Group Blog |
บทละครนอก รักแห่งสยาม ฉบับบ้านพิชทรายทอง ตอนที่ ๓ หกปีนิราศจำจรจากคราไคล บาดแผลใจสลักจำไม่ลืมเลือน พิษรักหมักหมมพิษสุรา พ่อกรมาเมาเหล้าอาการเหมือน สติลอยสติหลุดเหม่อฟั่นเฟือน ภาพแตงเตือนยังหวังจะคืนมา สุนีย์นั่นเล่าเฝ้าครุ่นคิด สงบจิตตั้งใจจะรักษา ทั้งครอบครัวดวงใจและแก้วตา ช้างเท้าหน้าแลดูอยู่ทุกคน ทั้งเช้าสายบ่ายย่ำยามเย็น กรต้องเห็นสำรับไม่สับสน แต่ก็เฉยเฉื่อยฉาหายินยล ทุกวันพ้นเอาแต่ร่ำสุราบาน อีกหนึ่งดต้งน้อยเจ้าลูกรัก เฝ้าฟูมฟักสอดส่องทุกสถาน คอยรับส่งก่อนเย็นย่ำยามวิกาล ทั้งการงานการบ้านไม่เมินเมย เมื่อนั้น พ่อกรโกรธพิโรธเหวย แตงในรูปอยู่ไหนใครเฉลย ทิ้งเอยทิ้งรูปลงโครมครัน สุนีย์เหลืออดเป็นหนักหนา เอ่ยวาจาตอบกลับแกมเยาะหยัน เขาไปแล้วแล้วนิรันดร์ ให้รูปมันมาหลอนหลอกกันไยกร สุดจะค้านด้านจะตอบ เสด็จยอบ ยุรยาตร บรรจถรณ์ รินร่ำลิ้มรสสุราไม่อาวร สุนีย์มองค้อนยังห่วงส่วนโต้งเซ็ง เมื่อนั้น เวลาเหมาะเผาะเผง ริงโทน ริ่งหริ่ง ริงเสียงเพลง อ้อมิวเองโทรมามีอะไร มิวบอกมีอะไรจะให้ดู โต้งอยากรู้รีบไปไม่เฉไฉ จดจิตมุ่งซอว์เรคคอร์ดทันใด โต้งรีบไปไวทันที ลืมทั้งโหลแม่สำทับไปไหน โต้งไปไปแถวแถวนี่ ได้แต่แลชะแง้ตามนะสุนีย์ ทั้งชีวีลูกผัวห่วงพอกัน เมื่อนั้น โต้งหนามาพบดาหวัน มิวบอกนั่งก่อนฟังเพลงกัน พลางเจ้าหยันยิ้มย่องมีเลศ-นัย บอกทั้งออกัสหัดกันก่อน ร้องเพลงท่อนเที่ยวนี้ว่าปราศรัย เที่ยวสุดท้ายกันก่อนจะคราไคล เพลงรู้สึกบ้างไหมก็คีย์คาย รู้สึกบ้างไหมวันที่เธอไม่อยู่ ทุกอย่างมันก็ดูไม่มีความหมาย ไม่เหมือนวันที่เราเฝ้าเคียงกาย โอ้ยอดชายรอเธอเอ่ออออือ เสียงเสนาะสนับหนุนเพรงขับขาน ทอดสะพานสายตาส่งสื่อ ตามองตาจ้องหน้ากันปรือ บรือบรื๋อเริ่มสยิวถึงทรวงใน บัดนั้น พี่จูนยินเพลงเพราะเสียงใส โผล่พักตร์เผยหน้ามาทันใด โต้งตกใจตาค้างเหวอทันที เมื่อนั้น ทุกคนซ้อมเสร็จเตร็ดเตร่ แย่งลูกชิ้นกันที่ร้านก๋วยเตี๋ยวเร่ ฮือฮาเฮเย้าหยอกแย่งกันไป พี่จูนว่าเพื่อนมิวไม่ค่อยพูด มือก็รูดแอบคีบเฉไฉ น้องอ้วนเหวองอแงไง โต้ตอบไปบ้านเคยอยู่คู่ใกล้กัน กินเรียบกินร้อยกินน้อยกินมาก ก็จรก็จากก็เหียนก็หัน แยกย้ายแยกกลับแยกทางแยกพลัน เหลือนั้นเหลือโต้งมิวที่เหลืออยู่ เมื่อนั้น โต้งว่าเวลาใดดูดู๋ มิวมองหน้าใจคิดเข้าทางกรู ที่รู้รู้คืนนั้นนอนห้องมิว ******* เมื่อนั้น สุนีย์เอ๋ยห่วงลูกใจหวีบหวิว ดังว่าวน้อยลอยซัดลมพัดปลิว ลอยลิ่วลอยคว้างกลางพระพาย แม่โทรหาก็ว่ามีเสียง แต่ก็เพียงโทรศัพท์ส่วนคนหาย โต้งเอ๋ยดวงใจแม่จะมลาย เจ้าพลัดพรายพลั้งพรากอยู่แห่งใด ร้อนรุดหยุดหยิบกุญแจจากห้อง ขับรถล่องเลาะลัดไม่หลับไหล ทุกผับทุกบาร์อาร์ซีเอที่ไป ไม่มีใครไม่มีเห้นเจ้าลูกยา แต่ยามค่ำพ้นพลบจนจบรุ่ง ระวิวุ่งฟุ้งฟ้าสว่างหรา ติ๊ด ตี๊ด ตี๊ด ติด ติด มา ข้อความว่ากลับบ้านดีดี สิ้นทุกข์สร่างโศกแล้วทรวง ขับล่วงกลับลาดพร้าววิถี เปิดประตูห้องนอนไปทันที แสนยินดีวางโหลที่หัวเตียง ตัดบทจะกล่าวย้อนไป คืนนั้นไซร้ดต้งฟังระวิเสียง ครวญคร่ำความเหงาสำเนียง ไร้คู่เคียงโดดเดี่ยวถึงหกปี เมื่อนั้น ออกเอ่ยพจนารถว่ายาหยี ทำอะไรมาบ้างในหกปี ไหนบอกพี่บอกหน่อยนะทรามวัย เมื่อนั้น มิวเอยเอ่ยพจนัย หกพรรษาว้าเหว่ดวงหทัย ก็อาศัยเรียนเล่นเป็นดนตรี มีพวกพ้องวงออกัส ร่วมด้วยช่วยกันหัดทุกวี่ โต้งจึงถามไม่เหงาหรือมิวะดี โอ้พระพี่อยู่กับมันทุกวันคืน ยามเยาว์ความเหงาคือไม่มีเพื่อน พอโตเลื่อนไม่มีใครไม่อาจฝืน อัยยิกาลาลับหลับไม่ตื่น จึ่งเอ่ยรื่นร่ำร่ำหลั่งน้ำตา จะอยู่ได้อย่างไรโดยไม่รัก แม้นสมัครผูกจิตสิเน่หา ฤๅ หลุดพ้นอนิจจัง สังขารา หรือชีวาอยู่ได้ด้วยเององค์ เมื่อนั้น ด้วยหวังปลอบอนุชดั่งประสงค์ เรียกมิวจ๋าโฉมยง ธ ก็ทรงโอบพาหามาโอบนวล ผินพักตร์ซบอกตรงดวงใจ ให้ชิดใกล้ดวงจิตสุดสงวน ต่อแต่นี้เจ้าจ๋าอย่าคร่ำครวญ ให้อบอวลอบอุ่นด้วยสองเรา สองเนื้ออิงแอบแนบเนื้อ ส่องแสงเจื้อเจือจางเหงา โดดเดียวเปลี่ยวองค์ทรงทุเลา ละลายเศร้าเสริมสุขเพราะพี่เคียง สององค์ทรงซบสลบไหล สุโนกไก่ส่งศัพท์ส่งเสียง โต้งตื่นก่อนจึ่งลุกจากเตียง แล้วพิศเพียงพิศพักตร์นวลอนงค์ เจ้าหนุ่มน้อยน่ารักโฉมแฉล้ม ทั้งสองแก้มแย้มโอษฐ์ชวนลุ่มหลง ยิ่งชิดยิ่งพิศพี่ยิ่งพะวง จึงจูบลงนลาฎอย่างอาวร ก่อนจากก่อนไปได้เขียน จำเนียรจำลักษณ์อักษร เห็นหลับอยู่กลัวตื่นนะบังอร โอสมรพี่ลาแล้วแก้วตา เมื่อนั้น นวลน้อยนุชระวิวะหยา รู้สึกองค์รู้สึกกายา พระเชษฐาก็จากก็จรไป ชม้ายชายตาชำเลืองแลหา พบเพียงอักขราแปะไว้ ได้แต่โอบซบหมอนพระทรงชัย กระดิกบาทชื่นใจเริงอุรา มาจะกล่าวบทไป เช้าวันใหม่ ณ สยามละหนา หญิงสก๊อยจอยจีด้า สุมหัวมาตั้งวงกัน ไอดินกลิ่นครกที่นัดพบ มาประสบเพื่อนชายสรวลสันต์ โต้งกับหญิงได้มาเจอหน้ากัน ต่างอึ้งงงงันอยู่ในที บัดนั้น อีจอยจ้อยแจ้วว่าอีนี่ รักใครชอบใครไปบอกเขาซี จะเงียบฉี่งึมงำอยู่อย่างไร ได้ฟัง เพื่อนแขวะจึงสวนเฉไฉ กรูก็ทำตามหนังสือมรึงนั้นไง แต่ไหงไม่เห็นเป็นวิชา บัดนั้น จีด้าว่าจะกลั้นหรรษา จึงเอ่ยถ้อยสาระพา อีบ้าเชื่อได้แม่หมอจอย เมื่อนั้น ฟังมิตรติฉินก็หน้าหงอย โอ้คงต้องเศร้าเฝ้าแต่คอย เมื่อไรหวอยมิวจ๋าจะรักกัน บัดนั้น เขาทรายว่าหญิงชอบใครบอกหน่อยฉัน จีด้าบอกจะใครที่ไหนกัน อีจอยบอกเพื่อนมันอีกฝากเรือน ทั้งเวทมนต์คาถาสารพัด มันเที่ยวจัดมนต์ดำมาทำเหมือน ตุ๊กตาหมีคว่ำรองเท้าปานฟั่นเฟือน เราเลยเตือนด้วยหวังดี ทั้งอายอับรับหน้าไม่ติด จึ่งได้คิดไม่คอยเพื่อนรีบผละหนี โต้งก็งงกริยาญานี อีจอยหนีจีด้าเผ่นไปตามพลัน **************************************************** ขอแต่งสำนวนเราบ้างนะ ครานั้น ครั้นค่อนคืนดื่นดึกพระพรายพัด เงียบสำเนียงเสียงสอดส่งสงัด ใบระบัดเย็นรื่นชื่นฤดี เจ้าโต้งนอนไสยาสเหนืออาสแล้ว วจีถามน้องแก้วอันสดศรี อยู่แดเดียวไม่เปลี่ยวดวงชีวี หรือเจ้ามีคู่ใจไม่เปล่าดาย เจ้าจอมใจฟังวจีพระพี่ตรัส แสนอึดอัดเอ่ยมาน่าใจหาย น้องอยู่เพียงคนเดียวเปลี่ยวมิวาย สบายกายแต่ไม่สบายใจ อันความเหงาเศร้านักนั้นจักบอก ไม่กลิ้งกรอกกลัวนักจะขานไข โต้งเจ้าว่ามันเหี้ยนั้นอย่างไร มิวตอบไปเริ่มไว้เมื่อห้าปี เมื่อพระอัยกีข้านี้สิ้น ให้ถวิลเศร้าสร้อยสลดศรี อยู่ลำพังนั่งรำพึงดวงฤดี โอ้ชีวีจะอยู่ได้อย่างไร อยู่แม้ปราศจากคนที่รัก ไม่รู้จักจะอยู่ได้ไฉน อันชีวิตที่เหลือจะอย่างใด จะอยู่ได้แม้ไม่รักใครสักคน พระฟังคำแสนสงสารทรามสวาท พี่ไม่อาจทิ้งเจ้าให้เหหน สอดพระกรฉอ้อนรักเจ้าหน้ามน นฤมลหนุนเถิดจะกล่อมนอน กล่อมพระบรรทม โฉมเอยโฉมเจ้า อย่าโศกเศร้าทุกข์หนักทับอาทร พี่ไม่จากเจ้าไกลให้จำจร จะร่วมนอนแนบข้างไม่ห่างกาย แม้ตัวเจ้าเหงาหงอยเมื่อคราใหน พี่จะร่วมอยู่ใกล้ไม่ห่างหาย นอนเถิดหน้าเจ้ายอดชีวาวาย เจ้าจงครายทุกข์เถิดนะจอมใจ 25มีนาคม 2551 กัวลาลัมเปอร์ มาเลเซีย โดยคุณ : ไก่แก้ว
บอกได้คำเดียวว่า ชอบ
 โดย: rosepinkbutterfly
 วันที่: 12 เมษายน 2551 เวลา:17:12:24 น. |
Yeonsan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] Friends Blog Link |
||||||||||||
