............... คุณฮิงาชิกับคุณนายจินตนามาเยี่ยมลูกสาวที่ประเทศญี่ปุ่น

“เห็นลูกไม่กลับเมืองไทยเสียทีทั้งที่เรียนจบนานเป็นเดือน พ่อกับแม่เลยต้องมาหาลูกถึงที่นี่” คุณฮิงาชิบอก

“นั่นสิ ทำไมถึงยังไม่กลับเมืองไทยล่ะมิลิน” คุณนายจินตนาถาม

“หนูยังไม่อยากกลับค่ะอยากอยู่ที่ญี่ปุ่น อยากหางานทำที่นี่ด้วยค่ะ”

“แม่ไม่ได้ห้ามถ้าลูกอยากอยู่ที่ญี่ปุ่นนี่ แม่ตามใจจ้าแค่อยากให้ลูกแวะไปเยี่ยมบ้านบ้างเท่านั้น”

“หนูกลัวไม่ได้กลับมาที่นี่”มิลินพูดอย่างเป็นกังวล

“ไม่มีเรื่องอย่างนั้นหรอกถ้าอยากอยู่ที่นี่ลูกจะได้อยู่ เผลอ ๆ อาจได้อยู่ตลอดชีวิตถ้าแต่งงานกับคนญี่ปุ่นด้วย”

“หมายความว่ายังไงคะ”

“ถึงเวลาแล้วเมื่อลูกเรียนจบ พ่อเคยบอก... จะแนะนำให้รู้จักลูกชายคุณคาโต้ มัตสึโมริ”

“หนู...” มิลินอยากจะบอกพ่อแม่ แต่... กลับไม่กล้า

“มีอะไรเหรอมิลิน”

“ไม่มีค่ะ”

“คาโต้กับเรนะเชิญเข้ามาข้างในก่อนครับ” คุณฮิงาชิเรียกและเปิดประตู ต้อนรับเพื่อนของเขาทั้งสองคน ให้เข้ามานั่งในห้องรับแขกพร้อมกับลูกชาย...

ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งใบหน้าอิ่ม ริมฝีปากอิ่มหนาพอเหมาะสม คิ้วเข้มหนาส่งให้ใบหน้าหล่อคมคนละแบบกับยูชิยะคนที่เธอรัก และดวงตาคู่นั้นสวยหวาน

“หนูมิลินนี่ไง ลูกชายลุง มัตสึโมริ พี่เขาชื่อ... ทาคามิ”

“สวัสดีครับยินดีที่ได้รู้จัก” ทาคามิกล่าวเมื่อได้สบตากัน เขานั้นรู้สึกถูกชะตากับเธอทันที

“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ”

“ทาคามิอายุมากกว่าหนูมิลินสองปีไม่ห่างกันมาก คงเหมือนเพื่อนกัน ใช่ไหมหนูมิลิน”

“ค่ะคุณลุง”

“ที่จริงผมใจร้อนอยากแนะนำให้เด็ก ๆ เขาได้รู้จักกัน ตั้งแต่เมื่อสองปีที่แล้ว แต่ทาคามิสิใจเย็นบอกว่ารอให้ถึงเวลาก่อน หลังเรียนจบค่อยพบกัน แต่เขาเห็นมิลินในรูปถ่ายแล้วมาบอกพ่อว่าเขาถูกใจหนูนะ ถึงขนาดไปแอบดูหนูที่มหาวิทยาลัยเลยเชียวล่ะ”คาโต้พูดทำคะแนนนิยมให้ลูกชายของตน

“พ่อทำผมเขินเลยเล่นเอาความจริงมาพูด” เขาว่า ยิ้มเอียงอายชายตามองเธอ จึงเห็นได้ชัดว่าเขามีดวงตาที่สวย ด้วยตาสองชั้น ดูหวานซึ้ง...

“ทาคามิเอาแต่ตั้งใจเรียนปริญญาโทเพิ่งจบมานี่... ภายในเวลาสองปี เรื่องผู้หญิงทาคามิไม่สุงสิงเลย เพราะได้พบตัวจริงของเขาแล้ว” คุณคาโต้พูดถึงลูกชายตนอย่างภาคภูมิใจและคิดเป็นการทำคะแนนให้ลูกชายไปในตัว ด้วยใจแอบลุ้น... อยากให้ลูก ๆ ชอบพอกัน

หลังจากแนะนำตัวกันแล้วในใจมิลินหงอยเหงา นึก...

