ไม่ค่อยได้นั่งสมาธิคงไม่ได้ฌาน
เอาแต่เดินจงกรมค่ะ

  

คนโง่ยังต้องยึดทุกข์อยู่ พระอริยะไม่ยึดทุกข์

คนโง่ยังต้องศึกษาทุกข์อยู่ พระอริยะไม่ต้องศึกษาทุกข์

คนโง่ไม่เห็นทุกข์ พระอริยะเห็นทุกข์

คนโง่เกลียดทุกข์ พระอริยะไม่เกลียดทุกข์

คนโง่ยังต้องยึดทุกข์อยู่ พระอริยะไม่ยึดทุกข์

คนโง่ยังต้องศึกษาทุกข์อยู่ พระอริยะไม่ต้องศึกษาทุกข์

คนโง่ไม่เห็นทุกข์ พระอริยะเห็นทุกข์

คนโง่เกลียดทุกข์ พระอริยะไม่เกลียดทุกข์

คนโง่ไม่พ้นทุกข์ พระอริยะพ้นทุกข์

  

ในทางธรรมปฏิบัติ ท่านจึงสอนหลัก “สมดุล” เอาไว้โดยเตือนว่า

สมาธิต้องเข้าคู่กับความเพียร

ศรัทธาต้องเข้าคู่กับปัญญา

และสมาธิ ความเพียร ศรัทธา ปัญญา ต้องอยู่ในสายตาของ “สติ”

เพราะ “สติ” คือตัวจัดปรับให้องค์ธรรมทุกข้อเกิด“ดุลยภาพ”

ศรัทธามากไปก็กลายเป็นงมงาย

ปัญญามากไปก็กลายเป็นหยิ่งทะนง หลงตัว หยาบกระด้าง อหังการ

เพียรมากไปก็กลายเป็นเคร่งเครียด ฟุ้งซ่าน

สมาธิมากไปก็กลายเป็นดำดิ่งนิ่งลึก ติดอยู่ในความสุขจากความสงบ

ต่อเมื่อองค์ธรรมทุกข้อถูกปรับให้พอดีโดยมีสติเป็นพี่เลี้ยงดุลยภาพทางกาย ทางจิต ทางปัญญาจึงจะเกิดขึ้น และนั่นก็คือจุดเริ่มของการรู้แจ้งเห็นจริงในสัจธรรมหรือต้นทางของมรรคผลนิพพาน

  

การทำสมาธิให้ยึดในขันธ์5 อย่าไปติด อย่าไปนึกละ
ยึดไว้เพื่อเป็นพื้นฐานในการ ปฏิบัติ วิปัสสนา
จิตไปนึกละในขันธ์5 จิตจะหลงในการ ปฏิบัติ วิปัสสนา
จิตจะหลงคิดว่าตนสำเร็จได้มรรคผล
เป็นวิปัสสนูปกิเลส

  

พระอริยเจ้ารักษาใจ
พระอริยเจ้าไม่ได้รักษาศีล
เมื่อสำรวมใจ กาย วาจา
ก็ไม่ประพฤติ ล่วงละเมิดศีล

  

มีคนถามหลวงปู่มั่นว่าถือศีล 227ข้อหรือ กี่ข้อ
หลวงปู่มั่นบอก ท่านรักษาข้อเดียว
คือรักษาใจ ศีลรักษาที่ไหน
ศีลเกิดที่ใจ ธรรมเกิดที่ใจ
สมาธิเกิดที่ไหน สมาธิเกิดที่ใจ
ปัญญาเกิดที่ไหน ปัญญาเกิดที่ใจ
ให้ดูที่ใจที่เดียว อย่าไปดูที่อิ่น

  

