"กาลเวลา !!?? เปลี่ยน น้อง พี่ พี่ นาย อั๊ว ลื้อ....เออเนาะ"
หลายๆเรื่อง ผมสังเกตุเห็นจากการที่ได้ไปสัมมนา เห็นความเหมือนเดิม ความเปลี่ยนแปลง ของพรรคพวกเพื่อนฝูง ทำให้ได้นึกคิดไปถึงสมัยที่ผมอยู่จังหวัดชายทะเลแห่งหนึ่งทางภาคใต้เป็นจังหวัดท่องเที่ยว ผมเคยประจำการที่นั่นหลายปี เป็นโอกาสดีเพราะทำให้ได้รู้จักกับผู้บริหารระดับสูงหลายท่าน เพราะท่านชอบไปเที่ยวพักผ่อนในวันหยุดติดต่อกันหลายๆวัน เช่นสงกรานต์ ปีใหม่ เป็นต้น ท่านรองอธิบดี เคยไปที่นั่น ไปในวันหยุดที่ทุกคนต้องกลับบ้าน แต่ผมเล็กๆ ได้ถูกมอบหมายให้คอยต้อนรับ
Gring gggggggggggg Gringgggggggggggg Gringgggggggggggg (ริงโทน รุ่นเก่า)
ผม : สวัสดีครับท่าน ท่านรอง : สวัสดี พันวัตต์ นายเหรอ?...อืม ไม่ต้องทั่นเทิ่น หรอก ผม : ครับท่าน ท่านมีอะไรให้ผมรับใช้ครับ ท่านรอง : คืองี้ วันหยุดนี้ พี่กับครอบครัวจะไปพักผ่อนที่นั่นนะ นายช่วยจองที่พัก และวางแผนพาเที่ยวหน่อย แบบว่า ไปเที่ยวเกาะ ดำน้ำดูปะการรังน่ะ นายคงไม่ได้ไปไหนนะ ผม : ครับ ได้ครับท่าน
ความจริงทุกคนก็ใจจดจ่อสำหรับวันหยุด ก็อยากหรือวางแผนที่จะกลับบ้านไปเยี่ยมพ่อแม่ ญาติพี่น้อง ผมก็เหมือนกัน แต่ในเมื่อท่านรอง ท่านประสงค์ ผมก็ไม่ขัดข้องอะไร การกลับไปเยี่ยมบ้านเป็นเรื่องเล็ก เพราะผมห่างแค่ 300 กว่ากิโล ไปวันไหนก็ได้ ผมจึงไม่ได้เสียความรู้สึกอะไร ยินดีต้อนรับท่านรองด้วยความเต็มใจ
การท่องเที่ยวทริปนั้น ผ่านไปด้วยความประทับใจครับ ผมคอยให้การต้อนรับ บริการเป็นมัคคุเทศน์ นำท่านรองและครอบครัวเที่ยวตามที่ท่านต้องการจะไปจนอิ่มเอมใจ....จนผมรอส่งท่านรองกับคณะกลับกรุงเทพฯ
ท่านรอง : ขอบใจนายมากนะพันวัตต์ นายมีอะไรที่จะให้พี่ช่วยละก็ บอกนะ ไว้พบกันใหม่ ผม : ขอบพระคุณครับท่าน เดินทางโดยสวัสดิภาพนะครับ
แม้แต่ หัวหน้าหน่วยงานซึ่งเป็นผู้บังคับบัญชาของผม ยังกลับบ้าน เสียสละ ไม่ยอมอยู่รับนาย ผมจึงได้รับหน้าที่แบบนี้ บ่อยๆ จนเป็นที่รู้จัก ว่า ถ้าพันวัตต์เป็นผู้ต้อนรับ ต้องประทับใจ จึงมักมีการบอกต่อกันไป หลายๆท่าน จึงใช้บริการของผม ผมไม่ได้คาดหวังอะไรมากนักกับคำพูดสุดท้าย นายมีอะไรที่จะให้พี่ช่วยละก็ บอกนะ แต่ก็แอบอุ่นใจอยู่เล็กๆ
