ไอ้กล้วยอยู่ดีมีสุข เป็นส่วนหนึ่งของคณะเราอยู่นาน…หลายปี

จนกระทั่งวันหนึ่งฝันร้ายก็มาเยือนชีวิตไอ้กล้วยจนได้

เมื่อคำสั่งฟ้าผ่าจากเบื้องบนมีนโยบายให้กำจัดหมาจรจัด

เพื่อรักษาภาพลักษณ์ของคณะในฐานะเจ้าภาพจัดงานวิชาการสัตวแพทย์ระดับชาติ

เดือดร้อนนักศึกษาอย่างพวกเราต้องหาบ้านใหม่ให้น้องหมาๆในคณะกันจ้าละหวั่น

หมอตัดสินใจรับเลี้ยงไอ้กล้วยเพราะเห็นว่ามันใจดีและที่สำคัญมันทำหมันแล้วด้วย

วันแรกที่รับไอ้กล้วยกลับบ้าน sheแสดงอาการอึดอัดอย่างเห็นได้ชัด

อาจเป็นเพราะมันไม่มีอิสระที่จะไปไหนมาไหนได้เหมือนก่อน

วิถีชีวิตของกล้วยเปลี่ยนไป จากที่เคยเป็นอิสระ ไปไหนมาไหนได้ตามอำเภอใจ

บัดนี้ไอ้กล้วยกลับถูกจำกัดบริเวณ สามารถออกนอกเขตบ้านได้ตามเวลาที่แม่กำหนด

ซึ่งต้องอยู่ในสายตาของแม่ตลอดด้วย

เพื่อป้องกันไม่ให้sheโดนรถชนเพราะที่บ้านเป็นแหล่งชุมชน รถเยอะมาก

หากปล่อยให้sheได้รับอิสระมากเกิน อาจเสี่ยงต่อการโดนรถทับซะมากกว่า

ข้าวปลาอาหารดีๆจัดให้ก็ไม่ค่อยกิน วันๆเอาแต่นอนหน้านิ่วคิ้วขมวด ถอนหายใจเฮือกๆๆๆ

พอตื่นขึ้นมาก็เอาแต่มองเหม่อออกไปนอกรั้วบ้าน ตาละห้อย

วันดีคืนดีsheก็ทะเลาะกับไอ้ยักษ์หมาลูกรักที่บ้าน

ซึ่งแสดงออกอย่างชัดเจน ไม่มีแอ๊บเลยว่าทั้งคู่เกลียดขี้หน้ากันมากๆ

บ่อยครั้งที่แม่ต้องคอยหย่าศึกระหว่างไอ้กล้วยกับไอ้ยักษ์ขณะฟัดกันนัวเนีย

โถๆๆๆๆ ลูกๆ(หมา)อยู่บ้านเดียวกัน แต่กลับไม่รักกันซะงั้น มันช่างเป็นเรื่องที่น่าปวดใจเสียนี่กระไร

ถึงจะมีอาหารดีๆให้sheกิน มีที่ซุกหัวนอนดีๆให้sheอยู่

ซึ่งดูๆไปแล้วทุกอย่างก็น่าจะลงตัวและราบรื่นดี

แต่ผิดคาด  ไอ้กล้วยกลับเลือกที่จะหนีออกจากบ้านทุกครั้งที่sheมีโอกาส

เพื่อออกไปหาอิสรภาพในแบบเดิมๆที่มันเคยมี

เดือดร้อนแม่ต้องออกตามหา ซึ่งช่วงแรกๆก็ตามเจอมันทุกครั้ง

หนีไปถึงหน้าปากซอยบ้าง หลังบ้านบ้าง เข้าป่าบ้าง แม่ก็ลากมันกลับมาได้ทุกที

จนครั้งล่าสุด แม่โทรมาบอกว่าไอ้กล้วยหนีออกจากบ้านอีกแล้ว แต่ครั้งนี้ตามหาไม่เจอ

เวลาผ่านไป3-4 วัน มีรุ่นน้องเห็นไอ้กล้วยนอนซุ่มอยู่ในพุ่มไม้ข้างถนนใกล้ๆคณะ

เขารับไอ้กล้วยขึ้นรถพากลับมาส่งที่คณะสัตวแพทย์  บ้านหลังเดิมที่มันเคยอยู่

(บ้านหมอกับคณะสัตวแพทย์ที่หมอเรียน อยู่ไม่ห่างกันเท่าไหร่ค่ะ ประมาณ 6-7 กม.เอง)

