BlogGang.com : : กะมงทะเล : เมื่อเค้าเข้ามาเป็น PM !!!

เมื่อเค้าเข้ามาเป็น PM !!!

ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่า ไม่ใช่ละครทีวีค่ะ แต่เป็นละครชีวิตจริงของเรา ซึ่งมันน้ำเน่ามาก

ค่ะ ใช่ ค่ะ เค้าเข้ามาเป็น PM ตั้งแต่วันนั้นชีวิตเราก็อับเฉาตลอดมา ก่อนอื่นต้องบอกว่า บริษัทเราเติบโตมาจากบริษัทเล็กๆ มีกันแค่ไม่กี่คน มีเจ้านายรุ่นใหญ่ใจดี แต่เสียงดัง มีเจ้านายรองเป็นคนเฮฮา มีเพื่อนร่วมแกงค์ที่ฝ่าฝันมาด้วยกัน ทุกอย่างก็ราบรื่นดี แต่...ทุกอย่างต้องมีการเปลี่ยนแปลง

บริษัทต้องมีการเติบโต จากคนกลุ่มเล็กๆ 7 คน ..พี่ใหญ่เราก็เรียกประชุม และบอกว่า เราต้องขยายบริษัทนะ เราต้องรับคนเพิ่ม ...ทุกคนหน้าสลอนด้วยความดีใจ ว่าในที่สุด รากฐานที่เราวางไว้มันก็เติบโตซะที พี่ใหญ่เรา ก็เริ่มรับ PM เข้ามา ใช่ค่ะ เค้าเข้ามาเป็น PM ( แถวบ้านเรียก
Project Manager ) คุณเคยรู้สึกไหมคะ ว่าบางทีเหตุการณ์มันไม่ได้สวยหรูอย่างที่คุณคิด

พอเข้ามา พี่ก็เริ่มออกลายเลย ด้วยการพ่นว่า พวกหนูเนี่ยมันขี้เป้ ไม่เอาไหน ต้องรับคนใหม่มาเพิ่มๆๆๆ คิดได้ดังนั้น พี่ก็ไปเอาเด็กพี่เข้ามาทำงาน นับรวมแล้วได้ สิบกว่าคน ใช่ค่ะ ไม่ได้ฟังผิดหรอก พากันมาสิบกว่าคนจริงๆ และถ้าสิบกว่าคนนี้เก่ง ช่วยงานหนูได้เนี่ย จะไม่บ่นให้เสียบุคคลิกเลย

และตั้งแต่เข้ามา ภารกิจแรกของพี่คือ ไล่เขี่ยพวกหนูออก เพื่อจะได้ให้เด็กพี่เข้ามาทำงานแทน โห พี่ หนูล่ะนับถือ พี่ใช้สมองส่วนไหนคิดวะเนี่ย ...เอ่อ ค่าา พี่เข้ามาเนี่ยไม่มีใครว่านะคะ แต่พี่เข้ามาแล้วไล่เขี่ยพวกเราออกเนี่ย พี่ทำเพื่ออะไรคะ ขยายอำนาจบนรากฐานที่ตัวเองไม่ได้สร้างเนี่ย ภูมิใจไหมคะพี่ พี่เข้ามา พี่พาลูกน้องเข้ามา ขอประทานโทษ ไม่ใช่แค่คนหรือสองคน พี่พาเข้ามาถึง สิบกว่าคน ใจคอพี่จะไล่เจ้านายหนูออกเลยใช่ไหมคะ ถ้าพี่เก่งจริง พี่ไม่ไปสร้างบริษัทใหม่เป็นของตัวเองเลยล่ะคะพี่ พี่มาสร้างอาณาจักรในบริษัทของพวกหนูทำไม

