เมื่อตอนอยู่..สามแยก

ถ้าจะเขียน ต้องรีบเขียน เพราะถ้ามัวปล่อยให้นานไป เดี๋ยวความหลงลืมจะเข้ามาแทรก จำได้ที่แน่ๆคือ ตอนเข้าสามแยกเป็นครั้งแรก ตกใจมาก โอ้ย..ตาย ตาย ตาย แก่ ช็อกตัวเองไปสามเดือน (ไม่เว่อร์) จนแม่ต้องเขียนโน้ตสั้นๆมาปลอบใจว่ายังสาวยังสวยอยู่เสมอ(นะจ๊ะ) แต่คำพูดอะไรก็ไม่สามารถปลอบประโลมใจได้ มีสิ่งเดียวที่เยียวยาได้คือ..เวลา และมิใช่เพราะทำใจได้หรืออะไรอย่างนั้น แต่เพราะ..ชิน นานๆมันชินไปเอง ความเคยชินนี่มันก็ดีนะ อะไรดีไม่ดี ปล่อยไว้ซักพัก แล้วเดี๋ยวก็..ชินไปเอง เรื่องอย่างนี้ทำเป็นเล่นไป สามารถใช้แก้ปัญหาระดับชาติได้ เพราะปล่อยไปเถอะ คนบ่นๆกันไปซักพัก แล้วเดี๋ยวก็..ชินกันไปเอง

สมัยที่ยืนอยู่สามแยก ไอ้'ความไม่รู้'ม้นก็ยังมีอยู่ เพียงแต่อาจไม่เข้มข้นเท่าช่วงยืนอยู่ทางสองแพร่ง เพราะอะไร เพราะผ่านสองแพร่งมาแล้ว มันข้ามหลุมข้ามบ่อมาพอสมควร เริ่มรู้แล้วว่าทางนี้บ่อมันเยอะทั้งแบบที่ขุดไว้แล้วไม่กลบ ตั้งใจให้คนมาเดินตกเล่น หรือแบบหลุมที่ขุดไว้แบบไม่ตั้งใจให้คนมาเดินตก เดินหลายทางเข้า ก็อ่ะนะ GPSยังไม่มีสมัยนั้น ก็เดินมั่วๆจนรู้เอง แต่..ชีวิตนี้หลุมมันเยอะ จนเกินจะเดินตกหมด แต่อย่างน้อยๆช่วงนี้ ตกไปแล้ว มันใช้เวลาน้อยกว่าเดิมในการปีนขึ้น เริ่มมีเครื่องไม้เครื่องมือในการปีนป่าย และอย่างที่เขาว่า connection..connection..connection เกิดเครื่องไม้เครื่องมือไม่พอ แต่บางช่วงดีๆ ก็มีคนยื่นมือมาช่วยดึงให้ขึ้นจากหลุม

Create Date : 17 มกราคม 2554 Last Update : 17 มกราคม 2554 4:43:15 น. Counter : 239 Pageviews.		0 comments
Share Tweet