BlogGang.com : : พัทยา : ก๋วยเตี๋ยว...น้ำ ใจ...กว้าง

ก๋วยเตี๋ยว...น้ำ ใจ...กว้าง

เราไม่เคยรู้ตัวเลยว่า จริง ๆ แล้ว ใน วัน วันหนึ่ง
เราพึ่งพิง เทคโนโลยีการสื่อสารมากขนาดไหน
เทคโนโลยี ก็คือ สิ่งที่มนุษย์ ประดิษฐ์ขึ้น พัฒนาขึ้น
เทคโนโลยีแรก ของการสื่อสารของมนุษย์ ก็คือ “ภาษา”
ถ้าเราไม่มีภาษา เราก็ไม่สามารถสื่อสารกันได้
ไม่สามารถสร้างอารยธรรมได้
เพราะเราจะสื่อสาร ความคิด ส่งต่อความคิด ไม่ได้
หรือไม่แม้แต่ จะบอกว่าต้องการก๋วยเตี๋ยวน้ำ ซักชามได้

แค่ก๋วยเตี๋ยวน้ำชามเดียว ก็อาจจะอดกินได้
เพราะ เราพูดภาษาพม่า ไม่เป็น
คนพม่า ก็พูดไทย ไม่ได้
ภาษาอังกฤษ ทั้งเค้าทั้งเราก็แย่เต็มทน
ใครไม่เคย ยืนอยู่คนเดียว ท่ามกลาง ชาวพม่า นับพัน
อยากกินก๋วยเตี๋ยว ข้างทางซักชาม
ทำใจกล้า ๆ เดินเข้าไปชี้ที่เส้น คล้ายเส้นขนมจีน
เค้าก็พยักหน้า แล้วก็พูดภาษาต่างดาว
เราก็พยักหน้า แล้วก็ยกนิ้วชี้ขึ้น เพื่อบอกว่าเอา หนึ่งชาม นะ
เข้าใจไม่เข้าใจไม่รู้ล่ะ กูนั่งละ
สภาพร้าน ก็เหมือนร้านขาย ขนมจีน ข้างทางเราสมัยซัก 20 ปีที่แล้ว
แม่ค้ามี หม้ออยู่ 2-3 หม้อ มีถาดสังกะสี ใส่เส้นวางอยู่ประมาณ 4-5 ชนิด
มีเก้าอี้ม้านั่ง แบบนั่งยอง ยอง อยู่ 5-6 ตัว
ซักพักใหญ่ ๆ แม่ค้าก็ส่งชามก๋วยเตี๋ยวมาให้
แต่มันเป็นแห้ง !!!! อ่ะ
เอาวะ ขนาดนี้แล้วก็ต้องกินล่ะ
รสชาด มันก็คล้ายสันขนมจีน คลุกกับ ซีอิ้ว ออกดำ ดำ เค็ม เค็ม
ซักพัก เหมือนฟ้าประทาน
มีหญิงสาวพม่ามานั่งข้าง ๆ
แล้วเธอก็ได้กินก๋วยเตี๋ยวน้ำ แบบที่อยากกิน
เราไม่รอช้า รีบมองไปที่แม่ค้า แล้วชี้ไปที่ก๋วยเตี๋ยวน้ำ ชามนั้น
แล้วยกนิ้วชี้ ขึ้นมา ทำตาประมาณว่า
ผมขอแบบนี้ด้วยครับ
แม่ค้าพยักหน้า เหมือนว่ารู้แล้วว่าเราต้องการอะไร
ซักพักก็เปิดหม้อ ลวกเส้น ใส่น้ำ
จากนั้นก็เปิด หม้อ ที่มีน้ำเครื่องปรุง สีเขียว ๆ
ทำหน้าประมาณว่า จะใส่ไหม
รีบพยักตอบแม่ค้าทันที แบบว่าใส่มาเถอะ อันนี้แหละที่อยากกิน
ผมเป็น คนไทย อะไรที่ คนพม่า กินได้ ผมก็กินได้หมดแหละ
พอได้มา คราวนี้หน้าตาเริ่มเข้นข้นล่ะ
รสชาดออกเปรี้ยว ๆๆ เค็ม ๆๆ รสจัดจ้าน
อือ มันต้องอย่างนี้สิ รสชาดของคนพม่า
หม่ำเส้นแห้งพลาง ก็ซดน้ำอีกชามไปพลาง
ดีนะที่ชามมันไม่ใหญ่ ประมาณชามก๋วยเตี๋ยวเรือ 10 บาทบ้านเรา
สมัยก่อน (สมัยนี้น่าจะซัก 15 บาท)
ซักพัก คุณพ่อค้าผู้ชายร้านข้าง ๆ
ที่ขายอะไรเราก้ไม่รู้ รู้แต่หน้าตาคล้ายมะม่วงน้ำปลาหวานบ้านเรา
ใส่กาละมังชามใหญ่ เอาไว้ขาย หรือจะมีใครกินเพียว ๆ ก็ไม่รู้
คุณพี่พ่อค้า ก็ตักมาโปะที่ชามเราประมาณ กินได้ 2-3 คำ
แล้วก็บอกว่า ปาปาย่า
ไอ้หย้า !!!! ปาปาย่า ซะด้วย อะไรวะ อ๋อ...มะละกอ
เราก็บอกว่า แต้งกิ้ว จริง ๆ ก็ พยายามพูดภาษาพม่าอยู่
แต่มันจำไม่ได้จริง ๆ
แล้วเราก็ตัก ปาปาย่า เข้าปาก
อั้ยย่ะอีกที มัน คือ มะละกอดิบดอง ลองนึกถึงตำแตงดู
หน้าตาประมาณ นั้นเลย
รสชาดก็เหมือนแตงกว่าดอง ออกมัน ๆ ของมะละกอดิบ แล้วก็เปรี้ยว ๆ
เราก็กินขอวเราไปเรื่อย เส้นคำ แตงคำ น้ำคำ
ซักพักก็มีเสียงของพ่อค้าผู้ชาย พูดขึ้นมา ไชนีส
เราก็กินเต็มปาก ก็พยายามเคี้ยว แล้วก็ส่ายหัวนิด ๆ
เค้าก็ถามต่อว่า มาเลเซีย
คราวนี้ปากว่างแล้ว เราก็ตอบว่า ไทย
เค้าก็พยักหน้า แล้วก็ส่งภาษาต่างดาว ไปที่แม่ค้า
คุยกันไป คุยกันมา มาพักใหญ่
เดาว่าเค้าคงนินทาเราล่ะ ไอ้อ้วนนี่มันมาจากโยเดีย เว้ย
ทำซ่ามากินของข้างทาง เดี๋ยวมันต้อง จู๊ด จู๊ด แน่
เก็บเงินมันแพง ๆๆ ไปเลย
........ อื่น ๆๆ อีก มากมาย
เรากินเสร็จ เราก็ทำสิ่งที่ทรงอำนาจที่สุด
ควักกระเป๋าตังออกมา หยิบแบงค์ 1,000 จ๊าก
แล้วทำหน้าถามเค้าประมาณว่า พอไหม
เค้าก็หยิบแบงค์อะไรไม่รู้ออกมา
หยิบแบงค์ เราไป แล้วก็ส่งแบงค์เค้าให้มา
เป็น แบงค์ 200 จ๊าก
อ่า 2 ชาม ชามละ 400 จ๊าก
เราก็พยักหน้าขอบคุณเค้าแล้วเดินจากไป
สรุป ก๋วยเตี๋ยว 2 ชามก็ประมาณ 30 บาท
ไม่แพงไม่ถูก ราคาก็พอกับบ้านเรา
หรือ เราโดนพม่าเก็บแพงก็ไม่รู้

