ตอน 11 - ยิ้มประทับใจที่ศรีลังกา

จากกอลล์มาโคลัมโบ เรานั่งรถไฟสายราชินีแห่งท้องทะเลเลียบมหาสมุทรอินเดียเหมือนขาไป รถไฟก็โล่งเหมือนเดิม

ตลอดเส้นทางรถไฟสายนี้ มีแต่หาดกับต้นไม้ ไม่มีห่วงยาง ไม่มีเก้าอี้ผ้าใบ ไม่มีร้านอาหาร ไม่มีอะไร ๆ ๆ ที่เหมือนบ้านเรา มีกระต๊อบหลังเดียวจริง ๆ ที่ยังถ่ายมาได้ทัน

ถึงสถานีรถไฟโคลัมโบ ไม่รู้จะไปพักที่ไหน เดินหาที่พักแถวสถานี เห็นแล้วก็โบกมือลา นึกขึ้นมาได้เลยโทรไปที่ Mrs. Settupathy's guesthouse ยังมีห้องว่างค่ะ ก็เลยไปพักที่นั่น คราวนี้หาได้อย่างสะดวกเพราะมองเห็นทาง ไม่เหมือนที่มาถึงคืนแรก มองไม่เห็นอะไรเลย เจ้าของที่พักถามว่าทำไมไม่มาพัก ก็เล่าความให้ฟังว่า มาแล้วนะแต่หาไม่เจอ เพราะมืดมาก แล้วคนขับก็ไม่รู้จักเหมือนกัน ดูเธอก็งง ๆ เป็นไปได้ไง ที่คนขับไม่รู้จัก.. เราเองก็ไม่รู้เหมือนกันแหละค่ะ

ที่ Mrs. Settupathy's guesthouse เป็นที่พักขนาดกระทัดรัด มีห้องพักอยู่ 4 ห้อง อยู่ชั้นบนของบ้าน และมีครัวเล็ก ๆ ด้วย มีพ่อบ้าน 1 คน ที่เป็นผู้ดูแลทุกอย่าง เก็บเงินค่าที่พัก ให้รายละเอียดต่าง ๆ กับนักท่องเที่ยว ทำอาหารเช้า (ที่นี่มีอาหารเช้าด้วย) ทำความสะอาดห้อง ฯลฯ และมีคนสวนอีกคน ที่ดูแลต้นไม้

เช้าแรกที่ที่พักนี้ เห็นมีแขกอยู่หลายคน พ่อบ้านทอดไข่และเอาขนมปังปิ้งมาให้คนละ 2 แผ่น ส่วนเนย แยม ชา กาแฟ ก็ช่วยตัวเองค่ะ พอจัดการมื้อเช้าเรียบร้อย เราก็เอาจานไปคืนที่ห้องครัว พ่อบ้านบอกว่าไม่ต้องเดี๋ยวเขาก็ไปเก็บเอง ก็เลยบอกว่าไม่เป็นไรหรอก แค่เดินมา 3 ก้าวเอง ปกติที่บ้านเป็นแม่บ้านก็ทำงานแบบนี้อยู่แล้ว (It's my job at home.) หลังจากนั้นก็คุยกันนิดหน่อย ถามถึงครอบครัวเขา แล้วก็ขอคำแนะนำเรื่องสถานที่เที่ยว และที่แลกเงิน วันรุ่งขึ้นพ่อบ้านทอดไข่มาให้ แล้วเพิ่มขนมปังมาเป็นคนละ 3 แผ่น (เริ่มรู้จักกันแล้วไง) พอกลับมากลางวันก็มีผลไม้ติดมือมาฝากพ่อบ้านด้วย พอเช้าวันสุดท้าย พ่อบ้านเพิ่มขนมปังมาให้เป็นคนละ 4 แผ่น อิ่มแปร้เลย

โคลัมโบเหมือนกับไม่ไหนไม่ได้ไกล เพราะอากาศร้อน เริ่มไม่สบายกัน ไปเรื่อย ๆ พอบ่ายก็กลับทีี่พัก

Jami-Ul-Alfar Mosque อยู่ที่ถนน Pettah สร้างปี 1909 มีลวดลายเส้น สีขาว - แดง เหมือนแท่งลูกกวาด

