Bloggang.com : ทาเคชิโร่ : กาลครั้งหนึ่งที่สิงคโปร์>>(ภาค 1)

กาลครั้งหนึ่งที่สิงคโปร์>>(ภาค 1)

+ เมื่อผมได้มีบล็อกเป็นของตัวเองแล้ว...แรกๆผมก็งงน่ะครับยังจับต้นชนปลายไม่ถูกว่าจะเขียนอะไรลงไป อารมณ์ช่างไม่บังเกิดเสียเลย ตลอดระยะ หลายเดือนที่มีบล็อกมาเพิ่งจะเข้าใจแล้วว่าบล็อกให้ความรู้สึกดีแบบนี้เองในการได้ระบายความรู้สึกนึกคิดและเขียนอะไรเพลินๆเก็บไว้อ่านเองและถ้ามีเพื่อนๆสมาชิกท่านอื่นมาอ่านก็ยิ่งต้องขอบคุณครับ...เพราะคนทำบล็อกคงย่อมเข้าใจความรู้สึกกันดี...ตอนนี้ผมก็เริ่มติดบล็อกแล้ว แฮะ เวลาพบเจอเรื่องราวอะไรมาก็ต้องรีบมาบันทึกถ่ายทอดเก็บไว้ไม่ให้แต่ละนาทีผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์ พอกว่าจะนึกถึงก็ลืมไปเสียแล้ว

+ ผมจึงนำเรื่องราวเก่าๆมาใส่เก็บไว้แล้วยิ่งการที่ฮาร์ดดิสผมทำใจหายใจคว่ำว่าจะกู้ข้อมูลคืนได้ไหมยิ่งทำให้ผมรอบคอบอะไรมากขึ้น...รูปสถานที่ท่องเที่ยวอะไรต่างๆก็รีบนำมาใส่ไว้ในนี้อย่างน้อยก็ไม่สูญหายจริงไหมครับ (นอกจาเว็บระบบมีปัญหาแต่ก็น้อยครั้งมาก)

+ ผมมีโอกาสไม่มากมายนักหรอกที่จะได้เดินทางไปไกลๆยังต่างประเทศมันก็เป็นความตื่นเต้นของผมเชียวละเมื่อได้ไปนานๆครั้งก็ไม่มีวันลืม....ผมชอบบล็อกมากกว่า Hi5 น่ะบอกตรงๆแต่ผมก็เลยนำเรื่องราวต่างๆที่ยังพอมีอยู่ใน Hi5 นำมาเขียนไว้ในบล็อกแทน

+ ช่วงเวลาเดินทาง : จ. 29 ตุลาคม - ส. 3 พฤศจิกายน 2550 (เกือบ 2 ปีแล้วเหมือนกัน)...การเดินทางของผมไปกัน 3 ท่านผมและเพื่อนสนิท(คุณวิว) 1 ท่านซึ่งคุณวิวเอาตัวรอดสบายเพราะภาษาอังกฤษคล่องปรื๋อคงไปไหนไม่อดตายอย่างผมที่ต้องเอาแต่กลางหนังสือหรือทอคกิ้งดิค หรือประมาณชี้นิ้วหลับตาสุ่มๆจิ้มเอา...แต่ผมก็เอาตัวรอดได้น่ะเออ (แอบคุยซะหน่อย)...ส่วนอีกท่านที่ไปด้วยก็พี่แจ็ค พี่ชายของคุณวิว

+ เริ่มจากทาง admin หาให้ได้แต่ตั๋วเครื่องบิน ส่วนที่พัก ทาง agency ที่ติดต่ออยู่เค้าบอกว่า แถวกลางๆ เมืองจะเต็มหมด เพราะมีงานเทศกาลอะไรสักอย่างพอดี ... เลยต้องอาศัย agency เพื่อนช่วยติดต่อให้ ... กว่าเค้าจะโทรมาบอกว่าหาได้ ก็ปาเข้าไป 10 โมงเช้าวันจันทร์อ่ะครับ (เกือบต้องไปซุกหัวนอนใน park ซะแล้วเรา หุหุ )

