า เธอคนนั้นคือใคร และแล้วความจริงก็ปรากฏ แต่มันก็ทำให้พระเอกผิดหวังกับบางอย่างที่เขาเคยยึดถือมาตลอด รวมทั้งทำให้เขายอมรับว่า บ้านหลังนั้น เหมาะกับเจ้าของที่พ่อเขาเขียนพินัยกรรมยกให้ แต่เรื่องราวในอดีตมันก็ผ่านไปนานแล้ว หากสิ่งที่สำคัญกว่าคือ มันทำให้เขาได้พบและรักกับนางเอกต่างหาก

เป็นนิยายแนวเนื้อเรื่องง่ายๆ น่ารักๆ ไม่ต้องปวดหัวกับความซับซ้อนของใจคน ความอิจฉาริษยาตาร้อนของเหล่านางอิจฉา ตัวร้ายผู้แฝงกายคอยเข่นฆ่าทายาทอะไรแบบนั้นค่ะ เรื่องนี้จึงอ่านแล้วเพลินใจดีค่ะ ส่วนพระเอกก็อาจจะเป็นคนหัวดื้อบางพอประมาณ กวนๆ นิดหน่อย แต่ไม่ได้น่าหมั่นไส้อะไร เป็นความรักประเภทค่อยเป็นค่อยไป ไม่หวือหวาประเภทตบจูบ เพราะทุกอย่างเริ่มจากคำว่าเป็นมิตรต่างถิ่นมาก่อน แล้วพัฒนาเป็นความรักที่มั่นคง พระเอกตรงไปตรงมากับตัวเอง รักก็ยอมรับง่ายๆ ไม่เล่นตัว ไม่ยักท่า ไม่ทำตัวคลุมเครือจนงงว่าแกรักฉันหรือเปล่า อบอุ่นใจเวลาอยู่ใกล้ค่ะ มีแอบเจ้าเล่ห์บ้าง แต่น่ารักดี

ส่วนนางเอก เป็นผู้หญิงที่พึ่งพาตัวเอง ไม่ต้องรอง้อใคร เธอทำมาหากินเลี้ยงตัวเองมานาน ตรงไปตรง เปิดเผย ไม่มีจริตมารยาอะไรเลย จนเหมือนเพื่อนพระเอกตอนแรกๆ ไม่ชอบเอาเปรียบใคร แต่รู้จักจะยอมผ่อนปรนกับคนเห็นแก่ตัว เธออาจจะไม่ได้สวยประเภทสะกดใจแต่แรกพบ เพราะเป็นสาวทำงานขายต้นไม้ จัดสวน เรื่องจะพระเอกจะเจอนางเอกสวยหยาดฟ้ามาดินคงไม่ใช่ มือไม้ยังด้านอีกต่างหาก ทำไงได้ก็เธอทำงานนี้ค่ะ ไม่ใช่ลูกคุณหนูมาจากไหน

อย่างที่บอกว่าโทนเรื่องจะออกแนวเบาๆค่ะ อ่านแล้วไม่ต้องคิดอะไรมากเลยค่ะ ความรักไม่ใช่เกิดจากความสวยของนางเอกด้วยซ้ำ แต่มาจากความมีน้ำใจของนางเอก เธอค่อยๆชนะใจพระเอกที่เห็นความสวยและคุณค่าในตัวนางเอก ว่านี้ล่ะคนที่เรียกได้เต็มปากว่าคนรัก

เรื่องนี้จะเกี่ยวกับความลี้ลับนิดๆ ประเภทอดีตของคนที่ตายไปแล้ว ความห่วงหาอาลัยในอดีตที่ผ่านไป มีความลับบางอย่างที่ซ่อนอยู่ แต่ไม่ถึงกับเป็นแนวฆาตกรรมอำพรางอะไร แค่ความลับที่น่าอับอายใจของใครบางคนเท่านั้น เป็นส่วนทำให้เรื่องนี้ไม่จืดเกินไป แม้จะพอเดาๆได้บ้างแต่ก็ไม่ทั้งหมด เรียกว่าได้ลุ้นดีนะคะ

เนื้อเรื่องของนิยายจะอยู่ทางภาคใต้ ก็เลยทำให้คนไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับทางภาคนี้อย่างฟีน่าได้รู้บ้าง แต่ที่แปลกใจนิดๆ คือเห็นว่าเรื่องเกิดทางใต้ แต่ดูเหมือนในเรื่องจะพูดกลางกันทั้งเรื่อง ก็ไม่ได้คาดว่าจะให้แหล่งใต้ในนิยาย เพียงแต่อ่านแล้ว ดูแล้ว ผู้คนรอบข้างเหมือนคนภาคกลางมากไปนิดค่ะ พระเอกเป็นหนุ่มในกทม.เต็มขั้น ถ้าไปเจอคนใต้แหล่งใต้กันน่าจะงงบ้าง แต่นี้ดูเข้าใจทุกคำพูดไปนิด

