ลั๊ลลาาาาาา เมื่อคืนไปดูเคนนี่ จี มา

เมื่อคืนนี้ได้ไปดูเคนนี่ จีมาแล้วจ้าาาา ซื้อตั๋วไว้ล่วงหน้าเดือนกว่าๆ อิอิ ตั้งหน้าตั้งตารอ ก็ไม่ได้เป็นแฟนเพลงอะไรมากมาย แต่ก็ได้ฟังเพลงของเค้ามาตั้งแต่เด็ก (คิดดูว่านานขนาดไหน อิอิ แล้วป่านนี้พี่เคนนี่ของเราจะแก่ไปเพียงใด หุหุ) แล้วอีกอย่าง เคนนี่ จี ถือได้ว่าเป็นตำนานของดนตรีแนวแจ๊ซคนนึงเลยก็ว่าได้ มาเล่นให้ดูถึงที่ ไม่ไปได้ไงเน๊อะ

ออกจากบ้านตอน ๖โมง๔๕นาที กะว่าเผื่อเวลาสักหน่อย จะได้ไม่ต้องวิ่งกระหืดกระหอบไปที่คอนเสิร์ทฮอลล์ อิอิ การฟังเพลงไป หอบไปนี่ไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่จ้าาา ไปถึงตอนทุ่ม๑๐นาที เค้าเพิ่งเปิดฮอลล์ให้เข้าพอดี ได้เข้าไปเป็นคนแรกเลย หุหุ เพิ่งจะมารู้ตอนหลังว่าทำไมไม่ค่อยมีคนเข้ามาตอนแรกๆ เพราะว่าข้างหน้าห้องแสดง เค้าเปิดขายสินค้าของเคนนี จีค่ะ มีพวกซีดี หมวก เสื้อยืดอะไรประมาณนั้น แล้วคุณเคนนี่เธอก็แจกลายเซ็นต์ด้วย

ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ไปดูคอนเสิร์ทที่ไม่ใช่คลาสสิกคอนเสิร์ท เห็นเค้าจัดเวทีก็งงๆเล็กน้อย เพราะนอกจากเครื่องดนตรีที่มีเปียโน คีย์บอร์ด กลองชุด กีตาร์ เบส แล้วก็Percussion ยังมีจอภาพขนาดใหญ่ ฉายสไลต์ว่าเค้าไปแสดงที่ไหนมาบ้าง พร้อมกับสลับโฆษณาขายของ แล้วก็ชวนคนออกไปซื้อ บอกว่าถ้าซื้อสินค้าเคนนี่ จี ๒ชิ้นขึ้นไป จะได้บัตรชิงโชค ถ้าใครได้รางวัลนี้ จะได้ขึ้นไปนั่งฟังเคนนี่บนเวที โดยที่พอเล่นเพลงนั้นให้ฟังจบแล้ว เค้าจะให้แซกโซโฟน รุ่นที่เคนนี่จีสั่งทำ (คุณเคนนี่เล่าว่า แซกโซปราโน่รุ่นที่เค้าให้เป็นรางวัล เป็นแซกที่ทำเลียนแบบของเก่าในยุค ๕๐ ที่ตัวเค้าเองใช้อยู่ตั้งแต่เรียนมัธยมแน่ะ ที่จริงเค้าเลิกผลิตไปแล้ว แต่เค้าสั่งทำเพื่อเป็นของที่เค้าให้กับคนดู (คงขายด้วยแหละ หุหุ)) แล้วก็ยังมีไฟอะไรเยอะไปหมด ก็งงๆ ว่าทำไมต้องมีอะไรเยอะขนาดนี้ด้วย ไม่เคยดูคอนเสิร์ทแนนป๊อบมาก่อนนี่นะ หุหุ

ระหว่างนั่งรอ คุณสามีถามว่าเอากล้องมาหรือเปล่า ก็บอกไปว่าไม่ได้เอามา เพราะมาที่นี่หลายครั้งแล้ว ครั้งแรกที่ไปเอากล้องมาถ่ายรูปตอนที่เค้าแสดงเสร็จแล้ว ยังโดนเจ้าหน้าที่ของฮอลล์ดุเลย เลยไม่แบกมาดีกว่า แต่ว่าครั้งนี้พบว่าหลายๆคนเอากล้องมาด้วย ก็เห็นเค้าเอากล้องออกมาถ่ายกัน ไม่เห็นเจ้าหน้าที่ว่าอะไร มีงีด้วย แล้วตอนนั้นมาว่าเค้าทำไมอ่ะ เสียดายจัง เลยไม่มีรูปมาฝากเลย