สมถะละราคะ เป็น เจโตวิมุติ จิตมีราคะย่อมไม่หลุดพ้น วิปัสสนาเกิดปัญญา ละอวิชชา เป็นปัญญาวิมุติ จิตมี อวิชชาย่อมไม่เจริญ
สมถะวิปัสสนาเป็นไปเพื่อวิชชา เจริญธรรมทั้งสองให้ยิ่งขึ้นไป
สมถะวิปัสสนา อบรมจิตจะเกิดปีติ ปราโมทย์ แทงตลอดซึ่งธาตุเป็นเอนก
สมถะวิปัสสนาต้องเป็นธรรมที่เคียงคู่กันไป
บุคคลในโลกนี้มี4จำพวก
1.บุคคลผู้มีปกติมีความสงบแห่งใจในภายใน( เจโตวิมุติ ) ไม่มีความเห็นแจ้งในธรรมด้วยปัญญาอันยิ่ง
2.บุคคลผู้มีปกติ ไม่มีความสงบแห่งใจในภายใน มีความเห็นแจ้งในธรรมด้วยปัญญาอันยิ่ง(ปัญญาวิมุติ)
3.บุคคลผู้มีปกติมีความสงบแห่งใจในภายใน ( เจโตวิมุติ ) มีความเห็นแจ้งในธรรมด้วยปัญญาอันยิ่ง(ปัญญาวิมุติ)
4.บุคคลผู้มีปกติไม่มีความสงบแห่งใจในภายใน ไม่ มีความเห็นแจ้งในธรรมด้วยปัญญาอันยิ่ง

  

ธรรมะง่ายนิดเดียว
เจริญสมาธิ ให้จิตตั้งมั่น
ให้จิตรู้ถึงความเป็นจริง
จิตจะเป็นฌาน
ธรรมะเกิดที่จิต
ธรรมะแก้ที่จิต
สมมุติคนติดบุหรี่
ใครอยากบุหรี่
กายอยากบุหรี่
ใจอยากบุหรื่
ใครเพลิดเพลินในรสบุหรี่
ใครดื่มด่ำในรสบุหรี่
ใครพร่ำถึงในรสบุหรี่
ใจไม่เพลิดเพลินในรสบุหรี่
ใจไม่ดื่มด่ำในรสบุหรี่
ใจไม่พร่ำถึงในรสบุหรี่
ใจก็ไม่อยากบุหรื่
ความอยากในใจก็ดับ
อุปาทานดับ
ภพ ชาติ ดับ
โสกะปริเทวะ ทุกข์
ทั้งหลายดับไป

  

ธรรมะเป็นของยากสำหรับบุคคลบางจำพวก
บุคคลบางจำพวก ชอบพร่ำถึง ชอบดื่มด่ำ ชอบเพลิดเพลิน
ในรูป นาม จึงมีอุปาทาน มีภพชาติ มีทุกข์

  

ธรรมที่ควรกำหนดรู้ ควรละ ควรทำให้เจริญ ควรทำให้แจ้ง

ธรรมที่รู้ยิ่งด้วยปัญญาแล้วพึงกำหนดรู้ คืออุปาทานขันธ์5
ธรรมที่รู้ยิ่งด้วยปัญญาแล้วพึงละเสีย คือ อวิชชา ภวตัณหา
ธรรมที่รู้ยิ่งด้วยปัญญาแล้วพึงทำให้เจริญ คือ สมถะ และวิปัสสนา
ธรรมที่รู้ยิ่งด้วยปัญญาแล้วพึงทำให้แจ้ง คือวิชชาและวิมุติ

  

จิตรู้อุปาทานขันธ์ ในวิญญาน
ในเวทนา ในสัญญา ในสังขาร
ตัวรู้ เห็นอารมณ์ รู้รสอารมณ์
รู้แล้ววาง ไม่เจตนาปรุงแต่ง
ไม่คิดปรุงแต่ง ไม่มีเวร กรรม
ไม่มีแล้วภพ ชาติ

  

จิตยึดนิพพาน เพื่อรู้ว่านิพพานมีอยู่

นิพพานตั้งอยู่ ทางไปนิพพานมีอยู่

จิตรู้ว่านิพพาน มีอยู่


แต่จิตไม่ไปยึดติดนิพพาน

จิตเห็นนิพพาน แล้วปล่อยวาง

จิตเห็นว่านิพพานเป็นอนัตตา

นิพพานไม่มีตัวตน ไม่ใช่ของเรา

ไม่ใช่ตน ไม่ใช่จิต ไม่ใชคน สัตว์ สิ่งของ