แม้นวาดรัก แอลลี่
ทั้งที่แม้นวาดคือผู้กระทำแต่เพราะเธอเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งความเลวทรามทั้งหมดเธอจึงต้องแบกรับจนไม่อาจใช้ชีวิตในสถานที่เก่าๆ ได้อีกแต่ไปและการที่เธอก้าวเข้ามาในตำแหน่งที่จะเรียกศักดิ์ศรีคืนกลับมาอาจจะเป็นได้หรือเมื่อสายตาของวิทยาจับจ้องเธอราวกับว่าข่าวลือคาวๆ คือเรื่องจริงที่แม้นวาดจะต้องก้มหน้ารับไปว่าเธอคือผู้หญิงแพศยา
แม้จะถือคติไม่คิดจะกินไก่วัดแต่เพราะวิทยามีจุดอ่อนที่ไม่อยากจะยอมรับกับตัวเองว่าเขาพ่ายแพ้ให้กับแม่สาวผิวสีน้ำผึ้งอย่างแม้นวาดต่อให้เธอไม่สนใจจะยุ่งเกี่ยวกับเขาเท่าไร วิทยาก็ต้องทำให้เธอหนีเขาไปไม่พ้นและวิทยาก็มั่นใจว่าอีกไม่นานสิ่งที่เขาปรารถนาจะเป็นจริง
หรือว่าตอนนี้แม้นวาดกำลังหนีเสือปะจรเข้วิทยาเองก็ไม่ต่างไปจากทุกคนที่มองเธอว่าเป็นผู้หญิงใจง่ายการกระทำของเขายิ่งเรียกความรังเกียจให้ผุดขึ้นในใจ แต่จู่ๆสิ่งที่แม้นวาดคิดกลับพลิกผันจนตามไม่ทัน เรื่องแย่ๆที่ก่อขึ้นในหัวแท้จริงมันคือการปกป้องแบบประหลาดๆของวิทยา
คนอย่างวิทยาถ้าลงทุนทำอะไรลงไปแล้วเขาย่อมต้องการผลตอบแทนให้สมกับที่ทำไปทุกอย่างโดยเฉพาะกับแม้นวาด เขาไม่ใช่คนใจดีชอบปกป้องผู้หญิงไปทั่วและดอกเบี้ยที่เขาจะเก็บเกี่ยวก็คือตัวของแม้นวาด ไฉนเลยจากแค่ความคิดเลี้ยงดูเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งกลับพลิกผันจนวิทยาไม่ต้องการให้ใครได้รู้จักตัวตนของแม้นวาดแบบที่เขาเคยได้รับ
เมื่อริจะเล่นกับไฟก็ต้องพร้อมเสี่ยงจะเจ็บตัว แต่แม้นวาดไม่คิดว่าไฟมันจะลามเลียจนไปถึงหัวใจถึงเธอจะเชิดหน้ากับสังคมแล้วบอกว่าไม่เป็นไร หากในใจก็รับไม่ได้กับแค่คำว่าเมียเก็บในชีวิตของวิทยาเธอปรารถนามากกว่านั้น โลภที่อยากให้ความหึงหวงเป็นเรื่องที่ไม่ผิดหากแต่เธอก็ไม่โง่จะคิดเพ้อฝันว่าเธอคู่ควรกับวิทยาในฐานะเมียที่ถูกต้องในความหมาย
หากวิทยาเคยคิดว่าโกรธผู้หญิงที่รักได้แค่ไหนก็ไม่อาจเทียบได้กับตอนนี้แม้นวาดไม่เคยรู้เลยจริงๆหรือว่ามันมีความหมายอะไรในสิ่งที่เขาทำลงไปให้กับเธอถ้าไม่รัก ไม่หลงจนไม่มีสายตาให้ใครแบบนี้จะไม่เรียกว่าจริงจังถึงขั้นให้เป็นเมียแม้นวาดก็คงโง่จนวิทยาต้องทำอะไรบางอย่างให้ผู้หญิงที่เก่งทุกอย่างยกเว้นความรู้สึกของเขาให้ฉลาดสักที
