|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
27 | 28 | 29 | 30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
แม่ขอโทษ กระรอกน้อยของแม่
คืนวันเสาร์ที่ผ่านมา เป็นคืนที่ฉันรู้สึผิดและเสียใจมากก เพราะกระรอกตัวน้อยๆ ของฉันได้จากฉันไป เค้าหมดลมหายใจไปต่อหน้าต่อตา หมดลมหายใจขณะที่อยู่ในอุ้งมือของฉัน ฉันตั้งใจจะเลี้ยงเค้าให้โต และอยู่กับฉันไปนานๆ แต่... มันเป็นไปไม่ได้แล้ว เค้าคงเครียด และฉันอาจจะเลี้ยงเค้าผิดวิธี กระรอกน้อยอายุเกือบสามเดือน อยู่กับฉันได้เกือบเดือนเอง เค้าไม่ยอมคุ้น และขี้กลัวซะเหลือเกิน วันที่เกิดเหตุ ฉันสังเกตุเห็นว่าเค้าไม่ค่อยจะเล่น ซึมๆ ยังไงชอบกล แต่คิดว่าคงไม่เป็นไร คงเป็นอาการขี้กลัวของเค้านั่นเอง ตอนเย็น ก็เอาแอปเปิ้ลให้เค้าทาน เหมือนปกติ เค้าก็ยังทานแอปเปิ้ลได้ปกติ แต่พอผ่านไปซักสองสามชั่วโมงอาการเค้าเริ่มเป็นมากขึ้น เหมือนไม่มีแรง ปล่อยให้อยู่ตรงไหนก็อยู่ตรงนั้น ซึมๆ มากกว่าเดิม พอจับตัวก็ร้องจี๊ดจี๊ด ฉันเริ่มเป็นห่วงเค้ามากขึ้น คิดว่าเค้าคงเจ็บที่เอาโซ่ไปผูกคอเค้าไว้ เลยเอาออกให้ และอุ้มเค้าไว้ อาการก็ไม่ดีขึ้น ฉันรู้สึกหิวเลยวางเค้าไว้บนเตียง เละไปหาอะไรทานที่ห้องครัว พอกลับเข้ามาเหมือนเค้ากำลังหาฉันอยู่ว่าฉันหายไปไหน พอเค้าเห็นฉันเค้าก็รีบวิ่งมาหา ซึ่งปกติเค้าจะไม่เคยวิ่งหาฉันแบบนี้เลย แล้วเค้าก็มองหน้าฉัน เหมือนจะบอกอะไรฉันซักอย่าง แต่ฉันไม่รู้ว่าเค้าเป็นอะไร รู้แต่ว่าเค้าต้องไม่สบายแน่ๆฉันอุ้มเค้าขึ้นมา แล้วบอกเค้าว่าหนูอย่าเป็นอะไรนะลูก อดทนหน่อยนะ คืนนี้ยังคงไปหาหมอไม่ได้ พรุ่งนี้แม่จะรีบพาไปหาหมอ เค้าซึมลงกว่าเดิม กระวนกระวาย ฉันคิดว่าเค้าคงเจ็บ วิ่งไปวิ่งมาแบบตุปัดตุเป๋ วิ่งแล้วก็หยุด ซึมๆ ฉันใจคอไม่ดี แต่ไม่รู้จะทำยังไง เพราะมันดึกแล้ว โรงพยาบาลสัตว์คงปิดหมดแล้ว อาการเค้าเริ่มเป็นมากขึ้น และแล้วเค้าก็เริ่มชัก ทุรนทุราย มือเท้าหงิกงอ เค้าคงทรมานมาก ฉันบ่อน้ำตาแตก ทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้จะช่วยเค้ายังไงดี ได้แต่ร้องไห้ แล้วเค้าก็เริ่มหายใจแผ่วลง ฉันอ้มเค้ามาไว้บนมือ รู้แล้วว่าเค้าคงไม่รอดแน่ๆ แม่ขอโทษที่แม่ช่วยอะไรหนูไม่ได้ ได้แต่เห็นหนู่ทรมาน ดิ้นทุรนทุราย และแล้วลมหายใจเค้าก็แผ่วลงแผ่วลง และหยุดหายใจ อยู่ในอุ้มมือของฉันเอง ฉันได้แต่ลูบหัว ลูบตัวเค้า มันเสียใจสุดๆ ที่เห็นสิ่งที่เรารัก ตายไปต่อหน้าต่อตา โดยที่เราช่วยอะไรเค้าไม่ได้เลย ฉันห่อเค้าด้วยผ้าแล้วเอาร่างกระรอกน้อยที่ไร้วิญญาณ วางไว้บนเตียง นอนข้างๆ ฉัน ฉันร้องไห้ทั้งคืน ผลอยหลับไปบ้าง แต่พอสะดุ้งตื่นขึ้นมาเห็นกระรอกน้อยนอนอยู่ข้างๆ ก็อดร้องไห้ไม่ได้อีก เป็นเพราะความที่ฉันละเลยเค้า ไม่ยอดพาเค้าไปหาหมอตั้งแต่เห็นอาการผิดปกติของเค้า ปล่อยให้เค้าเป็นมากจนช่วยอะไรเค้าไม่ได้เลย หนูทรมาน แม่ยิ่งทรมานมากกว่า ในชีวิต ไม่เคยคิดเลยว่า จะมีสิ่งมีชีวิตน้อยๆ ที่เรารัก ตายไปต่อหน้าต่อตาแบบนี้ ตอนนี้คิดถึงเค้าทีไร ฉันก็อดร้องไห้ไม่ได้ ยิ่งเห็นสายตาที่เค้ามองเราเหมือนจะบอกว่าเค้าเจ็บเค้าปวด ช่วยเค้าที ยิ่งรู้สึกผิดและเสียใจอย่างบอกไม่ถูก แม่ขอโทษนะลูก
Create Date : 13 ธันวาคม 2552 |
Last Update : 13 ธันวาคม 2552 20:17:50 น. |
|
1 comments
|
Counter : 1215 Pageviews. |
|
|
|
โดย: Virgo me วันที่: 14 ธันวาคม 2552 เวลา:20:51:50 น. |
|
|
|
|
|
|
|