แบ่งปัน..กันและ..กัน
|
|||
..แล้วหนู..จะโทรหาแม่... ...."ค่ะ..แม่ แล้วหนูจะโทรหาแม่พรุ่งนี้เที่ยงนะคะ.."ฉันวางหูลง "อิงอร งานที่สั่งไว้ได้หรือยัง" หัวหน้าถาม "ยังค่ะ..หนูจะรีบทำเดี๋ยวนี้ค่ะ.." ฉันตอบอย่างลุกลี้ลุกลน "อิงอร..มีงานด่วนแทรกเข้ามา เธอมาช่วยหน่อยนะ" ผู้จัดการสั่ง "เออ..ได้ค่ะ..ทำอะไรเหรอค่ะ" ฉันตอบแบบกระอักกระอ่วน "อิงอร..บอสใหญ่เรียก" เพื่อนต๋อยบอก ฉันต้องรีบละออกจากงานที่กำลังเร่งทำเพื่อไปหาบอสใหญ่ ไม่ลืมที่จะถือสมุดเพื่อจดงานกับปากกาคู่ใจไปด้วย "อิงอร..วันพรุ่งนี้เราจะมีแขกมาหลายท่าน ผมอยากให้คุณเป็นคนเตรียมงานนะ" บอสพูดพลางจ้องคอมพิวเตอร์ "..." ฉันเงียบไม่ตอบอะไร "คุณมีอะไรด่วนหรือเปล่า..ถ้าไม่มีก็รบกวนด้วยนะ..แค่นี้แหละที่จะบอก" บอสพูดสำทับ "..ค่ะ.." ฉันตอบเสียงขาดห้วง.. "อิงอร..เธอทำงานยังไงของเธอ ทำไมไม่รู้จักปรึกษาฉันก่อนเรื่องนี้" หัวหน้าจ้องหน้าฉันและตวาดเบา ๆ "เธอรู้ไหม..งานนี้เค้าเคยทำกันมาอย่างไร เธอคิดว่าเธอเก่งมาจากไหนถึงทำงานข้ามขั้นตอนแบบนี้" หัวหน้ายังไม่หยุดพูด "แล้วเธอรู้หรือเปล่าว่าเธอต้องทำอย่างไรบ้างกับงานนี้ไม่ใช่ปล่อยเมล์แล้วจบกันนะ" หัวหน้ายังไม่ละสายตาจากฉัน "ทำไม ๆๆๆ เธอไม่รู้จักรายงานฉัน..ยัยอิงอร" เธอยังบ่นไม่เลิก "พี่อิงอรค่ะ..มีโทรศัพท์ค่ะ" น้องหนูเรียกฉันเบา ๆ "ค่ะ..อะไรนะคะ ห้าโมงเย็นแล้วเหรอค่ะ..ทำไมของที่สั่งไว้ยังไม่มาเหรอค่ะ.."ฉันตกใจเล็กน้อยที่อุปกรณ์จัดเตรียมงานให้บอสใหญ่ยังไม่เข้ามา "แล้วไงค่ะ..คุณจะส่งให้ฉันได้เมื่อไหร่ค่ะ..อ้อ..ได้ค่ะ พรุ่งนี้ก่อนเก้าโมงนะคะ ไม่เป็นไรค่ะ รบกวนตรงเวลาด้วยนะคะ" ฉันพูดจบและวางหูลง หัวฉันหนักอึ้ง..ฉันยังไม่ได้ทานข้าวกลางวันเลย ห้าโมงเย็นแล้วเหรอเนี่ย.. ตายแล้ว..ฉันนัดแม่เพื่อโทรศัพท์หาท่านตอนเที่ยง..ฉันลืมมันอีกแล้ว.. ฉันรีบกดโทรศัพท์หาแม่ทันที... "ตึ๊ด...ตึ๊ด ๆๆ..." ทำไมสายตัดไปงั้น..ฉันคิดในใจ ไม่เป็นไร รอกลับถึงห้องเดี๋ยวค่อยโทรหาแม่ใหม่ "อิงอร..เธอต้องอธิบายให้ฉันฟังเดี๋ยวนี้เกี่ยวกับเนื้อเรื่องที่เธอส่งเมล์ไป" หัวหน้ายังไม่ยอมเลิก.. "ได้ค่ะ..................." สองชั่วโมงผ่านไปเธอก็ยังไม่เข้าใจในสิ่งที่กำลังอธิบาย..สุดท้ายคำถามที่ฉันตอบไม่เคลียร์..คือ ทำไมข้ามหัวเธอไป.. คำตอบนะเหรอ..ถ้าฉันจะตอบก็เพราะหัวหน้าทำงานช้า และช้ามาก.. ไม่เคยสนใจงานประจำ ที่ไม่ใช่งานด่วน งานนายสั่ง.. แล้วไงละ.. ฉันต้องรับผิดชอบทุกสิ่งเหรอ..ใช่ละสิ..เพราะมันคือหน้าที่ฉัน.. หน้าที่ ที่ฉันจะต้องทำงาน จนเกือบตีหนึ่ง..ฉันก็ยังนั่งทำงาน..และฉันก็ลืมโทรหาแม่... คนเราเกิดมาทำไมกันนะ..