การปฏิบัติธรรมเบื้องต้น 2

การปฏิบัติที่ผมชอบมากอีกหมวดหนึ่งก็คือ จรณะ ๑๕

เริ่มด้วยการกำหนดศีล ที่เหมาะกับตน แล้วฝึกฝนตนให้ได้ตามศีลนั้น (สีลสัมปทา ถึงพร้อมด้วยศีล)
อย่างน้อยก็ศีล ๕ ศึกษาให้รู้สาระของศีลแล้วพยายามทำให้ได้
ไม่ใช่แค่ท่องศีลได้ หรือแค่ทำตามตัวอักษร แล้วก็สงสัยว่าอย่างนี้ นั้นผิดศีลหรือเปล่า

อปัณณกปฏิปทา ๓ (ข้อปฏิบัติที่ไม่ผิด, ปฏิปทาที่เป็นส่วนแก่นสารเนื้อแท้ ซึ่งจะนำผู้ปฏิบัติให้ถึงความเจริญงอกงามในธรรม
เป็นผู้ดำเนินอยู่ในแนวทางแห่งความปลอดพ้นจากทุกข์อย่างแน่นอนไม่ผิดพลาด )
ได้แก่
. 1. อินทรียสังวร (การสำรวมอินทรีย์ คือระวังไม่ให้บาปอกุศลธรรมครอบงำใจ เมื่อรับรู้อารมณ์ด้วยอินทรีย์ทั้ง 6 )
คือตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ เมื่อกระทบสัมผัสสิ่งต่างๆ ไม่ให้ลุ่มหลงไปกับ
ความสวย ความไพเราะ ชอบใจ ไม่ชอบใจ ไปตามกิเลส
. 2. โภชเน มัตตัญญุตา (ความรู้จักประมาณในการบริโภค )
รู้จักประมาณในการบริโภค ทั้งการกินการใช้ปัจจัยต่างๆให้พอดี พอเหมาะ ควร
ไม่หลงไปกับความอร่อย หรือหรูหราฟุ่มเฟือย อวด ประดับ
[ พท.ได้บรรยายขยายรวมถึง ผัสสาหาร มโนสัญเจตนาหาร และ วิญญาณาหาร ด้วยครบทั้ง 4อาหาร]
. 3. ชาคริยานุโยค (ประกอบความเพียรด้วยการตื่น ทั้งตื่นจากความหลับ และตื่นรู้จากกิเลสนิวรณ์ )
คือ ขยันหมั่นเพียรตื่นตัว ชำระจิตมิให้มีนิวรณ์ พร้อมเสมอทุกเวลาที่จะปฏิบัติกิจให้ก้าวหน้าต่อไป

เมื่อทำทั้งสี่ข้อที่กล่าวมาแล้วให้เจริญขึ้นระดับหนึ่ง สัทธรรม ๗ก็จะเจริญขึ้นตามมา

สัทธรรม ๗ คือ ๑ ศรัทธา ๒ หิริ ๓ โอตตัปปะ ๔ พาหุสัจจะ ๕ วิริยะ ๖ สติ ๗ ปัญญา

และเมื่อเจริญมากขึ้นอีก ก้จะเกิดเป็น ฌาน ๔ ไปตามลำดับ คือ

ปฐมฌาน (มีวิตก มีวิจาร มีปีติ มีสุข มีเอกัคคตารมณ์)

ทุติยฌาน (ไม่มีวิตก-ไม่มีวิจาร มีแต่ปีติและสุขอัน เกิดจากจิตคลายกิเลสลงจนตั้งมั่นมีสมาธิ)

ตติยฌาน (มีอุเบกขา มีสติ มีสัมปชัญญะ เสวยสุขด้วยนามกาย.. เพราะปีติสิ้นไป)

จตุตถฌาน (ไม่มีทุกข์ ไม่มีสุข เพราะละสุข ละทุกข์ และดับโสมนัส โทมนัสก่อนๆ ได้
มีอุเบกขาเป็นฐานให้สติ เป็นมัชฌิมา บริสุทธิ์ เป็นกลางอยู่)

เมื่อถึงขั้นนี้ การศึกษาวิชชา ๘ เพื่อตัดกิเลสให้สิ้นเชื้อ ก็ไม่ใช่เรื่องยากแล้ว

Create Date : 17 พฤศจิกายน 2552		2 comments
Last Update : 3 ตุลาคม 2554 14:54:53 น.
Counter : 598 Pageviews.
Share Tweet