จดหมายถึงไอ้ไม้...ผัวนางกาหลง

วันเพ็ญ...เดือนหก...รัตนโกสินทร์ศก120

ไอ้ไม้เพื่อนรัก

จากกันนานตั้งแต่ไปเป็นทหารเพลาก่อนแล้วข้าและเอ็งมิได้พบกันเลย 

มาได้ข่าวเอ็งอีกทีก็ตอนที่ได้ใส่ไฟส่งนางกาหลงไปสู่สุคติเสียแล้วเมื่อปลายฝนที่ผ่านมา

กลับมาจากทัพแล้วครานั้นกลับถึงบ้านข้าก็กระทำเยี่ยงเอ็ง 

ดิ้นรนขวนขวายหาเมียเอามาทำการต่อซึ่งเผ่าพันธุ์อันดี 

สรรหาไปทุกที่มิเว้นแม้แต่โคนสุมทุมพุ่มไม้ที่มีนวลนางคอยแอบอิงอยู่ 

บ่อยครั้งหลายคราหลากคราวก็พบเจอเหมือนกันเยี่ยงครั้งหนึ่งที่เคยเจอข้างเคียงโคนตะเคียน

นางงามล้วนสรรพจากหนังหัวไปยันใต้ฝ่าเท้า...มองเพียงข้างกายของนาง

จากตาที่เห็น ตางามเหมือนนางกวางที่เยื้องย่างมองหาพยัคฆาล่อให้มาตะปบเหยื่อ 

ปากนิดๆจมูกหน่อยๆที่คมสันเป็นกระโดง

ไม่รวมเค้าหน้าที่กลมปานจะเย้ยให้พระจันทร์เข้ามาเคียงข้าง 

ไม่เท่านั้นนะสรีระทั่วสรรพางกายของนามช่างอวบอัดอิ่ม 

เบื้องบนช่างนูนเนินปานกันสาดร้านเจ๊กเตี้ยเบื้องล่างช่างคอดแล้วผายเหมือนจะให้ใครมาเชยชม

ข้าเองเพียงพบนี่ช่างสบหัวใจแห่งรัก อดมิได้ที่จะเข้าไปเจรจา

แม้ยามนั้นจะพลบอาทิตย์ที่ชิงดวงลาลับไปแล้ว 

มิใช่เพียงแค่เชยชม...แต่อยากอุ้มสมเอาไปเป็นแม่ของลูกข้าให้ได้ 

เท้าให้ข้าก้าวเดินเข้าไปเจรจานางผู้นั้น...

ข้ายังมิทันได้เอื้อนเอ่ยวาจากลับยินยลนางบอกข้าว่า

“พี่จ๋า...พี่มาแถวนี้พี่ไม่กลัวผีเหรอ ”

ข้าชักตระหงิดขึ้นมาในความคิดที่ใยได้ยินคำเอื้อนจากนางเยี่ยงนั้น...แข็งใจกล่าวออกไปว่า

“ พี่ไม่กลัวหรอกผี เพราะข้าชอบผีที่ใช้มือจับมาตั้งแต่ยามรุ่นเยาว์แล้ว”

ที่ข้าจากมา...มิมองหันหน้าไปหานางอีกเลย 

ก็จะมองได้เยี่ยงไรนางเล่นยืดกายสูงกว่ายอดตะเคียนแถมยังแยกคิ้ว ปลิ้นตาให้ข้าดูเสียอีก 

เพลานั้นข้าทำได้เพียงจรลีด้วยเวลาเยี่ยงกามนิตเล่นสะกากับพระยานกกระจอก 

นี่แหละหนาไม่เข็ด..

ช่างเหมือนแม่นางคนที่ยืนข้างกอกล้วยที่ใส่ชุดสไบสีตองที่ข้าเคยพบเห็นเลย...

