แวะมาเยี่ยมเยี่ยนค่ะ

รูปประกอบส่งเสริมให้เรื่องราวมีน้ำหนักขึ้นมากมาย...

บางครั้งคนเราก็มองเป็นเรื่องเล็กๆ ข้าวแค่เม็ดสองเม็ด จานสองจานจะมากมายสักแค่ไหนกันเชียว?

แต่ลืมมองไปว่า ถ้าเราเอาเม็ดสองเม็ดของทุกคนมารวมกัน อาจช่วยเหลือมนุษย์ที่หิวโหยได้หลายล้านคน...


ขอบคุณสำหรับมุมมองที่หลายคนอาจลืมเลือนครับ

ใช่ค่ะสงสารเราที่เป็นลูกชาวนากันบ้างเถอะนะคะกว่าปู่ ย่า จะทำนาได้ข้าวมาแต่ละปี ต้องหลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดินกว่าจะได้ข้าวมาแต่ละเม็ด

เคยเห็นอีกภาพหนึ่ง เด็กผอมโซจนเหมือนคนใกล้จะตาย แล้วมีแร้งยืนอยู่ข้างหลัง สะเทือนใจมากๆ ค่ะ

บางครั้ง ถ้าเราไม่อยู่ในสถานการณ์แบบนั้น เราก็ไม่เข้าใจนะคะ ว่าการอยู่แบบ ไม่มีกิน มันทุกข์ทรมานแค่ไหน

ทำร้านอาหารเหมือนกันค่ะ รู้สึกเสียดายมากถ้ามีข้าว มีผักเหลือกลับมา มีลูกค้าประจำอยู่ค่ะ มั่นใจฝีมือเหมือนกันว่าดีพอ พยายามสอนลูกหลานเหมือนกัน แต่บางครั้งหลานไม่ไหวจริง ๆ ก็จะกินแทน เวลาไปทานข้าวนอกบ้าน ก็จะเป็นหน่วยเก็บเรียบไม่ให้เหลือเลย เงินทองหายาก สงสารคนที่ไม่มีกิน

ดีใจแทนคนไทยนะครับ ทียังไม่ต้องมีสภาพเหมือนกับรูปที่คุณติ๊กโพสไว้ ยังไงในน้ำก็ยังมีปลา ในนาก็ยังมีข้าว แต่ก็อย่าประมาทนะครับ ถ้าคนไทยและบรรดาชาวโลกยังกิน ยังใช้กันล้างพลาญแบบนี้ รับรองว่าผลกรรมมันจะไปตกกับลูกหลานของเรานะครับ เพราะว่าเราๆท่านๆ คงชิงลาโลกไปหมดแล้ว

เศร้าใจจริงๆ กับภาพ สงสารคนที่ไม่มีก็ไม่มี๊ไม่มี คนที่มีก็ไม่คิดว่าตัวเองโชคดีแค่ไหนที่มี...

ฝนเองจะบ่นกับพ่อบ้านทุกครั้งเลยค่ะ เวลาที่ฝนเห็นเค้าเอาอาหารโยนทิ้ง คือ ซื้อๆๆ แต่ก็กินไม่หมดแล้วโยนทิ้งน่ะค่ะ ฝนจะบอกว่าคุณรู้ไม๊ว่านี่น่ะคนจนๆ เค้ากินได้หลายมื้อเลยนะ ไรเงี้ยค่ะ

ยิ่งเดี๋ยวนี้อะไรๆ ก็แพงนะคะ น่าจะตระหนักกันบ้าง ชาวนากว่าจะทำนาได้ข้าวแต่ละเม็ดไม่ใช่ง่ายๆ

ฝนบอกตรงๆ เลยว่าจะกราบข้าวทุกครั้งค่ะ

พูดยากครับเรื่องแบบนี้ เพราะเราไม่รู้สาเหตุจริงๆว่าเพราะอะไร
เค้าถึงกินน้อยขนาดนั้น ยังไงลองเขียนกลอนหรือคำขวัญอะไรสั้นๆ
เตือนสติติดไว้ที่ร้านสิครับ

เฮ้อ นึกถึงบทกวีของจิตร ภูมิศักดิ์นี้ขึ้นมาเลยค่ะ

"..เปิบข้าวทุกคราวคำ
จงสูจำเป็นอาจิณ
เหงื่อกูที่สูกิน
จึงก่อเกิดมาเป็นคน

ข้าวนี้นะมีรส
ให้ชนชิมทุกชั้นชน
เบื้องหลังสิทุกข์ทน
และขมขื่นจนเขียวคาว.."

ยิ่งยุคนี้ข้าวแพงขยับราคาไปเท่าตัว ยิ่งน่าใจหาย
และขมขื่นจนเขียวคาว

น้องนาขวัญเค้าเลี้ยงง่ายมั่กๆ ค่ะ น้องกรานต์เสียอีกที่ตอนนี้ชักจะเอาไม่ค่อยอยู่ล่ะ ชอบอ้อนน่ะค่ะ สงสัยเป็นเพราะกลัวน้องเล็กจะมาแย่งความรักน่ะ แต่เค้าไม่เคยแกล้งน้องนะคะ

สวัสดีค่ะพี่สาวคนสวย ...

เรื่องบ่นน่ะบ่นได้คะ น้องก็แอบมานั่งฟังพี่บ่น
แลกกันน่ะคะเพราะว่าเราแบ่งปันกันบ่นและฟังอยู่บ่อยๆ เน๊าะ...


.........


