.....เก็บความทรงจำไว้แต่สิ่งดี ๆ.....
Group Blog
 
 
กรกฏาคม 2564
 
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031
 
22 กรกฏาคม 2564
 
All Blogs
 

บทที่ 1 จากแม่...สู่แม่

ผมถูกจับใส่ลังกระดาษใบใหญ่ ที่ปูผ้าไว้ 2 ชั้น คนใส่คงหวังว่ามันจะทำให้ผมรู้สึกสบายดีกว่าวางผมลงในลังกระดาษโดยไม่มีผ้ารองพื้นให้ ผมบอกไม่ได้หรอกว่ามันสบายดีหรือไม่ เพราะผมยังไม่อยากลุกจากที่นอนที่ผมนอนอยู่กับแม่ ไออุ่นจากตัวแม่ทำให้ผมรู้สึกดี หลับสบายด้วย แม้ว่าที่นอนของเราจะเป็นดินแข็งๆที่แม่ขุดโพรงไว้ให้พวกเราได้เบียดกันนอน แต่ผมก็มีความสุขในโพรงนี้พร้อมแม่และครอบครัว

ผมต้องขยับตัวอีกนิดนึง เพราะน้องชายของผมก็ถูกจับใส่ตามลงมาด้วย ลังใบไม่ใหญ่เท่าไหร่ แต่ก็ไม่อึดอัด เพราะตัวผมและน้องชายเล็กนิดเดียว ผมได้ยินเสียงผู้หญิงและผู้ชายพูดกันเสียงดังพอประมาณ ผู้ชายถามว่า เอาอีกตัวไปทำไม ผู้หญิงตอบว่า เอาไปเผื่อไว้ ถ้าเขาเอาหมดก็ดี ผมไม่รู้ว่า เขาเผื่ออะไร และ อะไรคือเอาหมด ผมง่วง อยากนอน น้องชายผมก็ เบียดตัวผมหลับสนิทอยู่ข้างๆ ทำให้ผมรู้สึกดีเหมือนกัน ไม่เป็นไร นอนกับน้องชายสักแพร๊บก็ได้ เด๋วค่อยกลับไปนอนซุกอกแม่ทีหลัง

ผมหลับๆตื่นๆ คือหลับไม่สนิท เพราะรู้สึกว่าพื้นลังกระดาษที่ผมนอนอยู่ มันขยับ ขึ้นๆ ลงๆ นานแค่ไหนผมก็นับไม่เป็น รู้แต่มันไม่สบายตัวเลย ตอนนี้มันไม่กระเทือนขึ้นลงๆ แล้ว ผมรู้สึกว่าพื้นมันแน่นขึ้น ได้กลิ่นจางๆเหมือนกลิ่นไอดินที่แม่ขุดโพรงไว้ให้พวกเรา แต่ผมได้ยินเสียงคนมากมายหลายคน เสียงพูดมีแทบทุกทิศทาง แล้วผมก็เห็นแสงสว่าง และรู้สึกมีอากาศมากขึ้น เพราะเขาเปิดฝาลังกระดาษออก ทำให้ผมได้ยินเสียงคนพูดกันดังมากขึ้นกว่าเดิม ได้กลิ่นคล้ายอาหาร กลิ่นน้ำมัน กลิ่นสารพัดอีกมากมายที่ผมแยกไม่ออก ผมได้ยินคนที่จับผมใส่ลังพูดกับใครไม่รู้ในโทรศัพท์ "...เดินมาที่ตู้โทรศัพท์หน้าตลาดเลยค่ะ รออยู่แล้ว..."

ผมถึงบางอ้อ ผมกับน้องได้มาเที่ยวที่ตลาด ผมไม่เคยออกจากโพรงไปไหนไกลมาก่อน นอกจากมีคนมาจับตัวผมไปเล่นที่บ้านใกล้ๆโพรงดินของเรา แต่ไม่นานสักเท่าไหร่เขาก็จะจับผมมาวางที่โพรงดินเหมือนเดิม กลับไปโพรงดินก่อน ผมจะเล่าให้แม่ฟังว่าผมเจออะไรบ้าง รอก่อนนะแม่
ผมได้ยินเสียงคนคุยกันอีกแล้ว คราวนี้เสียงใกล้มากๆ แล้วตัวผมก็ถูกจับยกขึ้นมาจากลัง คนจับพูดว่า
"...นี่ค่ะ ตัวนี้สีขาวทั้งตัว มีสีเข้มที่หู 2 ข้าง เท่านั้น"
อีกเสียงที่ผมไม่เคยได้ยินมาก่อน พูดว่า
" ทำไมเขาตัวเล็กจังเลย ใช่ชิสุห์จริงป่าวคะ ที่บ้านมีอยู่แล้วตัวนึง อายุพอๆกัน แต่ตัวใหญ่กว่านี้เยอะ"