มารดามันชีวิตข้านี่ช่างพบแต่ผีท้าง...นั้น

ชีวิตรักของเอ็ง...ไอ้ไม้ กับนางกาหลง ที่แม้มีเวรกรรมตามติดมาในบ่วงกรรมตั้งแต่กาลปางก่อน 

มาชาตินี้เจ้าก็ยังดีที่ได้เชยชมอยู่ครองคู่กับนางกาหลงได้ 

แม้เพลาหลังกลับกลายจนเหตุร้ายให้เจ้ารู้ว่านางได้ปลิดปลงชีวิตจากไป 

ชีวิตของเจ้าที่ข้ารู้มาช่างดี...มิมีที่ติ มิได้มีคำปุจฉาว่า

ฤๅเยี่ยงใดถึงกลับมาได้เอาเพลาดึกดื่นคืนค่ำ...ย่ำรุ่งเอาเยี่ยงนี้

ฤๅ เลิกเลี้ยงควาย...ไถนา แล้วเจ้าสัญจรไปหานางคณิกานามใด

ฤๅ...เจ้าเลยไปร่ำดื่มสุราเมรัยกับไอ้โขง..ไอ้จอกเพื่อนร่วมรุ่นศิษย์ร่วมวัด

ฤๅ มิให้ต้องต้องมาวิสัชนาว่าได้ไปร่วมกับกระบวนการกู้ชาติของพระยาปราบภิขาจารพ่าย 

     ซึ่งท่านได้เลิกไปจากหน้าเมืองเมื่อเย็นวาน

ล้วนเหล่านี้มิได้มีคำเดียวที่กล่าวให้ไอ้ไม้ต้องน้อยใจในวาสนาคาเรือนเลย 

ล้วนกล่าวได้ว่าเยี่ยงนี้ นางกาหลงก็ยังมีความดีทียังคงอยู่ในการครองเรือน 

แม้การกระทำบางอย่างเช่นการนั่งลับมีดแล้วเมียงมองมายังเบื้องล่างของกาย 

ฤๅการนำเป็ดมาเลี้ยง ที่อาจจักให้เจ้าต้องผวาถึงของที่รักในยามเข้านอนค่ำคืน

นางมิได้ส่อการหวาดระแวงเจ้ากับสตรีอื่นๆใดเว้นเพียงระแวงนางพุดจีบเท่านั้น

เลี้ยงผัวเยี่ยง “ รักผัวให้ผูก มีลูกต้องขยันให้ทำ”

เป็นเยี่ยงนี้มาตลอด ข้านี้อิจฉาเอ็งเสียยิ่งเลยไอ้ไม้

นางพุดจีบนี่ข้าเห็นแล้วถ้าเอ็งมิได้ใส่ใจในรักของมัน...ขอให้บอกข้า 

เมียข้านับจากตายและส่งไปสู่ที่ชอบๆนานหลายเพลาแล้ว 

ข้าเพียงพึงใจต้องตากับนางพุดจีบนี่มากกว่าหญิงอื่น 

เอ็งมิพึงใจยักท่ามากนักก็ยกให้ข้าก็แล้วกันนะไอ้เกลอรัก 

แต่มิเป็นไรข้ายังรอได้เหมือนเพลงที่เขาว่า

“ มีผัวแล้วพี่ก็ยังรัก...แม้นพี่อกหักรักษาไม่หาย จะคอยทูลหัวจนผัวเธอตาย...พูดอย่างไม่อายหน้าด้านหน้าทน“

นับจากที่ข้าผิดหวังที่รักข้าได้ข้ามภพชาติจากไป 

เพลาใดที่ข้าเปลี่ยวเหงาก็เพียงแต่ได้แต่เอาเมรัยมาราดรดทุกข์ 

ผิดที่ลูกนังปริกขายยาดองที่มักขายแต่ช้างกระทืบบาทา กำลังกาสรถึก โด่มิรู้ล้มพับ 

เยี่ยงนี้เมื่อข้าได้ร่ำซึ่งเมรัยเข้าไปจน “ข้ามห้วยมิพ้นแม้ร่ำเพียงจอกเดียว ” 

ยิ่งทำให้ข้าต้องเดือดร้อนที่หาทางลงมิได้เลย 

บ้านเราก็มิได้มีเยี่ยงสถานประกอบแห่งนางคณิกา 

ยิ่งทำให้ข้านี้ต้องเดือดร้อนในกายที่รุ่มร้อนมิคลายในยามร่ำสุรา 

ทำได้เพียงแช่ในคลองพระโขนงให้บรรเทาเท่านั้น

บ้านเรายามนี้ถิ่นที่เราครองเรือนกันอยู่ ซึ่งเยี่ยงสมัยก่อนมีเพียงคำสาบาน

ที่ข้ายังจำได้ในความรักที่เอ็งเคยบอกเล่าข้ายามเมามากที่ถึงกับ...นั่งขู่ดิน(โอ๊กๆ)

คำสาบานรักที่ศาลเจ้าไทรทองที่เอ็งสาบานว่า

“จะรักกาหลงคนเดียวไม่เสื่อมคลาย”

ส่วนนางกาหลงที่ตั้งจิตอธิษฐาน...