คนเราบางทีก็ลืมคิดค่ะ .. อย่างพี่สองคนอาจจะมองในมุมหนึ่ง
แต่ว่าอีกฝ่ายคือคุณลูกค้า เค้าก็คิดอีกอย่างหนึ่ง
หรือว่าไม่ก็ไม่ได้คิดเลยล่ะคะว่า เรื่องกินไม่หมด
หรือว่ากินน้อยจนแบบกินทิ้งกินขวางน่ะมันมองดูแล้ว
เป็นยังไง ...
อย่างพี่สองคนทำร้านอาหาร ตั้งใจทำกับอาหาร และก็
เสิร์ฟให้ลูกค้าเค้าไปด้วยความตั้งใจ .. ส่วนลูกค้าเค้าก็สั่งมา
อาจจะด้วยอะไรหลายๆ อย่างก็เลยไม่ได้กินให้หมด
หรือวาไม่ก็แค่เขี่ยๆ จริงค่ะเสียดายนะพี่.. เพราะถ้าหากว่า
เค้าคิดสักหน่อย ก็จะดีไม่น้อยเลยค่ะ เพราะคนที่
อยากกินข้าวแต่ไม่มีจะกินน่ะมันเป็นยังไง ..
เราน่ะมีกินแล้วก็ต้องกินสักหน่อยหรือว่าจะกินไม่กิน
ก็ต้องแบบว่าคิดกันให้ถ้วนถี่ ไม่กินก็อย่าซื้ออย่าสั่ง
เพราะมันเหลือแล้วก็กลายเป็นเรื่องน่าเสียดาย
แบบนี้ล่ะคะ ... ว่าแต่ว่า หนหน้านี้ถ้าหากว่าใครไม่กิน
หรือว่าแค่เขี่ยๆ ส่งโพสมาที่ลำปางได้เลยนะคะ
ยินดีรับกินอาหารจากฝีมือพี่คนสวยจ้า

แวะมาเยี่ยมครับ

ขอให้ทำมาค้าขึ้นน้ะ

วันไหนว่างจะแวะไปชมคนสวยกว่าที่ร้านครับ

จะได้รู้ว่าใครจะตกใจใครกันมากกว่า 555

วันไหนมีชายแก่และมีดอกชบาสีแดงทัดหูไปกินข้าวที่ร้าน นั่นแหละ ข้อยเอง เอ๊ย ผมเอง

สัญญาว่าจะแวะมาบ่อย ๆ ค่ะ

ปกติ จะทานข้าวหมดจานค่ะ
เพราะตักไม่เยอะ

เห็นภาพนี้
ยิ่งจะต้องทานให้หมดเลยละค่ะ

สะท้อนใจเลย

สวัสดีค่ะ..ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมบ้าน

ข้าวจานนั้น เวลาข้าพเจ้าหิวๆมานี่ก็ซัดเกลี้ยงเลยนะ

ยิ่งถ้าเป็นร้านประจำมีบอก ขอเพิ่มข้าวด้วยนะคะ

แต่ก่อนก็เคยทำร้านอาหาร เข้าใจความรู้สึกคุณได้เลยทีเดียว

ว่างๆก็แวะไปเที่ยวเล่นห้องเพชรฯอีกนะคะ

ยินดีที่ได้รู้จักสนิทขึ้นอีกค่ะ

เป็นคนเห็นคุณค่าของข้าวค่ะ

สงสารมากค่ะ นับแต่หนูขอสาบานว่าหนูจะกินข้าวให้หมด

จริงๆแล้วหนูกินข้าวไม่ค่อยหมด ทุกครั้ง
หนูไม่เคยคิดเลยค่ะว่าพวกเขาจะหิวโซ่ ขนาดนี้
หนูขอโทษต่อชาวนา เพราะชาวนาเกี่ยวข้าวลำบากมาก และน้องไม่แท้ของหนู(เป็นหลานของแม่เลี้ยงหนูเองพ่อ,แม่ น้องเขาไม่ค่อยมีเงินก็เลยมาอยู่บ้านพ่อหนู) กินข้าวคำเดียวก็เลิกกินแต่ยายไม่แท็ตักมาให้ซะเยอะพอหลานเขากินไม่หมดก็ทิ้งไม่เสียดายข้าวเลย แต่พอพาน้องไปกินข้าวนอกบ้านกินเกลี้ยงเลย(ทีเรื่องเสียเงินกินเยอะนัก) นี้เป็นรื่องจริงทั้งหมดค่ะ T-T

ถึงหนูกรีม ถ้ามีโอกาสได้กลับมาอ่านบล็อคอีกครั้ง น้าขอบคุณหนูมากที่ทิ้งคอมเมนท์ไว้นะจ๊ะ ไม่เป็นไรหรอกนะ ที่ผ่านมากินข้าวไม่หมดก็ให้มันผ่านไป ตอนนี้รู้แล้ว ต่อไปเวลาตักข้าว ก็ตักน้อย ๆ แต่พอกิน เพราะถ้าไม่อิ่มเราก็ตักเพิ่มได้ ถ้าไปกินที่ร้านค้า ก็บอกเขาว่าขอข้าวน้อย ๆ อย่างน้อยก็เป็นเรื่องดีที่เราได้ทำถึงแม้จะเล็ก ๆน้อย ๆแต่เราก็ภูมิใจว่าเราได้ช่วยโลกของเรา เพราะจากขบวนการผลิตข้าว นั้นกว่าจะถึงขั้นตอนที่เรากินได้ เราต้องเสียทรัพยากรต่าง ไปมากมาย ไม่มีอะไรที่ได้มาฟรีเลย ขอบคุณอีกครั้งนะจ๊ะ