เมื่อวันเวลามันเปลี่ยนผ่านไป ท่านรอง ได้รับการแต่งตั้งเป็น อธิบดี ผมได้ย้ายไปประจำจังหวัดหนึ่งทางภาคกลาง อยู่ระยะนึงได้ดำรงตำแหน่งที่สูงขึ้น ระดับ ผอ.ส่วน ความรับผิดชอบในหน้าที่เพิ่มสูงขึ้น การทำงานมากขึ้น รับผิดชอบ วางแผนงานและควบคุมโครงการ ระยะนั้น พันวัตต์เยี่ยมมาก ทุกที่ทุกส่วน ชื่นชม จนกระทั่ง มีวัน มีวันที่พลาดท่า เหยียบตาปลา คนใหญ่คนโตเข้า แต่ผมไม่ทราบหรอก เพราะทุกอย่างเป็นไปตามหน้าที่ จึงมีอันต้องระหกเห ไปที่อื่นก่อน ทั้งที่ความจริงผมยังทำงานอยู่อย่างต่อเนื่อง จึงพกความงงไปพบท่านอธิบดี....ไปหาหลายครั้ง...มากกว่า 3 ครั้งจึงได้พบ ท่านนัดผมทุ่มครึ่ง
ผม : สวัสดีครับท่าน ท่านอธิบดี : เออ ว่าไง ลื้อมีอะไร เอาเนื้อๆ สั้นๆ เพราะอั้วมีธุระต้องไปพบรัฐมนตรี ผมออกอาการ งง เพียงเล็กๆ เพราะคาดหมายไว้แล้วว่าออกรูปนี้ เพราะความจริงที่ผู้รู้ท่านเขียนไว้ให้อ่านเยอะแยะที่เคยอ่านมา อีกทั้งตามที่ผู้มีประสพการณ์บอกเล่าก็มี วันนี้ได้เห็นของจริง จึงไม่ได้ตื่นเต้นอะไรนัก เพียงแต่ตื่นๆว่า เป็นไปได้หรือนี่...!!? แต่ก็กลั้นใจ
ผม : ผมกำลังอยู่ในช่วงงานเดิน...? ท่านอธิบดี : ลื้อทำงานไม่เข้าตานักการเมืองว่ะ เขาให้ไปอยู่ที่อื่นก่อน ลื้อต้องไปตามนั้น แล้วท่านก็ลุกจากโต๊ะเก็บแฟ้มเอกสารบนโต๊ะ.... ไป อั้วจะไปพบรัฐมนตรี ผม : ครับ
ไม่ถึงครึ่งนาที สำหรับการสนทนาระหว่างผมกับท่านอธิบดีในวันนั้น ผมรู้สึกตราตรึงซึ้งใจไม่น้อยทีเดียวที่ท่านให้โอกาสเข้าไปพบ
เวลาวน พ้นเวียน เหมือนเปลี่ยนผ่าน แต่ทุกกาล ผันอยู่ สู่ที่เก่า ท้องนภา ราตรี มีดวงดาว เพียงบางคราว แอบหลบ ซบเมฆา
มีกลางคืน กลางวัน ล่วงผ่านพ้น เป็นวงวน วัฎฏ ประมาณว่า มิลับหาย คลายผ่อน ยังย้อนมา ยังมีฟ้า มีราตรี เก๊า๊ะมีดาว
แต่ใจคน เปลี่ยนผ่าน กับกาลลับ จะย้อนกลับ เดิมได้ ไฉนเล่า มีตำแหน่ง แห่งหล้า ฉวยคว้าเอา ป่ายปีนเร้า ไม่หยุด จนสุดทาง
นั่งรับลม สมใจ ไม่ทันอิ่ม ก็หัวทิ่ม ดิ่งตรง ลงสู่ล่าง ส่งมือไม้ ให้จับ กลับเข้าราง แต่ใครบ้าง รั้งไว้? ก็ไม่มี
เพราะต่างคน ปีนป่าย ไปที่สูง เป็นยางยูง มุ่งหมาย จึงใช่ที่ จะช่วยฉุด หยุดยั้ง หรือหวังดี ที่เห็นมี ก็ช่วยขำ แบบหนำใจ
