บันทึกที่จดไว้หลังวันคลอด

ช่วงนั้นหลังคลอดใหม่ๆ ก็พยายามจดเรื่องราวต่างๆไว้นิดหน่อย
เลยเอามาลงเพื่อเล่าสู่กันฟังเป็นการแชร์ประสพการณ์
ตอนที่เริ่มต้นเขียนบันทึกนี่ก็ผ่านมาได้สิบวันหลังคลอด
อาจจะเก็บรายละเอียดได้ไม่หมด เพราะช่วงนั้นทั้งยุ่ง
และเครียดกับการเป็นแม่มือใหม่ ก็ยังต้องปรับตัวให้เข้ากับลูกอยู่
ตอนนี้เริ่มลงตัวมากขึ้น....เอ้ามาดูกันว่าเป็นไงบ้าง

คืนแรกหลังคลอด (22 Jan 2009)
ถือว่าลูกนอนหลับดีมาก (มันชาร์จแบทอยู่...)
เราก็ถือโอกาสนอนพักซะหน่อย เหนื่อยและเพลียจากการคลอด
เวลาลุกเดินยังอยากจะเป็นลม เดินไปกินน้ำแต่ขากลับต้องกลับรถเข็น

คืนที่สอง (23 Jan 2009)
หน้าอกเริ่มคัด แผลคลอดก็เจ็บ คัดหน้าอกเหมือนจะมีไข้
น้ำนมก็ยังไหลน้อยๆๆๆ
ลูกก็ดูดนิด หลับหน่อย ตื่นอีกละ อย่างนี้ทั้งคืน
สุดท้ายต้องขอยาพารามากินแก้ไข้

วันที่สาม (24 Jan 2009)
ออกจากโรงพยาบาล เดินทางกลับบ้าน
ต้องขอหมอออกจาก รพ. เร็วหน่อย
เพราะที่จริงอยู่ รพ.ก็ไม่ใช่ว่าจะสะดวกสบายอะไรนักหนา
ไปอยู่บ้านจะได้ให้สามีคอยช่วยดูลูกด้วย

ระหว่างทางจาก รพ.มาบ้าน รู้สึกแปลกๆ เหมือนกับงงๆกับเส้นทาง
ทั้งๆที่ออกจากบ้านมาแค่สามคืน (นับคืนที่คลอดด้วย)

วันที่สี่ (25 Jan 2009)
รู้สึกว่าลูกได้กินนมน้อย นอนแป๊บๆก็ร้องขอกินนมอีกละ
รู้สึกเริ่มท้อใจ เลยให้สามีซื้อนมมาช่วยเสริม กะว่าลูกจะได้นอนหลับสบาย
ลูกก็นอนสบายขึ้นจริงๆหลังจากได้รับนมขวด
แต่พอตอนกลางคืนไปนั่งอ่านตำราคู่มือเลี้ยงลูก
เค้าบอกให้อดทน ถ้าให้ลูกดูดไปเรื่อยๆเดี๋ยวน้ำนมจะมาเอง
ก็เลยตั้งใจเอาใหม่ว่าไม่ให้ละนมขวด จะพยายามให้ดูดต่อไป
ขอบอกว่าเจ็บมาก หัวนมแตกไปหมด
แต่ก็หาลาโนลีนมาทา ก็ช่วยบรรเทาได้บ้าง
แล้วก็พยายามกินเยอะๆ

วันที่ห้า (26 Jan 2009)
น้ำนมมาแว๊วววว ในที่สุดหลังจากอดทนรอ น้ำนมก็มาละ
หยดๆๆใส่ลูกเปียกเลยตอนกำลังหลับ เลยเปียกกันทั้งแม่และลูก
ต้องปลุกเจ้าตัวเล็กมาเปลี่ยนเสื้อ
รู้สึกใจชื้น ของเราหน้าอกรุ่นเล็กสุด (คัพเอหลวมๆ)
แต่ยังพอมีคุณภาพ....