จากที่ดูตอนเวลาเกือบทุ่มครึ่ง คนก็ไม่ยักกะเต็มฮอลล์แฮะ ไหงตอนจะซื้อตั๋ว มันไม่มีตั๋วถูกเหลือไง เลยจำเป็นต้องซื้อตั๋วแพงสุด เพราะว่ามีเหลือราคาเดียว หรือไม่ก็อดดูไปซะ เลยมานั่งคิดว่า ที่นี่เป็นแบบนี้หลายครั้งแล้ว ที่ชอบกั๊ก ขายตั๋วแพงก่อนอ่ะ คิดว่าอย่างนี้แหละ ถึงทำให้ขายตั๋วได้ไม่หมด ที่จริงเค้าน่าจะขายทั้งหมดนะ เพราะคนที่มีรายได้ไม่เยอะ แต่เค้าอยากดูคงมีอีกมาก แต่ภาวะเศรษฐกิจอย่างนี้ ใครจะไปอยากจ่ายตังค์เยอะๆกันล่ะ (เอ หรือว่าถ้าขายทุกราคาแบบแฟร์ๆเลยนี่คนจะไปซื้อตั๋วถูกหมดก็ไม่รู้ หุหุ เดี๋ยวรายได้ไม่พอค่าใช้จ่าย)

นั่งดูเวลา ทุ่มครึ่งแล้ว ยังไม่เริ่มเลยแฮะ ปกติที่นี่ไม่เคยผิดเวลาเลยนะ ทุ่มครึ่ง ใครยังไม่มานั่ง เค้าปิดประตูเลยนะ นักดนตรีพร้อม ได้ฟังทันที ไม่ต้องรอให้เสียความตั้งใจ ตอนหลังถึงรู้ว่าคงแจกลายเซ็นติดพัน มาไม่ได้อ่ะค่ะ เลยไปเกือบๆ๑๐นาที เห็นมีผู้ชายตัวใหญ่ ท่าทางน่าจะเป็นฝ่ายรักษาความปลอดภัยมายืนตรงบันไดทางเดินข้างๆที่โอ่นั่งอยู่พอดี ก็สงสัยๆอยู่เหมือนกันว่ามายืนทำไม อยากรู้ล่ะสิ อิอิ ยังไม่บอก อ่านไปเรื่อยๆก่อนนะจ๊ะ

แล้วเค้าก็เปิดวิดีโอที่จอทีวีใหญ่บนเวที ว่าตอนนี้คุณเคนนี่อยู่ที่กลาสโกวแล้ว กำลังจะเดินไปที่กลาสโกว์ รอยัล คอนเสิร์ทฮอลล์ แต่ว่าไปไม่ถูก เลยเดินถามทางคนเค้าไปเรื่อยๆ แล้วเค้าก็บอกว่า เค้ามีปัญหาในการเข้าใจสำเนียงคนกลาสโกวจริงๆ (ดีใจ มีฝรั่งอีกคนมาช่วยยืนยัน ว่าสำเนียงคนที่นี่ฟังยากจริงๆ ๕๕๕) ถามหลายคนก็ฟังไม่ค่อยออก พอดีหันไปเห็นร้านสตาร์บัค เคนนี่ก็บอกว่า นี่เลย ร้านนี้เป็นร้านอเมริกัน เค้าคงจะพอเข้าใจสำเนียงของคนที่ทำงานร้านนี้ ว่าแล้วก็เดินเข้าไปถาม ๕๕๕๕๕ แน่นอนที่สุด พนักงานตอบมาด้วยสำเนียงกลาสโกวอย่างแรง คนขำกันทั้งฮอลล์เลย พอมาถึงสถานที่ คุยกะเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย เค้าก็ไม่ให้เข้า บอกว่าไม่มีตั๋ว เข้าไม่ได้ โอ๊ย ขำกระจาย แล้วเค้าก็ว่า แล้วเค้าจะเล่นคอนเสิร์ทยังไงล่ะคืนนี้ แล้ววีดีโอก็ตัดไป คราวนี้ก็เริ่มได้ยินเสียงแซกโซโฟนแล้ว แต่บนเวทีไม่มีพี่เคนนี่ พี่เคนนี่หายไปไหน หรือว่ามาเปิดเทปให้ฟังเนี่ย ม่ายๆๆๆๆ ใครเค้าจะทำอย่างนั้น เสียค่าบัตรไปตั้งแพง ทำงี้ไม่ได้ ๕๕๕ คนเริ่มหันไปหาว่าเสียงมาจากไหน (ซึ่งหายากมาก เพราะว่าผ่านระบบเครื่องขยายเสียงอ่ะนะ มันก็มาจากลำโพงทั้งนั้นแหละ หุหุ) จนหันไปข้างหลัง คุณเคนนี่เธอมาจากทางเข้าของคนดูค่ะ เดินเป่าแซกอัลโตมา (คิดว่าจะเปิดด้วยโซปราโนที่เห็นคุ้นตาเสียอีก) แล้วก็ค่อยๆเดินเป่าลงมาตามทางเดิน คุณผู้ชายตัวใหญ่นั่นคือเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของเค้านั่นเอง หุหุ แล้วก็ช่วยส่องไฟระหว่างทางเดินด้วย

