บนทางด่วนสายดอนเมือง-สุทธิสารช่วงเวลา 16.30 น. วันนี้รถไม่ติดอย่างที่เคย ดิษฐ์ทอดสายตามองฝ่ากระจกใสออกไปข้างนอกดูตึกรามบ้านช่องไปเรื่อย ก่อนจะพาดวงใจลอยละล่องไปหาคนรักด้วยความร้อนรุ่มหัวใจเต้นเสียงดังจนแทบจะออกมาอวดคนขับ เพราะความคิดถึงยุกันดา อยากเจออยากกอดให้หายคิดถึง เขาซื้อของชอบสำหรับผู้หญิงไว้ให้หล่อนมากมายหลายอย่าง

นายยิ่งขับรถฉิวเหมือนรู้ใจนายหนุ่มแต่ก็พยายามไม่ประมาท ตั้งแต่เขาเห็นนายหนุ่มกับคุณผู้หญิงอยู่กินกันนั้น ไม่เคยมีวันไหนที่ทั้งสองจะห่างกันเพิ่งครั้งนี้ครั้งแรกก็ว่าได้ เพราะหน้าที่การงาน จึงยากจะปฏิเสธ

****************

ยุกันดาเงยหน้ามองนาฬิกาอย่างตื่นเต้นอีกห้านาทีก้อจะสองทุ่มแล้ว หล่อนลุกขึ้นเดินไปสำรวจอาหารด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอีกรอบและรอเขามาเท่านั้น

กริ๊งกริ๊งๆ

‘คุณดิษฐ์..’เมื่อคิดอย่างนั้น หญิงสาวก็ถลาไปที่โทรศัพท์ทันที

“ฮัลโหลคะ ” รีบกรอกเสียงลงไปอย่างร้อนรน

“ไง..!ยุ” เสียงทักทายมาแบบนี้ หล่อนจำได้ดี ยุกันดาถือหูโทรศัพท์ค้างอย่างผิดหวังในใจและไม่คิดว่าจะเป็นเขาไปได้

“เมฆ..!” เสียงเรียกเบาลงอย่างผิดหวัง  “มีอะไรเหรอ นึกยังไงถึงโทรมาได้”เอ่ยถามอย่างไม่อยากเชื่อ

“อ้อ..เปลาจ้ะผมจะโทรมาบอกว่า พอดีนั่งจัดบ้านแล้วเห็นอัลบั้มของยุเข้าน่ะ” เขารีบอธิบาย

“อัลบั้ม?อัลบั้มอะไรคะ เมฆ ” หล่อนทวนคำก่อนจะถาม

“ฮื่อ  ก็อัลบั้มตอนเรียนจบของพวกเราไงละ เมื่อตอน ม.ปลายมีของคุณปนมากับของผมด้วย ที่พวกเราจัดทำกันเป็นของระลึก ผมเลยโทรมาถามเผื่อว่าคุณอยากจะเก็บเอาไว้เอง”

“ฮืม..ก็ดีเหมือนกัน”หล่อนพยักหน้า โดยที่เขาไม่เห็น

“ได้เลยเอาไงดีผมเอาไปฝากกับคุณดิษฐ์ ให้เขานำกลับไปให้ดีมั๊ย หรือจะให้ส่งไปให้ดี” เขาถามมาอีก

“งั้นรบกวนส่งมาให้ทีนะคะเมฆเมื่อไหร่ก็ได้ ” หล่อนบอกความจำนงแก่เขา

“โอเคงั้นจะส่งไปให้เลยส่งไปตามที่อยู่บ้านเขาใช่มั๊ยครับ ” ย้ำถามให้แน่ใจแม้จะแสลงอยู่บ้าง

“ฮื่อ.ค่ะเมฆ”

“งั้นแค่นี้นะยุขอให้มีความสุขมากๆ ผมไม่รบกวนแล้ว ดูแลตัวเองด้วย”

ติ๊ง..

