BlogGang.com : : Paradise Slice and double shot : เล่าเรื่องต่อ

Your chance to SHINE!!

พฤษภาคม 2553

						1
2	3	4	5	6	7	8
9	10	11	12	13	14	15
16	17	18	19	20	21	22
23	24	25	26	27	28	29
30	31

23 พฤษภาคม 2553

เล่าเรื่องต่อ

เล่าเรื่องต่อ

เล่าเรื่องต่อ

ตอนนี้เครียดกับสถานการณ์บ้านเมือง เราอยู่ที่นี่ก็ทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากสวดมนต์ภาวนาขอให้ประเทศชาติสงบไวๆ ขอให้คนไทยรักและให้อภัยกัน ร่วมมือกันแก้ไขปัญหาต่างๆที่เกิดขึ้นนะคะ

ช่วงนี้เลยต้องหารวิธีปลดปล่อยความเครียด เติมเสียงหัวเราะให้กับชีวิตบ้่างอะไรบ้าง พอดีได้กลับไปนั่งอ่านบันทึกเล่มหนึ่งที่เพื่อนสนิทของชั้นเขียนให้ เป็นของขวัญในวันที่ชั้นต้องเดินทางมาเรียนต่อต่างประเทศ อ่านแล้วก็นึกขำเรื่องของตัวเองที่ทำไป ..... ตรูนะ ทำไปได้้ เรื่องขำๆ แบบนี้ เลยอยากเอามาแบ่งปันให้เพื่อนๆ ได้อ่านกันนะคะ

"นิยายอ่ะแก เรื่องนี้แกเป็นนางเอกนะเฟ้ย เอาไว้อ่านตอนแกเหงานะ" เป็นคำำพูดที่เพื่อนของชั้นพูด ตอนที่ยื่นหนังสือทำมือเล่มนี้ให้ ก่อนที่ชั้นจะเดินทางเข้า gate เพื่อขึ้นเครื่องมาเรียนต่อ

เพื่อนของชั้นเขียนนิยายเล่มนี้ เป็นบันทึกเรื่องราวของเรา ที่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยปีหนึ่ง

ช่วงเวลาหนึ่งชั่วโมง ผ่านไป ที่ชั้นนั่งอ่านและหัวเราะไปกับเรื่องราวที่ไม่คาดว่า เราจะเคยทำแบบนี้ในช่วงชีวิตของมหาวิทยาลัย แต่เรื่องหนึ่งที่ชั้นประทับเป็นอย่างมาก ก็คงเป็นบันทึกเรื่องนี้....(ขอยกมาเป็นสำนวนที่เพื่อนเขียนมาให้อ่านกันเลยนะคะ)

"ไม่เข้าใจ"
......ฤดูหนาวตอนปี 4 เป็นฤดูหนาวสุดท้ายในรั้วมหาวิทยาลัยของผมเช่นเดียวกับเพื่อนๆ ถึงหลางฤดูหนาว ภารกิจหนึ่งมารอผมอยู่ เป็นภารกิจประจำที่ผมทำมาตั้งแต่ผมอยู่ปี 2 ภารกิจที่ว่าก็คือ "บรรเลงเพลงเศร้า ณ หอหญิง"

เมื่อครั้งนี้เป็นฤดูหนาวสุดท้ายของชีวิตมหาวิทยาลัย ผมก็อยากฝากตำนานอันน่าประทับใจ อยากสร้างสรรค์งานให้มันมิติมากกว่าการเล่นแซกโซโฟนใต้เงามืด แล้ววิ่งฝ่าเสียงกริ้ดของสาวๆ เหมือนหลายครั้งที่ผ่านมา

ครั้งนี้ ผมได้ชวนเพื่อนฝนคนนี้ (ลืมบอกไปว่า เราชื่อ"ฝน") มาเป็นหนึ่งในผู้ร่วมขบวนการ แถมเธอต้องรับบทบาทที่ยิ่งใหญ่ของเรื่องด้วย ซึ่งช่างเหมาะดีแท้ที่ทำเลห้องของเธอ อยู่ตรงกับทำเลที่ผมต้องการ หอพักหญิงอาคาร 7 ชั้นสอง ห้องริมสุด ปีกใต้ ระเบียงห้องนั้นหันหน้าหาเข้าตัวอาคารพอดี เป็นมุมที่ถ้าผมไปเล่นแซกฯตัวโปรดแล้ว สาวๆ ทั้งหอคงได้เห็นเป็นแน่แท้ หุหุ

