ตอนที่ 3 

คันฉัตรรีบปิดประตูห้องและล็อกกุญแจอย่างรวดเร็ว ราวกับกลัวว่าจะมีใครเห็นของที่เขาแอบซื้อมา เพราะชนักที่ติดอยู่ในใจ ก่อนจะก้าวตรงไปยังระเบียงพร้อมด้วยกะละมังเหล็กและกระดาษเงินกระดาษทองที่ซื้อมา ชายหนุ่มร่างสูงจุดธูปหนึ่งดอกปักไว้ที่กระถางต้นไม้ใกล้ๆ นั้น มือของเขาค่อนข้างสั่นเมื่อลมวูบใหญ่พัดมา ระหว่างกำลังใช้ไฟแช็คจุดกระดาษเงินกระดาษทองเพื่อเริ่มเผา

          “วันนี้พี่ทำบุญตักบาตรไปให้แล้วนะเปิ้ล มีแต่ของที่เธอชอบทั้งนั้น นี่พี่ก็ซื้อกระดาษเงินกระดาษทองมาให้เธอด้วย อยู่ทางนู้นเธอจะได้ไม่ลำบาก เธอก็มารับๆ ไปซะนะแล้วก็ไม่ต้องมาเข้าฝันพี่อีก” คันฉัตรเอ่ยเสียงเครียดระคนลนลานเมื่อลมเย็นเยือกยังพัดกรีดหวิวมาไม่หยุด พาให้กระดาษและข้าวของที่วางไว้ส่งเสียงกระทบกัน ทำให้เขายิ่งใจไม่ดีมากยิ่งขึ้น ก่อนจะสะดุ้งโหยงเมื่อบัวรดน้ำพลาสติกที่วางอยู่ด้านหลังร่วงโครมลงมา

          “อูย พี่กลัวแล้วอย่ามาหลอกมาหลอนกันเลยนะเปิ้ล เธอจะมาโทษพี่ไม่ได้นะ เรื่องที่เกิดเธอทำตัวเองทั้งนั้นนะ พี่ห้ามเธอแล้วแต่เธอก็ยังจะถอนตัว มันช่วยไม่ได้ที่เธอจะต้องถูกปิดปาก พี่รู้ว่าเธอหาเงินให้พี่ไม่น้อย เอาไว้พี่จะทำบุญไปให้เธอทุกวันเลยพี่สัญญา” ชายร่างสูงว่าพลางกวาดตามองไปรอบตัวอย่างหวาดระแวง เหงื่อซึมออกมาตามไรผมและซอกคอราวกับน้ำตก ทั้งที่ลมยามเที่ยงคืนยังพัดมากระทบร่างไม่ได้หยุด

          คันฉัตรยังพร่ำพูดกับคนที่มองไม่เห็นไปพลางเผากระดาษไปพลางอย่างไม่เป็นสุขนัก กระทั่งกระดาษที่ซื้อมาหมดลง เขาจึงรีบดับไฟและเก็บของทุกอย่างจนเรียบร้อย ทว่าเมื่อจะเอื้อมมือไปคว้าธูปที่ยังไม่หมดดอกมาดับทิ้ง กระถางดินเผาที่เขาปักธูปเอาไว้ก็ถูกลมหอบใหญ่พัดลงมาแตกต่อหน้า คล้ายกับผู้ที่อยู่อีกโลกหนึ่งจะไม่ยอมรับสิ่งที่เขาส่งไปให้กระนั้น กลายเป็นความหลอนที่ซึมลึกอยู่ในมโนสำนึกของตัวเอง ฉุดให้ชายหนุ่มทิ้งทุกอย่างแล้ววิ่งออกจากห้องพักไปทันที เหลือไว้เพียงควันและกลิ่นจากธูปที่ลอยอย่างอ้อยอิ่ง ราวกับวิญญาณของผู้ล่วงลับที่ไม่ยอมจากไป

