สิ่งที่ฉันได้เรียนรู้

ก้าวสู่วันที่ เท่าไหร่ไม่รู้ของการพยายามอ่านหนังสือของตั๊กแตน
จากหนังสือเล่มที่ผ่านไป หนังสือเล่มที่เรา เอามามองแล้วถามตัวเองก่อนอ่าน
คำนวณว่า เราต้องใช้เวลาอ่านเท่าไหร่นะ ถึงจะอ่านมันจบสักที
เราควรจะอ่านมันวันละกี่บทกัน ถึงจะทันเวลา

พร้อมกับการอ่านหนังสือเพื่อฝึกฝนตัวเอง
ตั๊กแตนก็มีคำถามอีกว่า มันใช้เวลานานขนาดนี้ เราจะทำได้มั้ย
แล้วถ้าทำจะเป็นยังไง กี่วันถึงจะทำได้เหมือนที่เขาบอกไว้

แล้วพอวันหนึ่ง เมื่อเวลาใกล้เข้ามา
สิ่งเดียวที่ตั๊กแตนรู้ก็คือ ฉันต้องอ่าน อ่านให้จบทำความเข้าใจให้ได้
เเล้วมันก็เป็นอย่างนั้นมา ตั้งแต่วันที่ตั๊กแตนเริ่มรู้ตัวว่า ทุกอย่างมันจะไม่ทันเวลาแล้ว

ผ่านมาเป็นวัน เป็นสัปดาห์ เป็นเดือน
หนังสือที่ตั๊กแตนต้องอ่าน มันก็เริ่มเหลือน้อยลงๆ
จนวันนี้เรามานั่งมองดูมัน "เอ่อ ... มันก็จบได้นะ ทำได้นะ"

สิ่งที่ตั๊กแตนคิดว่า มันหนักนาน ในตอนแรก
พอตั๊กแตนได้เริ่มลงมือทำ โดยไม่ห่วงวันห่วงเวลา
แค่ทำไปเรื่อยๆ เท่าที่เราคิดว่าสมควร วันหนึ่งมันก็สำเร็จได้เอง

ตอนนี้คิดว่าตัวเองได้เดินมาถึงอีกจุดหนึ่งแล้วค่ะ
ได้เรียนรู้ว่า บางอย่าง เราไม่ต้องคาดหวัง นับวัน นับคืน
ไม่ต้องมีแผนมากมาย ก่ายกอง แต่เราเริ่มทำ ด้วยความตั้งใจ
ทำเหมือนว่า ทุกๆ วัน ที่เราทำนั้นหน่ะ มันเป็นโอกาสสุดท้ายของการเตรียมตัวเเล้ว

แค่นี้ ก็จะทำให้เราสามารถ ทำอะไรที่เราอยากทำได้
บางครั้ง อาจจะทำสำเร็จได้โดยไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำไป

สำหรับการสอบที่กำลังจะมาถึง คะแนนคือสิ่งที่ตั๊กแตนคาดหวัง
แต่มันคงไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุด แต่ก็จะพยายามทำให้ดีที่สุดค่ะ

สุดท้าย ฝากประโยคที่กระแทกใจตั๊กแตนไว้ให้กับทุกคนค่ะ
มันอาจจะไม่ได้จุกเข้าไปในอก แต่พอตั๊กแตนเห็นแล้ว มีแรงฮึดจริงๆ ค่ะ

Create Date : 20 กันยายน 2555 Last Update : 20 กันยายน 2555 19:06:32 น. Counter : 1644 Pageviews.		12 comments
Share Tweet