BlogGang.com : : เจ้าเมืองไคฟง : อุ้มผาง ในอ้อมกอดแห่งขุนเขา ตอนที่ 2

อุ้มผาง ในอ้อมกอดแห่งขุนเขา ตอนที่ 2

มาถึงวันที่ 2 ครับ วันนี้เราจะไปสองโรงเรียน ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นโรงเรียนที่อยู่ "ห่างไกล" จริง ๆ ห่างไกลทั้งจากความเจริญของการคมนาคม ห่างไกลทั้งจากงบประมาณและความช่วยเหลือ บางคนอาจจะบอกว่า ก็ช่างเขาสิ โรงเรียนเหล่านี้นักเรียนส่วนมากไม่ใช่คนไทยแท้อยู่แล้ว เป็นชาวกระเหรี่ยง ผมเองและชาวคณะไม่ได้คิดเช่นนั้น คิดแต่เพียงว่า เขาก็เป็นคนเหมือนกัน

จากตัวอำเภออุ้มผาง เราผ่านทางทุรกันดารไปอีกประมาณ 5-6 กม. ก็ถึงจุดหมายที่สองของทริป และเป็นจุดหมายแรกของวันนี้ "โรงเรียนบ้านยะโม่คี"

ชาวบ้านที่ออกมาต้อนรับคณะเราครับ สังเกตว่าจุดเด่นของชาวกระเหรี่ยงพวกนี้คือ การกระเตงลูกเหน็บไปด้วยผ้าครับ

ที่นี่จะมีแค่ อนุบาลถึง ป.3 เท่านั้นครับ ภาพข้างล่างคืออนุบาล เด็ก ๆ ที่นี่ยังพูดไทยกันไม่ค่อยได้ด้วยซ้ำไปครับ แต่เราสามารถสื่อถึงเขาได้จากสายตาและเสียงหัวเราะ

ส่วนอีกห้องนึงก็เป็น ป1. ถึง ป3. ครับ ซึ่งจะเรียนรวม ๆ กันหมด

นี่คือของที่นำมาบริจาคครับ ไม่เยอะเท่าไหร่ เพราะเราต้องแบ่งไปให้อีก 2 โรงเรียน แต่คงช่วยเหลือเขาได้พอสมควร และที่สำคัญคือ ทำให้เขารู้สึกว่า ยังมีคนคิดถึงเขาและไม่ลืมเขา

กว่าจะสอนกว่าจะดูแลให้แกะขนมกินกันได้อย่างทั่วถึง ก็เล่นเอาเหนื่อยเอาการครับ

เด็กที่นี่หน้าตาน่ารักครับ โดยเฉพาะเด็กผู้หญิง ผิวพรรณก็ดี ผมก็อดที่จะถ่ายภาพมาฝากไม่ได้ครับ

รูปนี้ผมชอบครับ สองคนนี้ทรงผมเท่มาก ๆ คนผู้หญิงก็สไตล์วัยรุ่นเด็กแนวเลยครับ ส่วนน้องผู้ชายก็ไว้ผมม้าตลกดีครับ

ตาโต แก้มป่อง

ในท่ามกลางป่าเขาลำเนาไพร ยังมีดวงไฟกระจ่างแสงแจ้ง

ภาพนี้ให้ดูโรงเรียนครับ เป็นอาคารชั้นเดียวหลังเล็ก ๆ กั้นเป็นสองห้อง ห้องนึงสำหรับอนุบาล ห้องนึงสำหรับประถม 1-3

ภาพนี้คือบ้านพักครูครับ คนจะมาอยู่ที่นี่ต้องเสียสละจริง ๆ

น้อง 3 คนที่ยืนแถวบนจากขวา คือครูของที่นี่ครับ จะเห็นว่ายังเด็ก ๆ กันอยู่เลย น่ายกย่องในความเสียสละของน้องเขาจริง ๆ ครับ

ชักรูปรวมกันนิดนึงครับ

ก็อำลาบ้านยะโม่คีด้วยความอาลัยครับ คิดถึงความน่ารักและไร้เดียงสาของเด็ก ๆ แล้วก็ใจหาย เราโขยกเขยกไปตามทางลูกรังอีกสักพัก ก็มาถึงจุดหมายแห่งต่อไป และเป็นแห่งสุดท้ายของทริปนี้ครับ โรงเรียนบ้านเซอทะ

