|
ทำไมเธอถึงไม่เคยรักฉันเลย
ทำไมเธอถึงไม่เคยรักฉันเลย
ควันบุหรี่ลอยตลบอบอวลอยู่เหนือศีรษะของนักเที่ยวกลางคืนหญิง-ชายในผับดังกลางเมือง มันบิดตัวม้วนเป็นเกลียวไหลไปตามแรงดูดของพัดลมระบายอากาศ แอร์คอนดิชั่นขนาดใหญ่ส่งเสียงคราง แข่งกับดนตรีจากลำโพงหลากขนาดที่ติดตั้งหลบอยู่ตามมุมต่างๆรายรอบ
ในความสลัวจางจากหลอดไฟสีส้มหม่นส่องแสงขรึมๆ ทำให้เธอดูยิ่งงดงามคลาสสิคคล้ายภาพซีเปีย ตรงเคาว์เตอร์บาร์ที่ยาวไปจนสุดผนังด้านซ้าย เธอยังคงนั่งอยู่อย่างโดดเดี่ยว ตรงหน้ามีเพียงแก้วค็อกเทลบรรจุของเหลวสีฟ้าใส คล้ายน้ำทะเล มันพร่องลงไปกว่าครึ่งแล้ว ใกล้เคียงกันมีที่เขี่ยบุหรี่วางอยู่ บุหรี่ไลท์แบบผู้หญิงเสียบคาร่องขอบปล่อยควันลอยเป็นสายนิ่งอยู่อย่างนั้น มีลอยลิปติกสีแดงอมชมพูติดอยู่ก้นกรองสีขาว ไฟลามเลียจนกลายเป็นเถ้ายาวติดอยู่ตรงปลายมวน เธอไม่ได้แตะต้องมันเลยหลังจากต่อไฟแล้วสูดมันเข้าปอด
ในความวุ่นวายในผับของคืนวันศุกร์ ผู้คนมากมาย พร้อมที่จะปลดปล่อยความเครียดจากการทำงาน ในค่ำคืนที่ควรจะสนุกกันให้สุดเหวี่ยง ใยเธอจึงโดดเดี่ยวท่ามกลางผู้คนที่รายล้อม แววตาที่หลุบต่ำ ทำให้ขนตาที่โค้งงอนเผยความงามให้ชมได้อย่างชัดเจน สันจมูกเป็นสันคม ปลายจมูกที่แหลมได้รูปรับกับคางได้อย่างเหมาะเจาะ ผมเหยียดตรงสไลด์แค่คอ สวยงามหมดจรด เมื่อบวกรวมกับชุดกระโปรงสีแดงสดของเธอด้วยแล้ว ทำไมเธอถึงได้นั่งอยู่คนเดียว นั่นเป็นคำถามที่ยังค้างคาในหัวของผม
ไม่แน่ใจว่าถึงตอนนี้เธอจะยังจำผมได้บ้างหรือเปล่า มันเนิ่นนานมาแล้ว ความทรงจำที่ดีมักจะอยู่ติดตรึงในความทรงจำของคนเรา และอะไรที่เป็นฝันร้ายคนเรามักจะเลือกที่จะลบมันออกไปจากความทรงจำ มองข้ามมันไป และเมื่อใดที่หลงลืม เหตุการณ์ร้ายเหล่านั้นก็จะหวนกลับมาเกิดขึ้นอีก บทเรียนเป็นสิ่งที่คนเรามักจะลืมเลือนเสมอ
ผมส่งจดหมายเล็กๆฝากให้บริกรไปให้เธอพร้อมกับแก้วค็อกเทลใบใหม่ที่บรรจุของเหลวสีฟ้าแบบที่เธอชอบ ผมไม่ทราบว่าเธอกำลังสนทนาความอันใดกับบริกรหนุ่มน้อยคนนั้น สักครู่เขาก็ชี้มือมาทางผม แล้วเธอก็มองตามที่ยังที่นั่งของผม ผมโค้งศีรษะให้เธอ เธอยิ้มรับและโค้งศีรษะตอบ
ผมทำปากขมุบขมุบส่งข้อความไปว่า ให้ผมไปนั่งกับเธอได้ไหม เธอยิ้มและพยักหน้ารับ ไม่ทันครบนาที ผมก็ไปหย่อนก้นนั่งเคียงเธอตรงหน้าเคาว์เตอร์บาร์พร้อมกับแก้วเครื่องดื่ม
"ทำไมคุณถึงได้งดงามอย่างนี้" ผมเปิดฉากการสนทนา
เธอยิ้มเอียงอายก่อนนจะยกแก้วค็อกเทลขึ้นจรดริมฝีปากพร้อมกับจิบน้ำสีฟ้าใส
เธอจำผมไม่ได้ ผมตายไปจากความทรงจำของเธอไปนานแล้วซีนะ ให้ตายสิ เธอน่าจะจำผมได้บ้างนะ
เธอเล่าเรื่องราวมากมายให้ผมฟัง เธอคงไม่รู้ว่าผมรู้ทุกเรื่องเกี่ยวกับเธออยู่แล้ว
เธอเป็นลูกสาวมหาเศรษฐีอันดับต้นๆ เธอเรียนจบปริญญาโทมาจากต่างประเทศ เธอยังไม่แต่งงาน และตอนนี้เธออายุ 35 แล้ว
ถ้าเป็นคนอื่นคงต้องแปลกใจกับตัวเลขอายุของเธอ เพราะใบหน้าของเธอมันให้ค่าเลขอายุของเธอว่า ไม่น่าจะเกิน 25 เธอดูอ่อนเยาว์มาก