Sri Ponnambalam Venesar Kovil วัดฮินดู สร้างจากหินแกรนิตจากอินเดียใต้

ตอนเย็นเดินจากที่พักไปเที่ยวหาด

ชายหาดโคลัมโบ มีคนเยอะแยะ แต่คนเล่นน้ำไม่กี่คน

อีกวันก็ไปวัดเกลานิยาราชมหาวิหาร

วัดเกลานียะราชมหาวิหาร (Kelaniya Raja Maha Viharaya) ห่างจากโคลัมโบประมาณ 13 กม. วัดแห่งนี้มีความสำคัญต่อชาวพุทธศรีลังกา เพราะเชื่อว่าองค์สมเด็จพระสัมมา สัมพุทธเจ้า และพระอรหันต์ที่เป็นสาวกอีก 500 รูป ได้เคยเสด็จมายังวัดแห่งนี้ในวันวิสาขบูชา ตามคำเชิญของเจ้าผู้ครองแคว้นกัลยานี ซึ่งเป็นพญานาค นามว่า มณีอัคขิกะ (King Maniakkhika) ปัจจุบัน ในบริเวณวัดมีพระเจดีย์ทรงระฆังคว่ำสีขาวขนาดใหญ่ ซึ่งชาวพุทธศรีลังกาเชื่อว่า เป็นพระเจดีย์ที่บรรจุพระแท่นบัลลัังก์ ที่พระพุทธเจ้าเสด็จมาในครั้งนั้น

เช้าวันสุดท้ายทีี่พ่อบ้านให้ขนมปังปิ้งมาคนละ 4 แผ่น ก็เริ่มคุ้นเคยกันแล้ว ก็เลยบอกว่าเครื่องเราออกดึกหน่อยนะวันนี้ เช็คเอาท์แล้ว ขอฝากกระเป๋าไว้ก่อน จะกลับมาประมาณ 6 โมงเย็น มาอาบน้ำอีกทีีได้ไหม เขาก็บอกว่าได้ แต่ถ้ามา 6 โมง เขาคงกลับไปแล้ว ก็เลยพาไปดูห้องอาบน้ำชั้นล่างก่อน ... พอกลับเข้ามาก็มาอาบที่นี่นะ และจะเก็บกระเป๋าไว้ในห้องใกล้ ๆ ให้... ก็ขอบคุณเขาแล้วก็ออกไปแกร่วในเมือง ซึ่งก็ไม่รู้จะไปไหน แล้วลุงก็เริ่มไม่สบาย ไปซื้อยาแก้แพ้ บอกว่าขอซื้อ คลอเฟมิรามีน (สำเนียงไทย) 2 - 3 รอบ ก็ไม่เข้าใจ ก็เลยบอกว่าแก้แพ้น่ะ (allergy) โห คราวนี้รู้เรื่องเลย โอ คลอ-ฟี้-มิ-รร-มี้น ขึ้นเสียงสูงไว้ ... เหนื่อยเลยค่ะกว่าจะได้ยามา

พอกลับมาเย็นนั้น พ่อบ้านกับคนสวนยังไม่กลับ รอเราอยู่ บอกว่าไปอาบน้ำได้ที่ห้องที่เราเคยพักได้เลยน่ะ พอเรียบร้อยก็ขอบคุณ แล้วร่ำลากัน ลากกระเป๋าออกจากที่พัก ลุงหันกลับไปมอง แล้วก็พูดว่า "ใหญ่ เพื่อนตัวเองยืนโบกมือให้อยู่น่ะ" พอหันไปก็เห็นพ่อบ้านและคนสวนยืนเกาะรั้ว โบกมือให้อยู่ เราจากมาพร้อมความประทับใจ

จากโคลัมโบไปสนามบิน Bandaranaike International Airport (CMB) ที่อยู่ทางเหนือของโคลัมโบ ไป 32 กม. โดยรถประจำทางค่ะ จำไม่ได้ว่าสายอะไรแล้ว ลุงเป็นคนจัดการ มีเพื่อนร่วมทางเต็มคัน หลาย ๆ คน พูดคุยแล้วก็หัวเราะคิกคัก แล้วหันมามองคนแปลกหน้า 2 คน เป็นระยะ ๆ เริ่มมืดแล้ว ก็ไม่รู้ว่าอยู่ช่วงไหนแล้วค่ะ นั่งไปตั้งนานยังไม่ถึงสักที แต่ก็บอกลุงว่าไม่เป็นไรหรอก เพราะเด็กกระเป๋ายังร้องทุกครั้งที่ถึงป้ายว่า "airport airport" สนามบินชัวร์ ๆ จนไปได้เกือบชั่วโมงก็เปลี่ยนจากคำว่า "airport airport" เป็นอะไรไม่รู้ จะเอาไงดี จนรถจอดบอกว่าสุดทางแล้ว ..ถามกลุ่มสาว ๆ ที่หันมามองเราเป็นระยะ ๆ ก็ได้ความว่า ต้องนั่งรถตุ๊ก ๆ ต่อไปสนามบินอีกที ผ่านถนนเข้าสนามบิน มีรถเก๋งผ่านไปหลายคัน มีตุ๊ก ๆ คันเดียว ผ่านยามก็ให้จอด แล้วถามว่าจะไปไหน ก็ไปสนามบินน่ะซี่ เครื่องคาเธ่ย์ แล้วเราถึงสนามบินด้วยความเรียบร้อยโดยรถตุ๊ก ๆ ค่ะ