‘นึกไม่ถึง คุณทาคามิจะหน้าตาหล่อถึงเพียงนี้แถมนิสัยน่ารักอีก น่าเสียดาย รู้จักกันช้าไป...’

............... หลังจากนั้นมิลินเป็นฝ่ายขอนัดพบทาคามิโดยเลือกร้านอาหารที่ตกแต่งหรูหรา บรรยากาศเงียบสงบ

“ขอบคุณนะคะคุณทาคามิที่มาดินเนอร์กับฉันค่ำนี้ทั้งที่ฉันบอกว่า... มีเรื่องไม่ดีจะสารภาพ” มิลินเริ่มคุยขึ้นก่อน

“ไม่ว่าจะมีเรื่องดีหรือร้ายถ้าเป็นเรื่องของคุณมิลิน ผมยินดีรับฟังครับ”

“ฉันไม่ชอบปิดบังหรือโกหกหลอกลวงใคร ฉันจึงต้องสารภาพ เรื่องที่ฉันมีคนรักแล้ว”

“ผมกะแล้วอาจจะเป็นเรื่องนี้” ทาคามิกล่าวหน้าเศร้าไปเล็กน้อย

“ฉันทำให้คุณทาคามิเสียความรู้สึก...” มิลินพูดเสียงค่อย ด้วยรู้สึกผิด

“ไม่เป็นไรครับเรื่องแบบนี้... ผมพอเข้าใจได้ครับ”

“พ่อของเราสองคนเป็นเพื่อนสนิทกันฉันเกรงว่าจะทำให้สองครอบครัว ลำบากใจที่จะคบหากันต่อจากนี้ ฉันไม่อยากให้พวกพ่อของเราต้องหมางใจกัน เพราะเรื่องของฉัน สาเหตุที่ฉันต้องปฏิเสธ เป็นความผิดของฉันฉันไม่ดีเอง...ที่รีบร้อนมีแฟนก่อน”

“อย่าห่วงเรื่องคุณพ่อของเราเลยครับทั้งสองเป็นเพื่อนกันมานาน คงไม่ผิดใจกันง่าย ๆ ด้วยสาเหตุเรื่องของลูก ผมเองจะช่วยพูดให้พ่อเข้าใจไม่ยากหรอกครับ”

“อยากให้มีความรู้สึกดีๆ ต่อกัน ถึงแม้จะเป็นแฟนกันไม่ได้ แต่ฉันจะเป็นเพื่อนคุณทาคามิค่ะ”

“ขอบคุณครับผมก็จะคิดว่าคุณมิลินเป็นเพื่อนเหมือนกัน”

“คุณทาคามิทั้งรูปร่างหน้าตาดีแถมนิสัยก็ดี จัดเป็นผู้ชายที่น่ารักมากคนหนึ่งเลยทีเดียว ฉันคงวาสนาน้อยเองเสียดาย...ที่รู้จักกันช้าไป” มิลินกล่าวจากใจจริง...มองตาเขา ด้วยแววตาเศร้า ๆ

............... ชีวิตรักของมิลินกับยูชิยะไม่ราบรื่นในเวลาต่อมาเริ่มระหองระแหงกัน สาเหตุมาจากความขี้หึงของมิลินเอง

“ยูชิยะคุณไปไหน อยู่กับใคร ทำไมเมื่อคืนถึงไม่กลับบ้าน” มิลินต่อว่ายูชิยะ

“วงดนตรีที่ร้านนำเพลงใหม่มาเล่นเราต้องซ้อมกันนาน ผมเลยนอนชั้นบนของร้าน เพราะง่วงนอนมาก”

“นี่มันข้ออ้างแก้ตัวให้พ้นความผิด คุณคิดจะนอกใจฉัน...”

