ก่อนเข้าโหมดเพ้อ คุยเรื่องย่อกันก่อนนะคะ

มีใครเคยมีอาการแบบนี้ไหมคะ

อ่านหนังสือด้วยความรู้สึกที่ไม่อยากให้มันจบ

ไม่อยากให้ถึงหน้าสุดท้าย 

กลซ่อนรัก ทำให้เรารู้สึกแบบนั้นค่ะ

จริงๆ แล้วเราเป็นคนอ่านหนังสือเร็วนะ

แต่เรากลับใช้เวลากับเล่มนี้มากกว่าที่คิด

อ่านวันนิด วันละหน่อย 

เหมือนโรคจิต 

ถามว่า เล่มนี้มีอะไรที่พิเศษ หรือ แตกต่างจากนิยายทั่วไปเหรอ

ก็ไม่นะ 

แต่เราชอบ 

ตอบเหมือนกำปั้นทุบดิน แต่เพราะชอบ

เลยไม่อยากให้จบเร็ว 

เล่มนี้ถูกใจหลายอย่าง จะเรียกว่า ถูกจริตก็คงได้

อย่างแรกเลย

ชอบนิสัยของพระเอกอย่างร่มธรรม

พูดน้อย แต่ต่อยหนัก (พี่ธรรมไม่ได้เป็นอันธพาลนะเออ) 

แต่ถ้าพูด หรือ ปล่อยของออกมาที รับรองเด็ด 

เห็นเงียบๆ แต่กวนชะมัดยาด

เหมือนไม่สนใจใคร แต่ถ้าเป็นคนที่รักแล้ว

จะใส่ใจกันแบบสุดๆ 

...น่ารัก... 

เป็นผู้ชายที่อ่อนโยน แต่ไม่อ่อนแอ 

แถมมีวิธีการรับมือกับคนที่คิดไม่ดี แบบเชือดนิ่มๆ 

...ชอบมาก...

นอกจากพระเอกแล้ว 

ชอบความสัมพันธ์ของตัวละคร โดยเฉพาะร่มธรรม กับ ร่มโพธิ์ ผู้เป็นพี่ชาย

ที่มักจะมีบทกวนๆ (กวนบาทา) กันเองระหว่างพี่น้อง 

แต่อ่านแล้วรู้เลย พี่น้องคู่นี้รักกันจั้ง

อย่างช่วงแรกๆ ร่มโพธิ์ พยายามจะเชียร์นางเอก แบบออกหน้าออกตาไปนิด 

เลยเป็นที่มาของบทสนทนานี้ค่ะ 

"บิลด์เหลือเกินนะ ทำไม อยากได้เกด เป็นน้องสะใภ้เหรอ"

"ไม่รู้วววว ฉันจะไปรู้ใจแกได้ไง แกรักใคร ฉันก็อยากได้มาเป็นน้องสะใภ้ทั้งนั้นแหละ"

"พูดดีจังเลยครับ"

"อ้าว ก็กูเป็นพี่ชายมึงนะครับ"

"ถ้างั้นพี่ชายเลิกบิลด์ด้วยนะครับ กูรำคาญมาก"

แล้วที่บอกรำคาญนี่ เป็นอารมณ์กวนใจมากกว่า ที่ทุกคนเชียร์นางเอกกันเกิ๊น

แล้วยังธรรมเนียมการแกล้งกันในวันเกิดของบ้านนี้อีกค่ะ

แสดงความรักกันในแบบที่ไม่เหมือนใคร 

นางเอกโดนพี่ธรรมเอาลิปสติกเขียนหน้า ทั้งๆ ที่เป็นวันบอกรักกันกลายๆ

พี่ธรรมโดนอายไลน์เนอร์ ป้ายหน้าเป็นการแก้แค้น

แม่ของร่มธรรม เอาหนังสือที่คุณครูร่มธรรมเคยเขียนให้มาแกล้งฉีก

เล่นเอาพี่ธรรมหน้าเหวอ 555