          หลังอาบน้ำเสร็จวิรงรองก็ออกมากรอกน้ำใส่ขวดแช่ตู้เย็นทีละขวด หญิงสาวถอนใจเมื่อคิดว่าวันนี้เธอพลาดลูกค้าไปถึงสองราย แถมยังเป็นสองรายใหญ่ที่อดิเทพเจ้านายของเธอหมายมั่นปั้นมือเอาไว้เสียด้วย เมื่อเธอพลาดจึงไม่แปลกที่จะโดนบ่นจนหูชา และถ้ายังหาลูกค้าไม่ได้เงินในกระเป๋าของเธอจะต้องติดลบแน่นอน บริษัทของเธอเป็นบริษัทขนาดเล็ก เงินเดือนจึงถูกคำนวณเป็นรายวันและได้รับตามมาตรฐานค่าแรงขั้นต่ำ แต่แค่ค่าเช่าแฟลต ค่าสาธารณูปโภคต่างๆ เงินเดือนของเธอก็แทบไม่มีเหลือ ความตั้งใจที่จะเก็บเงินสิบล้านไว้กินตอนแก่จึงยังเป็นได้แค่ฝัน

วิรงรองชะงักมือที่กำลังปิดฝาขวดน้ำเมื่อคิดถึง ‘โอกาส’ ที่ครั้งหนึ่งอินทัชเคยหยิบยื่นให้เธอ เขาเป็นรุ่นพี่ของเธออยู่สองปี เราเริ่มคบกันตั้งแต่เธอเรียนอยู่ปีหนึ่ง แม้ชายหนุ่มจะมีฐานะร่ำรวย หากเขาก็ไม่เคยรังเกียจเมื่อรู้ว่าเธอเป็นเด็กกำพร้า ความรักของเราราบรื่นและมีความสุข เพราะเราต่างเป็นรักแรกของกันและกัน ระหว่างที่คบกันเขาไม่เคยพาเธอไปแนะนำให้คนในครอบครัวรู้จัก ด้วยเหตุผลเรื่องเวลาและความพร้อมหลายๆ ด้าน เธอเองก็เข้าใจเขาในจุดนี้และพร้อมที่จะรอได้เสมอ กระทั่งถึงวันที่เขาพาเธอมาเลี้ยงครบรอบเจ็ดปีที่คบกันมา อินทัชก็บอกเรื่องที่ทำให้เธอรู้สึกราวกับฟ้าถล่มลงตรงหน้า

‘พี่จำเป็นต้องแต่งงานกับคนที่พ่อแม่หาให้ ผิงก็รู้ว่าพี่เป็นลูกคนเดียว พี่ต้องทำเพื่อธุรกิจของครอบครัว ทั้งที่ความจริงแล้วพี่ไม่เคยรักผู้หญิงคนนั้นเลย’ อินทัชเอ่ยด้วยสีหน้าที่ทั้งอึดอัดและลำบากใจ

‘แปลว่าพี่ทัชจะขอเลิกกับผิงเหรอคะ’ เธอถามกลับด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง หลังจากสติหลุดไปครู่ใหญ่

‘ไม่ใช่อย่างนั้นแน่นอน ผิงก็รู้ว่าพี่รักผิงมากแค่ไหน พี่จะทำใจเลิกกับผิงได้ยังไง’ ชายหนุ่มบอกพลางจับมือเธอเอาไว้แน่น

          ‘แล้วพี่ทัชจะทำยังไงคะ ในเมื่อพี่ก็บอกเองว่าพี่จำเป็นต้องแต่งงานกับคนอื่น แล้วพี่จะให้ผิงอยู่กับพี่ในฐานะอะไร’ เธอถามเขาอย่างมึนงงไปหมด รู้แต่ว่าเธอไม่ต้องการจะเสียเขาไป

