นานมาแล้ว  ใครคนหนึ่งต่อว่าเราว่า..

ช่างเป็นคนอ่อนไหว แต่ไม่ละเอียดอ่อน

ไม่โกรธ ไม่เจ็บ แต่จำนาน...

สองสามวันมานี้รู้สึกล่องลอย ฟุ้ง ฟุ้ง

เหมือนปุยเมฆลอยไป เปลี่ยนไป ไม่มีจบ

บนตึกโรงพยาบาลนครพิงค์ ที่ยายเข้าออกจนเป็นเรื่องปกติ

นั่งมองก้อนเมฆเปลี่ยนไป ขณะใจ ฟุ้ง ฟุ้ง ไม่มีที่จบ

ไม่สวย ไม่ใส  ดูทึมเทา หม่น ๆ

คงเป็นไดโนเสาร์พันธุ์ไม่กินพืชกระมัง  ถ้าใช่ คงดุร้าย

รุ้งจาง ๆ  ฝนพรำ ๆ

ถนนเส้นที่ไปเชียงดาว เห็นภูเขาหยัก ๆ ไกล ๆ เหมือนดอยหลวงเชียงดาว

แต่ไกลกันตั้ง 75 ก.ม. เลยไม่แน่ใจว่าใช่ไหม

แสงทองทาบทา บอกว่าตะวันจะลาฟ้าแล้ว

เจ้าตัวไม่กินพืชอีกตัว  ไม่ก็หมาพูเดิ้ล

มนุษย์เป็นสัตว์สังคม แต่ต้องการความเป็นส่วนตัว

ได้ยินใครว่าไว้วันนี้...

จริง ๆ "ความเป็นส่วนตัว" อยู่ที่ตัวเราทำ ไม่ใช่คนอื่นทำ

แล้วมองจากตรงไหนกัน หากเราเป็นตัวเรา

ต่อให้ใครกระทำ ก็ไม่อาจฝ่ากำแพงกั้น

แล้ว...เราเป็นตัวเราหรือยัง

ตะวันลับแล้ว  แต่มนุษย์ไม่ยอมให้แสงสิ้นไป...

เจ้าเหมียวเฝ้าตึกโรงพยาบาล

หญ้าสนามสดใส หยุดฟุ้ง หยุดกระจายเสียที  หยุดเถอะ!!

Music Playlist at MixPod.com

Create Date : 25 กันยายน 2554
Last Update : 25 กันยายน 2554 21:35:08 น.		8 comments
Counter : 980 Pageviews.
Share Tweet