เจอกับมรสุมชีวิต 2
บล็อกนี้ขอตั้งชื่อ เจอกับมรสุมชีวิต 2 นะคะ เพราะอยากให้ต่อจากบล็อก เจอกับมรสุมชีวิต ตั้งใจมาเขียนเพราะอยากอัพเดทอาการป่วยของคุณพ่อยูนาส ต้องขอบอกก่อนว่าขณะนี้เราได้เซ็นต์หย่าแล้ว ซึ่งจะเป็นการแยกกันอยู่ จนครบ 1 ปีการหย่าถึงจะสมบูรณ์ ตามกฎหมายของชาวนอร์เวย์ ดังนั้นจะมีผลสมบูรณ์ราวๆ กุมภาฯ ปี 2013 ทีแรกก็ไม่ได้คิดจะหย่าหรอกนะ แต่ปัญหามากมาย ที่ไม่ได้เล่า ก็เลยคิดว่าหย่าซะดีกว่า ปัญหามากมายที่ว่ามันก็ทำให้เราช้ำมากพอดูเหมือนกัน แต่ยังไงก็ผ่านมาได้มากพอสมควรแล้ว ถึงแม้ว่าบางครั้งก็จะมีปัญหาปวดหัวมาบ้างประปราย เหมือนน้ำที่โดนกวนให้ขุ่น เราก็ขุ่นเคืองไประยะนึง พอมันตกตะกอนมันก็หาย หรือทนได้ ตอนนี้ต้องโฟกัสไปที่งานและลูกให้มากที่สุด ซึ่งงานจำไม่ได้ว่าเขียนในบล็อกไหนหรือยังว่าทำเต็ม 100 เปอร์เซ็นต์แล้ว ที่จริงก็ทำเต็มร้อยมาเกินปีแล้ว เพราะว่าเราต้องการกู้เงินซื้อบ้านด้วยตัวเอง ได้ยินมาว่าถ้าต้องการกู้เงินควรจะทำงานให้เต็ม ไม่งั้นแบงค์อาจจะไม่อนุมัติเงินกู้ได้ เพราะมองดูในแง่ของโอกาสในการชำระหนี้ ก็หนักนะ แต่ศรีทนได้ และก็รู้สึกภูมิใจที่เราทำได้ค่ะ เช้าพาลูกไปส่งเนอสฯ ก่อน 8.30 โดยประมาณ ประมาณ 16.00 ไปรับกลับ เสร็จแล้วมานั่งทำงานต่อที่บ้าน หลังจากลูกหลับไปแล้ว ถ้ามีงานเยอะ และยังมีแรงและกำลัง(ใจ) ก็จะทำโอที จะได้เป็นเงินเก็บ ขอบอกว่าเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวหนักมาก โดยเฉพาะถ้าต้องซื้อบ้าน ซื้อรถ ค่าครองชีพที่นี่สูง ยิ่งค่าน้ำมันขึ้นกระฉุด จำได้ตอนมาอยู่นอร์เวย์ใหม่ๆ ยังเคยเห็นลิตรละไม่ถึง 10 โครน แต่ปัจจุบันราคาลิตรละเกือบ 16 โครนแล้ว (โครนละประมาณ 5.5 บาท) โชคดีตอนนี้ทำงานใกล้บ้าน ใช้รถน้อยลงมาก ค่าน้ำมันรถ ถ้าประหยัดก็จะตกเดือนละประมาณ 1500 โครน เขียนซะยาว ยังไม่ได้เข้าเรื่องพ่อยูนาสเลย มันยาวไปได้ไงเนี่ยะ... อาการของพ่อยูนาสตอนนี้ก็คือ พูดไม่ได้ ตอนนี้ออกมาแค่คำเดียวคือคำว่า ไม่ ภาษากายก็ทำไม่ค่อยได้ ซึ่งตัวคนไข้เองเค้านึกว่าเค้าส่งภาษากายได้ ที่จริงสมองด้านภาษากายเค้าก็ถูกทำลายไปด้วย เป็นความลำบากของคนเลี้ยงดูมาก การเดิน เมื่อประมาณ 3 สัปดาห์ก่อนพาไปทำกายภาพบำบัด (พาไปเอง ชวนลูกไปนั่งรอพ่อมันด้วย) เค้าก็เดินเกาะราว เดินเอง ไม่ต้องช่วย เดินได้ 2 รอบ ถือว่าดีขึ้นกว่าก่อน เพราะก่อนหน้าเค้าจะไม่ยอมขยับขาข้างขวาเอง ต้องก้มไปช่วยเลื่อนขาเค้าให้ก้าว เป็นอย่างนี้มาตลอดเกือบปีแล้ว ช่วงนี้เริ่มอ้วนขึ้น เสื้อผ้าก็เริ่มคับ เพราะเค้าจะเอาแต่กิน และนั่งดูทีวี น้ำก็ไม่ยอมดื่มน้ำเปล่า แต่จะดื่มแต่โค้ก ส่วนใหญ่เวลาเราไปเยี่ยมกับลูก เราจะจับเค้าโกนหนวด ตัดผม ตัดเล็บ เช็ดหน้าเช็ดไม้เช็ดมือ พาเข้าห้องน้ำ เอาผ้าไปซักไปตากให้ ถ้าอากาศดีก็จะพากันออกมานั่งสูดอากาศบ้าง บางทีก็ขับรถพาเค้าไปเยี่ยมเพื่อนที่เค้าสนิทมาก พยายามพูดให้กำลังใจว่าอย่าท้อ ให้พยายามทำกายภาพ ยูนาสเวลาเค้าเจอพ่อเค้า เค้าก็จะเข้าไปจับมือ พูดทักทาย กอด และช่วยเข็นรถเข็นให้พ่อเค้า บางทีก็เอาขนมไปแบ่งกันกิน ยูนาสก็แปลกอย่าง ปรกติไม่ค่อยยอมพูด แต่ถ้าเจอพ่อจะพูด คงรู้ว่าพ่อพูดไม่ได้เค้าต้องเป็นฝ่ายพูดให้พ่อฟัง ก่อนกลับเค้าก็จะบอกรักพ่อเค้า แล้วก็บอกว่าขอให้ดีขึ้น บล็อกนี้งดรูปนะคะ ไม่อยากเอารูปคนป่วยมาลง
Create Date : 27 กันยายน 2555 |
|
11 comments |
Last Update : 27 กันยายน 2555 2:47:36 น. |
Counter : 3046 Pageviews. |
|
|
|
เป็นกำลังใจให้