          ‘พี่คุยกับพ่อแม่แล้ว พ่อแม่ก็ยอมตกลงให้พี่อยู่กับผิงได้ พี่จะหาบ้านสักหลังแล้วเราก็อยู่ด้วยกัน พี่จะแบ่งเวลามาอยู่กับผิงบ่อยๆ พี่จะไม่มีลูกกับทางนั้น แต่จะมีลูกกับผิงคนเดียว และจะใช้เรื่องที่เขามีลูกให้พี่ไม่ได้เป็นข้ออ้าง จากนั้นพี่จะค่อยๆ เปิดตัวผิงและลูกของเรา ถึงตอนนั้นเขาก็ต้องยอมรับทุกอย่างโดยไม่มีข้อแม้’

วินาทีนั้นเธอรู้สึกคล้ายกับโลกเหวี่ยงยิ่งกว่าเดิม เขาคิดวิธีแบบนั้นออกมาได้อย่างไร แล้วถ้าเธอยอมเธอจะมีฐานะอย่างไร เมียน้อย หรือ เมียเก็บ แล้วผู้หญิงอีกคนหนึ่งล่ะจะรู้สึกอย่างไร ที่ต้องรับรู้ว่าสามีตัวเองเลี้ยงเธอไว้เป็นภรรยาอีกคนอย่างเปิดเผย ชายหนุ่มอาจจะรู้สึกว่านี่เป็นวิธีที่ดีที่สุด แต่เธอกลับรู้สึกว่านี่เป็นเรื่องเห็นแก่ตัวอย่างที่สุด

‘ถ้าต้องทำเรื่องเลวร้ายขนาดนั้น ผิงขอยอมเลิกกับพี่ทัชเองดีกว่าค่ะ’ เธอตอบอย่างเด็ดเดี่ยวพลางลุกขึ้นยืนทันที แต่เขากลับจับมือเธอไว้แล้วฉุดให้นั่งลงตามเดิมอีกครั้ง

‘ผิงอย่าเพิ่งโกรธสิ พี่รู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องที่จะยอมรับได้ง่ายๆ แต่มันเป็นวิธีที่ดีที่สุดสำหรับเราสองคนนะ ถ้าผิงยอมมาอยู่กับพี่ ผิงจะไม่ต้องลำบากทำงานหาเงินงกๆ อีก พี่จะดูแลผิงอย่างดี ผิงจะมีเงินใช้ มีบ้านอยู่ มีรถขับ เราจะได้อยู่กันอย่างมีความสุข พี่ให้ผิงได้ทุกอย่างผิงก็รู้นี่’

‘ใช่ค่ะ พี่ทัชให้ผิงได้ทุกอย่าง ยกเว้นทะเบียนสมรสกับความเป็นเมียหลวงเท่านั้น’

          ‘แล้วผิงจะเอาทั้งสองอย่างที่ว่านั่นไปทำไม ฝ่ายนู้นได้กอดทะเบียนสมรสก็จริง แต่ผิงจะได้กอดตัวพี่กอดหัวใจพี่เอาไว้ คนอื่นมองยังไงไม่สำคัญ แต่สำหรับพี่ ผิงเป็นเมียเพียงคนเดียวของพี่เท่านั้น’

หญิงสาวมองแฟนหนุ่มอย่างผิดหวัง เธอไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะเห็นแก่ตัวได้ขนาดนี้

‘ชีวิตที่มีความสุขอยู่บนความทุกข์ของคนอื่น พี่ทัชไม่รู้สึกผิดต่อผู้หญิงที่ต้องแต่งงานกับพี่บ้างเหรอคะ ถึงพี่ทัชทนได้แต่ผิงทนไม่ได้ ถ้ามีลูกด้วยกันลูกของผิงก็จะเป็นลูกเมียน้อย ไม่ว่าจะคิดยังไงผิงก็ยอมรับไม่ได้จริงๆ เราจบกันแค่นี้ดีกว่าค่ะ ผิงขออวยพรให้พี่มีความสุขกับการแต่งงานนะคะ’

