Bloggang.com : oreocream : ไม่รัก...แต่คิดถึง

ไม่รัก...แต่คิดถึง

มันเป็นความบังเอิญ หรือ ฟ้ากำหนด....

ฉันก็เป็นเพียงผู้หญิงธรรมดา ธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น แต่เรื่องราวของวันอังคารในการเรียนเทอมสุดท้ายของฉันนั่น ทำให้ชีวิตประจำวันบางช่วงของฉันเปลี่ยนไป

ฉันชื่อ เพียงพอ เรียนอยู่มหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่งในกรุงเทพ ตัวฉันเองก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่สวย ไม่ใช่ผู้หญิงที่รูปร่างดีเหมือนกับผู้หญิงยุคปัจจุบัน ที่บ้านก็มีฐานะปานกลาง ไม่ได้รำได้รวยอะไร แต่เพราะเค้าคนนั้นทำให้
ฉันเปลี่ยนไป

สิ่งที่ฉันเห็นในตัวของเค้า ซึ่งผิดกับฉันเลย ก็คือ
ฉันโหนรถเมล์ กระเซิงมาเรียน ส่วนเค้า มีรถมารับ
มาส่ง เนี๊ยบตั้งแต่หัวจรดเท้า เสื้อผ้า หน้า ผม

ฉันนอนดึก ไม่เที่ยงคืนไม่นอน ถ้ามีเรียนเช้า
จะเหมือนหมีแพนดี้ไปเรียน
ส่วนเค้า เข้านอนแต่หัวค่ำ หน้าใสมาเรียนแต่เช้า

ฉันร่าเริง สดใส ยิ้มแย้ม อารมณ์ดี
ส่วนเค้า บึ้งตึง เหมือนแบกโลกไว้ทั้งใบ

มันไม่มีอะไรที่ทำให้ฉันคิดว่าเราเข้ากันได้เลย
นั่นสิ เพื่อนๆของฉันก็พร่ำบอกกับฉันเสมอ
ว่าเราไม่มีอะไรที่เข้ากันได้ไง จนกระทั่ง ฟ้าก็เห็นใจในความรักน้อยๆของฉัน เรื่องราวทั้งหมดก็เลยเกิดขึ้น

10.00 น. ณ หอสมุด
มือของฉัน เอื้อมไปหยิบหนังสือเล่มที่ต้องการบนชั้นบนสุด แต่คว้าเท่าไหร่ก็ไม่ถึงซะที
‘อีกนิดนะ อีกนิด จะถึงแล้ว’ ฉันพร่ำบอกกับตัวเองอยู่ในใจ

“จะเอาเล่มไหนดีฮะ ผมช่วย”

ฉันหันหน้าไปตามเสียง แล้วก็ต้องตะลึงไป 2 วิ ใช่แล้ว
ใช่ผู้ชายคนนั้นจริงๆด้วย คนที่ฉันเจอที่โรงอาหาร
คนที่ฉันอยากเดินเข้าไปทัก ไปคุย

“ให้ผมช่วยนะ ผมคิดว่าคุณคงหยิบมันไม่ถึงหรอก
เอาเล่มไหนดีฮะ”

“เออ ขอบคุณค่ะ เล่มทางซ้ายมือ ปกสีแดงค่ะ”

“เล่มนี้นะฮะ”
“ขอบคุณค่ะ” แล้วฉันก็เห็นเค้าส่งยิ้มมาให้ฉัน
เป็นยิ้มที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน มันทำให้หน้าฉันยิ่งแดง
ไปกว่าเดิม แล้วเค้าก็เดินจากไป

ฉันกลับมาคิดดูอีกที ทำไมโง่จังนะ ไม่ถามชื่อเค้า
แต่มันก็คงไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว ในตอนนี้ที่เพิ่ง
จะคิดได้ ว่าแล้วฉันก็เดินไปโต๊ะ

ฉันนั่งอ่านหนังสือเล่มนั่นอยู่เป็นเวลานานพอสมควร พยายามที่จะหารายละเอียดของหนังสือเพิ่ม
เพื่อจะไปทำรายงาน

“ขอโทษนะฮะ ขอยืมดินสอหน่อยได้ไหม”
ฉันเงยหน้าไปตามเสียง ใช่แล้ว เป็นเค้าคนนั่นจริงๆด้วย ฉันอึ้งไป 10 วิ เสียงนั่นก็ช่วยเรียกสติของฉันกลับมา

“เออ ถ้าไม่มีดินสอ ปากกาก็ได้ฮะ”

ฉันพยายามจะไม่ทำให้มือสั่น แต่ก็ไม่ได้
แล้วเค้าก็รับดินสอจากมือฉันไป

“ผมนั่งอยู่ตรงโต๊ะนั่นนะฮะ ถ้าจะไปแล้วไปเอาคืนที่โต๊ะก็ได้ แล้วถ้าผมไม่อยู่ก็ขอคืนจากเพื่อนๆได้นะฮะ”

“เออ แล้ว....”

