เมื่อ "เพื่อน" กลายเป็น "เพื่อนเก่า" แล้วเราจะทำอะไรได้.......
เพื่อน ---> คนที่เราสามารถเจอะเจอกันได้เป็นประจำโดยไม่ต้องมีเหตุไรมาก ไปเดินเล่น ช้อปปิ้ง กินข้าว เยอะแยะมากมาย คิดถึงกันก้อโทรไปหา โทรไปเม้าท์กานได้เรื่อยๆ รู้ความเป็นไปของแต่ละฝ่าย เพื่อนเก่า ---> คนที่เรารู้จักดี แต่มะค่อยได้มีโอกาสเจอกัน ต้องมีเหตุการณ์สำคัญๆถึงจามาเจอกันได้ เช่นงานรวมรุ่น งานแต่งงาน รึไม่ก้ออาจจานัดรวมตัวเที่ยวกานแค่ปีละ 1 ครั้ง ถ้าไม่มีเหตุการณ์ใดๆก้อจาไม่ออกมาเจอกาน จาโทรหากันก้อต่อเมื่อมีธุระอ้ะนะ เพื่อนสามารถเปลี่ยนแปลงสถานะเป็นเพื่อนเก่าได้ อาจเกิดได้จากหลายปัจจัย เช่น ย้ายโรงเรียน ย้ายบ้าน ย้ายที่ทำงาน บลาๆๆๆๆส่วนใหญ่จาเป็นเรื่องของความห่างไกล แบบว่าเรียนจบแล้วทำงานคนละจังหวัด กระจายๆๆๆกันอยู่ทั่วประเทศ อารายแบบนั้น ก้อจาทำให้ค่อยๆห่างกันไป ความสัมพันธ์ก้อจะลดลงไปเอง แต่ก้อไม่เสมอไป ก้อเห็นมีหลายคนที่ทำงานกันคนละที่ ไกลกัน แต่ก้อยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ไปมาหาสู่กันเป็นประจำ แต่กะบางคนนะ ไม่ต้องมีปัจจัยหลายอย่างที่กล่าวมาข้างบน ก้อสามารถเปลี่ยนสถานะกันได้ ไม่เข้าใจเหมือนกาน นัทจังเคยมีเพื่อนกลุ่มที่สนิทกานๆๆๆๆ แบบว่ามาจากโรงเรียนเดียวกัน อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่มัธยม แล้วพอเข้ามหาลัยก้อห่างๆกันไปเพราะแต่ละคนก้อไปมีกลุ่มเพื่อนมหาลัย แต่พอเรียนจบกานแล้ว ทุกคนก้อสามารถกลับมารวมตัวกันได้อีก อาจจะเป็นเพราะทุกคนอยู่ที่กทม.เหมือนกาน และก้อทำงานที่ กทม. เหมือนกันอีกน่ะแหละ นั่นเป็นเรื่องที่ทำให้เราดีใจมากๆๆๆๆๆๆๆๆ คิดว่าเพื่อนกลุ่มนี้ก้อคือเพื่อนตลอดไป เพื่อนที่ไว้ใจ เพื่อนที่จาไม่ทิ้งกันไปไหน เพื่อนที่จาไม่ทำให้เสียใจ (แบบที่เคยเจอ) แต่แล้ว เราก้อคิดผิด เพื่อนๆไม่ได้ให้ใจเราเท่ากะที่เราให้เพื่อนเลย เราไม่ได้เสียใจที่นัดเพื่อน แล้วเพื่อนไม่ออกมาหา แต่เราเสียใจที่เราได้รู้ความคิดของเพื่อนมากกว่า ก้อเพื่อนพูดออกมาเองว่า แกต้องเข้าใจนะว่าทำงานกันแล้ว จาให้กลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อน สมัยที่อยู่โรงเรียน