เธอบอกชายคนรักอย่างกล้ำกลืน เขาไม่ได้ผิดอะไรเลย ไม่เคยแม้แต่จะนอกใจเธอด้วยซ้ำ ในความรู้สึกของเธออินทัชยังเป็นคนรักที่แสนดี ความเหมาะสมต่างหากที่แยกให้เราต้องจากกัน และเธอจะยังเก็บความรักที่เคยมีให้เขาไว้ตลอดไป ถ้าหากว่าเขาจะไม่มองเธออย่างตำหนิ แล้วเอ่ยประโยคต่อมา

‘พี่บอกสิ่งที่พี่จะให้ผิงไปหมดแล้ว แต่ถ้ายังไม่พอผิงอยากได้อะไรอีกก็บอกพี่มาเลย เงินสักก้อนที่จะรับประกันว่าผิงจะไม่ลำบากไปตลอดชีวิต หรือถ้าผิงคิดว่าวันหนึ่งพี่อาจจะเบื่อแล้วไม่ทำตามสัญญาที่รับปากไว้ พี่ก็พร้อมจะเซ็นสัญญาเป็นลายลักษณ์อักษรให้ผิงมั่นใจ แต่พี่ขออย่างเดียวอย่าเอาแต่เล่นแง่เล่นตัวอีกเลย โอกาสแบบนี้ไม่ใช่ว่าผิงจะได้รับจากคนอื่นง่ายๆ นะ ผิงก็รู้ว่าสังคมที่ผิงอยู่ไม่มีทางพาคนระดับพี่เข้ามาในชีวิตของผิงได้อีกแล้ว’

หญิงสาวรู้สึกเหมือนคนเจ็บหนักที่ถูกไม้ตีให้เจ็บยิ่งกว่าเดิม เธอนึกว่าเขาจะรู้จักเธอดีกว่านี้ แต่ความจริงแล้วผู้ชายคนนี้ไม่รู้จักเธอเลย ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่มองว่าเธอกำลังเรียกร้องความสนใจจากเขา เราไม่ได้กำลังคุยกันเรื่องความรัก แต่เรากำลังเจรจากันเรื่องผลประโยชน์ต่างหาก ทว่าเธอก็มีศักดิ์ศรีพอที่จะไม่ยอมให้ใครใช้เงินฟาดหัวเอาได้

‘ใช่ค่ะ พี่ทัชพูดถูก แต่ถูกในแง่ที่ว่าผิงจะไม่ยอมให้ผู้ชายเห็นแก่ตัวอย่างพี่เข้ามาในชีวิตได้อีกแล้ว แต่ถ้าต้องเจออีกผิงขออยู่เป็นโสดไปจนตายดีกว่า’

‘ผิงอย่าบังคับให้พี่ต้องทิ้งผิงนะ พี่พยายามทำดีที่สุดแล้ว’

‘อย่าลำบากขนาดนั้นเลยค่ะ ให้ผิงเป็นฝ่ายขอเลิกกับพี่เองดีกว่า’

‘ผิงแน่ใจนะว่าจะยอมให้พี่ทิ้งผิงไปจริงๆ’

‘ไม่มีใครทิ้งใครหรอกค่ะพี่ทัช แต่ความรักทิ้งเราสองคนไปแล้วต่างหาก’ เธอบอกเขาก่อนจะลุกขึ้นยืนอย่างตัดสินใจแล้ว

หลังจากวันนั้นอินทัชยังติดต่อมาหาเธออีกหลายครั้ง พยายามหว่านล้อมต่างๆ นานาให้เธอรับข้อเสนอจากเขา เมื่อเธอยืนยันคำเดิมอย่างหนักแน่น จึงโดนเขาปรามาสเอาว่าเธอจะไม่มีวันมีความสุขถ้าปราศจากเขา เพราะเขาเป็นคนเดียวที่ให้ทั้งความรักและทุกสิ่งทุกอย่างแก่เธอได้ แต่ยิ่งเขาพูดอย่างนั้นเธอก็ยิ่งต้องพยายามอยู่เองให้ได้อย่างดีที่สุด เธอพยายามดูแลสุขภาพและออกกำลังกายอยู่เสมอ เพื่อไม่ให้ตัวเองเจ็บป่วยจนต้องเป็นภาระของใคร ทำงานเก็บเงินไว้สักก้อนสำหรับคนโสดที่ต้องอยู่คนเดียวในบั้นปลายชีวิต