กรี๊ด ได้เห็นลุงเคนนี่อย่างใกล้ชิด (ขอเปลี่ยนสรระนามทันที เพราะว่าดูผิดไปจำที่จำได้มากมาย ) เค้าตัวผอม ไม่สูงมากตัวเล็กนิดเดียวเอง ค่อยๆเดินลงมาเรื่อยๆ แล้วก็มาหยุดยืนเป่าอยู่ไม่ไกลจากตรงที่โอ๋นั่งมากนัก เสียงเพราะมากจริงๆค่ะ เพลงแรกจบไป ไฟมืดลงเล็กน้อย เค้าเปลี่ยนแซกค่ะ เป็นโซปราโน แอบเห็นคนที่เอาแซกมาเปลี่ยให้นี่ใส่ถุงมือด้วย ไม่แน่ใจว่ากลัวเป็นรอยหรือยังไง หุหุ จากนั้นก็เล่นเพลงต่อไป จบเพลงมีการโชว์ออฟเล็กน้อย คือเป่าโน้ตตัวเดียว แต่ลากเสียงยาวมากๆเลย ทำได้ไงเนี่ย แอบสงสัย เพราะว่าเธอเดินเป่าลากเสียงนี้ไปจนรอบฮอลล์ จนขึ้นไปบนเวทีก็ยังไม่หยุด (แต่เสียงไม่ถึงกะราบเรียบนะคะ มีแก่วงเล็กน้อย แต่ก็ถือว่าเก่งมากๆแล้วแหละ) บนทีวีมีขึ้นตัวหนังสือไว้ด้วยว่า สถิติโลกที่มีการบันทึกไว้ คนที่เป่าลากเสียงได้ยาวที่สุด ทำได้ที่๔๕นาที ๔๗วินาทีค่ะ แบบนี้ถือว่าสบายๆ หุหุ

หลังจากขึ้นไปบนเวที ก็มีการกล่าวทักทายกันเล็กน้อย เค้าว่าสิบปีได้แล้วจากที่มากลาสโกวครั้งสุดท้าย แต่คนดูบอกว่า๑๒ปีจ้าาา โชคดีของเรา ที่ได้มีโอกาสได้ไปดูในวันนี้ อิอิ ลุงเคนนี่ อัธยาสัยดีจัง คุยเล่นเยอะ มุขก็เยอะ หุหุ

อย่างที่บอกว่าการแสดงวันนี้ออกจะผิดจากที่โอ๋คาดการณ์ไว้หน่อย หนึ่งก็เรื่องระบบเสียง ที่ผ่านเครื่องขยายเสียงทั้งหมด แล้วก็ระบบไฟ ที่มีการเล่นแสงสีเยอะมากๆ โอ๋ปวดตาไปหมดเลย หรือว่าโอ๋หมดวัยแล้วเนี่ย คือปกติดูแต่คลาสสิกคอนเสิร์ทอ่ะนะ แล้วก็ไม่มีระบบเครื่องช่วยเสียงใดๆเลย มันก็ฟังได้สบายๆ ไฟก็เปิดสว่าง อันนี้มีแสงแว๊ปว๊าปตลอดเวลา เล่นเอาปวดหัวได้เหมือนกันแฮะ แต่โดยรวมๆถือว่าดีมาก (ถึงแม้โอ๋จะต้องหลับตาฟังเพลงเป็นระยะๆ ) คงเป็นเพราะโอ๋คาดหวังที่จะได้ฟังเป็นแจ๊สแบบสบายๆ แบบเพลงหลายๆเพลงของเค้าที่ดัง และเป็นที่รู้จักกันอ่ะนะ