โรงเรียนแห่งนี้จะดูดีกว่าบ้านยะโม่คีพอสมควรครับ คือดูเป็นหลักเป็นฐานกว่าโรงเรียนบ้านยะโม่คีที่เป็นเพียงแค่ห้องเรียนเคลื่อนที่ และมีครูหนุ่มสาวอยู่แค่ 3 คน

ที่นี่จะมีอาจารย์ใหญ่คอยดูแล มีครูจำนวนมากกว่า มีการเรียนการสอนตั้งแต่อนุบาลถึง ป.6 แต่สิ่งที่เหมือนกับโรงเรียนบ้านยะโม่คีก็คือนักเรียนเกือบทั้งหมดเป็นชาวกระเหรี่ยง และความอยู่ห่างไกลจากปัจจยาการแห่งความเจริญทั้งมวล

ถามไปถามมา ถึงรู้ว่าสภาพโรงเรียนที่ดูดีขึ้นมาได้นั้น เพิ่งได้รับการก่อสร้างมาเสร็จเรียบร้อยได้ไม่ถึงเดือนก่อนหน้าพวกเรามาเองครับ

อันดับแรกให้ดูอาคารเรียนอนุบาลของเขาก่อน แหมมันช่างแตกต่างกับอาคารเรียนของโรงเรียนอันมั่งคั่งในกรุงเทพมหานครราวฟ้ากับเหวเสียนี้กระไร และอย่าหาว่าผมปากไม่ดีเลยนะครับ มันดูคล้ายเล้าไก่มาก นี่แหละครับความแตกต่างกันของคนที่ถึงแม้จะอยู่ในประเทศเดียวกัน แต่ก็ต่างกันอย่างสุดจะบรรยาย

เหลี่ยวซ้ายแลขวาไปดูเจ้าม้าเหล็กคันเก่ง ที่รับใช้พวกเราชาวคณะมาอย่างทรหด ภารกิจของมันใกล้เสร็จสิ้นแล้ว ข้าวของเครื่องใช้ หยูกยาอาหาร ก็กำลังจะอันตรธานหายไปหมดจากกระบะ แต่สิ่งที่กำลังจะเอ่อเต็มเปี่ยมทั้งหัวใจชาวไทยพื้นราบและชาวไทยภูเขา ก็คือสายธารแห่งความปลื้มปิติ

เด็ก ๆ มาต่อแถวกันยาวเหยียดเหมือนเดิม สังเกตแววตาของพวกเขาสิครับ ผมว่ามันสื่อถึงอะไรหลาย ๆ อย่าง

ชีวิตก็เหมือนละครครับ มีพระเอก นางเอก ผู้ร้าย แต่ณที่นี่ โรงเรียนเซอทะแห่งนี้ เวลานั้น ผมยกให้เขาผู้นี้เป็นพระเอกครับ มิสเตอร์พุงโรของผม ที่มีไหวพริบในการกอบโกยขนมที่ยอดเยี่ยมมาก

ภายใต้ใบหน้าอันเฉยเมย และแววตาที่แสนจะเชือดเฉือนอารมณ์ ใครจะรู้ว่ามีอะไรซ่อนอยู่ (ขนม)

และก็เป็นไปตามมาตรฐานสากลครับ คือต้องชักรูปรวม

ภาพบรรยากาศแห่งความอบอุ่น

บรรยากาศคล้าย ๆ ตลาดนัดขายเสื้อผ้าเลยนะครับ โหะ ๆ

ไม่ใช่แค่เด็ก ๆ ครับที่มีความสุข ผู้ปกครองก็เช่นกัน

ตัวแทนคณะสงฆ์จากวัดทองบน ร่วมทำบุญทอดผ้าป่าสามัคคีกับโรงเรียน ที่เห็นใส่แว่นเสื้อขาวที่ยืนจับต้นผ้าป่าอยู่กับหลวงพี่คืออาจารย์ใหญ่ของโรงเรียนบ้านเซอทะ ส่วนที่ใส่แว่นใส่เสื้อแขนยาวลายทหารคือท่านสมประสงค์ ท่านผอ. ของโรงเรียนอุ้มผางวิทยาคม ซึ่งเป็นคนนำคณะเราเข้ามาครับ

ตัวแทนมอบสิ่งของให้ท่านอาจารย์ใหญ่ครับ

น้องฝน ตัวแทนจาก รพ. ยันฮี มอบยาให้ด้วยครับ

ตัวแทนจากสมาคมเด็กสมบูรณ์แห่งประเทศไทย มอบอุปกรณ์กีฬาให้กับโรงเรียนครับ

อำลาอาลัยด้วยใจหายครับ แต่อย่าลืมติดตามชมในตอนที่ 3 ต่อนะครับ

Create Date : 12 ธันวาคม 2549

Last Update : 14 ธันวาคม 2549 9:34:46 น.