“เหลวไหลแล้วมิลินผมไม่เคยคิดนอกใจคุณ รักแต่คุณคนเดียว เชื่อผมสิ”

“จะให้เชื่อยังไงผู้ชายเสน่ห์แรงอย่างคุณ มีสาว ๆ มารุมล้อมมากมาย”

“นั่นมันงานของผมทำให้ผู้คนมีความสุขกับเสียงเพลง ไม่แปลกที่ผมมีสาวรุมล้อม ตั้งแต่ก่อนรู้จักคุณคุณก็เคยเห็น แต่ผมไม่เคยรักใครเท่าคุณนะ มิลิน”

ในค่ำคืนนั้น...หลังยูชิยะไปทำงาน ร้องเพลงตามปกติ

เพราะความระแวงไม่ไว้ใจ... มิลินแอบติดตามดู จนกระทั่งเห็นยูชิยะ...

“เขาไม่ใช่มนุษย์! ...” มิลินบอกตัวเอง เธอพกกล้องส่องทางไกลขนาดเล็กติดมือมาด้วยส่องซูมเข้าไปเห็นเหตุการณ์...ที่มนุษย์ไม่สามารถทำกัน มีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งซ้อนบนตักยูชิยะท่ามกลางแสงไฟสลัว และผู้คนมากมายที่กำลังกิน กำลังคุย ไม่มีใครสังเกตเห็นเขาแต่มิลินเห็นเขี้ยวงอกจากฟันของเขา และก้มลงกัดซอกคอหญิงสาวคนนั้นซบอยู่นานพักใหญ่ เมื่อเขาเงยขึ้น เป็นรอยคมเขี้ยวที่ซอกคอของหญิงสาวคนนั้น เขาใช้มือปิดไว้ครู่เดียวและเมื่อเปิดมือออก รอยแผลได้หายไป

“มิลินคุณเห็นผม ...จนได้นะ” ยูชิยะรู้ตัวแล้วแต่เขาต้องจัดการกับร่างที่ไร้วิญญาณของผู้หญิง ไม่ทิ้งเป็นหลักฐาน!จึงไม่มีเวลาเข้าไปหามิลิน เขาประคองร่างของหล่อน ทำให้ใคร ๆ เห็นเหมือนหล่อนเมาหลับแล้วพาไปที่รถของหล่อน ขับรถออกไปนอกเมือง...

มิลินกลับบ้านเพียงลำพังเชื่อว่าคืนนี้ยูชิยะคงไม่กลับบ้านอีก ...จนกว่าจะถึงเวลาใกล้ค่ำ นั่นทำให้มิลิน...คิดหนีออกจากบ้าน โดยครุ่นคิดอย่างหวาดกลัวมาทั้งวัน...ทั้งที่ตั้งครรภ์ได้เพียงสามเดือน ...เธอหนีไปหาทาคามิ

“ฉันฉวยโอกาสตอนยูชิยะไม่อยู่บ้าน หนีมา...” มิลินเล่าความจริงที่เหลือเชื่อเรื่องยูชิยะให้ทาคามิฟัง...

“แปลกมากผมเพิ่งจะเคยได้ยินนี่ล่ะครับ”

“ฉันรู้คุณคงไม่เชื่อเรื่องที่ฉันเล่ามานี่”

“ไม่ใช่ไม่เชื่อหรอกครับผมอยากช่วยคุณ เรื่องที่มีปัญหากับคนรัก” เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนใจดี

“ฉันกำลังจะมีลูกกับเขาแต่ฉันอยู่กับเขาไม่ได้จริง ๆ ฉันกลัวเหลือเกิน”

“ถ้าอย่างนั้นพักอยู่กับผมที่นี่ก็ได้ ผมจะจัดห้องให้ และบอกพ่อแม่ของผมท่านคงอนุญาตให้คุณอยู่ได้สักพัก”

“ฉันมารบกวนคุณทาคามิแท้ๆ เลย” มิลินทำหน้าม่อย เกรงใจเขาไม่ใช่น้อย แต่จำเป็นต้องมาหาเขาเพราะไม่มีเพื่อนคนไหนช่วยเธอได้ในเรื่องนี้