ก่อนงานสร้างสรรค์ชิ้นนี้จะเริ่มขึ้นในคืนหนาว ผมซักซ้อมกับฝน..."เราต้องสร้างฉากความรักที่ต้องมีอันเลิกราขึ้นมานะแก โดยที่แกกะชั้นต้องเถียงกันแล้วจะต้องทำให้แบบว่า จบไม่ลงอ่ะ แล้วระหว่างความเงียบที่เกิดจากความไม่เข้าใจของพวกเรา กรูจะเล่นเพลงเศร้าๆ ซึ้งๆ สักสองสามเพลง แล้วปิดฉากด้วยการหักมุมแบบดิบๆ เลยนะ รับรองเมริง ฮากระจายยยย หัวเราะกันทั้งหอ"

ในที่สุด คืนแห่งการรอคอย จะแสดงงานสร้าง ก็มาถึง มันเป็นคืนส่งท้ายปีเก่า วันที่ 31 ธันวาคม ราวห้าทุ่มเศษๆ ผมกับเพื่อนอีกสองนาย (ที่มาช่วยเป็นต้นทางและมาให้กำลังใจ) ก็เดินทางมายังจุดนัดหมาย ผมสะพายเจ้าแซกฯคู่ใจมายืนอยู่ใต้เงาสลัวตรงสนามหญ้ากลางหอพักหญิง ก่อนจะตะโกนเรียกชื่อเพื่อนฝน...

"ฝน เรามีเรื่องต้องคุยกัน"....เธอออกมาแล้วครับ มายืนตรงระเบียงตามที่นัดแนะไว้ "เรา้ต้องคุยกันให้รู้่เรื่องนะ"....ผมพูดไปตามบท ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ (เพราะตื่นเต้น)

"เราคิดว่า เราคุยกันมามากแล้วนะ มันน่าจะรู้เรื่องได้แล้วซักที"....ฝนอีกก็โต้ตอบอย่างมั่นใจ ตามบทเป๊ะเลยเพื่อนผม

"เธอยังไม่เข้าใจเรานะ" ....ผมเล่นต่อ บทสนทนาของเราดำเนินไปอย่างเข้มข้น เรียกความสนใจจากสมาชิกหอพัก ออกมายืนดูกันตรงระเบียงห้องเต็มไปหมด จากการสังเกตของผมแล้ว ทุกๆคนเริ่มเข้าถึงบทสนทนา และจดจ่อกับเหตุการณ์การโต้เถียงของคู่หนุ่มสาวอย่างมากมายยยย

ผมหยุดพูดแล้วลงมือโซโลเพลง "รักเก่าๆ" ของวง Soul after six โดยหมายใช้เสียงเพลงเป็นคำพูดบอกเล่าเรื่องราวต่อ (และเป็นการโชว์ฝีมือแซกฯของผมให้สาวๆ ได้ฟังด้วย ฮ่าๆๆ)

ทันใดนั้น เพื่อนฝนของผมก็ทรุดตัวลง ราวกับกำลังร้องไห้ ผมรู้สึกทึ่งในวิญญาณนักแสดงของเธอจริงๆ ก่อนที่เธอจะตะโกนออกมาว่า "พอเถอะ พอได้แล้ว".....พระเจ้า เพื่อนผมตีบทแตกกระจุยยยยย แต่ยังครับ ผมยังไม่พอ ผมบรรเลงเพลงต่อไปทันที "แด่คนเคยรัก" ของ Tea for Three เพื่อให้สมกับสถานการณ์ที่พวกเราตั้งใจอยากให้ทุกๆคนในหอเข้าใจว่า สองคนนี้ไม่สมหวังกับความรัก

เมื่อเพลงจบ เราสองคนก็ยังคงเถียงกันอยู่ จนถึงจุดที่ผมจะต้องหักมุม หวังเรียกเสียงฮามโหฬารของชาวหอ

"เธอไม่เข้าใจเราอยู่ดี"....ผมยังคงย้ำชัดกับคนรัก(ร่างจำแลง)คนนี้ว่าเธอ ยังไม่เข้าใจหรอกว่า เหตุผลที่ผมต้องไปจากเธอคืออะไร

