พอแฟนกลับมาถึงเยอรมัน

พวกเราก็ยังติดต่อกันเหมือนเดิม

แฟนบอกจะทำวีซ่าเรียนให้

สามารถอยู่ที่เยอรมันได้ ๑ ปี

เราจะได้เรียนรู้นิสัยใจคอกันให้นานๆหน่อย

ว่าจะเข้ากันได้ไหม  แต่เธอก็ต้องไปเรียนภาษาทุกวันนะ

แฟนติดต่อโรงเรียนสอนภาษาจ่ายเงินค่าเรียนเรียบร้อย

เดินเรื่องเอกสารทั้งหมดแล้ว ก็ส่งมาให้เราที่เมืองไทย

เราก็นำเอกสารไปยื่นที่สถานทูต คราวนี้ไม่มีปัญหา

พนักงานถามแบบกวนทีนนิดหน่อย ไม่เป็นไรพอรับได้

บอกว่าวีซ่าเรียนรอนานหน่อยนะ อย่างต่ำสามเดือน

คิดอยู่ในใจอะไรจะนานป่านนั้น  พอยื่นเอกสารเรียบร้อย

ก็โทรไปบอกแฟน วีซ่ายังไม่อนุมัติต้องรออย่างต่ำสามเดือน

แฟนก็หงุดหงิดอะไรจะนานขนาดนั้น

ระหว่างที่รอวีซ่าออก ก็โทรไปถามเรื่อยแต่

ไม่เคยได้คุยกับพนักงานคนที่รับเรื่องเราเลย

สายไม่ว่าง ติดนั่นติดนี่ตลอด จนโมโห

เลยโทรไปบอกแฟน  ว่าฉันติดต่อเจ้าหน้าที่ไม่ได้เลย

ให้เธอโทรไปเองนะ  คราวนี้แฟนเลย

เป็นคนโทรจี้ไปที่กงศุลเองเลย

แฟนมีบ่นให้พนักงานด้วย และย้ำให้เร่งเอกสารของเราให้เร็วที่สุด

(อย่างนี้แหล่ะเจ้าหน้าที่บ้านเราต้องโดนซะบ้าง)

ถ้าคนไทยด้วยกันไม่อยากทำให้ ถ้าฝรั่งนี่เร็วป่านวอก

ไม่รู้เดี๋ยวนี้เค้าพัฒนาการให้บริการหรือยัง

(เมื่อก่อนไปเดินเรื่องเอกสาร ยิ่งกว่าขอทาน)

แฟนหมดค่าโทรศัพท์เยอะมากเพราะเค้าใช้มือถือโทร โทรบ่อยมาก

จะโทรได้ช่วงเวลาทำงานเท่านั้น เวลาต่างกันห้าหกชั่วโมง

และช่วงที่รอ แฟนก็ให้ไปทำเอกสารต่างๆ

ที่ต้องใช้ในการจดทะเบียนสมรสมาด้วย

เราก็ไปทำจนเสร็จเรียบร้อยทุกอย่าง

รอไม่นานเดือนกว่าๆวีซ่าก็ออก  และเราก็ได้บินมาเยอรมัน

อีกครั้งวันที่ ๒๓ มี.ค. ๒๐๐๖

แต่แฟนไม่ไปรับเราที่สนามบินนะเพราะว่า

เค้าต้องทำงาน(เรื่องงานมาเป็นอันดับแรก)

แต่ส่งเพื่อนไปรับแทน ออกมาจากสนามบิน

ก็เจอเพื่อนเค้ารอรับเราอยู่แล้ว

และพาไปหาแฟนที่ทำงาน พองานเสร็จ

แฟนก็พาเราไปที่ห้องที่เขาเช่าไว้

สำหรับเป็นรังรักของเราสองคน

เพราะเค้าไม่อยากให้เรามีปัญหา

กับทางครอบครัวและญาติพี่น้อง

ซึ่งเราว่าก็ดี เพราะเรายังไม่รู้จักพวกเค้าเลย

จะทำให้เราอึดอัดเปล่าๆ วางตัวลำบากอีก

เดี๋ยวไปทำอาหารเหม็นๆแล้วรับไม่ได้อีก

ช่วงนี้ก็ไม่มีอะไรมาก ไปเรียนทุกวัน

เสาร์อาทิตย์ก็ไปช่วยพ่อแฟนทำงานที่ไร่นิดๆหน่อยๆ

เราก็มีทะเลากันบ้างเพราะต่างวัฒนธรรม

ต่างภาษา เราเคยทำที่เมืองไทย

แต่ที่นี่ทำไม่ได้อะไรทำนองนี้

ก็เลยเป็นเหตุให้ต้องเถียงกัน

เมื่อก่อนเวลาทะเลาะกันเราจะเงียบไม่เถียง

ร้องไห้อย่างเดียว แล้วก็ไม่พูด (แต่เดี๋ยวนี้เถียง
หูหลับตับไหม้)

ซึ่งคนที่นี่เค้าจะไม่ทำอย่างนี้

เมื่อมีอะไรให้เปิดอกคุยกัน

คุยให้รู้เรื่องเดี๋ยวนั้นแต่เราคนไทย

ถ้าโกรธเจ็ดวันแปดวันไม่พูดด้วยกันก็มี

ซึ่งแฟนเรารับไม่ได้ถ้าเราไม่พูดกับเค้า

เค้าจะกระวนกระวายเหมือนจะเป็นบ้าให้ได้

ทีนีเราเลยต้องปรับตัวถ้างั้นก็ไปด้วยกันไม่ได้

แต่ด้วยเพราะความรักหนักนิดเบาหน่อย

ก็อภัย แต่เราไม่เคยทะเลากันถึงขั้นรุนแรง

ถ้ามีโกรธมีงอนถึงเราจะเป็นฝ่ายผิด

แฟนจะเป็นคนมาง้อเราก่อนเสมอ

จำได้ว่าเคยง้อแฟนก่อนแค่สองครั้ง

Create Date : 17 พฤษภาคม 2554
Last Update : 17 พฤษภาคม 2554 18:08:35 น.		7 comments
Counter : 1001 Pageviews.
Share Tweet