วันนี้อารมณ์ละมุน อยากเขียนบล็อกเกี่ยวกับความรัก




แต่...




ไม่มีความรักจะให้เขียนค่ะ


ฤดูฝน คนโสดก็เลยได้ที ทำตัวอินกับบรรยากาศซะเลยค่ะ

มานั่งคิดๆ ดูว่า...


โสดนานๆ นี่ ก็ทำให้ชินกับการสนใจแต่ตัวเอง ดูแลแค่ตัวเอง

จนทำให้คล้ายกับว่า เห็นแก่ตัวมากขึ้น

ลืมใส่ใจคนอื่นนานขึ้น เหมือนกันนะคะ


พักหลัง ยิ่งระยะเวลาในการโสดนานขึ้น

ก็เริ่มมีหลายๆ เหตุการณ์ที่ทำให้แอบอุทานกับตัวเองว่า

เอ๊ะ โสดนานไป นึกถึงแต่ตัวเองเกินไป จนกลายเป็นความเคยชินรึเปล่านะ?

เริ่มลืมมม วิธีดูแลคนอื่นหลายเรื่องขึ้น

(ก็คนมันตัวคนเดียว

ไม่มีใครให้คิดถึงนี่นา

มันก็ต้องนึกถึงแต่ตัวเองไป

ตัวเองไป

ตัวเองไปง่า)


เรื่องของเรื่องคือ เมื่อวานฝนตก แล้วเพื่อนเจ้าของบล็อกก็ส่งร่มให้กาง โดยที่

เจ้าตัวคุณเพื่อนใส่เสื้อกันฝน

เจ้าของบล็อคก็เดินกางร่ม(ให้ตัวเองคนเดียวT*T) ไปขึ้นรถด้านผู้โดยสาร โดย

ให้เพื่อนใส่เสื้อกันฝนเดินตากฝนไปเปิดประตูด้านคนขับ(คนเดียว)


อร๊ายยย เจ้าของบล็อกรู้สึกว่าตัวเองเห็นแก่ตัวมากมาย(เมื่อหุบร่มขึ้นไปนั่งบนรถเรียบร้อยแล้ว-*-)


“ร่ม” อ่ะนะ เค้าก็ไม่ได้ระบุว่า ให้ใช้ได้คนเดียว แล้วทำไมหล่อนไม่เดินกางร่มไปส่งเพื่อนอีกด้าน แล้วค่อยเดินย้อนกลับมาล๊ะ!!!


“เราลืม

เราโสดนานเกินไป

เรานึกถึงแต่ตัวเองนานเกินไป

จนลืมวิธีดูแลคนอื่นไปแล้ว”



รู้สึกผิดชะมัด นอยยยยยด์