ที่มาเจอกานบ่อยๆก้อคงไม่ได้ เพื่อนบอกว่าเพื่อนทำงานเหนื่อย มีเวลาพักก้ออยากที่จะพักผ่อน >>> ขอบอกว่าไม่เข้าใจๆๆๆ เราก้อเคยทำงานมาแล้วเหมือนกาน และเราทำงาน 6 วันไม่ได้ทำงานแค่ 5 วันเหมือนเพื่อน เราทำงานอยู่ ตจว. แต่เราก้อ fight มาหาเพื่อนๆที่ กทม. ได้นิ่ แล้วเพื่อนก้อไม่สามารถทำให้เราเข้าใจได้ เพื่อนบอกว่าเพื่อนไปดูคอนมา เหนื่อยมากๆๆ ถ้าจาออกไปไหนกานก้อไปเถอะ เพื่อนไม่ไป เพื่อนเหนื่อยยยยย ..... >>> เหมือนจาเข้าใจ แต่เหตุผลมันแหม่งๆๆๆ เพื่อนไม่อยากออกจากบ้าน ถ้าออกมาแล้วเจอกานแค่ 2 คน เพื่อนไม่ออกไปนะ มันไม่คุ้ม >>> ไม่เข้าใจๆๆๆ ทำไมการออกมาเจอเพื่อนต้องคิดว่าคุ้มหรือไม่คุ้มด้วยล่ะ (อันนี้เพื่อนก้อหาว่าเราพูดแรงอีกแล้ว ) เราไม่เคยคิดอย่างนั้น คือถ้าเพื่อนชวน แล้วเราว่างต่อให้มาเจอแค่เพื่อน 1 คนเราก้อมา ไม่เห็นต้องคิดเลยว่าเจอคนเดียว รึว่าเจอหลายคน วันนั้นหลังจากคุยกะเพื่อนเสร็จ เราเสียใจมากกกก เก็บกระเป่ากลับบ้านเช้าวันรุ่งขึ้นทันที ไม่อยากอยู่ห้องคนเดียวให้ฟุ้งซ่านมากไปกว่านี้ กลับไปบ้านยังงัยพ่อกะแม่ก้อรอเราอยู่เสมอๆๆๆๆ มีคนบอกว่าถ้าเราไม่ตั้งความหวัง เวลาผิดหวังเราก้อจาไม่เสียใจมากมายตอนนี้เราเลยพยายามเฉยๆ ไม่หวังอารายให้มาก ตอนนี้เจอเพื่อนใน M ก้อทักบ้าง ไม่ทักบ้าง ซึ่งถ้าส่วนใหญ่เราไม่ทักไป เพื่อนก้อจาไม่ทักมาอยู่แล้ว ก้อออออออ ช่างมัน อย่าไปเสียใจ เมื่อวานคุยกานใน M (อีกแล้ว) เพื่อนบอกว่า นี่เราไม่ได้เจอหน้ากันมา 3 เดือนแล้วนะเนี่ยยยยยยยย คิดในใจ "แกสนในด้วยหรออออออ "ก้อตอบมันไปแค่ "อืมมมมม" ไม่รู้จาพูดไรจิงๆอารมณ์นั้น เราก้อไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้หรอกนะ อยากให้กลับไปหนุกหนาน เฮฮาเหมือนเดิม แต่ถ้าเพื่อนยังเป็อย่างนี้อยู่ ไม่ fight ที่จามาเจอกาน ไม่ใจ ไม่อารายซักกะอย่าง ให้เรา fight อยู่คนเดียว มันก้อเหนื่อยนะ ท้อด้วยแล้วเราจาปล่อยให้เพื่อนกลายเป็นเพื่อนเก่าไปอย่างนี้จิงๆอ้ะหรอ......ยังคงไม่รู้บทสรุปของเรื่องนี้จะเป็นงายยย .............
เราว่าคงเป็นงี้กันหมดแหละ ยุ่งกันทุกคน
ทุกคนเค้าก็มีสังคมใหม่กัน
ก็ให้ความสำคัญกับคนใกล้ตัวและครอบครัวก็พอ