อีกอย่างเท่าที่เคยดูมา จะมีแค่แอคคอมพ์กะเครื่องดนตรีอื่น๑-๒ชิ้น อันนี้ออกจะคล้ายๆบิ๊กแบน ก็น่าสนใจดีนะคะ คนที่เล่นPercussionเก่งมากๆ คิดว่าเค้ามีซะ๕มือ เรียกว่าไม่ได้หยุดเลย หมุนไปหมุนมา จับนั่นจับนี่ออกมาเล่นตลอด เหงื่อโทรมเลย อิอิ

อีกอย่างที่ชอบในวงของเค้าคือ ไม่ใช่เคนนี่คนเดียวที่เป็นนักดนตรีหลัก แต่เหมือนเค้าเล่นกันเป็นทีม มีการแนะนำตัวนักดนตรีทุกคน แล้วแต่ละคนก็เล่นด้วยกันมายี่สิบกว่าปี โดยเฉพาะมือเปียโน เค้าเรียนหนังสือมาด้วยกันเลย เรียกว่าเพื่อนรักกันเลยก็ว่าได้ มือกีตาร์อายุเยอะที่สุดในวง เล่นกันมาจะ๓๐ปีแล้ว นานๆทั้งนั้น การแสดงทีออกมา เหมือนเพื่อนที่มาเล่นดนตรีด้วยกัน สนุกสนานด้วยกัน มีการหยอกล้อกันไปมาเป็นระยะๆ แล้วก็มีการให้แต่ละคนได้แสดงความสามารถเดี่ยวๆกันด้วย

สักชั่วโมงหนึ่งผ่านไปได้มั๊ง ลุงเคนนี่ก็เล่นเพลงสุดฮิต Forever In Love เพราะมากๆๆๆๆๆๆ คุ้นเคยสุดๆ เรียกว่าได้ยินเพลงนี้ ใครๆก็คิดถึงเค้านั่นแหละเน๊อะ ระหว่างการแสดงก็มีสลับกันเล่นเป็นช่วงๆระหว่างนักดนตรีในวง แต่ที่โอ๋ปลื้มสุดนี่ คิดว่าเป็นมือ Percussion ล่ะ เพราะนอกจากฝีมือแล้ว ท่าทาง ลูกเล่นเค้าเยอะมาก เห็นหน้าตารอบแรกคงไม่คิดว่าเป็นนักดนตรี น่าจะเป็นนักกล้าม หรือบอร์ดี้การ์ด เพราะตัวสูงใหญ่ ล่ำบิ๊กมากๆเลย แต่ขี้เล่นน่าดู

มีช่วงนึงเค้าเปิดเพลง What a Wonderful World ของ Louis Armstrong เหมือนเป็นมิวสิกวิดีโอ แล้วคุณหลุยร้องเพลงอยู่ แล้วลุงเคนนี่ก็เป่าแซกสดในช่วงนี้ น่ารักดีค่ะ ชอบๆๆ เก๋เชียว

ผ่านไปสัก๓/๔ของเวลาการแสดงทั้งหมด ก็ได้เวลาจับฉลากหาผู้โชคดีที่จะขึ้นไปฟังเพลงจากลุงเคนนี่บนเวที พร้อมกันรับแซกตัวที่เค้าเป่ากลับบ้านไปด้วย (ลุงเคนนี่เล่นมุขว่า ขอเวลา๑นาที เช็ดน้ำลายออกก่อนค่อยเอากลับไปนะจ๊ะ หุหุ) โถใส่หางบัตรมีไม่เยอะเท่าไหร่ แต่โอ๋ว่าพอสมควรนะ ในระดับคนดูที่ไม่เต็มฮอลล์แบบนี้อ่ะ แอบอิจฉาคนได้รางวัล อิอิ จำชื่อเพลงที่เค้าเล่นไม่ได้ แต่เค้าเล่นแบบไม่ต่อไมค์ โอ๋ชอบมากๆเลยแบบนี้อ่ะ ที่จริงในคอนเสิร์ทฮอลล์นี่เค้าออกแบบมาเพื่อการเล่นดนตรีอยู่แล้ว ไม่ต้องใช้เครื่องขยายเสียงก็น่าจะได้อยู่แล้ว (เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งจ้าาาา) แหม อยากให้เล่นแบบนี้ทั้งคอนเสิร์ทเลยด้วยซ้ำไป อิอิ