คนที่จับผมไว้ในมือ ใช้อีกมือช่วยประคองตัวผมให้ตัวตรง หน้าเงยขึ้น มันทำให้ผมเห็นหน้าคนแปลกหน้าได้ชัดเจน สีหน้าเขาเหมือนผิดหวังเล็กๆ คิ้วเขาขมวดเหมือนไตร่ตรอง ท่าทางเขาเหมือนลังเลที่จะทำอะไรสักอย่างที่ผมไม่รู้ว่าอะไร
เสียงผู้หญิงคนเดิมที่ผมได้ยินจนคุ้นหูเวลานอนที่โพรง พูดขึ้นและยกตัวผมสูงให้ใกล้ๆ คนแปลกหน้าเข้าไปอีก

" เขาตัวเล็ก ได้จากพ่อค่ะ พ่อเขาตัวนิดเดียว พ่อเขาเป็นแชมป์ด้วยนะคะ"
ผมไม่เคยเห็นพ่อ เกิดมาก็เจอแต่แม่และน้องๆ พ่อผมเป็นใครผมยังไม่รู้เลย
คนแปลกหน้า ทำท่าทางตัดสินใจยากเข้าไปอีก แถมมองผมนิ่ง นาน
ผมไม่รู้ว่าเขาคิดอะไร เพราะผมยังเด็ก ยังไม่มีประสบการณ์ใดๆต่อโลกภายนอก
แต่ผมรู้ว่าเธอต้องไม่พอใจผมแน่ๆ ทั้งๆที่ผมไม่ได้ทำอะไรเธอเลย
ผมมองไปที่ตาของเธอ ภาวนาให้สามารถอ่านจิตใจผมออก
ว่าผมขอโทษถ้าผมทำให้เขาไม่พอใจในสิ่งใดก็ตามแต่ ทั้งๆที่ผมไม่ได้ทำ
เหมือนได้ผลกระมัง เธอเอื้อมมือมาจับหัวผม จับขน ลูบตัว และลูบหัวผมอีกครั้ง
แล้วพูดกับผู้หญิงที่จับผมอยู่
"แล้วเขากินอะไรมาหรือยัง เพราะพี่ต้องขับรถกลับบ้านอีกไกล"
" เด๋วหนูไปซื้อนมมาให้เขากินก่อนละกันค่ะ พี่จะได้ไม่ต้องห่วง ขับยาวได้เลย ให้แฟนหนูไปซื้อให้ เขาจะได้กินก่อน "

เธอหันไปบอกกับผู้ชายที่มากับเธอให้ไปจัดการโดยเร็ว แล้วผมก็ได้กินอาหารเช้า
คือนมกล่องที่เทลงในถ้วยพลาสติกใบเล็กๆ ผมอยากให้น้องของผมตื่นขึ้นมากินด้วยกัน แต่ผมปลุกน้องผมไม่ได้ เพราะเขายังอยู่ในกล่อง ระหว่างนั้นผมได้ยินผู้หญิงทั้ง 2 ฝ่ายพูดคุยกัน

"พี่เลี้ยงไปเด๋วเขาก็ตัวโตค่ะ นี่เขาเพิ่งได้เดือนกว่าๆเอง"
"บอกตรงๆ พี่เห็นแล้วไม่อยากได้เลย เพราะตัวเล็กมากๆ แถมสีไม่สวยอีก ตัวขาวหมดเลย ตัวที่บ้านสีสวย 3 สีเลย แต่ตกลงไว้แล้ว เลยต้องเอา"
"นี่เขาก็สวยนะคะ หูสีสวยทั้ง 2 ข้าง มีคนเขาสนใจขอดูอีก หนูก็ปฎิเสธเขา บอกว่าตกลงกับพี่ไว้แล้ว ราคาก็ไม่แพง ถ้าพี่ถามตามเจ้าอื่น ราคาจะมากกว่าหนูอีก..."

ผมเหลือบเห็นผู้หญิงคนใหม่เธอยังมีสีหน้าไม่สบอารมณ์เหมือนเดิม อาจลดลงกว่าเดิมเล็กน้อย เล็กน้อยจริงๆ เธอมองที่ผมที่กินนมซะอิ่มแปล้ แล้วเธอก็เปิดกระเป๋าหยิบกระดาษที่คนเรียกกันว่า ธนบัตร ออกมายื่นส่งให้ผู้หญิงที่จับผมมาจากโพรง เธอรับไป และพูดว่า
"..พี่ไม่เอาไป 2 ตัวเลยล่ะคะ หนูลดให้ เขาเป็นน้องของตัวนี้ค่ะ"
ผู้หญิงแปลกหน้ามองที่น้องผม และส่ายหน้า
" ไม่ละค่ะ ที่บ้านมีแล้ว 1 ตัว พี่จะหาอีกตัวไปเป็นเพื่อนเขา มากไปเลี้ยงไม่ไหวค่ะ..."
"ถ้าพี่เอา หนูลดให้ค่ะ อยากให้เอาเขาไปด้วย เป็นเพื่อนกัน พี่กับน้องจะได้อยู่ด้วยกัน..."
"..ไม่ละค่ะ อยากได้แค่ตัวเดียว เขาอิ่มหรือยัง พี่จะได้พาเขากลับ"
" ได้ค่ะ พี่พาเขาไปได้แล้ว อิ่มแล้ว จริงๆ หนูอยากให้พี่เอาน้องเขาไปด้วย"

