ในทางธรรมปฏิบัติ ท่านจึงสอนหลัก “สมดุล”  เอาไว้โดยเตือนว่า สมาธิต้องเข้าคู่กับความเพียร ศรัทธาต้องเข้าคู่กับปัญญา และสมาธิ ความเพียร ศรัทธา ปัญญา  ต้องอยู่ในสายตาของ “สติ” เพราะ “สติ” คือตัวจัดปรับให้องค์ธรรมทุกข้อเกิด“ดุลยภาพ” ศรัทธามากไปก็กลายเป็นงมงาย ปัญญามากไปก็กลายเป็นหยิ่งทะนง  หลงตัว หยาบกระด้าง อหังการ เพียรมากไปก็กลายเป็นเคร่งเครียด ฟุ้งซ่าน สมาธิมากไปก็กลายเป็นดำดิ่งนิ่งลึก  ติดอยู่ในความสุขจากความสงบ ต่อเมื่อองค์ธรรมทุกข้อถูกปรับให้พอดี โดยมีสติเป็นพี่เลี้ยงดุลยภาพทางกาย  ทางจิต ทางปัญญาจึงจะเกิดขึ้น  และนั่นก็คือจุดเริ่มของการรู้แจ้งเห็นจริง ในสัจธรรมหรือต้นทางของมรรคผลนิพพาน