Bloggang.com : : นางร้ายน่ารัก : อึ๊บ....จะครบสองปี วันโศกแห่งชาติแระ

อึ๊บ....จะครบสองปี วันโศกแห่งชาติแระ

เอ๋....ยิ่งจะใกล้วันครบรอบที่อรุณเสียเท่าไหร่ ใจยิ่งหดหู่ มันเป็นวันที่แย่ที่สุดและสะเทือนใจที่สุดวันหนึ่งในรอบปีเลยแหละ ดีนะ วันที่ 4 สิงหาปีนี้ตรงกับวันเสาร์ เราจะได้ไปวัดทำบุญบ้างไรบ้าง

สัญญาล่ะ...ต่อไปนี้จะต้องดีขึ้น และดีขึ้นเรื่อยๆ ถึงแม้ว่าอนาคตจะมองไม่เห็น มีแต่สิ่งที่น่ากลุ้มใจ แต่เราต้องอยู่กับปัจจุบันสิ อนาคตก็คือเรื่องของอนาคตนิน่า ขนาดมะก่อน มองเห็นอนาคต แต่แล้วอนาคตที่วางไว้ดับกลางอากาศไปซะดื้อๆ นั่นก็แสดงว่า อนาคตย่อมมีการเปลี่ยนแปลงเสมอ และตลอดเวลา....ทำอยู่อย่างเดียว คือ 'ทำใจ' อย่างที่พ่อบอก หัดทำใจซะบ้าง ทุกๆเรื่องแหละ...แล้วมันจะดีเองนะลูก....พ่อบอกไว้อย่างนั้น

เหนื่อยแต่ต้องทน...ปวดแต่ต้องเก็บอาการ แล้วถ้าอยากร้องไห้ละ...ควรทำอย่างไร? ช่างเถอะ ในเรื่องแย่ๆ บางทีอาจมีเรื่องดีๆแอบแฝงอยู่นะ ถ้าเราไม่หัดเรียนรู้ในยามที่ใจยังแข็งแรงอยู่ หรือไปเจอเรื่องหนักๆตอนหง่อมๆ เราอาจหัวใจวายซี้ม่องเท่งไปเลยก็ได้...ดีแล้วที่เรายังเด็ก ทำให้เรามีเวลาตั้งตัว ล้างใจและลุกได้เร็ว ใครไม่ใช่เรา หรือเกิดกับตัวคงไม่ใคร่จะเข้าใจ ก็ได้แต่พูดกันไป แต่ถ้าได้เจอกับตัวแล้วจะรู้สึกนะเจ้า...ว่าตายนะ ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ ยิ่งคนที่เป็นครอบครัวของเรา ฝากชีวิตและทุกๆอย่างไว้ด้วยแล้ว ถ้าคุณเห็นมันโดนรถสอยต่อหน้าต่อตา คอหักตาถลน ห้อยร่องแร่งอยู่กับรถของคุณ คุณจะรู้สึกประสาทเสียสักกี่วัน?...ขอบอกได้เลย ไม่ต่ำกว่าสองปีเอ๊า

เอ่อ...อยู่คนเดียวอีกแระวันนี้ และจะต้องอยู่คนเดียว คิดอะไรเรื่อยๆไปคนเดียวจนถึงเมื่อไหร่เนี้ยยยย เห้ออออ...ถอนใจหนักๆ จะหาหมามาเตะระบายความเครียดรึก็ใช่ที่เพราะไม่ได้อยู่บ้าน คิดถึงสะตอแฮะ...มีแต่สะตอนิละมั้งที่รักเรา (รึป่าวหว่า?)
เอ๊...พูดถึงสะตอ มันก็คงจะงงๆ อยู่พักหนึ่งอ่ะนะ ก็วันหนึ่งเจ้านายออกจากบ้านไปสองคนตอนเช้า แต่ตกดึกเจ้านายกลับมาแค่คนเดียว แล้วอีกคนละหายไปไหน? ทำไมมันหายไปนานจัง...เจ้านายที่มันเคยเลียปากเวลาเมาปริ๊นหายไปไหนว่ะ เจ้านายมันที่เคยเกาพุงให้มันทุกวันไปไหนแล้ว เจ้านายที่จับมันโยนเหมือนลูกขนุนหายไปไหน ทำไมไม่กลับมาสักทีหว่า....หมามันจะรู้ไหมว่า...เจ้านายมันตายแล้ว! มันจะรู้รึเปล่าว่า ที่หายไป เพราะ ตาย!.....เอ่อ เอาเข้าไป ยิ่งคิดยิ่งแย่ ตาลายอีกแระ ปวดไหล่จัง ปวดข้างใน ไม่รู้เป็นอะไร เป็นๆหายๆ ปวดจนนอนไม่หลับมันแบบว่าจะเรียกปวด หรือเรียกเจ็บดีละ อือๆๆๆๆ ไม่รู้เป็นไรกะร่างกายนิจัง...มันไม่ได้ดั่งใจเล้ย มันกระเซาะกระแซะชอบก๊ล เด๋วก็โรคนู๊น เด๋วก็โรคนี้ ไม่จบไม่สิ้นไม่แล้ว มีแต่ใจนิแระ ที่ศรีทนได้อยู่เนี้ยแหละ มันเป็นของมันเอ๊ง ใครบ้างอยากจะเจ็บอยากจะปวด น่าเบื่อจะตายชัก...สาธุ ขอให้ชีวิตนิ อยู่ห่างโรงบาลบ้างไรบ้างได้ไหมว่ะเนี้ย ....ขอต่อชีวิตอีกสักสิบปีล่ะกัน เราจะพยายามรักษาสมดุลร่างกายไว้ให้รอด...เพราะเราชักอยากมีลูกซะแระ ขอให้เห็นว่าหน้าตามันเป็นไง เท้ามันจะเล็กเท่าฝาหอยจริงรึเปล่า และจะฉลาดไหม ก็พอใจแระ...ขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์อีกครั้ง อย่าให้หัวใจหยุดเต้น....ก่อนวัยอันควร เรายังไม่อยากตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ไปนอนกลิ้งๆ คิดอะไรเพลินๆ บนเตียงดีกว่า...เผื่อมันจะหายปวดหัวตุ๊บๆ อ๊ากกกก ไปแระ กะวันเศร้าแห่งชาติ

Create Date : 30 กรกฎาคม 2555

Last Update : 3 สิงหาคม 2555 23:27:56 น.

0 comments

Counter : 570 Pageviews.