ผู้หญิงคนใหม่ ส่ายหน้า มองน้องผม มองผม แล้วก็ส่ายหน้าอีกครั้ง
พุงของผมเต็มไปด้วยน้ำนมแสนอร่อยที่ผมจำได้ว่าไม่ค่อยได้กินบ่อยสักเท่าไหร่
นับแต่เกิดมา ครั้งนี้ผมเลยซัดซะเต็มพุง
ผมถูกจับยกขึ้นมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เปลี่ยนไปอยู่ในมือของผู้หญิงแปลกหน้าที่ผมเพิ่งเจอวันนี้ เออ มือเธอนิ่มดี แถมอุ้มผมขึ้นมาอย่างอ่อนโยนอย่างที่ผมไม่เคยสัมผัสมาก่อน

ผู้หญิงคนเดิม กับผู้ชาย ยกมือไหว้ผู้หญิงที่อุ้มผม และถามว่า พี่จอดรถไว้ที่ไหน เดินไปส่งให้เอาไหม เธอตอบว่า ไม่เป็นไร พี่จอดไว้ข้างๆนี่ละ เดินไปได้ เธออุ้มผมมาแนบอกของเธอ และบอกอีกฝ่ายว่าจะกลับละนะ

ต่างฝ่ายร่ำลากันอีกครั้ง แล้วเธอก็อุ้มผมเดินจากมา
จากผู้หญิงผู้ชายบ้านข้างโพรง
จากแม่ที่ขุดโพรงให้ผม
และจากน้องชายที่อยู่ในลังกระดาษใบนั้น

เธอพาผมมาที่รถที่เธอจอดไว้ ในรถมีตะกร้าใบเล็กๆ สีฟ้า เธอเปิดฝาตะกร้าออก ในตะกร้ามีผ้าขนหนูสีขาวดูอ่อนนุ่ม ผมอิ่มมากๆ จากการได้กินนมแสนอร่อยวันนี้ เธอวางผมลงบนผ้าในตะกร้า ปิดฝาตะกร้า วางตะกร้าที่ใส่ผมไว้ข้างๆเธอ ปิดประตูรถ สตาร์ทรถ เปิดแอร์เย็นๆ ไม่รู้เพราะผมอิ่มนมหรือเพราะผ้ามันนุ่มนิ่มเหลือเกิน ทำให้ผมอยากจะหลับจริงๆ

เธอเริ่มขับรถออกมา ผมไม่รู้ผมนอนหลับไปนานแค่ไหน แต่ผมตื่นเพราะอะไรก็ไม่รู้ ผมได้ยินเธอพูดพึมพำ
" โอ๊ย ฝนตกลงมาทำไมเนี่ย ยิ่งไม่คุ้นทางอยู่ เครียดเลย"
ผมอยากจะปลอบเธอ เลยส่งเสียงงืดๆ ออกมาเบา
ความหมายของผมคือ อย่าเครียด พร้อมผงกหัวขึ้นมา
เธอหันมามองผม และพูดว่า
" ไป กลับบ้านกันนะเรา ไปอยู่ด้วยกันกับจีจี้ นอนไปเลยนะ แม่จะได้ขับรถ"






href="https://www.bloggang.com/data/p/pepper/picture/1626913299.jpg" target=_blank>

 




 

Create Date : 22 กรกฎาคม 2564
0 comments
Last Update : 22 กรกฎาคม 2564 7:24:18 น.
Counter : 462 Pageviews.

ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
  *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
 


Babycham
Location :
นนทบุรี Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




....ทำ blog นี้ เพราะคิดถึงแม่.....
....เมื่อก่อนแม่ทำอาหารให้กินเสมอ น่ากินทุกอย่าง อร่อยทุกอย่าง ดีทุกอย่าง ฝีมือแม่เป็นเลิศในปฐพี แต่ตอนนี้ไม่มีแม่ทำให้กินแล้ว เลยมาลองทำเองตามที่เคยเห็นแม่ทำ อาจไม่เหมือน รสชาติของแม่ทำ แต่ทำแล้วมีความสุข นึกว่าทำกับแม่ จากไม่เคยทำ ก็ลองทำไปเรื่อย ๆ บางทีใจกล้า ก็ทำใส่บาตร ถวายพระเพื่อส่งถึงแม่ด้วย แม่คงเห็นบ้างหรอก
.....อยากคุยกับแม่......
.....อยากกอดแม่.....
.....รักและคิดถึงแม่มาก......
Friends' blogs
[Add Babycham's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.