..จ า ก ไ ป แ ล้ ว ใ ช่ ไ ห ม..
...เจ้าสิ่งที่เรียกว่า ค ว า ม รั ก
หรือเจ้าจะยังคงอยู่ในมุมใด...
ที่ฉันมิอาจมองเห็นและ สั ม ผั สแ ป ล ก...
ความอ่อนแอ และ อ่ อ น ไ ห ว..ฉันมิเคยปลดปล่อยออกมา...
แต่กับเจ้าความรัก...
เจ้าเดินเข้ามา...แล้วพามันออกไป...
จนฉันกลายเป็นคน อ่ อ น ไ ห ว อย่างง่ายดาย..
..อ่ อ น แ อ...จนถึงที่สุด
เจ้าความรักเห็นฉันในมุมที่ไม่น่ามอง...
ในมุมของคนอ่อนแอ กับโลกอันหม่นหมอง
......
เป็นเจ้าแน่หรือ..
คือสิ่งที่ฉันใฝ่ฝัน...ฉันไม่รู้...
ฉันรู้แค่ว่า...
ฉันมีความสุขทุกครั้งที่ได้มีเจ้าอยู่ข้างๆ...
.......
ยิ่งอยู่ใกล้กัน...ฉันยิ่งหวั่นไหวเสมอ......คิดถึงเสมอ...
"เพียง...ความทรงจำ ขอแค่นั้น..นะเธอ
คิดว่าใจเราเผลอ ยอมท่วมเอ่อ..ด้วยความรัก"
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