"แล้วเราไม่เข้าใจอะไรล่ะ บอกเราสิ!!!" .....ฝนส่งบทมา เพื่อให้ผมหักมุม

"ก็เรา เรา..... เราเป็นเกย์ไง เราชอบผู้ชาย!!!!".....ผมโพล่งออกไปเต็มเสียง ยิ้ม เงี่ยหูฟังผลงานที่กำลังจะได้เสียงหัวเราะ หรือ 'เสียงฮามโหฬาร' อย่างที่ผมหวังไว้.....
.....
................

เงียบ เงียบบบบบ ผมเริ่มมองไปรอบๆ โดยคิดว่า สงสัยสาวๆ หอนี้คงประมวลผล
ช้าไปหน่อย พวกเธออาจจะหัวเราะทีหลัง แต่ก็ยังคงเงียบเหมือนเดิม เงียบมาก ประมาณว่า หากโทรศัพท์ของใครดัง ได้ยินกันทั้งหอ แน่ชัดเลยว่า พวกเธอคิดว่ามันเป็นเรื่องจริง!! (หรือหลายคนอาจจะเริ่มระแวงว่า แฟนตัวเองจะเป็นเก้งแบบที่ผมสมมติว่าเป็นอยู่รึเปล่า) ผมมองขึ้นไปบนระเบียงห้องของนางเอกในเรื่องของผมอีกครั้ง หวังเป็นที่พึ่งสุดท้าย แต่เธอกลับหายหัวไปอย่างไร้ร่องรอย (ชิ่ง นั่นเอง)

ผมเลยต้องงัดมุกนี้ ขึ้นมาใช้.....ตะโกนบอกสาวๆ ชาวหอว่า

" ล้อเล่นกันนะครับบบบบบ ผมมาสวัสดีปีใหม่ครับบบบบบ" ..แล้วบรรเลงเพลงสวสัดีปีใหม่ ให้พวกเธอตื่นจากภวังค์ มาร่วมปรบมือและขอบคุณของขวัญปีใหมที่ผมมอบให้ผ่านเสียงเพลง

หลังจากวีรกรรม "ไม่เข้าใจ" ของผมและฝน ฝนได้มาเล่าให้ผมฟังว่า ผมทำให้เธอมีชื่อเสียงมาก เพราะรุ่งเช้าหลังจากคืนนั้น ขณะที่เธอเดินออกจากห้องเพื่อไปห้องน้ำ พี่น้องชาวหอต่างมองหน้าเธออย่างสงสัยปนสงสาร ที่ต้องมามีแฟนเป็นเกย์ แถมเธอยังสารภาพกับผมอีกว่า ที่เธอทรุดตัวลงไปนั่งที่ระเบียงแล้วปิดปาก ทำท่าราวกับร้องไห้ เพราะว่าเธอกลั้นหัวเราะไม่อยู่แล้ว เลยต้องหาวิธี'เนียน'ทำเหมือนว่าร้องไห้ โถ่ ตรูก็นึกว่าจิตวิญญาณของนักแสดง

....นึกถึงวีรกรรมนี้แล้ว ผมอดคิดไม่ได้ว่า อีกสิบ ยี่สิบ สามสิบปี หากเราได้เจอกันอีก เรื่องราวนี้จะยังทำให้เรายิ้มและหัวเราะไปกับมันหรือเปล่านะ....สำหรับนาง เอกของเรื่อง ผมไม่รู้ แต่สำหรับผม ผมยังยิ้มกับมันอย่างแน่นอน...

หลังจากที่ชั้นอ่านเรื่องนี้จบ ชั้นตอบคำถามให้กับเพื่อนของชั้นได้อย่างชัดเจน

แน่นอน ชั้นยิ้ม หัวเราะ ไปกับทุกเรื่องที่เราเคยผ่านมาด้วยกัน ไม่ใช่เฉพาะแค่วีรกรรมนี้เท่านั้น มิตรภาพดีๆ แบบนี้ ชั้นไม่มีวันลืมแน่นอน

Create Date : 23 พฤษภาคม 2553

Last Update : 23 พฤษภาคม 2553 4:17:25 น.

4 comments

Counter : 3340 Pageviews.