ว่าแล้ว พรุ่งนี้ก็ต้องไปทำงานอีกตามเคย วัฏจักรชีิวิตของพนักงานเงินเดือน..ศุกร์ เสาร์ ทิตย์ สั้นเสียจริง... ชีิวิตคนเราอยู่ได้อีกนานเท่าไรก็ไม่รุ้ไม่มีใครรู้อนาคตว่าจะสิ้นสุดวันไหน ที่ไหน ตายไปด้วยโรคหรือแก่ชรา แต่ทุกวันนี้ยังต้องทำงานกินเงินเดือนงกๆ เมื่อไรจะมีอะไรเป็นของตัวเองสักทีว้า.. แว่ว ๆว่า ปีนี้จะรุ่ง เริ่มๆ มีอะไรส่อแววแล้ว ...พี่ที่เคยรู้จักกันมาก่อนชวนออกไปตั้งบริษัทกันทำงาน วาดฝันที่น่่าจะเป็นไปได้.. นี่ก็ผ่านไปสองสัปดาห์แล้ว ยังไม่มีการติดต่อกลับมา.. หัวสมองตอนนี้เหมือนจะว่างเปล่า คิดแต่วันรุ่งขึ้นว่าจะทำอะไร.. อาเขียที่ป่วยเป็นมะเร็งก็สิ้น หลังจากไปเยี่ยมไข้ได้วันเดียว จัดการช่วยเรื่องใบมรณะบัตร ประกันชีวิต โรงศพ รถเคลื่อนย้าย ที่ รพ. ศิริราช ญาติในครอบครัวหายไปอีกนึงคน ... ญาติพี่น้องกลับไปกันหมด
พิธีศพไม่ทันครบเจ็ดวัน แม่ของเพื่อนก็มาเสียไปอีกคน... เพิ่งได้รับข่าววันนี้เอง.. คนเราเกิด แก่ เจ็บแล้วก็ตายจริงๆ ถ้าคนเรารู้ว่าวันไหนจะตาย คงไม่มีจิตใจทีจะคิดจะทำอะไร. สาุธุ ของให้ผมมีอายุอยู่ต่อสักอีก 40 ปีก็แล้วกัน..