แล้วถามจริงๆนะพี่ พวกหนูเนี่ย ไปสร้างกรรมไว้ให้พี่แต่ชาติปางไหนเหรอ ถึงได้จงเกลียดจงชังพวกหนูนัก พวกหนูต้องมาประจำสาขาที่เมืองนอก พี่ก็ไปบอกว่า พวกหนูเนี่ยมาอยู่สบาย งานการไม่ทำ กินแต่ค่า โอเวอร์ซี เอ่อ...พี่ ลองมาอยู่ไหม แล้วเงินที่พี่ว่าพวกหนูได้กันเยอะเนี่ย วันไหนไม่มาทำงาน , วันไหนป่วยก็ไม่ได้ตังนะพี่ แล้วปีนึง ได้กลับไทยแค่ไม่กี่อาทิตย์เนี่ย พี่คิดว่าพวกหนูสบายรึไง พี่ถึงเอาปากไปพ่นอย่างนั้นได้

พวกหนูทำงานบริษัทนี้มาเกือบ 6 ปี แทบไม่ได้ลาพักร้อน พอลาพักร้อนบ้าง (ซึ่งแม่งก็ไม่เคยลาได้ครบซักที ต้องมีโทรศัพท์ตามเรื่องงานตลอด ) พี่ก็บอกว่า พวกหนูเนี่ยได้ลาเยอะมาก ก็เลยมาออกกฎว่า ต่อไปถ้าลากิจ ให้หักจากวันลาพักร้อน โอเค พี่พวกหนูก็ไม่ว่าอะไร เพราะในเมื่อออกมาเป็นกฎบริษัท แต่ขอโทษ เด็กพี่เพิ่งเข้ามาทำงาน ได้ไม่ถึงสามเดือน พี่ให้เค้าลาพักร้อน ส่วนคนทำงานหกปี พี่ไม่ไห้ พอจะลาพี่ก็ด่า เนี่ยนะ พี่โครตยุติธรรมเลยพี่

และเด็กของพี่ทุกคนที่พี่ชวนมาทำงาน แม่ง ไม่มีโปร โอ้แม่เจ้า ไม่ต้องโปรค่ะ ส่วนเด็กอื่นที่รับเข้ามา ที่ไม่ใช่เด็กพี่ มันติดโปรซะ สี่เดือน พี่แม่งโครตยุติธรรมเลยว่ะ พี่เนี่ยล่ะ ที่สอนให้หนูได้รู้ว่า ความยุติธรรม ไม่มีในโลก และ ค่าของคน อยู่ที่คนของใคร ขอบใจมากพี่ ที่สอนให้หนูรู้จัก
โลกของการทำงานมากขึ้น ทุกวันนี้ หนูก็ต้องคอยระวังว่า พี่จะหาเรื่องไรมาใส่ความหนูอีก มีความสุขอยู่บนความทุกข์ของพวกหนูเนี่ย ไม่ติดคอบ้างเหรอพี่

และไอ้โปรเจ็ค 7-8 โปรเจ๊ค ที่พี่ไปสัญญากับพี่ใหญ่หนูว่า พี่จะทำให้เสร็จภายในเท่านั้น เท่านี้เดือนเนี่ย นี่พี่อยู่มาจะครึ่งปีแล้ว ยังไม่เสร็จซักโปรเจ็คนะคะ พี่แกล้งลืมรึเปล่า หนูถามจริงๆ ใจคอพี่จะผลาญเงินพี่ใหญ่หนูอีกเท่าไหร่คะ และไอ้เรื่องที่พี่นั่งสายการบินอื่นไม่ได้นอกจากการบินไทยเนี่ย และเด็กพี่ทุกคนต้องได้นั่งสายการบินที่แพงที่สุดเนี่ย พี่เป็นไรมากป่ะคะ ถ้าพี่ต้องบินสามสี่ชั่วโมง หนูจะไม่ว่าเลย นี่พี่บินแค่ชั่วโมงหน่อยๆ พี่และคนของพี่ต้องนั่งเครื่องแพงที่สุด หนูว่าพี่เป็นมากนะเนี่ย

ข้อความข้างบน เขียนในวันที่คับแค้นใจที่สุด เมื่อได้รู้ว่า พี่แม่งพาเด็กพี่ไปเที่ยว ในวันทำงาน ส่วนพวกหนูต้องนั่งทำงานแทนเด็กพี่ เพราะพวกหนูโดนคำขาดว่า ห้ามหยุดนอกจากตาย เออ ขอบคุณค่ะพี่ หนูโครตรักพี่เลย !!!