เขาวางสายไปแล้วหล่อนนั่งคิดทบทวนเรื่องราวระหว่างที่คบกัน เพราะเมฆเป็นคนรักคนแรกตั้งแต่เรียนในรั้วมหา^,ลัยฯรู้จักกันมานาน ทำงานยังทำที่เดียวกัน เพราะหล่อนกับเขาไม่เคยห่างหรือแยกกันเลยมีแต่สนิทสนมกันเสมอ พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายก็เห็นดีด้วย จวนจะมีงานแต่งเกิดขึ้นอยู่แล้วตามที่กำหนดเอาไว้ จนกระทั่ง..!

“ผมทำผิดอะไรเหรอยุทำไมถึงทำกันได้แบบนี้” คำถามของเขายังดังก้องอยู่ในหูไม่เลือนลบไปไหนหญิงสาวนั่งคิดด้วยความสะท้อนใจ

นี่คงเพราะบุพเพฯหล่อนจึงได้เจอกับเขา ดิษฐ์ ศิรชน ผู้จัดการฝ่ายต่างประเทศ ที่เข้ามาในบริษัทและทำให้หล่อนตกหลุมรักทันทีที่ได้พบ

จากวันนั้นมาไม่ถึงเดือนก็จะถึงกำหนดวันแต่งงาน ที่เตรียมการเอาไว้พร้อม ทั้งชุดเจ้าสาวก็ตัดแล้ว ลองแล้วครอบครัวทั้งสองต่างก็นั่งนับวันรอให้ถึงวันแต่งอย่างใจจดใจจ่อ

ยุกันดายังจำวันนั้นได้ดีวันที่พ่อกับแม่หล่อนโกรธ ที่จู่ๆ ขอยกเลิกงานแต่งงาน จนทำให้มองหน้ากันไม่สนิทนัก

“ขอโทษนะคะคุณแม่คุณพ่อ” พึมพำออกมาเสียงแผ่วเบาๆ อย่างรู้ตัวดี จริงๆ หล่อนไม่ได้เกลียดเมฆหรอกแต่ว่า..ความรู้สึกที่มีกับคุณดิษฐ์มันพิเศษยิ่งกว่า

หล่อนถอนหายใจออกมาก่อนจะหลับตาลง คิดเพียงแค่ อยากจะอยู่กับคนที่รักให้ได้ก็เท่านั้น

ถ้านี่คือความรู้สึกที่เรียกว่ารัก

หล่อนก็คงมีความรักเป็นครั้งแรกในชีวิตกับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่คู่หมั้นของตัวเอง

******************

บนทางด่วนแยกเข้าพระรามเก้าดิษฐ์นั่งมองถนนที่ตอนนี้เริ่มมีรถวิ่งขวักไขว่ เมื่อเปลี่ยนถนนด้วยย่านนี้มีบริษัทตั้งอยู่มากมาย ทุกคนจึงต่างหนีการจราจรด้านล่างที่ติดกันยาวเหยียดในช่วงสิ้นสัปดาห์

นายยิ่งขับรถด้วยความระมัดระวังแต่พอเลยช่วงด่านเก็บเงินไม่นาน ถนนก็ว่าง เพราะมีทางแยกไปได้หลายสายรถแต่ละคันขับกันมาอย่างเร็ว

แต่แล้วก็เกิดเหตุขึ้น

เอี๊ยด  เอี๊ยด..! 

นายยิ่งเหยียบเบรกกระทันหันและลากยาวจนตัวโก่งกับรถจอดขวางถนนอยู่ แต่ไม่มีสัญญาณบอกเอาไว้ ไฟกระพริบก็ไม่เปิด

ดิษฐ์นั่งอ้าปากกว้างดวงตาเบิกค้างอยู่แบบนั้นโดยไร้ซึ่งเสียงใดๆ เล็ดลอดออกมา และ โดยไม่ทันตั้งตัว รถเกิดเสียหลักจากการเหยียบเบรกลากยาวเหยียบปล่อย เหยียบปล่อยจนเกิดเสียการทรงตัว ทำให้รถคันที่เขานั่งมานั้นพลิกคว่ำหลายตลบแล้วหมุนคว้างก่อนจะไปปะทะกับรถสิบล้อพ่วงที่วิ่งมาด้วยความเร็วจนเกิดระเบิดเสียงดังสนั่น

บึ้มมม...

เปลวไฟลุกท่วมรถทั้งสามคันทันที

*************** 
โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