บทที่ 17 ....
สวัสดีค่ะ
ก่อนอื่นต้องขออภัยพี่น้องในห้องสยาม
ที่รอส้มโอจากนครนายกด้วยนะคะ
พอดีมีเหตุการณ์กระทันหันทำให้ไม่ได้ไป
ของฝากงวดนี้แปะโป้งไว้ก่อนแระกัน ....
... ... ... ... ....
ส่วนชีวิตช่วงนี้ ก็สุขกาย แต่บางทีก็ไม่ค่อยสบายใจ
แต่ก็ไม่อยากจะคิดอะไรให้มันมากมาย คิดไปคิดมาก็จะน้อยใจอีก
เอาเป็นว่าอยู่ไปเรื่อย ๆ แบบนี้แระกัน...
... ... ... ..
เมื่อวานมีบริษัทที่น่าสนใจโทรมาขอสัมภาษณ์งาน
เราก็ไป ทั้ง ๆ ที่ก็มีงานประจำทำอยู่แล้ว
แต่ก็ไม่อยากปิดกั้นโอกาสของตัวเอง
ไปเห็นแล้วอยากทำมาก ๆๆๆๆ เพราะมันเป็นงานที่ชอบ
และตรงกับที่เรียนมา แต่ก็คงสัมภาษณ์ไม่ผ่านหรอก
มีการทำแบบทดสอบ ซึ่งเราทำไม่ได้
ไม่ได้เตรียมตัวไปเลยอ่ะ
เสียดาย ๆๆ
เพราะว่าคิดแค่ไปลองสัมภาษณ์เผื่อประสบการณ์
แต่เราทำโอกาสให้มันหลุดลอยไปแล้วอ่ะ...
เฮ้อ...
ช่างมัน
ตั้งใจทำงานที่ทำอยู่ให้ดีที่สุดก็พอ..
.... ... ..... .... ....
อัพเดทเรื่องรับปริญญา
ตอนนี้ได้ช่างแต่งหน้าแล้ว เป็นรุ่นพี่ของน้องสาวที่รู้จักกัน
ลดราคาให้ด้วย ดีใจจัง
ยังไม่ได้ซื้อรองเท้า ทั้ง ๆ ที่จะซ้อมอาทิตย์หน้าแล้วเนี่ย
ยังไม่ชัวร์เรื่องตากล้อง
ตอนแรกพี่ชายจะถ่ายให้แต่เค้าดันไปรับงานคนอื่นในวันเดียวกันกับเราอีก
มันเลือกเงินมากกว่าน้อง ....
จริง ๆ มีเพื่อนคนนึงยินดีจะถ่ายให้ ไม่คิดค่าแรง
แต่ของเป็นฟูจิทั้งเดือน และเบอร์สาวสวย ๆ สักคนก็พอ. .... ดูมันดิ แต่ละคน
เรื่องมากนัก ไม่รับได้มั๊ยเนี่ย...เฮ้อ
ปล.คิดถึงพี่คนนั้น สงสัยหนีออกนอกประเทศอีกแล้วล่ะสิติดต่อไมได้เลย... จำไว้
ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาอ่านค่ะ
Create Date : 22 มกราคม 2551 |
|
11 comments |
Last Update : 22 มกราคม 2551 10:30:28 น. |
Counter : 522 Pageviews. |
|
|
|
แต่สุดท้ายพี่ก็ทำอยู่ที่เดิม นี้ก็จะเข้าปีที่ 8 แล้ว เพราะคิดว่าอยู่แล้วสบายใจ มันทำให้เราทำงานแบบมีความสุขมากกว่าจ้า แต่นั้นแหล่ะ มันขึ้นอยู่ความความคิดของแต่ละคนมากกว่า
เพื่อนพี่เคยว่าพี่เหมือนกันว่าทำไมไม่คิดหาความก้าวหน้าให้ตนเอง ทนอยู่ทำไมบริษัทเล็กๆ ตำแหน่งและเงินเดือนก็แค่นั้น พี่บอกว่าฉันอยู่แล้วฉันมีความสุข ไม่ต้องไปแข่งกะใครด้วย
ปัจจุบันเพื่อนคนนั้นก็เปลี่ยนงานไม่ต่ำกว่า 5-6 ที่แล้วมั้ง ก็เห็นมันบ่นๆ ปวดหัวกับที่ทำงาน (องค์กรใหญ่มากกกกก)
พี่อยู่แบบนี้สบายใจที่สุดดดดดดดดดด ไปเที่ยวไหนก็ไปได้เลย 55555