+ ... กว่าผมจะโอนตังค์ไป (ต้อง advance ค่าที่พักกับแลกเงินสดของตัวเองไปก่อนอีกตะหาก ฮ่วย! ) กว่าจะไปเอาเวาเชอร์ ก็พอดีๆ เวลาเกือบตกเครื่องกันเลยทีเดียว บินสวิสแอร์ เครื่องออกราวๆ บ่าย 4 โมงเย็น ... ไปถึงปุ๊บ ได้เวลาบอร์ดดิ้ง ขึ้นไปนั่ง ผมเลือกที่นั่งริมหน้าต่างไว้ >>ส่วนอีกคู่ก็ให้พี่ชายกับน้องสาวเขานั่งด้วยกัน (ยิ่งพี่ชายเขาหวงยังกับไข่ในหิน) ปรากฎว่าก่อนเครื่องออกเล็กน้อย ก็มีคนที่ต้องนั่งข้างๆ มานั่งในที่ของเค้า ผมเหลือบตามองแล้วประเมิน “สงสัยจะเป็นเด็กนอก หรือไม่ก็ลูกครึ่ง พูดไทยได้หรือเปล่าก็ไม่รู้” ... นั่งไปได้แป๊บเดียว เครื่องยังไม่ทันเทคออฟเลย น้องเค้าก็ชวนคุยขึ้นมา ... และเลยกลายเป็นว่า เราคุยกันมาตลอดทาง (ยกเว้นตอนกินข้าว กับตอนที่ต่างคนต่างดูหนังบนจอของตัวเอง) จนถึงสายพานรับกระเป๋าฝั่งสิงคโปร์เลย

+ ... สรุปว่า น้องคนนี้ เป็นหนุ่มน้อยลูกครึ่งไทย-สิงคโปร์ ชื่อน้อง Aaron หน้าตาน่ารัก ยังใส่เหล็กดัดฟันอยู่เลย มาดกวน อัธยาศัยดีโคตรๆ อายุเพิ่ง 15 ปีหมาดๆ เลยต้องกลับเมืองไทยไปทำบัตรประชาชน (มีการควักบัตรออกมาโชว์อีกตะหาก)

+ สรุปว่า เป็นอีก 1 การเดินทางที่ไม่เหงาเอาซะเลย (เพราะต่างคนต่างช่างพูด) ...และ(พอดีผมอ่านรายละเอียดจากหนังสือ ‘แบกเป้ลุยเดี่ยวเที่ยวสิงคโปร์’ มาเรียบร้อยแล้ว)

+ ... รูปนี้เป็นการตกแต่งสวยๆ ของ ช้างงี้แอร์ปอร์ต นะครับ (มือผมมันไม่เที่ยง เลยต่อกันไม่ได้สนิทแบบนี้ แต่น้ำตกหลอดนี่ สูงเท่าความสูง 3 ชั้นของสนามบินอ่ะครับ)

