* + * + * + * + * ฮานามารุ อนุบาลเด็กดีนะจะบอกให้ - โอเอซิสกลางทะเลทราย * + * + * + * + *
(ขออภัย หาปกขนาดเท่ากันไม่ได้ง่ะค่ะ )
ฮานามารุ อนุบาลเด็กดีนะจะบอกให้ เล่ม 1-3 ผู้เขียน Yuto สำนักพิมพ์ Siam Inter Comics ราคาปก เล่มละ 45 บาท
การ์ตูนเรื่องนี้จขบ.เคยอ่านแค่บางตอน แต่จำไม่ได้แล้วค่ะว่าอ่านจากไหน แล้วก็ดูเหมือนว่าจะไปอ่านรีวิวเจอจากบล็อกไหนหรือเว็บไหนสักที่แล้วก็จดไว้ว่าต้องซื้อ พอไปเจอที่ร้านหนังสือแห่งหนึ่งจัดชุดขายสามเล่มก็เลยเหมามาค่ะ แต่พออ่านจบแล้ว ท่าทางคงต้องไปตามเล่มต่อจากนี้มาอ่านด้วย (ตอนนี้จขบ.มีลิสต์การ์ตูนต้องซื้อยาวเหยียดเลยค่ะ ทั้งทเวนตี้เซนจูรี่ ทั้งพลูโต ฯลฯ จะมีตังค์เหลือซื้อหนังสือสักกี่มากน้อยฟระนี่ งานหนังสือตุลาปีนี้ แงๆ)
อ่านจบแค่สามเล่ม แต่ไม่รู้ทำไมค่ะ เจ้าของบล็อกน้ำตาไหลหลายรอบมาก (หรือจะเป็นอาการอารมณ์อ่อนไหวในช่วงสภาพร่างกายของผู้หญิงไม่ปกติก็ได้มั้ง) คือ..มันเป็นการ์ตูนที่มีความตลก น่ารัก ขณะเดียวกันก็มีเรื่องราวละเอียดอ่อนบางอย่างที่ทำเอาน้ำตาไหลได้นะคะ
อ่านแล้วคิดถึงเด็กๆ G.1 ที่เคยสอนเลยค่ะ คิดถึงเด็กๆ จังน่อ
คือ..คนเขียนเขียนตัวละครแต่ละตัวออกมาได้น่ารักและมีความเป็นเอกลักษณ์ในตัวแต่ละคนได้เป็นอย่างดีค่ะ ไม่ว่าจะเป็นสามสาวอนุบาล ฮีจังหรือฮิอิรางิจัง (ผู้ที่จขบ.รู้สึกว่ามีส่วนคล้ายตัวเองม้าก มาก) โคอุเมะจัง หรือกระทั่งสาวน้อยตัวเอกผู้หลงรักครูซึจจัง (หรือซึจิดะ) อย่างอันซุจัง ก็เรียกว่า..หมั่นไส้ในความแก่แดดได้ไม่ลงกันเลยทีเดียว
คือ..มันเป็นการ์ตูนที่เต็มไปด้วย "คนดีๆ" ไม่ว่าจะเป็นเด็กอนุบาล (ที่บางคนเกเรจนน่าเตะ แต่ท้ายที่สุดแล้วคนเขียนก็ทำให้เห็นในความเป็น "เด็กดี" ของเขา) ครูดีๆ ทั้งหลาย (ที่มีวิธี "จัดการ" กับเด็ก จนหลายๆ อย่างน่าจะทำให้ครูของเด็กน้อยหลายคนนำเอาไปใช้ได้) ผู้ใหญ่ในเรื่อง ฯลฯ คือ..อ่านแล้วก็รู้ว่า ในโลกของความเป็นจริงมันไม่ได้สวยงามขนาดนั้นหรอก แต่ว่า...อ่านแล้วมันอดชุ่มชื่นหัวใจไม่ได้น่ะค่ะ
ถึงเขียนไว้ที่หัวบล็อกว่า การ์ตูนเรื่องนี้มันเป็น "โอเอซิส" กลางทะเลทรายจริงๆ
คือ..พออ่านแล้วรู้สึกว่าโลกนี้ยังมีความงดงามบางอย่างอยู่ (ถึงจะเป็นโลกในการ์ตูนก็เถอะ) ความซื่อบริสุทธิ์ของเด็ก (ที่จะให้ร้ายอย่างไร ก็ร้ายในแบบเด็กหนะแหละนะ) ความน่ารักของคนดีๆ มุขตลกเล็กๆ น้อยๆ ที่สอดแทรกทำให้อมยิ้มได้เป็นระยะ อ่านแล้วมันทำให้อารมณ์ดีและทำให้จิตใจสดชื่นน่ะค่ะ
