Bloggang.com : papsipangya : การเดินทางที่น่าจดจำ

การเดินทางที่น่าจดจำ

วันนี้ตื่นเช้ามา เตรียมตัวอาบน้ำจัดแจงปังญ่าซะเรียบร้อยกะว่าจะรีบไปบ้านอาม่า แล้วจะเลยไปเที่ยวเซ็นทรัลลาดพร้าวด้วย แต่อยู่ดีดี น้องชายตัวแสบดันมาเบี้ยวบอกว่าลืมไปว่าต้องอ่านหนังสือสอบ เออ ขอบใจ มาบอกเอาตอนเรา 2 คนแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยพร้อมออกจากบ้านแล้ว ขอบใจจริง ๆ พี่ต้นก้อไม่ว่างต้องเฝ้าร้าน เลยโทรไปหาปะป๊ากะว่าจะให้ปะป๊ามารับเรา 2 คนที่บ้านและพาไปบ้านอาม่า ไหน ๆ ก็วันอาทิตย์ทั้งทีอยู่บ้านเฉย ๆ ไม่ได้ซะแร้วววววว

และแล้ว ปะป๊าก้อตอบกลับมาว่า เอ่อ ปะป๊าติดธุระอะลูก ไว้ค่อยมาหาอาม่าวันหน้าละกันนะ เด๋วเย็น ๆ ป๊าแวะไปหาที่บ้านก้อได้ จบข่าว โห่ย เซ็ง

แต่ เรื่องไรเราจะยอมล่ะ นั่งคิด ๆ ๆ ตัดสินใจอยู่ซักพัก ชั่งใจอยู่ว่าจะเอาปังญ่านั่ง car seat ไปกันเอง 2 คนดีมั้ย เพราะทุกทีก้อแค่พาไปตลาดใกล้บ้าน หรือไม่ก็ไปส่งของที่ ปณ. ไกลไปอีกนิด แต่คราวนี้จากมีนบุรี ไป บางซื่อ เอ่อ มันก็ไม่ค่อยจะใกล้เท่าไหร่นา อาจมีรถติดระหว่างทาง หรือ อุปสรรคใด ๆ ก็ตาม นั่งคิด ๆ เอาไงดี กล้ามั้ย ใจมั้ย กลัวไร

อิอิ ว่าแล้ว ก็หันไปมองหน้าปังญ่า แล้วถามว่า "น้องปังญ่า เอาไงดี เราไปบ้านบางซื่อกัน 2 คนดีมั้ยลูก กล้ามั้ย ( จริง ๆ คำถามนี้ต้องถามแม่ไม่ใช่ลูก) กลัวมั้ย ไปมั้ย" น้องปังญ่าพยักหน้า หงึก!! แล้วเราก็รีบถามคำถามต่อไป แล้วลูกจะไม่งอแงใช่มั้ยคะ ไม่ร้องไห้ ไม่โยเย จนกว่าจะถึงที่หมาย โอเค๊" น้องปังญ่าก้อพนักหน้าอีก หงึก !!

เป็นอันตกลง เรา 2 คน จะเดินทางทริปนี้ไปด้วยกันแค่ 2 คน
จริง ๆ แล้วคนอื่น ๆ อาจคิดว่าเป็นเรื่องธรรมดา แต่.. ในความรู้สึกของเราแล้ว ตื่นเต้นเหมือนตอนจะไปสัมภาษณ์งานยังไงอย่างงั้น กร๊ากกกส์

แป๊ปรึบจัดแจงข้าวของปังญ่าเสร็จแล้วก็จับปังญ่ากินนมนอน โดยหมายว่าจะให้ปังญ่าหลับก่อนแล้วค่อยจับใส่ car seat ให้หลับไปตลอดทางจนกว่าจะถึงที่หมาย แต่แล้วพออุ้มลงไปที่รถ น้องข้างบ้านก็วิ่งปรี่เข้ามากรี๊ด ๆ ๆ ดีใจนึกว่าน้องปังญ่าจะลงมาเล่นด้วย ไอ้เราก็ห้ามไม่ทัน น้องปังญ่าตื่นขึ้นมายิ้มแป้นแล้น โอ้วว แม่จ้าวววววว ทำไงดีล่ะเนี่ยยยยย