ตอนก่อนจบคอนเสิร์ท ลุงเคนนี่ย้ำว่าจะแจกลายเซ็นให้ทุกคน ไม่ว่าจะดึกแค่ไหน แหม น่ารักจริงๆเลยเชียว แต่พอออกมาจริงๆเนี่ย คิวยาวมาก ตอนแรกโอ๋ว่าจะไปเข้าคิวซะหน่อย แต่ไม่ไหวแล้ว นั่ง๒ชั่วโมงติดกัน ขยับไม่ได้เลย เมื่อยจะแย่ อาเฮียก็ไม่อยากรอด้วย เลยกลับบ้านดีกว่า

เพลงสุดท้ายที่เล่นหลังจากเค้าเข้าหลังเวทีไปแล้ว รอให้คนปรมมือเรียกร้องให้กลับมา เค้าก็เล่นเพลง Bird song ที่จอทีวีข้างหลังขึ้นว่า เป็นเพลงที่เปลี่ยนชีวิตของลุงเคนนี่เลย นี่ก็เพราะอีกแล้วจ้า แล้วก็ท้ายสุดปิดงานจริงๆเนี่ย เค้าเล่นเพลงพื้นเมืองของสก๊อตแลนด์ ที่ปกติเค้าจะใช้ปี่สก๊อตเป่าน่ะค่ะ คนชอบใจกันใหญ่ หัวเราะกันคิกคักเลย อิอิ

สรุปว่า เมื่อคืนประทับใจมากๆค่ะ ชอบมากๆ แต่คิดว่าไม่ค่อยใช่แนวโอ๋สักเท่าไหร่ หุหุ สงสัยจะแก่แล้ว ๕๕๕ แต่จะว่าไป คนดูส่วนใหญ่ค่อนข้างมีอายุนะโอ๋ว่า ๘๐%ของคนดูนี่น่าจะเลย๕๐กันทั้งนั้น อีกอย่างที่สังเกตเห็นคือกลุ่มผู้ชมกลุ่มนี้ เป็นคนละกลุ่มกับที่โอ๋เห็นบ่อยๆเวลาไปดูคอนเสิร์ทแหละ แล้วรอบนี้คนเอเชียเยอะกว่าทุกครั้ง ปกติจะมีหน้ากระเหรี่ยงแบบโอ๋กะอาเฮียไม่กี่คน หุหุ นี่คงแสดงให้เห็นว่าลุงเคนนี่เป็นศิลปินที่ได้รับความสนใจจากนานาชาติน่าดูเลยนะคะเนี่ย

ลืมเล่า เค้าเฉลยเทคนิคการเป่าลากเสียงโน้ตยาวด้วย คือเค้าบอกว่าเค้าหายใจเข้าทางจมูก แล้วหายใจออกทางปาก โดยตอนหายใจออกทางปาก ก็คือลมที่เป่าแซกนั่นเอง แล้วก็ทำตัวอย่างให้ดูด้วยนะ โดยหายใจเข้าฟืดๆให้ได้ยินผ่านไมค์โครโฟน หุหุ แล้วก็มีเล่นมุขว่า เอ เมื่อคืนใครแสดงที่นี่เนี่ย เพราะสูดลมหายใจจ่อกะไมค์โครโฟนขนาดนั้น (น้ำลายใครก็ไม่รู้เน๊อะ) แล้วก็บอกว่า ขอให้เมื่อคืนบิยองเซ่แสดงที่นี่ด้วยไมค์นี่เถอะนะ ๕๕๕๕๕

เมื่อคืนก็อิ่มอกอิ่มใจ ฟังเพลงเพราะๆ กับประสบการณ์แปลกใหม่ทางดนตรี ครั้งหนึ่งในชีวิต ว่างั้นก็คงได้นะคะ ขอบคุณอาเฮียที่เสียสละขนหน้าแข้ง พาโอ๋ไปดู โอ๋มีความสุขมากๆเลยจ้าาาาา

Create Date : 24 เมษายน 2552		9 comments
Last Update : 25 เมษายน 2552 4:37:10 น.
Counter : 1399 Pageviews.
Share Tweet