เพื่อนหลายคนบอกว่าเธอมองโลกในแง่ร้าย และช่วยกันแนะนำชายหนุ่มคนใหม่ให้กับเธอ หากก็ยังไม่เคยมีใครทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงได้อีกครั้ง อาจจะเพราะเขาเหล่านั้นดูด้อยกว่าอินทัชทุกประการ และเธอก็ทระนงเกินกว่าที่จะยอมให้อดีตคนรักเก่าหัวเราะเยาะเอาได้ เธอจึงเลือกที่จะอยู่เป็นโสด ไม่ใช่เพื่อจะรอเขา แต่เพื่อจะบอกให้เขารู้ว่า ต่อให้เธอไม่มีใครเธอก็ไม่เคยคิดจะกลับไปหาเขาอยู่ดี อินทัชยังคงไม่มีทายาทแม้จะแต่งงานมาแล้วหลายปี และที่เธอได้ยินมาจากเพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยคือ เขากลายเป็นหนุ่มนักเที่ยวที่ไม่ค่อยสนใจภรรยาตามกฎหมายของตัวเองนัก

วิรงรองไม่แน่ใจตัวเองยังรักเขาไหม เธอรู้แต่ว่าความรักระหว่างเรากลับคืนมาไม่ได้อีกแล้ว และชีวิตที่ต้องอยู่คนเดียวก็ทำให้เธอยังหวนคิดถึงเขาอยู่บ่อยครั้ง หรือจะเป็นคำสาปจากเขาที่ทำให้เธอไม่เคยได้พบใครที่ดีกว่าเขาเลยสักคนเดียว หญิงสาวกวาดควานไปในความทรงจำก่อนจะชะงัก เมื่อใบหน้าคมคายของชายหนุ่มที่ทักคนผิดปรากฏขึ้นในใจ หากเพียงไม่นานเธอก็สลัดความคิดนั้นทิ้ง แล้วรีบหยิบขวดน้ำที่กรอกเสร็จแล้วไปแช่ตู้เย็น เพื่อจะได้ปิดไฟเข้านอนเสียที

ในความมืดหญิงสาวนอนพลิกตัวอยู่บนที่นอนเพียงสองครั้ง ก่อนอาการถอนใจหนักๆ จะเปลี่ยนเป็นลมหายใจที่สม่ำเสมอ ทว่าในนาทีต่อมาดวงตาที่ปิดสนิทกับเบิกโพลงขึ้นอย่างแข็งค้าง จากนั้นเจ้าตัวจึงลุกขึ้นไปหยิบโน้ตบุ๊กออกมาเปิด ทั้งที่ภายในห้องยังมืดสนิท ปลายนิ้วพิมพ์คำที่ต้องการลงไปเพื่อค้นหาผลลัพธ์อย่างจดจ่อไปจนกระทั่งเกือบรุ่งสาง

ตอบเม้นต์จ้า 

คุณsakeena ขอบคุณค่า ตอนแรกนึกว่าแนวนี้ไม่มีคนอ่านเลยไม่ค่อยได้อัพ อิ อิ

คุณดอกฝิ่น เย้ ดีใจที่ชอบเรื่องนี้นะคะ ฝากหนูผิงกับคุณโอบด้วยค่ะ

คุณพี่หมูน้อย 555 ยินดีให้มาส่งเสียค่ะ ^^ กำลังใจมาแย้ว ไว้จะปั่นมาอัพเพิ่มนะคะ 

ขอบคุณนักอ่านเงาทุกท่านด้วยนะคะ