ราวสองทุ่มของคืนวันที่ 25 ธันวาคม 2525...

ผมสะดุ้งตื่นท่ามกลางความหนาวเหน็บ และเสียงอึกทึก

ผมได้ยินเสียงผู้ชายร้องด้วยความเจ็บปวด เสียงหมาเห่าขรม

เสียงร้องไห้คร่ำครวญของผู้หญิง....นั่น! เสียงพิมเมียผมเอง

ผมสลัดหัวจากอาการมึนเมาตอนค่ำ แล้วเผลอหลับไปที่นอกชาน

ภาพที่เห็น พิมนั่งประคองไอ้แสนที่ทั้งตัวมีแต่แผลเหวอะหวะ

แผลจากหมาบางแก้วผัวเมีย ที่ยังส่งเสียงเห่าคำรามอยู่ในกรง

รอยเขี้ยวเป็นแผลฉกรรจ์ที่ลำคอของไอ้แสน เลือดยังไหลไม่หยุด

ไอ้แสนหันมองมาทางผม...

แววตาบ่งบอกถึงความเจ็บปวดและวิงวอน น้ำเสียงดูอ่อนแรงเต็มที

"ไอ้โขด  กูขอโทษ...ยกโทษให้กูด้วย"

เมื่อสองปีก่อน...

ใคร ๆ ก็รู้กันทั้งหมู่บ้านว่าพิมกับไอ้แสนมันรักกัน

ต่างพากันอิจฉาในความรักของมันทั้งคู่

พิมมันสวย และไอ้แสนก็เป็นคนดี แต่รักก็ไม่สมหวังเพียงเพราะ...

พ่อของพิมเคยรักแม่ของไอ้แสน แต่แม่ของไอ้แสนไม่รักด้วย ก็เท่านั้น

พ่อของพิมจึงกีดกันความรักของมันทั้งสองตลอดมา

ไอ้แสนเข้าไปทำงานในตัวจังหวัด พิมกลายเป็นคนเสเพลกินเหล้าเมายา

และใคร ๆ ต่างรู้กันทั้งหมู่บ้านถึงสาเหตุที่พิมมาเป็นเมียผม

เมื่อสงกรานต์ที่ผ่านมานี่เอง...

ตอนนั้น พวกเราหนุ่มสาวในหมู่บ้าน แบ่งข้างเล่นลูกช่วงกัน

ตกเย็น ผมใช้กำลังฉุดพิมมาเป็นเมีย

สองวันสองคืนที่เราหายไปจากหมู่บ้าน พ่อแม่ต่างอับอาย

และจับเราผูกข้อมือยอมรับให้เป็นผัวเมียกันในที่สุด

"พี่โขด....พี่แสนเพียงเอาสร้อยนาคสลึงนึงมาคืนพิม" พิมพยายามอธิบาย

"ชะ ๆ ใช่! แล้วกูจะไปทำงานในกรุงเทพฯ กูมาลา...." เสียงไอ้แสนแผ่วเบา

"ไม่! มึงเคยรักกัน และพวกมึงก็ยังรักกัน" ผมขบกราม ตะโกนเสียงดัง

"แต่พิมเป็นเมียพี่โขดนะ" เสียงพิมยืนยันหนักแน่น

"ไอ้โขด ยกโทษให้กูด้วยที่กูมาบ้านมึง กูกำลังจะตาย อโหสิให้กูด้วย"

เสียงไอ้แสนแผ่ว ๆ ในลำคอ ดวงตาหรี่ลง

"ไม่! มึงยังรักกัน กูไม่ยอมโว้ย!!!" ผมตะโกนอย่างคั่งแค้น

หมาบางแก้วเงียบเสียงลง และตาของไอ้แสนก็ปิดลง...มันตายแล้ว....

ยี่สิบแปดปีผ่านไป...

แววตาสุดท้ายของไอ้แสน ยังอยู่ในความทรงจำ

ป.ล. ๑  ด้วยภาระหนักอึ้งของตะพาบที่รับปากคุณเป็ดและคุณก๋าไว้

ผมตื่นตีสี่ครึ่งเพื่อจะเขียนเรื่องนี้ และกว่าจะนึกนิยายสมมุติน้ำเน่านี้ได้

ก็ตีห้าครึ่งเข้าไปแล้ว

       ๒  ใครไม่รู้จักนอกชานบ้าง เอาภาพมาให้ดู

      ๓  ลูกช่วง..เอาผ้ามัดมีหางยาว ๆ ใช้โยนไปมา เป็นกาละเล่นของหนุ่มสาวในอดีต

     ๔  ฉุดทำเมีย..ในอดีตที่หมู่บ้านของผม มีทั้งผู้หญิงเต็มใจและไม่เต็มใจไป

และในที่สุดอาจมีพิธีผูกข้อมือให้เป็นผัวเมียกันโดยไม่ต้องมีพิธีแต่งงาน

     ๕  เขียนเรื่องนี้ ผมนึกถึง อาจารย์นิด้าตีเมียตาย หมอวิสุทธิ์ชำแหละเมียตัวเอง

คนถูกฆ่าที่สามจังหวัดภาคใต้ และความตายจากความขัดแย้งทางการเมืองที่กรุงเทพฯ

ผมไม่คิดว่ามนุษย์จะฆ่ากันได้ แต่ก็มีให้เห็นทางสื่อทุกวัน

Create Date : 26 กรกฎาคม 2553
Last Update : 26 กรกฎาคม 2553 8:19:31 น.		37 comments
Counter : 1368 Pageviews.
Share Tweet