คิดไปคิดมา ก็คิดไม่ออก สรุปก็เลยจับปังญ่ายัดใส่ car seat ไปรุย พร้อมกับขนมเขย่าได้เต็ม 2 มือ แล้วรีบปิดประตู พร้อมบึ่งรถมุ่งหน้าไปยังที่หมายในทันที

ไอตอนแรกเธอก็นั่งเขย่าขนมเพลิน ๆ ดีหรอก พอถึงกลางทางเริ่มมีอิดออด บิดตัวไปมา ส่งเสียงอื้ออ๊า เป็นระยะ เราก็เริ่มสยองแล้วสิ

อีกไม่นานน้องปังญ่าก้อ โหวกแหวกนิดหน่อยพร้อมส่งเสียง หม่าม๊า หม่ำ หม่ำ หม่ำ ม๊า อะไรประมาณนี้ แต่จะว่าหิวก็ไม่ใช่ เพราะเพิ่งหม่ำนมมา จะว่าเรียกหม่ามี๊ได้ก็ไม่เชิง คิดไปคิดมาหันไปอีกที โอ้ววว หลับไปแหล่ววว เป็นอันว่า ขาไป ถึงที่หมายโดยสวัสดิภาพ ประสบความสำเร็จ เอิ๊ก ๆ

ส่วนขากลับก็ดี๊ด๊าเกิ๊น อุตส่าห์จับหม่ำข้าวเย็นด้วย double Mac fish นิดหน่อยแล้วต่อด้วยก๋วยเตี๋ยวน้ำอีกนิด กินอิ่มหนำก็ถึงเวลาขึ้นรถกลับบ้าน ที่นี้เธอคึกเกินไป กระโดดโลดเต้นจับขึ้นรถแล้วก็ไม่ยอมนั่ง car seat เอาแต่กระโดดเกาะกระจก บรรดาอาโกว อาเจ็ก อาเหล่าม่า อาเฮีย ก็มายืนล้อมรถมองด้วยอาการลุ้นเหมือนกันหมด แต่อยากจะบอกว่ากรุณาอย่ามอง เพราะปังญ่าเธอยิ่งคึกนึกว่าคนข้างนอกมาเล่นด้วย คราวนี้ถึงกับร้องไห้เลยทีเดียว เอาล่ะสิ งานเข้าแล้วมั้ยล่ะ แป๊ปเลยต้องเปิดกระจกบอกให้ทุกคนอยู่ในความสงบ อย่าตื่นตระหนก ที่สำคัญ ไม่ต้องมายืนมอง เดี๋ยวแป๊ปจัดการเองได้ ซักพักแหละถึงจะเผลอยอมนั่ง เราก็ไม่รอช้า จับคาด belt แล้วออกรถเลย

ปังญ่านั่งรถก็ทำเช่นเดิม เรียก หม่า ม๊า แหม่ม แหม่ม หม่ำ หม่ำ บ่นไปบ่นมา ไม่ถึง 10 นาที เพิ่งจะถึงไฟแดงที่ 2 น้องปังญ่าก็หลับแหง็กไป เฮ้อออ ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เมื่อรถจอดถึงหน้าบ้าน

เป็นอันว่าทริปการเดินทางครั้งนี้ของเรา 2 คน ประสบความสำเร็จจ้า
คราวหน้า 555 ไปพัทยากันมั้ยลูก หึหึหึ

Create Date : 29 กันยายน 2551

Last Update : 29 กันยายน 2551 2:27:18 น.

2 comments

Counter : 402 Pageviews.

โห เก่งจัง ไปกันเองสองคน เป็นการเดินทางที่น่าจดจำจริงๆ พี่ก็อยากทำนะ แต่ไม่มีคาร์ซีท กับ มวลมนุษย์ที่บ้านคงไม่ยอมแน่

ปรบมือๆๆ

โดย: พี่บุ๋ม (ชลบุรีมามี่คลับ

) วันที่: 1 ตุลาคม 2551 เวลา:16:08:28 น.

โดย: ธี IP: 58.9.55.193 วันที่: 4 ตุลาคม 2551 เวลา:0:47:32 น.