วันที่หก (27 Jan 2009)
วันนี้โทรไปคุยกับแม่ทั้งวัน เพราะแม่กำลังจะต้องเดินทางคนเดียวเป็นครั้งแรก
บวกกับแม่ไม่รู้ภาษาอังกฤษด้วย แต่ยังโชคดีว่าแม่เคยเดินทางไปเที่ยวต่างประเทศบ่อย
แต่เพื่อมาช่วยคุณแม่มือใหม่อย่างเราเลี้ยงหลานต้องยอม
น่าเห็นใจแม่มากๆ ยิ่งรักแม่มากขึ้นเป็นทวีคูณ
ที่จริงแม่คงไม่ได้อยากมานักหรอกถ้าไม่จำเป็น
เพราะนอร์เวย์หน้าหนาวไม่เห็นมีไรน่าดูนักเลย

วันที่เจ็ด (28 Jan 2009)
แม่โทรมาแต่เช้าเพราะเครื่องมาลงที่เดนมาร์คแล้ว
แต่แม่ต้องไปรอต่อเครื่องตั้งเจ็ดชั่วโมง
คงทั้งตื่นเต้น ทั้งเบื่อ เราก็คอยโทรหาแม่ทุกหนึ่งชั่วโมง
พอถึงตอนบ่ายสามก็ไปรับแม่ที่สนามบิน ได้ของฝากเพียบเลย
มาถึงแม่ก็ทำนู่นทำนี่ให้เชียว เนี่ยะแหละนะ ความรักลูก...

วันที่แปด (1 Feb 2009)
พาลูกออกไปเดินเล่นนอกบ้านครั้งแรก
เดินแค่นิดเดียวพอ ประมาณสิบห้านาทีได้
อากาศหนาว หิมะตกนิดๆ ไอ้เรามันไม่ชินกับความหนาวซะด้วยสิ
ใจก็หวั่นๆเพราะชุดที่ลูกใส่มันอุ่นมากๆๆๆๆเลยอ่ะ
กลัวว่าอุ่นเกินจนลูกไม่หายใจ (คิดได้ไงนั่น) ก็มันเล่นนอนเงียบเลยในรถเข็นน่ะ

วันที่เก้า (2 Feb 2009)
พาลูกออกไปเดินเล่นในห้างครั้งแรก
จำเป็นต้องพาไปจริงๆลูกแม่ เพราะชุดของเจ้าที่เตรียมไว้ให้มันไม่พอใช้
แล้วก็ซื้อของจำเป็นนิดหน่อย
ที่จริงคนนอร์เวย์เนี่ยะ พอแข็งแรงนิดเค้าก็ต้องรีบพาลูกออกมาเข็นเดินแล้ว
เพื่อที่ร่างกายจะได้แข็งแรง แต่ถ้าความเชื่อของคนไทยต้องอยู่ในบ้าน
ต้องอยู่ไฟ ห้ามทำนู่นทำนี่มาก มันก็แล้วแต่ความเชื่อ
เราต้องใช้ความเชื่อของตัวเองเป็นหลัก
อย่าฟังความหลายทาง จะงง เพราะมันจะขัดแย้งกัน

วันที่สิบเจ็ด (10 feb 2009)
ข้ามมาหลายวันไม่ได้บันทึกวันก่อนๆหน้า เพราะยุ่งตลอดกับเจ้าตัวเล็ก
เมื่อวานพาใส่รถเข็นไปเดินไกลที่สุด ไปกันสามคน เรา แม่ แล้วก็เจ้าตัวเล็ก
เดินไปกลับร่วมหนึ่งชั่วโมงได้ หิมะก็หนา ทำไปได้ไงเนี่ยะ
ขากลับแวะไปซื้อของจำเป็นในร้านซุปเปอร์มาร์เกต ใกล้บ้าน
กลางคืนเจ้าตัวเล็กยังนอนหลับได้ไม่นานนัก ประมาณสองชั่วโมงกว่าๆก็ตื่นมาร้องกินนม
พอใกล้ๆเช้าน้ำนมก็แห้ง เราเองก็หิว ลูกก็หิว ต้องวิ่งลงมาแอบกินอะไรเติมพลังตอนลูกหลับ

ปิดท้ายกันด้วยรูปน่ารักๆของเจ้าตัวเล็กดีกว่า

"ผมรักคนอ่านนะคร๊าบ..."


"นี่จะไม่เชื่อกันบ้างเหรอ..."

Create Date : 09 มีนาคม 2552		6 comments
Last Update : 9 มีนาคม 2552 20:36:07 น.
Counter : 700 Pageviews.
Share Tweet