กลับไปเยี่ยม..โรงเรียนเก่า

เพิ่งกลับมาจากโรงเรียนเก่าสมัยประถม ถามว่าไปทำไมน่ะหรอ...ก็เพราะว่าวันนี้มันก็คล้ายๆกับวันรวมรุ่นหรือคืนสู่เหย้าของเหล่าศิษย์เก่าของโรงเรียน อีกทั้งวันนี้ยังเป็นวันฉลองวันปีใหม่และมีการแสดงของบรรดานักเรียนศิษย์ปัจจุบันตั้งแต่ชั้นประถม1-6 ซึ่งครั้งหนึ่งเราก็เคยยืนอยู่ ณ ที่ตรงนั้นเป็นเวลาถึง 6 ปีเหมือนกัน เคยร่วมแสดงในงานโรงเรียนอย่างนี้เหมือนกัน จำได้ว่าเคยแสดงชุดยมฑูต(ตอนป.2), ระบำฝัดข้าว(จำไม่ได้ว่าปีไหน), ลูกเสือ(ป.5)มวยไทย(ป.6)


วันนี้เมื่อกลับเข้าไปในโรงเรียนอีกครั้ง หลังจากที่ไม่ได้กลับไปประมาณ 10 ปี โรงเรียนนี้ก็ยังเหมือนเดิม จะมีเปลี่ยนแปลงบ้างแค่ไม่กี่ที่ บรรยากาศความคึกคักก็คงเดิมร้านอาหารที่เข้ามาขายดูจะน้อยกว่าสมัยก่อนอยู่บ้าง แต่ส่วนอื่นๆของโรงเรียนยังคงเดิม (ยกเว้นห้องเรียนที่กลายเป็นห้องแอร์ไปแล้ว) ตอนเดินเข้าไปในโรงเรียนรู้สึกเหมือนได้กลับบ้านอีกครั้ง บ้านที่ครั้งหนึ่งเราเคยใช้ชีวิตอยู่ถึง 6 ปี เคยเรียน วิ่งเล่น กินข้าว และทำกิจกรรมอื่นๆที่นี่ คิดๆไปแล้วก็อยากกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง จำได้ว่าตอนสมัยประถมนั้นเป็นชีวิตที่สนุกมากเลย แม้ว่าบางวันจะรู้สึกว่าไม่อยากไปโรงเรียนก็ตาม ภาพทรงจำเก่าๆเริ่มเกิดขึ้นในความคิด ไม่ว่าจะเป็น เมื่อตอนที่เรียนวิชาภาษาอังกฤษ พอคุณครูถามคำถามมา แต่เราตอบไม่ได้ (จริงๆไม่ใช่เราคนเดียวหรอก เพื่อนเกือบทั้งห้องแหละ) คุณครูก็จะให้เอามือเขกโต๊ะคนละ 20 ทีเสมอ ความรู้สึกตอนนั้นคงเจ็บ แต่ตอนนี้มันกลับทำให้ยิ้มได้อยางมีความสุข หรือจะเป็นตอนป.6 เมื่อถึงพักกลางวันทีไร แทนที่จะไปกินข้าว เราและเพื่อนกลับรีบวิ่งออกจากห้องเพื่อไปจองโต๊ะปิงปองทันที นึกๆและก็ขำตัวเองที่ทำไปได้...ถ้าจะให้พูดตามตรงตอนนี้ก็คงไม่สามารถบรรยายอะไรได้มากมาย ไม่อาจเก็บรายละเอียดได้หมด แต่ทุกๆความรู้สึก ทุกๆความทรงจำสมัยประถมนั้นมันฝังอยู่ในจิตใจเสมอ พอนึกถึงทีไรก็ทำให้ยิ้มได้ทุกที จะให้พรรณนาก็คงไม่ได้ เพราะได้แต่นึกแล้วยิ้มอยู่คนเดียว...และพูดได้คำเดียวว่า Happy มากๆ และ Happy ทุกๆครั้งเมื่อกลับไปนึกถึงชีวิตตัวเองสมัยประถม...แม้ตอนนี้มันจะเป็นเพียงแค่ความทรงจำสีจางๆที่แอบซ่อนอยู่ในลิ้นชักของจิตใจผมก็ตาม


เหตุผลที่แท้จริงที่อยากกลับไปเยือนโรงเรียนอีกครั้ง ก็เพราะว่าอยากกลับไปหาคุณครู อยากกลับไปเจอคุณครู ไปไหว้คุณครูอีกสักครั้ง และก็สมใจนะ ได้เจอทั้งครูสมศรี ครูธิดา (สวยขึ้นกว่าแต่ก่อนมากๆ) ครูธิดาจำเราได้ด้วย ยิ้มทันทีเมื่อเห็นเราจะเดินเข้าไปไหว้แต่ไกล ครูเยาวเรศ (สวยขึ้นเช่นกัน) ครูเกษรา (ครุประจำชั้นตอนป.3/2) ครูคนึงนิจ และคุณครูคนสำคัญอีกท่านหนึ่ง ซึ่งทำให้เราอยากกลับไปมาก คือ Miss (ตอนนั้น Miss บอกให้เรียกอย่างนี้ ห้ามเรียกชื่อหรือเรียกคุณครู) Miss วันทนีย์เป็นครูสอนภาษาอังกฤษตอนป.5-6 และก็เป็นครูที่สั่งเขกโต๊ะนักเรียนได้ทั้งห้องพอนักเรียนตอบคำถามไม่ได้... สมใจแล้วที่ได้เจอ Miss ได้เข้าไปไหว้ น่าเสียดายที่ไม่ได้คุยด้วย แต่ได้เท่านี้ก็ถือว่าบรรลุจุดประสงค์ครั้งนี้แล้ว จริงๆอยากเจอครูสมเกียรติด้วย (ครูประจำช้นตอนป.6/1) ถามครูธิดาได้ความว่าครูสมเกียรติ Early ออกไปแล้ว น่าเสียดายที่ไมได้เจอ ไม่เป็นไรหรอก แค่ได้เข้าไปไหว้ครูทุกคนที่เคยอบรมสั่งสอนเรามาก็พอใจและมีความสุขแล้ว วันนี้ก็เลยเดินกลับบ้านพร้อมความอิ่มเอมใจพอสมควร


แม้ว่าตอนนี้ผมจะไกล้เรียนจบแล้วก็ตาม ภาพในอดีตสมัยประถมมันก็ยังคงตราตรึงในหัวใจของผมเสมอๆ พอนึกถึงทีไรก็มีความสุขทุกครั้ง แม้ใจจริงอยากจะให้เวลานั้นหวนคืนมาก็ตาม รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ คงทำได้แค่เก็บภาพเหล่านี้เอาไว้ เผื่อในอนาคตเราจะได้เรียกมันกลับคืนมาสู่ใจเราอีกครั้งหนึ่ง และมีความสุขไปกับมันได้เสมอ...

โอย...ไม่รู้จะสรรหาคำใดมาอธิบายความรู้สึกในตอนนี้ดี ไม่อาจบรรยายออกมาเป็นตัวอักษรได้แล้ว ได้แต่เก็บมันไว้ให้ลึกสุดใจเท่านั้น...

Create Date : 27 ธันวาคม 2549 Last Update : 27 ธันวาคม 2549 21:21:43 น. Counter : 1877 Pageviews.		1 comments
Share Tweet