“อย่าคิดอย่างนั้นเลยครับคุณเคยบอกจะเป็นเพื่อนผม ผมก็เช่นกัน เพราะฉะนั้นเพื่อนต้องช่วยเพื่อนสิครับอีกอย่างพ่อแม่ของเราเป็นเพื่อนสนิทกัน ถึงไม่ใช่ญาติ ก็เปรียบเหมือนญาติคุณมีเรื่องเดือดร้อน ยังไง ๆ ผมต้องช่วยคุณ”

............... ยูชิยะตามมาอาละวาดถึงบ้านของทาคามิ

“เธอต้องกลับไปอยู่กับฉันมิลิน”

“ฉันมีคนรักใหม่แล้วนี่...” มิลินกล่าวคำโกหก ...แอบอยู่หลังทาคามิ

“มันเป็นใคร” ยูชิยะถามมิลิน พร้อมแยกเขี้ยว คำรามใส่ทาคามิทำให้อีกฝ่ายตกใจกลัว

“ผมชื่อทาคามิ เป็นเพื่อนกับมิลิน” ทาคามิตอบ ...ปากคอสั่นหวาดกลัวไม่น้อย ตั้งแต่เกิดมาในชีวิต... ไม่เคยเจอแวมไพร์ตัวเป็น ๆ เช่นนี้มาก่อน

“กลับไป... อย่ามายุ่งกับฉันคุณไม่ใช่มนุษย์ ฉันกลัว...” มิลินรีบไล่ยูชิยะ

“ผมไม่มีวันทำร้ายคุณอย่ากลัวผมเลยมิลิน” ยูชิยะค่อยคลายความดุร้ายไม่ขู่คำรามอีก รู้ว่าเธออยู่ในอาการหวาดกลัว ...อย่างมาก

“ฉันอยู่กับคุณไม่ได้แล้วปล่อยฉันไปเถอะ” เธอกล่าวน้ำเสียงวิงวอน

“ฉันขาดเธอไม่ได้ฉันต้องการเธอ เราเป็นครอบครัวกันไม่ใช่เหรอ ผมรู้นะว่าคุณกำลังจะมีลูกของผม”

“ใช่...แต่ปล่อยให้ฉันอยู่ลำพังกับลูกเถอะ อย่ามาตามฉัน ฉันจะไม่กลับไปอีกแล้ว”

“เธอไม่รักฉันแล้วหรือ” น้ำเสียงของยูชิยะเศร้า...

วูบหนึ่งมิลินสงสารเห็นใจเขาลึก ๆ ใจยังรักเขา แต่ความกลัวมีมากกว่า

“ยูชิยะ...”มิลินได้แต่เอ่ยเรียกชื่อเขา แล้วเงียบไป

“ฉันรู้...เธอยังรักฉันอยู่ กลับไปกับฉันเถอะนะ” ยูชิยะกล่าววิงวอน...แต่ทาคามิไม่อยากให้เธอไป

“อย่าไปเลย...เธอจะกลับไปกับเขาเหรอ”

“ไม่ใช่เรื่องของนายถอยไป” ยูชิยะว่า และผลักทาคามิล้มลง มิลินรีบหนีไปอยู่ข้างทาคามิ

“ต่อไปฉันจะรักเขาจะอยู่กับเขา” มิลินพูดออกไป เพื่อเอาตัวรอด...

“ฉันรู้...เธอไม่ได้รักไอ้หมอนี่”

“เขาเป็นคนดีเป็นคนน่ารัก วันหน้าฉันต้องรักเขาแน่ คุณกลับไปคนเดียวเถิดยูชิยะ ฉันไม่กลับไปกับคุณแน่” มิลินยืนยัน และเข้ากอดทาคามิไว้ ยูชิยะจ้องมองและตัดสินใจ... จะปล่อยไว้อย่างนี้ก่อน

“ไม่ว่าเธอจะหนีไปที่แห่งไหนจำไว้... ฉันสามารถหาเธอเจอเสมอ ตอนนี้เธอยังกลัวฉันอยู่ ฉันจะไม่บังคับเธอแต่ฉันจะมาตามเธออีก” ยูชิยะบอกและพริบตา... กลายร่างเป็นค้างคาวตัวเล็ก บินหายไปอย่างรวดเร็ว