หรือจริงๆเธอจะงี่เง่าแบบที่วิทยาบอกไว้ แต่จะโทษเธอก็ไม่ได้ใครใช้ให้คนผู้ชายที่แม้นวาดปักใจรักคนนี้แสนจะประหลาดไม่เหมือนใครปากหนักแต่รักจริง ทีเล่นทีจริงจนเธอเองก็ไม่รู้ว่าจะกล้าเข้าข้างตัวเองหรือเปล่าซ้ำร้ายเธอเองยังปล่อยให้คิดเองเออเองไปมากมาย แต่เมื่อเธอรู้ว่าวิทยาคือผู้ชายของเธอแม้นวาดก็ไม่มีวันปล่อยให้เขาไปไหนง่ายๆ
ตอนนี้วิทยาได้เข้าใจคำว่าเมียเก็บไปอย่างหนึ่งแล้วเพราะแม้นวาดดีขนาดนี้ ถูกใจเขาขนาดนี้เธอก็ต้องเป็นเมียที่เขาต้องรีบจับจองและเก็บไว้เป็นของตัวเองอย่างที่ไม่ยอมพลาดให้ใครมาเก็บเธอไปเป็นของตัวเอง ก็อุตส่าห์ล่อลวงมาขนาดนี้แล้วถ้าโง่ให้หลุดมือไปก็คงไม่ใช่คนอย่างเสี่ยวิทยา
จะเรียกว่าเป็นอารมณ์ที่ช่างแตกต่างจากไปจากตอนอ่านยิหวายาใจและศาสตราหัวใจก็ว่าได้ค่ะ เพราะเล่มนี้แทบจะเรียกว่าฉีกกฏอะไรหลายๆอย่างของพระเอกในนิยายกันเลยทีเดียว ตอนแรกที่อ่านก็คิดว่าไอ้อาการอ่านแบบเร็วๆ จะกำเริบจนตาลายอ่านผิด แต่อ่านดีๆ แล้วปรากฏว่าไม่ได้เข้าใจผิดอะไรทั้งสิ้นแต่เป็นแบบนั้นในตอนอ่านนิยาย และถ้าใครสงสัยว่าจำเป็นหรือเปล่าว่าต้องอ่านไล่เล่มจากยิหวายาใจ แม้นวาดรัก จบด้วยศาสตราหัวใจ เอาเข้าจริงนะคะ สามารถอ่านยิหวายาใจแล้วต่อด้วยศาสตรหัวใจได้เลยค่ะ แต่อาจจะสงสัยว่าแม้นวาดกับเฮียวิทย์มีที่มาที่ไปยังไงในเล่มศาสตราหัวใจ แต่ถ้าข้ามไปอ่านก่อนก็ไม่แปลกอะไรค่ะ แต่ถ้าจะให้ไล่ตามไทม์ไลน์ก็อ่านแม้นวาดรักก่อนศาสตราหัวใจก่อนก็จะดีค่ะ
จะว่าไปแล้วรสนิยมส่วนตัวของฟีน่าไม่ใช่คนชอบอ่านนิยายแนวคอมเมดี้อะไรมากนักเพราะเป็นคนเส้นลึกระดับแกนโลก เรื่องที่ควรขำก็ขมวดคิ้วได้ เรื่องนี้จะว่าไปก็ไม่ถึงกับตลกโปกฮาเป็นตลกคาเฟ่อะไรหรอกนะคะ แค่เนื้อเรื่องจะไม่หนักหน่วงและเต็มไปด้วยดรามากับชีวิตบัดซบหน่วงใจแบบศาสตราหัวใจ ถ้ามันจะดรามาก็คงเป็นเพราะเรื่องป้ายสีให้นางเอกจนอับอายผู้คน เมื่อเธอออกจากงานเก่ามาพร้อมกับการถูกปรักปรำว่าเป็นเมียน้อยคนอื่น เป็นผู้หญิงอย่างว่า ขายตัวเต้าไต่เพื่อไปสู้การงานที่มั่นคง เป็นผู้หญิงใจง่ายพร้อมจะนอนกับผู้ชายคนไหนก็ได้ จนเธอไม่อาจจะทำงานอยู่ในสังคมที่คุ้นเคยได้ และเก็บความเจ็บใจมาค้นหางานที่ใหม่ซึ่งจะไม่สนใจอดีตที่เธอไม่ได้ทำ แต่ดูเหมือนว่าสังคมของการทำงานจะไม่เป็นอย่างที่เธอคิด และที่เลวร้ายไปกว่านั้นคือคนที่มองเธอแบบนั้นคือคนที่เธอเรียกได้ว่าเจ้านายอีกคน การกระทำหลายอย่างๆ ของเขาเหมือนจะเชื่อว่าแม้นวาดเป็นผู้หญิงอย่างว่า โดยที่เธอไม่คิดว่ามันมีอะไรมากกว่าสิ่งที่เห็น และในความสัมพันธ์ที่แปลกประหลาดกลับกลายเป็นผู้ชายที่ควรอยู่ให้ห่างที่สุดคือคนที่ดูแลเธอได้ดีที่สุด แม้ว่าบางอย่างอาจจะทำให้เธอต้องเข้าใจผิดไปบ้าง เพราะคนที่ทำให้เธอคิดว่ามีแค่เมียเก็บคือผู้ชายที่รักเธอมากกว่าใครๆ
โปรดจงลืมภาพลักษณ์พระเอกที่เคยคุ้นตากันไปสักนิดนะคะ เพราะเฮียวิทย์ของเราฉีกกฏเกณฑ์นั้นไม่น้อย อย่างที่เกริ่นไปว่าตอนแรกคิดว่าตาฝาดตอนอ่าน เลยกลับมาอ่านอีกรอบ ไม่ผิดแล้วเพราะความประทับใจ(หรือ) แรกระหว่างกันคือเฮียวิทย์เอาพุงมาสะกิดไหล่หนูแม้น พุงค่ะไม่ผิดแล้ว เฮียวิทย์ไม่ใช่ชายหนุ่มหกห่อ ผิวสีแทน มีวีเชฟให้สาวใจละลาย แต่เฮียวิทย์ทำให้เราคิดถึงอาเสี่ยมีพุงนิ่มๆ แก้มอวบๆ ใส่เสื้อสีสัดสดใส(อันนี้เฮียวิทย์ไม่ได้เป็นแต่เราจิ้นไปเอง) ปากคอนี้เรียกได้ว่าเกือบๆ จะมีฟาร์มสุนัขในปาก ความคิดบางอย่างก็ชวนให้เอาขวดเบียร์ฟาดหัวให้แตกสักที ถึงแม้ว่าไอ้สิ่งที่เฮียบอกว่าปกป้องหนูแม้น แต่นะมันก็เหลืออดไม่ได้ในบางที ดันไปหมาหยอกไก่วัดให้ใครเขาคิดไปว่าเคลมลูกน้องตัวเองได้แล้ว ไอ้อาการทีเล่นทีจริงเนี่ยมันก็น่าโมโหในสายตาคนที่ชอบอะไรเคลียร์ๆ ไปเลยแบบฟีน่า แต่ก็น่าแปลกใจที่ถึงแม้อีเฮียวิทย์(ห้ามผันเสียงให้สูงกว่านี้เด็ดขาดมันจะกลายเป็นอีกคำทันใด) จะน่าโมโห แต่ก็รู้สึกว่าแกก็น่ารักดีในแบบผู้ชายที่ไม่คิดอะไรเลย และไม่เข้าใจว่าทำไมหนูแม้นของเฮียต้องคิดเองเออเองตลอดไม่ยักกะถามตรงๆกันนะ แถมด้วยว่าใครทำอะไรหนูแม้น เฮียก็ถือว่าเป็นศัตรูไม่มีปรานีโดยเด็ดขาด ดังนั้นทั้งในความน่าหมั่นไส้ของเฮียก็พอหยวนๆ กับความรักแบบแปลกๆ ของแก