เรื่องความน่ารักของเรื่อง มีแบบพอประมาณหวานๆกันไปค่ะ ไม่ได้หวานจ๋อยหรือขมปี๋ อย่างที่บอกว่ามันเป็นความรักที่ค่อยๆก่อตัวขึ้นมาจากมิตรภาพของพระเอกและนางเอก จนเรามาเริ่มมองออกว่าพระเอกมีใจให้นางเอกแล้ว ตอนที่เขาเริ่มยอมอ่อนให้นางเอกหลายอย่าง จากคนที่ไม่เคยยอมใครสักเท่าไร หรือการที่พานางเอกเข้าบ้าน อันนี้พระเอกแกรวบรัดมาก นางเอกจะมากทม. ไม่ต้องคิดมาก พอไปฝากไว้บ้านตัวเองเลย ไม่ต้องพูดอะไรมาก เป็นนัยสำคัญให้นางเอกเข้าใจเลยว่า สำหรับเขาแล้ว นางเอกมีความสำคัญแค่ไหน เพราะถ้าไม่ใช่ผู้หญิงที่คิดมากกว่าคนรู้จัก คงจะไม่พาไปให้พ่อแม่ญาติพี่น้องรู้จักแน่นอน

และอยากจะบอกว่านางเอกจัดว่าเป็นนางเอกผู้โชคดีมาก ไม่ใช่ว่าพระเอกรัก แต่ว่าที่แม่สามี และอาสามีเอ็นดูนางเอกมากๆ จนรักเหมือนลูกสาวอีกคน อะไรจะโชคดีกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว ดังนั้นหนทางรักของนางเอกและพระเอกสดใสปลอดโปร่ง รอเวลาแค่ความจริงในความฝันของนางเอกเฉลยออกมา

เอาเป็นว่าถ้าใครอยากอ่านนิยายแนวน่ารัก ใสๆ แบบครอบครัวที่เต็มไปด้วยความรัก ความอบอุ่น พระเอก นางเอกน่ารักไม่งี่เง่าใส่กัน ไม่ปากหนักกว่าจะรัก กว่าหวานกันได้ น่าอ่าน น่าลองเลยค่ะ ตอนพระเอกขอแต่งงานน่ารักดี นางเอกที่เป็นคนไม่มีญาติ พระเอกเลยเสนอหาญาติมาให้เพิ่มเติม ด้วยการแต่งงานกับเขาเสียก็สิ้นเรื่อง หรือตอนนางเอกท้องก็น่ารักดีค่ะ อ่านแล้วสบายใจ ไม่ต้องห่วงว่าต้องอ่านไปเปลืองทิชชู่ไปอะไรแบบนั้น

เล่มนี้หวานเย็นยังดองอยู่เหมือนกันค่ะ

ขอบคุณคุณฟีน่าหยิบยกนิยายเล่มนี้มารีวิวให้อ่านกันนะคะ

ขอแถลงไขถึงเรื่องภาคใต้สักนิดค่ะ จริงๆ พอพูดถึงใต้ก็จะคิดถึงภาษาใต้กันเลยใช่ไหมคะ แต่ก็มีบางจังหวัดที่ไม่ได้พูดใต้กันค่ะ โดยมีภาษาถิ่นเป็นของตัวเอง เรื่องนี้เนตรนภัสใช้โลเคชั่นเป็นนราธิวาสค่ะ ที่นั่นจะมีภาษาเฉพาะคือภาษาเจ๊ะเห (อยู่ในอำเภอตากใบค่ะ) ซึ่งแตกต่างกับภาษาใต้โดยสิ้นเชิงค่ะ

จะเนิบๆ หวานๆ หน่อย โดยสัญนิษฐานกันมาเป็นภาษาที่มีพื้นฐานมาจากภาษาสมัยสุโขทัยค่ะ บางคนโบราณๆ เลย อย่างเช่นเรียกเงินว่าเบี้ย อะไรประมาณนี้ค่ะ แล้วสำเนียงก็อย่างที่บอกว่าเนิบๆ หวานๆ

และก็ไม่ได้ใช้กันทุกคนหรือทุกครอบครัวค่ะ บางครอบครัวไม่พูดเจ๊ะเหก็พูดภาษากลางกันไปเลยค่ะ (ลองสังเกตนะคะว่าคนใต้จากนราธิวาสจะไม่พูดติดสำเนียงทองแดงค่ะ) หรือไม่ถ้าเป็นชาวมุสลิมที่นั่นก็ใช้ภาษายาวีไปเลย ก็เลยไม่ได้บรรยากาศของภาษาใต้เพราะเหตุนี้เองค่ะ

เผื่ออยากลองฟังดูค่ะ เคยมีรายการของ TPBS ไปถ่ายมีวัดที่ปรากฏในเรื่องด้วยค่ะ ลองฟังสำเนียงได้ประมาณนาทีที่ 4 ค่ะ //www.youtube.com/watch?v=46b_M8VYgeQ

เข้าใจแล้วค่า ว่าทำไม พระเอกถึงเข้าใจภาษากันง่ายเหลือเกิน