8 comments

Counter : 3119 Pageviews.

เป็นการเดินทางที่น่าประทับใจ

ขอบคุณที่เอาเรื่องราวดีดีมาเล่าสู่กันฟังค่ะ

โดย: ระแนงไม้

วันที่: 12 ธันวาคม 2549 เวลา:17:44:22 น.

ยิ่งดูยิ่งประท๊าบจาย

โดย: เลขานุการ IP: 202.57.132.197 วันที่: 13 ธันวาคม 2549 เวลา:17:34:27 น.

ชื่นใจจริงๆๆ

โดย: คนผ่านมา IP: 58.10.71.48 วันที่: 16 ธันวาคม 2549 เวลา:9:07:57 น.

ยังจำได้ค่ะว่าประทับใจพี่มากตอนนี้หนูเรียนอยู่ชั้นม.2แล้วค่ะที่ร.ร.อุ้มผางวิทยาคมขอบพระคุณอีกครั้งสำหรับน้ำใจค่ะมีโอกาสก็มาเยี่ยมพวกเราอีกนะคะ

โดย: เด็กยะโม่คีค่ะ IP: 118.172.210.15 วันที่: 21 กันยายน 2551 เวลา:12:47:05 น.

ซักวันผมจะทำแบบนี้บ้าง

โดย: น่าผระทับใจจริงๆ IP: 220.101.21.39 วันที่: 18 พฤษภาคม 2552 เวลา:0:34:03 น.

ก็เป็นสิ่งที่น่าชื่นชมครับ ผมก็ทำงานส่วนนี้อยู่ครับ ก็มีความสุขนะครับที่ได้เห็นสังคมไทยยังรักกันอยู่ถึงจะเข้ามาดูช้าไปนิดแต่ก็...ดูแล้วสบายใจครับ
ผมเพิ่งขึ้นไปเมื่อกลางเดือนมิ.ย.52นี้เอง
ขึ้นไปมอบทุนการศึกษาในอ.อุ้มผางครับก็ยังมีวิถีชีวิตเก่า ๆ ดังรูปที่ถ่ายไว้ แต่อาคารเรียนเปลี่ยนไปบ้างตามสภาพครับ(มีอาคารโรงอาหารที่ดีขึ้น)
ก็ขอทำงานต่อหละกันนะครับ.

โดย: เด็กมูลนิธิครับ IP: 58.9.128.84 วันที่: 30 มิถุนายน 2552 เวลา:13:59:40 น.

ใครมีรูปถ่ายปัจจุบันของโรงเรียนเซอทะบ้าง เพราะจะมีใครบางคนหรือหลาย ๆ จะได้ขึ้นไปเป็นคุณครูที่โรงเรียนแหล่งนี้ เพื่อไปพัฒนาสิ่งต่าง ๆ ร่วมกัน ใครที่มีน้ำใจก็มาทำบุญในที่หางไกลบ่อย ๆ จะได้มีอะไรที่ดีขึ้นกว่านี้อีก

โดย: คนที่ใกล้จะได้ไปอยู่ IP: 113.53.22.25 วันที่: 20 พฤศจิกายน 2552 เวลา:19:22:00 น.

จะมีใครอีกไหมที่มีน้ำใจไปเยี่ยมเด็กและครูยะโม่อีก หมู่บ้านห่างจากตัวอำเภอแค่ 12 กิโล แต่ทางแย่สุดๆ ถูกปิดกั้นไฟฟ้าก็ไม่มีใช้ ไม่น่าเชื่อไม่มีใครเข้าไปช่วย โรงเรียนสาขาบ้านยะโม่คี หมู่ 5 ต.อุ้มผาง อ.อุ้มผาง จ.ตาก

ร.ร.เซอทะ ห่างจากตัวอำเภอประมาณ16โล อยู่หมู่ 2 ต.หนองหลวง อ.อุ้มผาง จ.ตาก มีไฟมีทางลาดยาง

โดย: รอคอย IP: 118.172.214.42 วันที่: 19 มิถุนายน 2553 เวลา:14:06:38 น.