ดังนั้นคนที่ดูจะน่าสงสารนิดๆ ก็คงเป็นหนูแม้นที่ต้องบอกว่าถ้าไม่แมนเกินหญิงงามล่มนิคมอุตสาหกรรมคงอาจจะสติแตกไปเลยกับการที่ต้องอยู่กับการเป็นแพะในสังคมช่างนินทาแบบนั้น มีเจ้านายใหม่ก็ดันมาเจอคนแบบเฮียวิทย์ หมาหยอกไก่ตลอด เราเป็นพวกเข้าข้างฝ่ายหญิงแบบชัดเจนก็เลยไม่ค่อยโทษหนูแม้นว่าคิดเองเออเอง งี่เง่าหรืออะไร เจอเรื่องแวดล้อมแบบนั้น ฝ่ายเฮียวิทย์ก็ไม่พูดเคลียร์ๆ กันไป กวางน้อยอย่างหนูแม้นจะออกอาการบ้างก็สมควรแล้วละ เราอยู่ข้างกวางน้อยแม้นวาดค่ะ
ถ้าใครชอบแนวดุเด็ดเผ็ดมันเป็นแบบละครหลังข่าว เรื่องนี้ก็คงจะใช่รสนิยมที่ตามหาค่ะ โดยเฉพาะผู้ชายอย่างเฮียวิทย์นี้เจ้าชู้ตัวพ่อ หมายมั่นกับนางเอกเต็มที่ขนาดนั้น ไม่สน ไม่แลก็เอาตัวมายุ่งวุ่นวายเองก็ได้ ในความน่าหมั่นไส้ก็รู้สึกปลงตกในชะตากรรมของหนูแม้นไปพลางๆ แต่ในส่วนตัวฟีน่าเองก็ไม่ค่อยชอบลักษณะแบบนี้เท่าไร ถึงแม้มันจะเป็นการตีกันไม่ให้คนอื่นหวังเคลมนางเอกตามประสาอาเสี่ยอยากเลี้ยงดูปูเสื่อสาวสวย แต่ก็ทำให้สายตาของเสี่ยๆ มองหนูแม้นไม่ต่างกันเท่าไร รอเวลาเสียบต่อเมื่อไรที่เฮียวิทย์โละหนูแม้นทิ้ง และช่วงต้นของเรื่องนี้คุณศาสตรามีบทบาทเยอะมาก เป็นผู้ชายในอุดมคติของเราคือวางตัวเป็นเจ้านายที่ดี ไม่มีมาดก้อร่อก้อติกด้วย จนขอเป็นติ่งคุณศาสตราแบบที่หนูแม้นเป็นอีกคนหนึ่ง
ฟีน่าไม่ใช่คนที่ชอบพระเอกลื่นเป็นปลาไหลสักเท่าไร ชอบผู้ชายจริงจังมุ่งมั่นแบบคุณศาสตร์ เฮียวิทย์ก็เลยไม่ใช่ผู้ชายในสเป็คมากนัก ซึ่งมันก็ไม่เกี่ยวกับว่าแกไม่ใช่หนุ่มรูปร่างดีแบบพระเอกทั่วไป ความที่คล่องเกินไปจนเรารู้สึกว่า ขอเป็นแค่เจ้านายหรือแค่เพื่อนในวงเหล้า เฮฮากอดคอนั่งมองเฮียจีบสาว เคล้าอีหนู ลิ้มรสสุราดีๆ สักขวดน่าจะดีกว่า ไม่ขยับเข้ามาเป็นพระเอกในดวงใจมากนัก แม้ว่าจะสอบผ่านในเรื่องดูแลนางเอกได้ แต่ก็ยังมีขัดใจเรานิดๆ ตามประสาคนชอบความเพอร์เฟคชั่นนิสต์ตัวแม่กันไป
ส่วนบางอย่างที่อาจจะไม่ถูกใจสักเท่าไร ก็อาจจะเป็นช่วงที่นางเอกเหมือนกับจะประมาณว่าเอาไงเอากัน ไหนๆ ก็คิดว่าฉันคงจะง่ายกับผู้ชายแล้ว บวกกับเมาแอ๋ขนาดนั้นเลยโอนอ่อนผ่อนตามเฮียวิทย์ไป มันก็เหมือนว่าประชดตัวเองแล้วสุดท้ายตัวเองก็ต้องมานั่งคิดว่าทำลงไปคุ้มหรือ สะใจกับการทำตัวแบบนี้ตรงไหน