ก็กลับคืน สามัญ แบบวันเก่า ดูเศร้าเศร้า เหงาว่า กว่าวันไหน ได้ทบทวน หวนคิด ในจิตใจ ว่าเหลือใคร วันนี้ ที่อยู่เคียง
วันเวลามันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ไวเหมือนโกหก ท่านอธิบดีของผม ได้รับการแต่งตั้งให้เป็น ผู้ตรวจกระทรวง เพราะคำชมว่าท่านทำงาน ไม่เข้าตานักการเมือง แบบที่ท่านเคยบอกกับผมเมื่อครั้งกระโน้น และเป็นช่วงที่ผมย้ายไปอีกจังหวัดนึงแล้ว จังหวัดที่อยู่ปัจจุบันนี้แหละ ท่านผู้ตรวจกระทรวงก็มีโอกาส ไปตรวจราชการที่นั่น ผมก็มีโอกาสไปรับท่านอีก ท่านมาคราวนี้ ผิดกับทุกๆครั้งที่ผมได้เจอ พวกล้อมหลังล้อมหน้า หายหน้าตาไปหมดเกลี้ยง พวกที่รอต้อนรับก็บางตา ความสง่างามจึงพลอยหดหายไปด้วย คงมีแต่เจ้าหน้าที่สำนักงานผมที่ไปตบเท้ากัน
ผม : สวัสดีครับท่าน ท่านผู้ตรวจ : อ้าว พันวัตต์ เป็นไงบ้าง สบายดีหรือ ครอบครัว...ลูกชายนาย? ท่านผู้ตรวจ ท่านมีเวลาสอบถามสารทุกข์สุกดิบผมตั้งนาน เวลาของท่านไม่เร่งรัดอะไรมากนัก ผู้คนไม่รัดห้อมล้อมหลังหน้า ผม : สบายดีครับท่าน เชิญท่านเข้าห้องประชุมครับ
วันเวลา เปลี่ยนแปลงนิสัยของผู้คนกระนั้นหรือ คงไม่ใช่ระมัง เวลาก็คือเวลา เวลา วัน คืน หมุนวนไปตามภาระหน้าที่ เสมอ ตลอดมา ตลอดไป แต่ความเปลี่ยนแปลงของผู้คน เกิดจาก ลาภ ยศ สรรเสริญ สิ่งรอบกายของเขากับสิ่งที่เขาได้รับนั่นต่างหาก และมีโอกาสกลับมาเป็นเหมือนที่เคยเป็น เมื่อเขาไม่มีสิ่งเหล่านั้น
สวัสดีครับ : ขอบคุณจัง ที่ทนอ่านจนจบ
สุดท้าย...ขอขอบพระคุณ
***ทุกๆความรักที่มอบให้แก่กัน ***เพื่อนชาวบล็อกแก้งค์ทุกๆท่าน ที่แวะมาเยี่ยมชม ***ก็เคยสัญญา อัสนี วสันต์ และ...ทุกๆความสุขทั้งที่จะได้รับในเดือนสิงหาคม
รักทุกๆท่านนะครับ ฟัง : วิทยุออนไลน์ 95 เอฟเอ็ม...radio.konseo.com ฟัง : คลื่นประชาชน คนนำปัญญา
Music Playlist at MixPod.com
Create Date : 22 สิงหาคม 2554 |
|
96 comments |
Last Update : 22 สิงหาคม 2554 19:11:48 น. |
Counter : 3922 Pageviews. |
|
|
|
ลาภ ยศ สุข และสรรเสริญ
ไม่เคยเข้าใครออกใคร
ค่าของคน อยู่ที่คนของใคร
ฉันใดก็ฉันนั้นนะคะคุณพันวัตต์
อ่านแล้วนึกภาพออกเป๊ะๆๆๆเลยค่ะ
สังคมไทย