“อ๋อ ผมชื่อ กิตฮะ” พร้อมกับยิ้มที่ฉันคิดว่าเก๋ที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมาให้ฉัน เย้!!!ในที่สุดก็ได้รู้จักชื่อของเค้าแล้วซะทีนะ ไม่เสียแรงที่แอบมองมาตั้งนาน ชื่อกิตนี่เอง ต่อไปก็รอแค่ว่า เค้าเรียนคณะอะไร แค่นี้ก็ทำให้ฉันฝันไปไกลซะแล้ว หลังจากที่ฉันใช้เวลาอยู่ในหอสมุดเพื่อค้นหาข้อมูลที่ฉันต้องเอาไปทำรายงานได้สักพัก โทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้น ด้วยความตกใจ บวกกับอาย ฉันเลยมุดลงไปใต้โต๊ะเพื่อรับโทรศัพท์

“ยัยเพียง แกอยู่ไหน นี่พวกเราเรียนเสร็จกันแล้ว”

“อยู่หอสมุด พวกแกอยู่ไหน เดี๋ยวฉันจะตามไปหา”

“งั้นเจอกันที่โรงอาหารนะ พวกฉันหิวไส้แทบขาดแล้ว”

“ได้ๆ งั้นเดี๋ยวจะรีบตามไป”

ว่าแล้วฉันก็ลุกขึ้นมาจากใต้โต๊ะ เพื่อเก็บของ ก็พอดีกับที่ชายในฝันของฉันเดินมาเห็นพอดี เค้ายิ้มให้ฉัน (อีกแล้ว) ยิ้มที่ทำให้ฉันแทบละลาย

“ลงไปหลบระเบิดใต้โต๊ะเหรอไงครับ”

“เออ ป่าวค่ะ เมื่อกี้เพื่อนโทรมาค่ะ ตกใจ แล้วก็กลัวบรรณารักษ์ว่า ก็เลยก้มลงไปคุยใต้โต๊ะมาค่ะ”

“แล้วนี่จะไปแล้วเหรอฮะ”

“ค่ะ เพื่อนๆโทรมาตามแล้ว”

“นี่ครับ ดินสอ ขอบคุณมากนะฮะ”

หลังจากที่เค้าวางดินสอกดลง ฉันก็แทบจะเอาดินสอกดมาจูบด้วยความตื่นเต้น แต่ ถ้าทำตอนนี้เดี๋ยวใครมาเห็นคงจะหาว่าฉันบ้าแน่ๆเลย ว่าแล้วฉันก็รีบเก็บของลงกระเป๋า แล้วก็ออกจากหอสมุด

หลังจากที่ฉันก้าวเข้าไปในลิฟต์ และประตูกำลังจะปิดลง

“รอก่อนครับ”

“จะออกไปเรียนแล้วเหรอค่ะ”

“อ้าว เธอนั่นเอง เปล่าหรอก กำลังจะออกไปโรงอาหาร”

หลังจากที่ออกจากหอสมุดแล้ว ฉันก็ตรงไปที่ป้ายรอรถ รถที่วิ่งในมหาวิทยาลัย มีหลากหลาย ทั้งรถที่เหมือนกับรถเมล์คันเล็กๆ รถซาฟารีที่ขึ้นที่ไรกระโปรงมักปริ เพราะตัวรถที่สูงและชัน และสุดท้ายรถตัวหนอน เป็นรถที่ฉันชอบที่สุด เพราะว่า มันขึ้นง่าย สาเหตุที่เรียกว่ารถตัวหนอนเป็นเพราะว่า ลักษณะของรถเป็นรถพ่วง 3 ตอน เวลารถวิ่งจะเหมือนกับตัวหนอนที่คอยๆเดิน และรถเป็นรถที่ให้บริการฟรี แกนักศึกษาทุกคน หลังจากที่รอได้สักพัก เจ้ารถตัวหนอนก็วิ่งมา ป้ายหน้าหอสมุดเป็นป้ายที่มีคนใช้เป็นจำนวนมาก ฉันจึงเลือกที่จะไปขึ้นทางด้านหลังหอสมุด แล้วรถก็มา จากหอสมุดไปที่โรงอาหารกลาง ใช้เวลา 5 นาที ที่โรงอาหารกลาง เป็นโรงอาหารที่มีเวทีไว้จัด
กิจกรรม ร้านค้าจะอยู่ทางด้านหลัง ด้านตรงข้ามกับโรงอาหารเป็นสระน้ำขนาดใหญ่ มีน้ำพุอยู่กลางสระ หลังจากที่ฉันลงจากรถแล้ว ก็ตรงไปที่โต๊ะประจำซึ่ง กลุ่มของฉันนั่งมันมาตั้งแต่อยู่ปี 1

“เฮ้ย ยัยเพียง ทำไมเพิ่งมา เพื่อนๆจะอิ่มกันหมดแล้วนะ”