............... ดึกแล้ว... ในห้องนอนของทาคามิ

“ฉันนอนไม่หลับขอคุยด้วยได้ไหม” มิลินมาเรียกเขาที่หน้าประตูห้องเขาจึงเปิดให้เข้ามา

“เรื่องวันนี้ฉันรู้ว่าคุณกลัวยูชิยะฉันเป็นห่วงคุณ กลัวจะได้รับอันตราย แต่ฉันไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใครจริง ๆ จะหนีไปที่ไหนคงไม่พ้น เขาต้องตามเจอแน่ เขาไม่ใช่มนุษย์อย่างเรา เขารู้ทุกอย่างมีพลังอำนาจพิเศษ ...ฉันกลัวเขา”

“ผมเห็นท่าทางเขาเขาคงรักคุณมาก” ถึงเขาจะไม่ได้มีญาณวิเศษรู้จิตใจแต่ดูรู้ด้วยความเข้าใจในฐานะผู้ชายด้วยกัน

“ใช่...เขารักฉัน ในขณะที่ฉันมีแต่ความกลัว คุณจะช่วยฉันไหม”

“แน่นอนผมต้องช่วยคุณ แต่นี่ดึกแล้ว คุณกลับห้องเถอะ” ทาคามิบอกมองสบตากันนิ่ง ๆ ตอนนี้อยู่กันตามลำพังในห้องนอน ใจเขาเริ่มสั่นไหว...ในเมื่อเธอเป็นผู้หญิงแบบที่ถูกใจ ...เขาเคยชอบ

“ทำไมต้องไล่ฉันล่ะ”

“ผมไม่ได้ไล่เพียงแต่เราอยู่กันสองต่อสองในห้องนอนผม ใครรู้เข้าอาจจะเอาไปพูดนินทาคุณจะเสียหาย ยิ่งคุณกำลังมีปัญหากับสามีอยู่ด้วย” ทาคามิให้ลำบากใจจึงต้องอธิบายให้มิลินเข้าใจเขา

“ฉันต้องเลิกกับยูชิยะแน่นอนหรือคุณคิดว่าฉันจะกลับไปนอนหวาดผวาอยู่กับสามีที่ต้องออกไปล่าเหยื่อกินเลือดมนุษย์ผู้หญิงเป็นอาหาร”

“คุณบอกยูชิยะว่าจะอยู่กับผมคุณตั้งใจอย่างนั้นจริงหรือ”

“ฉันพูดเพื่อให้เขาปล่อยฉันที่จริงเขามีสัมผัสพิเศษ อ่านใจคนออก ถ้าฉันรักคุณขึ้นมาจริง ๆ เขาอาจจะฆ่าคุณฉันไม่อยากให้คุณเป็นอันตราย บางทีฉันอาจจะหาทางหนีไปที่อื่นต่อไป”

“คุณกำลังท้องไม่ดีแน่ถ้าออกไประหกระเหิน มันลำบาก อยู่กับผมที่นี่เถิด ผมแค่กลัวผี...แต่ผมไม่กลัวตาย ผมพร้อมจะปกป้องคุณ แม้จะต้องแลกด้วยชีวิต”แม้ดูมาดผู้ดีแสนสุขุมนุ่มนวลอย่างคุณชาย แต่ถึงคราวเอาจริงเขากลับเป็นคนจิตใจเด็ดเดี่ยวเข้มแข็งคนหนึ่ง

“ถ้าหากจะทำให้เขาตัดใจจากฉันปล่อยฉันไป... ฉันต้องมีคนรักใหม่ เพราะเขาอ่านใจได้ ถ้าฉันรักคนอื่นเขาคงทนไม่ได้”

“ความคิดของคุณมีเหตุผลผมเชื่อเช่นนั้นเหมือนกัน” ทาคามิจ้องมองตามิลิน

‘ลึกลงไปในใจผู้ชายคนนี้ชอบเราไหม แต่สำหรับเรา เขาเป็นผู้ชายที่น่ารักที่สุด’

“คุณชอบฉันไหม”