เธอถามผมว่าอายุเท่าไรแล้ว นี่เธอจำผมไม่ได้จริงๆ ผมอายุ 20 แล้ว เธอแก่กว่าผม 15 ปี
นี่มันอาจจะเป็นแค่ความสัมพันธ์ข้ามคืนสำหรับเธอ แต่สำหรับผมมันมีความหมายมากมายกว่านั้น
เราตัดสินใจที่จะออกไปสานความสัมพันธ์กันต่อที่ห้องของผม
เธอเปลือยเปล่าในอ่างอาบน้ำของผม โดยมีผมยืนมองเธออยู่ทุกอิริยาบท ผิวพรรณ อวบอิ่ม เต่งตึง ขาวนวล อย่างคนมีชาติมีตระกูล ผมเปลื้องเสื้อผ้าของตัวเองออก แล้วค่อยๆหล่อยกายลงรับไออุ่นจากน้ำในอ่าง ฟองสบู่ ฟูฟ่องเหนืออ่างน้ำ ผมลูบไล้ เนื้อกายของเธอ เธอพริ้มตาหลับ ที่ถันนั้นยังคงเต่งตึงราวกับเด็กเพิ่งแตกเนื้อสาว ผมเกาะกุมก้อนเนื้อนั้นไว้อย่างเต็มใจ ออกแรงบีบแล้วคลาย เสียงเธอครางอย่างเปี่ยมสุข ผมเผยอปากขึ้นแล้วก้มลงไปชิมรสเม็ดบัวเหนือเนินถันของเธอ รสชาติที่ผมไม่เคยได้รับมานานแสนนาน เธอยังคงพริ้มตา สองมือกอดรัดที่ศีรษะของผมให้กดแน่นลงยิ่งขึ้น ผมออกแรงดูด อย่างบ้าคลั่ง
เธอผละออกจากผม มองตาผมด้วยสายตาเย้ายวน เธอเอื้อมมือลงมาจับที่หว่างขาของผม แววตาของเธอเปลี่ยนไป
"มันยังใช้ไม่ได้" เธอฉุนเฉียว
ผมพยักหน้ารับ
"ผมไม่ได้คิดจะใช้มันกับคุณ" ผมบอกเธอ
"แล้วพาฉันมาที่นี่ทำไม" เธอกำลังจะลุกขึ้นจากอ่างอาบน้ำ
"คุณอยากรู้ไหม" ผมถามพร้อมกับกระชากเธอกลับลงมาในอ่าง
สีหน้าของเธอมีแววตระหนก
"คุณจำผมได้ไหม" ผมถาม
เธอส่ายหน้า
"คุณคงจำผมไม่ได้ แต่ผมจำคุณได้"
"คุณเป็นใคร" เธอถาม
"คนที่คุณไม่เคยรักเขาเลย คนที่คุณทิ้งเขาไปอย่างไม่ไยดี คนที่คุณคิดว่าเขาตายไปแล้วเสียด้วยซ้ำ"
"คุณเป็นใคร" เธอตะโกนถาม และนั่นเป็นคำพูดสุดท้ายของเธอก่อนที่ผมจะระเบิดสมองของเธอ
เธอตาเหลือกค้างนอนตายอยู่ในอ่างอาบน้ำของผม
แล้วผมจึงค่อยๆดำน้ำลงไปในอ่าง พยายามมุดเข้าไปในตัวของเธอ มันยากมาก เพราะขนาดมันไม่สัมพันธ์กัน ผมอาจจะต้องใช้เครื่องมือในการตัดถ่าง แต่เดี๋ยวก่อน ผมอยากมุดกลับเข้าไปด้วยตัวผมเองก่อน ตอนออกมาเมื่อคราวนั้น เธออาจจะไม่เต็มใจ จึงเอาผมไปทิ้งไป ผมเกือบตายเพราะขาดอากาศหายใจ ขาดอาหาร โชคดีที่มหาเศรษฐีใจดีคนนึงมาเจอผมเข้า
ผมมุดหัวกลับเข้าไปได้แล้ว มันติดอยู่ตรงช่วงไหล่ที่ยังขวางอยู่
สงสัยผมคงต้องใช้เครื่องมือช่วยจริงๆ
เฮ้อ...ลำบากจริงๆ
|
Create Date : 31 ตุลาคม 2549 |
|
6 comments |
Last Update : 1 พฤศจิกายน 2549 10:52:33 น. |
Counter : 737 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: rintana 31 ตุลาคม 2549 18:43:00 น. |
|
|
|
| |
โดย: ธุลีดิน IP: 203.170.228.172 1 พฤศจิกายน 2549 9:23:12 น. |
|
|
|
| |
โดย: บ้านโคกโจด (my_oom ) 8 ธันวาคม 2549 12:14:21 น. |
|
|
|
|
|
|
|
สวัสดีค่ะท่านพี่ไอซ์
แจงกลับมาแล้วจ้า
- - - - - - - - - - - - - - - -
ปล..แจง จาก login เดิม 'เลดี้อลิเซีย' ค่ะ
ดำเนินการแก้ไขล็อกอินใหม่เรียบร้อยแล้วค่ะ
เนื่องจากบังเอิญซ้ำกับสมาชิกท่านหนึ่งโดยบังเอิญ..
วันนี้กลับมารายงานตัวค๊าบพ้ม
ปล 2.. รบกวนพี่ลบ friend link เลดี้อลิเซีย
add บุหงาฯ แทนนะคะ ขออภัยจริงๆ
ที่ทำให้วุ่นวานหลายรอบค่ะ