เพราะก็เกือบจะไปตกในบ่วงของคำว่าเมียเก็บที่เอามาคิดและบอกย้ำกับตัวเองจนทำร้ายตัวเองไม่น้อย เพราะถ้ามองย้อนกลับไปเราเองเมื่อเลือกเส้นทางแบบนั้นมันก็คงไม่มีความสุขนัก ไม่ได้เกี่ยวกับว่าสนใจลมปากใคร แต่มันเหมือนกับแอบหลอกตัวเองว่าฉันไม่แคร์ ไม่สนใจว่าใครจะมองว่า ก็จริงอย่างที่นินทา เพราะคิดตลอดเวลา ประชดคนอื่นแต่ตัวเองเจ็บปวดที่สุด คนอื่นได้แต่สะใจ ซึ่งดีว่าที่สุดแล้วเฮียวิทย์เขาจริงจังกับหนูแม้น ถ้าชีวิตจริงไม่รู้ว่ามันจะไปได้ถึงตำแหน่งเมียจริงๆหรือเปล่าก็ไม่รู้ อาจจะเป็นแค่เมียในโรงงานที่ไม่ได้เชิดชูเป็นเมียออกนอกหน้านอกตา แต่ต้องทนเพราะรักเขาอย่างเดียว
และที่ไม่ค่อยจะแนวมานานแล้วก็คือไอ้มุกคำพูดที่เหมือนละครหลังข่าวนี้ละ บางคำพูดนี้อ่านไปก็สะดุ้งกันไป ขอหน้าบางอ่านข้ามๆ ไปเลยแล้วกัน เจอทีไรสะดุ้งใจทุกที อย่างคำที่ไว้ใช้เรียกนางเอกจากบรรดาขานินทาทั้งหลายทั้งปวง หรือคำเรียกส่วนหนึ่งของร่างกายที่ไม่ต้องตรงเป๊ะขนาดนั้นก็ได้ เป็นสิ่งที่ฟีน่าไม่ค่อยให้ผ่านสักเท่าไรกับนิยายสไตล์นี้ของแอลลี่ ชอบแบบไม่ต้องมาเป็นละครหลังข่าวที่ด่ากันสุดกึ๋นแบบนั้น เอาแค่หอมปากหอมคอแต่พอดีจะถูกใจกว่า ไอ้ครั้นจะบอกว่ามันเป็นเรทอะไร แต่ขอยกคำด่าแบบนั้นไว้แล้วกันนะคะ
แต่ก็ยังดีที่ยังคงสไตล์ที่ว่าใครบังอาจทำเมียเฮียเจ็บมันต้องได้รับการจัดการอย่างสาสมใจ เฮียวิทย์ก็เลยสอบผ่านตรงนี้ ซึ่งใครชอบแนวพระเอกตรงๆ ทีเล่นทีจริง มีมุกพราวแพรวเอาไว้หยอด เอาไว้ต้อนไก่วัดก็คงชอบนะคะ เพราะถึงเฮียวิทย์จะถูกเขียนให้ดูเป็นหนุ่มตัวใหญ่ร่างอวบที่ตอนท้ายถูกเมียให้ออกกำลังกายจนกลายเป็นหนุ่มหุ่นดี แต่ฟีน่าก็ยังรักแกได้ไม่เท่าคุณศาสตร์ เนื่องจากเราติ่งคุณศาสตร์ตัวแม่ เพราะถึงจะรักน้องหมาแค่ไหน แต่ก็ไม่นิยมผู้ชายปากร้ายในบางเวลา เสมือนมีฟาร์มน้องหมานิดๆ ไว้ประดับคำพูดคำจา บางทีก็พูดตรงประเด็นเป๊ะไปนิด เราชอบสุภาพบุรุษที่พูดน้อยแบบคุณศาสตร์มากกว่าเยอะ แต่เฮียวิทย์แกก็มีดี มีเสน่ห์ในแบบที่แกเป็น ไม่จำเจ ไม่มาในรูปแบบและแนวทางเดียวกับอีกเรื่องเป็นสีสันกันไปอีกแบบที่สาวๆ ก็อาจจะชอบผู้ชายแบบนี้ก็เป็นได้นะคะ ส่วนฟีน่าขอเป็นติ่งคุณศาสตราต่อไปดีกว่านะคะ