คำถามสั้น ๆ เพียงแค่นั้น...ทำให้ใจทาคามิสั่น หวามไหว... ไม่มีคำตอบ นอกจากยิ้มเก้อเขินบอกความหมายด้วยสายตาแสนหวาน จ้องมองมา

“คุณเคยมี...ครั้งแรกกับผู้หญิงหรือยัง” เป็นคำถามท้าทายใจชายหนุ่มมากใครล่ะจะอยากให้สาวมองว่าตนเป็นคนอ่อนหัด ไม่ประสาลีลาชั้นเชิงรัก

“ถามผู้ชายอย่างนี้ได้ไง หึ หึ...” ทาคามิหัวเราะเบาๆ แก้เก้อเขินอาย

มิลินก้าวเข้าหาสองมือประสานกอดคอเขา เรือนร่างสมส่วนที่สูงใหญ่กว่าเธอนั้นเป็นอีกส่วนหนึ่งให้เธอเกิดนึกพิศวาสเขาได้ไม่ยาก

“ฉันชอบปากอิ่มของคุณดูน่าจูบ คุณจูบเป็นไหม” กึ่งจะถาม ทั้งทำหน้ายั่วยวนชวนเชิญใจชายยิ่ง

แทนคำตอบเขาก้มลงอย่างช้า บรรจงจูบเพียงแผ่วเบาลงบนเรียวปากบาง ถอนจูบแล้วมองตาเธอ

“จูบของคุณนุ่มมาก” มิลินกล่าว ยังไม่ถึงกับตื่นเต้นมากนัก

ต่อเมื่อเขาก้มลงมาจูบอีกครั้งเนิ่นนาน... เลื่อนไล้เรียวปากเคล้าคลึง

‘วิเศษมากทำฉันเคลิ้ม...’

เธอนึก...มือที่กอดต้นคอเปลี่ยนไปลูบไล้บ่าและไหล่ของเขา เธอกอดเขาไว้ปล่อยตัวปล่อยใจให้เพลิดเพลินกับสัมผัสจากเขา เมื่อถูกซุกไซ้จูบข้างใบหูพร้อมขบเม้มเบา ๆ ด้วยเรียวปากอุณหภูมิร้อน ทว่านุ่มละมุนเบาราวปุยนุ่นทำให้ใจลอยไปกับความเพลิดเพลิน

“ผมชอบคุณมิลิน” เขากระซิบบอกจูบแล้วจูบเล่าบริเวณซอกคอ เร้าแรงปรารถนาในเรือนร่างสาวให้เร่าร้อนยิ่งขึ้น

“ฉันก็ชอบคุณค่ะทาคามิ”

“คืนนี้ผมจะส่งคุณเข้านอน” เขาพูด พร้อมอุ้ม...ช้อนร่างเล็กบางกว่าเข้าไว้ในวงแขน พาเดินไปที่เตียง แล้วบรรจงวางร่างเธอลงนอนบนฟูก

“กอดฉันสิคะ” มิลินเรียกร้อง

เขาลงนอนกอดแล้วพลิกร่างที่ใหญ่โตกว่าขึ้นทาบทับ พรมจูบหน้าผากคลึงเคล้าเลื่อนลงมาถึงปลายจมูก แล้วจึงจูบอย่างเบา ประกบเรียวปากของเธอปลายลิ้นเลียวนเล่นไล้ละเลียดเรียวปาก เมื่อเธอเผยอปาก ปลายลิ้นสัมผัสตอบรับ...ได้รู้รสสัมผัสปลายลิ้นกันและกัน ช่างเพลิดเพลิน แสนหวามหวาน...

“มิลิน...ผมชอบคุณมาก อยากทำให้เกินกว่ากอด จูบ...”

“อยากทำอะไรฉันก็ทำเถอะฉันต้องการคุณค่ะ ทาคามิ”

เสียงเอ่ยออดอ้อนตอบรับอย่างนั้น มันยิ่งกระตุ้นให้ใจฮึกเหิม อยากกระโจนลงไปในห้วงรักเมามัว

“เป็นของผมได้ไหม”

“ได้สิคะฉันยอมคุณแล้ว ทุกอย่าง...” เสียงตอบอย่างหอบแล้วแผ่ว...