อ่านแล้วเหมือนได้กินน้ำหวานเย็นชื่นใจในวันอากาศร้อนแล้งจริงๆ นะคะ
อ่านแล้วนอกจากคิดถึงเด็กๆ ที่เคยได้สอน บางเรื่องราวในการ์ตูนนี้ก็ทำให้คิดถึงบางเรื่องราวของตนเองด้วยค่ะ อย่างกรณีที่ครูสาวไม่ได้รู้ตัวเลยว่าซึจจังของเราชอบหรือแม้กระทั่งเรื่องน้องสาวกับนักเขียนการ์ตูนคนนั้น (ขณะที่ตัวพี่สาวรู้ว่าพ่อนักเขียนการ์ตูนนั่นก็ชอบน้องสาวตัวเอง ส่วนน้องสาวก็รู้ว่าซึจจังชอบพี่สาวตัวเอง แต่เจ้าตัวแต่ละคนกลับไม่รู้ตัวเลย - ประมาณผงเข้าตาตัวเองน่ะค่ะ) ครือ...เมื่อก่อนเราเป็นคนหนึ่งเลยที่ไม่เชื่อในเรื่องที่ว่า คนมาชอบตัวเองแต่ไม่รู้ตัวเนี่ย มันจะเป็นไปได้ไงฟระ ถ้าเราจับสังเกตซะหน่อย
แต่ว่า..คือ..ตัวเองก็เพิ่งมารู้ว่ามันเป็นไปได้จริงๆ ก็ตอนที่มีงานที่ทำให้ชุมนุมเพื่อนม.ปลายครั้งหนึ่ง แล้วมีคนถามๆ กันประมาณว่า ตอนมอปลายใครเคยชอบเราบ้าง แล้วมีเพื่อนสองคนยกมือ ซึ่ง...เอ่อ..เรางงจริงๆ ค่ะ เพราะสองคนนี้จีบเพื่อนเราทั้งคู่ แล้วมันจะชอบเราได้ไง แต่เราก็ไม่ได้ถามนะ เพราะตอนนั้นอึ้งอยู่
ก็เลยคิดว่า..เออ..บางทีมันไม่รู้จริงๆ แฮะ คือ..เราเห็นว่าเค้าจีบเพื่อนเราไง เราก็ไม่รู้หรอกว่า ไอ้ที่เพื่อนสองคนนี้เทียวมาบ้านเราบ่อยๆ มาคุยบ่อยๆ (แถมคนหนึ่งยังเคยพารุ่นน้องที่เราแอบชอบมาหาเราที่บ้านอีกต่างหาก ) มันจะหมายถึงว่าจริงๆ แล้วเค้า "คิด" อะไรกับเรานะ (แต่แม่เราบอกว่าแม่เราดูออกง่ะ เง่อ..)
แต่..ยังไงเราก็ไม่เข้าใจผู้ชายอยู่ดีอ้ะ ถ้าชอบแล้วทำไมจีบเพื่อนตรูฟระ? (หรือเป็นเพราะตอนนั้นเรามีแฟนอยู่แล้ว ) คือ..งงกับวิธีคิดแบบผู้ชายอย่างนี้อะค่ะ ใครช่วยอธิบายหน่อยจิ
แล้วที่ไม่สงสัยเลยเนี่ย เพราะแต่ไหนแต่ไรมา เราอยู่ในกลุ่มที่เพื่อนหน้าตาดีกว่าเราทุกคนตลอด เพราะงั้นเพื่อนคนอื่นๆ ก็จะเป็นที่ฮอทฮิต เนื้อหอมในหมู่เพื่อนๆ (ขณะที่เราเอาแต่เรียนกับทำกิจกรรม) เพราะงั้น..ไอ้เรื่องที่หนุ่มๆ จะมาจีบเรานี่ เราไม่เคยคิดน่ะนะ (แฟนมอปลายนี่ ข้าพเจ้าก็เป็นคนไปจีบ เอ่อ..ห้าวจริงๆ ตรูในสมัยนั้น ) ก็เลยทำให้ไม่ได้คิดอะไรหนะ
อ่า..พร่ำไปเรื่องตัวเองโน่น กลับมาที่การ์ตูนดีกว่าค่ะ
ด้วยความที่อ่านถึงแค่เล่มสาม ก็เลยทำให้ตัวเองมีข้อที่ยังคงสงสัยหลายเรื่องทีเดียวค่ะ ไม่ว่าจะเป็นหนังสือของซึจจัง (ที่มีการเขียนร่มแบบญี่ปุ่นที่ใส่ชื่อคนที่ชอบน่ะค่ะอยู่ในหนังสือ) ซึ่งเห็นชื่อว่าเป็นชื่อซากุระ (แม่ของอันซุจัง) กับความรู้สึกอวลๆ บางอย่าง ที่ทำให้สงสัยว่า ซึจจังน่าจะเคยแอบชอบซากุระหละค่ะ