“ไม่ว่าจะเป็นหรือตาย..จะรอคอยไม้อยู่ที่เรือน”

ข้าจับใจไม่รู้ลืมจนอดที่จะเขียนมาหาเอ็งในยามนี้ 

เนื่องด้วยเพลานี้ที่ข้าได้นั่งทางในและทางนอกพอจะมองออกไปเห็นเหตุการณ์ในสมัยกาลศตวรรษหน้า 

ที่มักมีแต่นางคนสวยผู้มิทำเยี่ยงใดนอกจาก...

กระทำการก้มหน้าเพียงอย่างเดียว(มิรู้กระทำการสิ่งใดในอุ้งมือ) 

ความรักของนางอื่นเหล่านั้นก็กระทำเพียง

“ผ่านมาซึ่งความใคร่...มิได้ผ่านไปซึ่งความรักแต่เยี่ยงใด”

ความรักในใจของนางในกาลต่อไปอีกสมัยกาลข้างหน้า..ก็เพียงเห็นชายเพียงแค่

“ลูกไก่อยู่ในกำมือ จะบีบให้แน่นก็จักขี้แตกคามือเสียกระนั้น“

ข้าก็นึกไม่ออกว่ากาลข้างหน้ามันจะมีอันเป็นไปสำหรับค่าชื่นชมแห่งความรักเยี่ยงใด 

สำหรับเอ็งในยามนี้ก็ขอให้หักจิตคิดใจในความรักที่เอ็งมีต่อนางกาหลง 

ป่านนี้คงลงไปอยู่ใช้กรรมที่ทำมาในการกระทำผิดต่อชีวิตของไอ้ช่วง ไอ้โชติและอีกหลายๆคนเลย 

มันเป็นบ่วงกรรมที่เกิดที่มิอาจหลีกเลี่ยงหรือรอให้เวลาแห่งกรรมะตามมาทัน

ก็หวังว่ามันลงไปคงไปเจอกับนางลำยอง 

ที่จักให้เปรียบเทียบได้ว่าระหว่างคนที่รักจริงแท้...ไม่เผื่อแผ่ให้ใครอย่างนางกาหลง 

กับคนที่ไม่เคยมีซึ่งความรัก...มีเพียงความชั่วอย่างแท้จริงไม่มีหางสีแดงปนอย่างนางลำยอง 

เมื่อนั้นท่านพญายม(ฉายช่อง 7) ท่านจักชั่งหยั่งรู้ว่า 

นางกาหลงอาจได้มีการอภัยซึ่งทัณฑ์แห่งความผิดและกลับมาภพใหม่หรือไปที่สวรรค์ก็ได้

เขียนมายืดยาวเยี่ยงนี้...ข้านึกได้ว่านานพอดูจนทำให้ข้าต้องหิวข้าวเสียแล้ว 

ข้าขอจบเพื่อไปหาข้าวกินเสียก่อน 

ยามนี้แม้ข้าวเปลือกจะเอามากรอกหม้อก็แพงระยับจนทำมาหากิน

“ หาเช้า...ไปได้กินเอาเที่ยงคืนได้ “ 

ซึ่งอาจต้องไปหาพึ่งเอาข้างหน้าที่หลวงตาหรือไม่ก็ที่หน้าเมืองที่เขาชุมนุมกัน

รักเพื่อนนะ

จาก...ไอ้มาก...ผัวนางนาก แห่งทุ่งพระโขนง

ปัจฉิมลิขิต โอ...กินมากไปแล้วดันนอนกลางวันอีกด้วย 

               น้ำตาลในข้าวมันย่อยมากทำให้ฤทธิ์บ้ามันกำเริบ 

               ไม่น่าฝันเป็นเรื่องเป็นราวให้เล่าขานเลยเรา

Create Date : 14 ธันวาคม 2556 Last Update : 14 ธันวาคม 2556 8:26:38 น. Counter : 3793 Pageviews.		4 comments
Share Tweet