การที่ต้องใช้ชีวิต คนเดียว
ในที่ที่เราไม่สามารถใช้ภาษาสื่อสารกับคนอื่นได้
มันเป็นความรู้สึกที่ บอกได้ยากจริง ๆ
รู้สึกว่าตัวเราเหลือนิดเดียว จริง ๆ
ถึงเราจะมีเงิน เดินเข้าไปกินในร้านอาหาร
แต่มันไม่ใช่ สิ่งที่คนส่วนใหญ่ ของเค้าใช้ชีวิต
การใช้ชีวิต แค่จะกินอาหารแบบ คนธรรมดา
ถ้าสื่อสารไม่ได้ ก็เหมือนว่าเรา ตัวเล็กลงไป
ต้องอาศัย ความเข้าใจของคนอื่น
อาศัย ความกรุณาของเค้า
เราถึงจะได้ ในสิ่งที่ง่ายแสนง่าย ในที่ของเรา

นึกถึงบางสิ่ง บางอย่าง ในชีวิตของเรา บ้านของเรา
ทั้ง ๆ ที่พูดภาษาเดียวกัน
แต่ ไม่แม้แต่จะตั้งใจฟังกันและกัน
พูดในสิ่งที่ตัวเองต้องการ
ฟังแต่สิ่งที่ตัวเองอยากได้ยิน
ขาดความกรุณา ต่อกัน
ที่จะช่วยเหลือ เกื้อกูลกัน
ถ้อยทีถ้อยอาศัยกัน

แต่ก็อย่างว่า เรื่องเปิดปากกิน มันป็นเรื่องง่าย
แต่เรื่อง เปิดใจ ให้รับฟังกัน มัยยากเย็นเหลือเกิน

Create Date : 11 มีนาคม 2556

Last Update : 11 มีนาคม 2556 16:59:19 น.

0 comments

Counter : 1019 Pageviews.