เกิดมาเพื่อทำงานให้หนัก..และวันหนึ่งก็ตาย.. มีเงินทองมากมาย มีตำแหน่งใหญ่โต มีชื่อเสียง มีแต่คนชมว่าเก่ง... สุดท้ายคนที่เรารักอยู่ตรงไหน.. เวลามียี่สิบสี่ชั่วโมง นอนสี่ชั่วโมง ที่เหลือทำงาน และงาน..นี่คือชีวิตที่ฉันฝันยังงั้นเหรอ.. ..แม่ค่ะ.. แล้วหนูจะโทรหาแม่.. คำนี้ฉันพูดมากี่ล้านครั้ง..ทำได้สักกี่ครั้ง... ----------------------------------------------------------------------------- "แม่ครับ..พี่อิงอร โทรมาหาแม่หรือยังครับ" บอยถามแม่ "ยังเลยลูก สงสัยพี่เค้าคงยุ่งเนาะ" แม่ตอบอย่างเชื่องช้า มือบีบโทรศัพท์แน่น "พี่อิงอร ชอบเป็นแบบนี้ประจำเลยนะแม่นะ ไม่รักษาคำพูด" บอยพูดเหมือนงอน "แม่ไม่ต้องรอหรอกนะครับ ผมจะพาแม่ไปโรงพยาบาลเองนะครับ" "....แต่แม่..แม่อยากรอพี่อิงอร อยากคุยกับพี่เค้าก่อนที่จะไปตรวจ" แม่ฝืนยิ้มกับบอย "แต่เรานัดคุณหมอไว้แล้วนะครับแม่..แบตมือถือแม่ก็ใกล้หมดแล้ว วางมือถือไว้ แล้วไปโรงพยาบาลกันเถอะครับแม่" บอยคะยั้นคะยอแม่ "....ก็ได้บอย..ไปเถอะ..พี่เค้าคงยุ่งจริง ๆ บ่ายสองแล้วยังไม่โทรหาแม่เลย" "คนเราเกิดมาทำไมครับแม่" บอยถามแม่ระหว่างเดินทางไปโรงพยาบาล "เกิดมาเพื่อให้มีชีวิตว่าเกิด หรือ เกิดมาเพื่อทำในสิ่งที่มีคุณค่า" บอยถามแม่ "แม่ไม่รู้บอย..แต่แม่เกิดมาและภูมิใจที่สุดที่มีลูกแบบพี่อิงอรและบอย" แม่ตอบ แต่สายตาเลื่อนลอยออกไปนอกรถ "แม่ครับ เราจะบอกพี่อิงอรเรื่องแม่ที่จะต้องไปตรวจที่โรงพยาบาลดีไหมครับ" "ไม่ต้องหรอกบอย..แม่ไม่อยากให้พี่อิงอรไม่สบายใจ เดี๋ยวเค้าทำงานไม่ได้" แม่พูด "..แต่..แม่ครับ..." บอยพูดไม่ออก -------------------------------------------------------------------------- "ขอเชิญคุณบอยค่ะ.."เสียงพยาบาลเรียก "พอดีคุณแม่มีร่างกายอ่อนเพลียมาก..คุณหมอให้แนะนำให้นอนพักที่โรงพยาบาลก่อนค่ะ" "..เหรอครับ..กี่โมงแล้วครับ" บอยงัวเงียถาม "ตอนนี้ก็เกือบตีหนึ่งแล้วค่ะ..คุณจะพักในห้องคนไข้เลยไหมค่ะ" "อ้อ..ครับ ได้ครับ..แล้วผลของแม่ผมเป็นยังไงบ้างครับ" บอยถามด้วยความกังวล "พรุ่งนี้เช้า..คุณหมอจะเป็นคนอธิบายให้ฟังค่ะ.." พยาบาลตอบแล้วเดินนำหน้าบอยไปห้องพักของแม่ "..ใครนะ.." เสียงแม่เหมือนอยู่ในภวังค์ "บอยครับแม่" บอยรีบถลาเข้าไปกุมมือแม่แล้วตอบ "....พี่อิงอร โทรมาหรือยัง..เค้าบอก ..แล้วหนูจะโทรหาแม่..โทรมาหรือยัง" แม่ถามเสียงแผ่วเบา "....." ไม่มีเสียงตอบของบอยเล็ดลอดออกมา... |
จิตเดิม
Rss Feed Smember ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [?] Group Blog All Blog
Friends Blog Link |
||
Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved. |