“อะไรกัน ส้ม เห็นๆอยู่ว่าข้าวยังอยู่เต็มจาน บอกว่าจะอิ่มกันแล้ว”

“ไปเพียงไปซื้อข้าวได้แล้ว เร็วก่อนที่พวกเราจะอิ่มกัน”

ว่าแล้วหญิงสาวก็เดินไปซื้อข้าว โดยทิ้งสัมภาระทั้งหมดไว้ที่โต๊ะ หญิงสาวตรงไปที่ร้านอาหารตามสั่งเจ้าประจำ และก็สั่งอาหารจานเด็ดของหญิงสาวคือ เขียวหวานหมูกรอบ ไข่ดาวกรอบ สักพักอาหารจานเด็ดของหญิงสาวก็ออกมา หลังจากจ่ายเงิน และเดินไปซื้อน้ำเป็นที่เรียบร้อยแล้ว หญิงสาวก็เดินกลับมายังโต๊ะอาหาร เพื่อนที่นั่งรออยู่ก็จัดการกับอาหารหมดกันแล้ว หลังจากที่ตักข้าวเข้าปากคำแรก ฉันก็เริ่มทำการเม้าท์ให้เพื่อนๆฟัง

“นี่ๆ รู้ไหมว่าเมื่อกี้ที่หอสมุด เราเจอใคร”

“ไม่เล่าแล้วจะรู้ไหมหละ” ส้มพูดขึ้น

“ฉันเจอ คนคนนั้นที่หอสมุดหละ”

“คนไหนหละ”

“ก็...โอ้ย ยัยโย แกไม่มาเช้าๆแล้วแกจะรู้ไหมหละ”

จากนั้นฉันก็นั่งเล่าไปเรื่อยๆ จนกระทั่งข้าวในจานหมดลง ฉันยกน้ำขึ้นดูด พร้อมกับตอบคำถามของเพื่อนๆอีกเล็กน้อย จึงพากันเดินไปเข้าเรียนกัน

หลังจากวันนั้นไป ฉันก็ไม่ได้เจอกับกิตอีกเลย ฉันก็พยายามไปหาเขาทุกๆที่ ที่ฉันกับเขาเคยเจอกัน แต่ก็ไม่เป็นผล จนกระทั่งหมดเทอมฉันก็ยังไม่ได้เจอกันเขา และวันสุดท้ายของการเรียนก็มาถึง ไม่ใช่เป็นเพียงวันสุดท้ายของการเรียนในเทอมนี้ แต่หมายถึงเป็นการเรียนวันสุดท้ายของสถานที่แห่งนี้ และฉันก็ยังไม่เจอกับเขาอยู่ดี อาจจะเป็นที่ฟ้ากำหนดมาแค่นี้ ให้ฉันได้รู้จักกับเค้าเพียงแค่นี้

การรอคอยใครสักคนมันก็ทำให้รู้สึกว่า
วันพรุ่งนี้ยังมีความหวังอยู่
แต่การรอคอยของฉันก็จบลง
หลังจากวันสอบวันสุดท้ายเสร็จสิ้น

ถ้า ณ ปัจจุบันนี้ฉันได้เจอกับกิตอีกครั้ง ฉันก็อยากจะบอกกับเขาว่า
“ไม่รัก แต่คิดถึง”

“ชีวิตบางช่วงที่เกี่ยวกัน เราได้แลกเปลี่ยนซึ่งความฝัน

หลายครั้งหลายหนหัวใจไม่ตรงกัน แต่รู้กันต่างคนมีน้ำใจ

เธอไม่ต้องด่วนหยั่งดวงจันทร์ ฉันไม่ใช่ดวงตะวันฉาย

เราเพียงเป็นคนคบกันตามสบาย เมื่อร้างไกลห่วงใยก็
แล้วกัน

ไม่สำคัญว่าเธอมีใคร ไม่ใช่โครงการอะไรของฉัน

ไม่สนใจเมื่อเธอสุขสันต์ ขอรู้เพียงวันที่เธอไม่มีใคร

ยังไม่ประคองถ้าเธอล้ม ถ้าเธอลุกขึ้นเดินได้เองไหว

ขอรู้ขอเห็นว่าเธอเดินเองได้ จะขอมองดูไกล ๆ
อย่างชื่นชม

ไม่สำคัญว่าเธอมีใคร ไม่ใช่โครงการอะไรของฉัน

ต่างหนทางคงต่างเรานั้น ถึงแม้เราจะไกลกันสักเพียงไหน

ไม่รักแต่คิดถึง ไม่รักแต่คิดถึง ไม่...รัก...แต่...คิด...ถึง...”

//www.doo-dd.com/music/play.php?id=873

Create Date : 29 ตุลาคม 2548

Last Update : 29 ตุลาคม 2548 14:45:45 น.

5 comments

Counter : 393 Pageviews.