แล้วก็ทำให้สงสัยว่า..ท้ายที่สุดแล้ว แม่หนู จะโตพอที่จะขึ้นมาเป็นคู่ของซึจจังของเราหรือเปล่าน้า (เพราะเหมือนเป็นการเติมเต็มในส่วนที่เคยผิดหวังของซึจจังน่ะค่ะ) แต่..เอิ่ม..มันโคแก่กินหญ้าอ่อนสุดๆ นะนั่น
โดยตัวเรื่องราวแล้ว มันไม่ค่อยจะมีอะไรนอกจากการที่เด็กอนุบาลคนหนึ่งหลงรักครูประจำห้องตัวเอง และพยายามที่จะ "แก่แดด" เพื่อจะจับจองครูให้เป็นเจ้าบ่าวในอนาคตของตัวเองให้ได้ โดยมีเพื่อนสองคน (ที่คนหนึ่งก็แสนจะเปี่ยมไปด้วยความรู้และชอบแต่งตัวคอสเพลย์ต่างๆ อย่างฮีจัง (ที่ชุดน่ารักทุกชุด โคตรชอบ อย่างชุดว่ายน้ำที่ทำเป็นตัวกัปปะเงี้ย สุดยอดดดดดด) และอีกคนก็แสนจะขี้กลัว เป็นเด็ก เด๊ก เด็กอย่างโคอุเมะ) คอยช่วยเหลือในด้านต่างๆ แต่บอกไม่ถูกค่ะ มันเป็นการ์ตูนที่น่ารัก อ่านแล้วอมยิ้ม อารมณ์ดี และทำให้โลกมัวๆ ใบนี้สดใสขึ้นได้บ้าง
แต่ขณะเดียวกัน ก็มีเรื่องราวอะไรหลายๆ อย่างที่...น่าจะให้เด็กอ่าน (หรืออ่านให้เด็กฟัง) แต่ขณะเดียวกันก็สามารถสอนบางความคิดเขาไปด้วยได้ อย่างการเสียสละบางสิ่งให้กับเพื่อน (อย่างตอนแพนด้าเหมียว - ที่น่ารักโคตร อยากได้อ้ะ กี๊ซซซซซซซ ) การเปลี่ยนแปลงบางเรื่อง เพื่อให้ทุกคนมีความสุขที่ได้แสดงร่วมกัน (อย่างตอนงานแสดงของโรงเรียนกับแอนนิมอลเรนเจอร์) - ซึ่งในโลกของความเป็นจริง ครูบางคนอาจเลือกที่จะลงโทษเจ้าเด็กที่พอไม่ได้เป็นตัวเอกแล้วก็เที่ยวไปแกล้งคนอื่นๆ ก็เป็นได้ แต่การ์ตูนเรื่องนี้กลับหาทางออกอีกทางที่สวยงามและน่ารักมาก ฯลฯ
คือ..ถึงแม้ว่า การ์ตูนเรื่องนี้อาจจะดูใส และมองโลกในแง่ดี๊ดี แต่สาระหลายๆ อย่างก็ดีเลยแหละค่ะ รวมทั้งความละเอียดอ่อน การถ่ายทอดอะไรบางอย่างที่ค่อนข้างถูกจริตและกระทบใจเราด้วย ก็เลยทำให้ชอบการ์ตูนเรื่องนี้ม้าก..มากหละค่ะ
สรุปแล้ว ถ้าใครอ่านๆ รีวิวข้างบนแล้วคิดว่า ชอบอ่านการ์ตูนแนวนี้ก็ขอเชียร์ให้อ่านเรื่องนี้กันนะคะ
ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาค่ะ
687684/4910/470
Create Date : 21 กรกฎาคม 2553 |
|
30 comments |
Last Update : 21 กรกฎาคม 2553 8:32:55 น. |
Counter : 2519 Pageviews. |
|
|
|
ชื่อเรื่องชวนอมยิ้มเชียวค่ะ ถ้าในงานหนังสือมี สงสัยอาจจะต้องเป็นหนึ่งในลิสต์ที่จดไว้ซะแล้ว ... ถ้าไม่ลืมซะก่อนนะ