เขาจูบแล้วจูบอีกอย่างไม่หยุดยั้งมือลูบไล้ตั้งแต่ไหล่เรื่อยไปถึงต้นแขนหญิงสาว ดึงแขนเสื้อชุดนอนลงรั้งจนหลุดจากไหล่ ...ให้เปล่าเปลือย จนเห็นเนินอกอวบจุดยอดเหนือเนินกลมกลึงโผล่ขึ้นชูชัน เห็นแล้วใจหนุ่มให้คลั่งไคล้ จนอดใจไม่อยู่หยอกล้อเล่นด้วยปลายลิ้น เลียวนทั้งดูดทั้งดุน สลับกับริมฝีปากขบเม้มอย่างเมามัน

หญิงสาวซาบซ่านสุดทานทนต้องแอ่นอกขึ้นรับ หัวคิ้วถึงกับยู่ชนกัน สะกดกลั้นแรงปรารถนาไม่อยู่เผลอขบริมฝีปากตัวเอง

เขาเงยหน้ามองดูปฏิกิริยาเธอในตอนนั้น...มันได้อารมณ์มาก

“อีกสิคะฉันชอบที่คุณทำ เอาอีกซี่...” เสียงร้องขอของหญิงสาวทั้งหายใจเหนื่อยหอบ

ทาคามิเจอคำเรียกร้องน้ำเสียงกระเส่ายิ่งปลุกเร้าใจชายหนุ่มให้ลุกฮือด้วยไฟพิศวาส ไม่อาจหยุดยั้งไว้เขาทำตามใจเธอต้องการทันที...

มิลินใช้สองแขนกอดเขาไว้มือหนึ่งลูบไล้ต้นคอเขา สอดนิ้วเข้าไปในเส้นผมนุ่ม

และเขาชอบสัมผัสนั้นมือลูบข้างสะโพกผาย ดึงชายชุดนอนเธอขึ้นมาถอดทิ้งอย่างรวดเร็วรวมทั้งชุดนอนของเขาด้วย ทำให้เหลือแต่ตัวเปล่า และสองร่างแนบชิด ไม่มีสิ่งปกปิดอีกต่อไปมองแผ่นหน้าท้องเรียบราบ เรื่อยลงไปถึงเนินนูนอวบขาวระหว่างต้นขาใจปรารถนาอย่างพลุ่งพล่าน ก้มลงจูบไล้บริเวณท้องน้อย เคล้าคลึงด้วยเรียวปากโลมเล้าเล่นอยู่พักหนึ่ง

มิลินร้องครางอย่างเพลินในอารมณ์

“ขอเถิดนะ ตรงนี้...” ทาคามิเอ่ยขอพลางลูบไล้เนินเนื้อนุ่มนูนขนาดพอดีฝ่ามือ เพื่อโลมเร้าอารมณ์สาวให้กระสันป่วนปั่นใจ

มิลินเพียงพยักหน้ารับมองตาเขาด้วยความปรารถนา เขาจึงไม่รอช้าที่จะเข้าไปหาความหฤหรรษ์ลึกซึ้งถึงภายใน

“อื้อ...ทาคามิ ทรมานเหลือเกิน ช่วยฉันที...”

“ผมจะช่วยคุณให้มีความสุขที่สุด”

สองเรือนร่างราวหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวทุกจังหวะขยับเคลื่อนไหว เพื่อผ่อนคลายความรุ่มร้อนจากไฟพิศวาสที่โหมรุมเร้าจิตใจค่อยเพิ่มความแรงเร่ง ไขว่คว้าหาความสุขในเรือนร่างของกันและกัน ...และแล้วจิตใจก็หลุดลอยไปสู่ความสุขสม...ทาคามิก้มลงจูบหน้าผากมิลินอย่างทะนุถนอม

“ทาคามิขา...ฉันรักคุณเหลือเกิน” มิลินเอ่ยเสียงพร่าเลือน พลางหอบหายใจแผ่วลง

“คุณทำให้ผมเป็นสุขที่สุดผมรักคุณเหมือนกัน มิลิน”