+ ... แต่สิงคโปร์เป็นอะไรที่ง่ายมากจริงๆ เพราะบ้านเมืองเค้าเป็นระเบียบเรียบร้อย และผู้คนก็เดินรวดเร็ว (เหมือนที่น้องแอรอนว่าไว้) ก้มหน้างุดๆ เป็นหุ่นยนต์กันแทบทั้งเมืองจริงๆ ด้วย (เวลาคงเป็นเงินเป็นทอง) ป้ายบอกทางไปไหนต่อไหนก็ชัดเจน อ่านดีๆ ก็ไม่มีหลง ... ผมก็เลยไปเก็บแผนที่กับแผ่นพับที่เที่ยว ที่ Visitor Information Center ตรงชั้นล่างของ terminal 1 แล้วก็ขึ้นไปชั้น 2 เพื่อไปนั่ง ‘Skytrain to terminal 2’ (เข้าใจว่าเป็นรถไฟ monorail แบบในสวนสนุก นั่งฟรีนะครับ) ... แล้วก็เดินตามป้ายไปยัง ‘City train’ ... ระบบรถไฟในสิงคโปร์นั้นโอเชมากๆ ค่ารถก็ค่อนข้างถูก (แพงสุดรู้สึกจะ 2 เหรียญ ~ 47 บาท) ซึ่งผมเช็คมาแล้วว่าโรงแรมที่จะพักอยู่ใกล้กับสถานีรถใต้ดินที่ชื่อ ‘City Hall’ มากที่สุด ดังนั้นก็นั่งรถไฟไปให้ถึงสถานีชื่อที่ว่า แล้วค่อยไปลุยต่อเอา ... แต่ที่นี่ตลกดีตรงที่ ค่ารถไฟใต้ดิน จะรวมค่ามัดจำด้วยอีก 1 เหรียญ แล้วพอตอนเราออกจากระบบถึงจะเอาบัตรไปแลกตังค์คืนที่ตู้ได้ (เสียเวลาจริงๆ)

+ ... โรงแรมที่ agency เพื่อนหามาให้ จัดว่าอยู่ในทำเลที่โอเชเลยครับ ค่อนข้างจะอยู่กลางเมืองเลยทีเดียว เลย ถ.ออร์ชาร์ด(ที่นั่นเขาเรียก ออร์เชิร์ดน่ะครับ) ลงมาไม่ไกล ชื่อโรงแรม Victoria (ตั้งอยู่บนถนนชื่อนี้นะ ไม่ใช่ วิคตอเรีย ซีเคร็ทส์ แต่อย่างใด ) นั่งรถใต้ดินไป 3 ป้าย ก็จะเกือบถึงโรงแรมฮิลตัน เกรดประมาณ 3 ดาวกว่าๆ (มั้ง) ค่าห้องมี 2 เรต คือ 3,900 กับเรตที่ผมพักคือ 4,400 (ราคานี้รวมอาหารเช้าแล้วด้วย)

+ ... ที่นี่ผมชอบตรงที่ถึงแม้จะเป็นถนนสายหลัก (สำหรับการช็อปปิ้ง) อยู่ใจกลางเมือง แต่ถนนสายนี้ (รวมทั้งทุกๆ ถนน) จะได้รับการวางผังเมืองอย่างดี ถนนกว้าง, มีทางเท้ากว้างขวางสำหรับให้คนเดิน, มีเลนจักรยาน, มีสวนและต้นไม้แทรกอยู่ทั่วไป, มีรูปปั้นสวยๆ แปลกตาแซมเป็นระยะๆ, รถก็ไม่ติดมากนัก, การข้ามถนนก็เป็นระเบียบเรียบร้อยตามสัญญาณไฟ และที่สำคัญที่สุดก็คือ รถบนถนนจะหยุดให้คนเดินข้ามไปให้หมดก่อน ถึงแม้ด้านตัวเองจะเป็นสัญญาณไปได้ก็ตาม
รูปนี้เป็นด้านหน้าโรงแรม

+ อันนี้เป็นด้านหน้าโรงแรม ไกลออกมาอีกหน่อยนึง

+ รูปบรรยากาศสบายๆ บนทางเดินเท้าริมถนน ...

+ รูปดอกไม้สวยๆ ริมทางเดิน

+ รูปปั้นแปลกตาตามรายทาง

+ ป้ายหรือตึกรามที่มีคำว่า orchard มาเกี่ยวข้อง

+ ตบท้ายตอนนี้ด้วยรูปตึก, ป้ายโฆษณา, ร้านค้าสวยๆ ตามรายทางบนถนนออร์ชาร์ด

Create Date : 10 มิถุนายน 2552

Last Update : 12 มิถุนายน 2552 1:41:28 น.

0 comments

Counter : 828 Pageviews.