โชคดีที่งานประชุมวิชาการที่คณะมันจบพอดี

ไอ้กล้วยจึงสามารถกลับมาใช้ชีวิตเป็นหมาเฝ้าคณะได้ดังเดิม

ความสุขในชีวิตของไอ้กล้วย หาใช่อาหารดีๆหรือที่นอนอุ่นๆอย่างที่คนเราเข้าใจ

หากแต่เป็นอิสระภาพต่างหากเล่า ที่เป็นความสุขที่แท้จริงในชีวิตของไอ้กล้วย

การหนีออกจากบ้านของหมารักอิสระอย่างไอ้กล้วยในครั้งนั้น

เป็นเหตุการณ์ที่ทำให้หมอได้แง่คิดดีๆในชีวิตหลายอย่างเหมือนกันนะ

หมอเลี้ยงไอ้กล้วยได้แต่ตัว แต่เราขังใจที่รักอิสระของมันให้อยู่กับเราไม่ได้

หมามันก็เหมือนกับคนเรานี่แหล่ะ

ลึกๆแล้วมันก็มีอิสระทางความคิด และเป็นตัวของตัวเอง

ไม่มีประโยชน์ที่เราจะพยามตีกรอบหรือเปลี่ยนแปลงใคร เพื่อให้เป็นในแบบที่เราต้องการ

เพราะขนาดหมา ซึ่งมีชีวิตอยู่ภายใต้อำนาจของเรา

เรายังไม่สามารถเปลี่ยนความคิดมันได้เลย

นับประสาอะไรที่เราจะไปเปลี่ยนแปลงความคิดของคนอื่นๆให้คิดเหมือนกับเราได้

ไม่มีใครหรอกที่สามารถเป็นได้ในแบบที่เราต้องการทั้งหมด

หรือแม้แต่ความคิดของเราเองก็เถอะ

บางครั้งเราก็ยังเปลี่ยนความคิดของเราเองไม่ได้

ดังนั้น...

จงเปิดใจให้กว้าง ให้อิสระและยอมรับในสิ่งที่คนอื่นเป็น

แล้วเราจะอยู่กับคนอื่นได้อย่างมีความสุข

สุดท้ายไอ้กล้วยก็กลับไปเป็นหมาอ้วนรักอิสระ เฝ้าคณะตามเดิม

 ปัจจุบัน ไอ้กล้วยตายแล้ว (เมื่อวันที่ 3 มิถุนายน ที่ผ่านมานี้เอง)

มันโดนรถอาจารย์ทับเพราะมัวแต่หลับเพลินอยู่ใต้ท้องรถ หนีออกมาไม่ทัน

โดนทับไปเต็มๆตายสนิท คาที่(กระแสข่าวว่างั้น) เป็นเหตุสุดวิสัยที่ไม่มีใครอยากให้เกิด

พี่น้องชาวสัตวแพทย์เรากระจายข่าวเรื่องไอ้กล้วยตายกันได้รวดเร็วมากๆ

ขนาดหมอในคณะบางคนแถลงข่าวแต่งงาน ท้อง คลอดลูก

ก็ยังไม่ดังเท่าข่าวเรื่องไอ้กล้วยโดนรถอาจารย์ทับตายเลยนะ

พี่น้องชาวสัตวแพทย์ มช เราต่างก็เสียใจกับอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นกับไอ้กล้วย

ใครมีเพื่อนจบจากสัตวแพทย์ มช ลองไปถามดูสิคะว่า รู้จักไอ้กล้วยมั้ย

รับรองว่าไม่มีใครที่ไม่รู้จักมัน ไอ้กล้วย...

หลับให้สบายนะไอ้กล้วย…เจ้าหมาอ้วน

ร่วมไว้อาลัยในการฝังศพไอ้กล้วย คลิ๊กเข้ามาดูภาพถ่ายได้เลยค่ะ